Sadece LitRes`te okuyun

Kitap dosya olarak indirilemez ancak uygulamamız üzerinden veya online olarak web sitemizden okunabilir.

Kitabı oku: «Canlı əhvalatlar», sayfa 4

Yazı tipi:

UŞAĞIN DİLİ İLƏ

1992-ci ildə biz ərimlə Friendship Force qarşılıqlı mübadilə proqramı ilə Almaniyaya getmişdik. Biz orada üç gözəl ailədə qonaq olduq. Bu yaxınlarda həmin ailələrdən biri – Almaniyada tanış olduğumuz Raymund və Toni cütlüyü – cavab viziti ilə bizim Ayovaya təşrif buyurdular və bu vizit bizi çox sevindirdi.

Raymundla Toni İkinci Dünya müharibəsində bombardmana məruz qalmış Rur sənaye rayonunun kiçik bir şəhərində yaşayırlar. Onlar bir həftə bizdə qaldılar. Bir dəfə necə oldusa, mənim tarix müəllimi olan ərim onlardan xahiş etdi ki, uşaqlıq çağlarından hansısa bir xatirəni yada salsınlar. Qonaqlarımızın uşaqlıq dövrü müharibə illərinə düşmüşdü. Raymund bizim gözlərimizi yaşarmağa məcbur edən bir əhvalat danışdı.

Bir dəfə, müharibənin başa çatmasına az qalmış Raymund təsadüfən iki paraşüt görmüşdü. Onlar düşmən təyyarəsinin indicə vurulduğu yerdə ağacdan asılıb qalmışdılar.

Aşağı enən paraşütçüləri görəndə Raymund baş meydana tərəf qaçmışdı; polislər əsirləri bir azdan ora gətirməliydi. Meydan artıq adamla dolmağa başlamışdı.

Nəhayət, polislər iki ingilis təyyarəçisini meydana gətirdilər – bir azdan onların dalınca bura qonşu şəhərdən, hərbi əsirlərin saxlandığı həbsxanadan maşın gələcəkdi.

Camaat əsirləri görəndə qışqırmağa başladı: «Öldürülsünlər! Onlara ölüm!» Dəhşətli bombardman hələ unudulmamışdı və şəhər əhli britaniyalıların və onların müttəfiqlərinin təyyarələrinə nifrət edirdi. Kütlə əsirləri parçalamağa hazır dayanmışdı və bunun baş verməsi gerçək idi – paraşütçüləri görəndə çoxları bostandakı işini yarımçıq qoyub, yaba və kürəklə silahlanaraq meydana cummuşdu.

Raymund ingilislərin sifətinə baxdı – on doqquz-iyirmi yaşlı cavan uşaqlar idilər, özləri də bərk qorxmuşdular. Oğlan başa düşürdü ki, əsirləri mühafizə edən vur-tut iki polis işçisi lap istəsə də, qəzəblənmiş kütləyə müqavimət göstərə bilməyəcək.

Nəsə eləmək lazım idi, özü də vaxt itirmədən təcili şəkildə.

– Dayanın! – deyə Raymund qışqırdı və qəfildən qaçıb ingilislərin qarşısında, camaatla üzbəüz durdu.

Oğlana xətər yetirmək istəməyən kütlə bir anlığa susub qaldı – bu bəs idi ki, Raymund imkan tapıb qışqıra-qışqıra desin:

– Siz bir onlara fikir verin. Axı onlar – adicə oğlan uşaqlarıdır. Eynən sizin oğlanlarınız kimi! Onlar da sizin uşaqlarınızın gördüyü işi görür – öz ölkələri uğrunda vuruşurlar. Əgər sizin oğlanlarınızı yad ölkədə əsir götürsələr, siz onların öldürülməyini istərdinizmi?! İstərdinizmi ki, sizin uşaqları məhv etsinlər?! Bax, bu uşaqlara da toxunmayın!

Adamlar donub qalmışdılar. Onların üzlərindəki qəzəb əvvəl çaşqınlıqla əvəz olundu, sonra xəcalətlə. Nəhayət, yaşlı bir qadın yorğuncasına dedi:

– Gör nə günlərə gəlib çatmışıq… Balaca uşaq deməsə, xeyri şərdən ayıra bilmirik.

Kütlə yavaş-yavaş dağılışmağa başladı…

Raymund gənc ingilis paraşütçülərinin üzündəki ifadəni heç vaxt unutmayacaq. O, ümidvar idi ki, cavan ingilislər uzun, xoşbəxt bir ömür sürüblər və onları xilas edən alman uşağını yaddan çıxartmayıblar.

Elen MakDonald

GİLEY-GÜZAR EDƏNLƏR

 
Az qorx, çox ümid elə,
Az zarı, çox nəfəs al,
Az çərənlə, çox danış,
Az nifrət et, çoxlu sev,
Onda, bütün yaxşı şeylər – sənindir.
 
Müəllif naməlumdur

Məni nənəm tərbiyə edib. Biz Arkanzas ştatının balaca Stamps şəhərində yaşayırdıq. Yadımdadır, nənəmin mağazasına üz-gözündən daim narazılıq yağan, hər şeydən giley-güzar edən adamlardan hansı biri girsəydi, nənəm dərhal məni içəri çağırardı:

– Gəl bura, əzizim!

Mən əlbəttə ki, nənəmin sözünə qulaq asardım.

Sonra nənəm alıcıdan soruşardı:

– Hə, işlər necədir, Tomas qardaş?

– Pisdir, – giley-güzarçı cavab verirdi; onun səsində həmişəki səciyyəvi şikayət tonu vardı. – Bu gün lap pisdir, Henderson bacı. Görüm, lənətə gəlsin bu yayı. Lənətə gəlsin bu dözülməz istini. Belə havaya dözə bilmirəm. Bürküdən zəhləm gedir. Bu bürkü mənim axırıma çıxacaq.

Nənəm əllərini qoynunda çarpazlayaraq bu cür monoloqları sakit, həyəcansız dinləyirdi və hərdənbir mənə çəpəki baxıb mızıldanırdı: «Aha, aha».

O biri belə zarıyırdı:

– Tarla işlərindən zəhləm gedir. Torpaq quruyub, onu əkmək mümkün deyil. Qatırlar da gicləyiblər! Tamam gicləyiblər. Yox, mən bunlara dözə bilmirəm – belə getsə, gəbərəcəm. Əl-ayağım ağrıyır. Gözümə, burnuma toz dolub. Daha heyim yoxdur.

Nənəm yenə də əllərini sinəsində çarpazlayıb, heç bir söz demədən eləcə sakit, həyəcansız görkəmlə dinləyir, hərdənbir də mızıldanırdı: «Aha, aha».

Giley-güzarçı mağazadan çıxar-çıxmaz, nənəm məni yanına çağırır, gözlərimin içinə baxaraq bəlkə mininci dəfə eyni şeyi təkrarlayırdı:

– Hə, necədir, filankəsin vay-şivənini eşitdinmi? De görüm, eşitdinmi?

Mən başımı tərpədirdim və nənəm sözünə davam edirdi:

– Hə, bax dünyada çox adamlar – istər varlı olsun, istər kasıb, istər qara olsun, istər ağ – dünən gecə yatıblar, bugünsə ayılmayıblar, səhərə sağ çıxmayıblar. Onlar hamısı səhər yuxudan qalxacaqlarına ümidli idilər, di gəl ki, qismət olmadı, ümidləri doğrulmadı. Çarpayıları yazıqların ölüm taxtına çevrildi, yorğanları da kəfənlərinə. Bax, onlar bizim bu naşükür müştərimizin yerində olmaqçün, onun şikayətləndiyi onca dəqiqəlik tər tökməkdən ötrü nədən desən keçməyə hazır olardılar. Ona görə də heç vaxt giley-güzar eləmə, heç vaxt şikayətlənmə. Əgər nəsə xoşuna gəlmirsə, çalış vəziyyəti, şəraiti dəyişəsən. Əgər şəraiti dəyişə bilmirsənsə, onda ona münasibətini dəyiş. Amma şikayət eləmə!

Deyirlər, insanın həyatında bir neçə öyrənmə mərhələsi olur. O mərhələlərdən biri – üç yaşdan on üç yaşacan olan dövrü əhatə edir. Görünür, nənəm mənim bu uşaqlıq dövrü mərhələmdən tam istifadə edib. Zarımaq nəinki kənardan yaxşı görsənmir, həm də çox təhlükəlidir; bu – caniyə siqnal verməkdir ki, bəs qurbanlığın sənin böyründə dayanıb.

Mayya Angeloy

CONNİ

Bizim vəzifəmiz – yorulmadan çalışmaq və hər şeydə kamilliyə can atmaqdır. Əlbəttə, ixtisaslı və mürəkkəb işləri görməyə, xüsusən də elm və incəsənətin yüksək zirvəsinə qalxmağa qabiliyyət heç də hər kəsdə olmur. Çoxlarına zavodlarda, tarlalarda, küçələrdə işləmək lazım gəlir. Amma az əhəmiyyətli işlər yoxdur! İnsanların rifahı üçün görülən istənilən əmək hörmətə layiqdir, hər bir işi böyük səy və çalışqanlıqla yerinə yetirmək lazımdır. Əgər insana dalandar olmaq qabiliyyəti verilibsə – o, küçəni Mikelancelonun kilsə rəsmlərini çəkdiyi, Bethovenin musiqi bəstələdiyi, Şekspirin şeir yazdığı qədər ilhamla süpürməlidir. Elə süpürməlidir ki, Göyün və Yerin ruhları dil açıb heyrətlə desin:

«Bax – bu öz işini qüsursuz görən dahi süpürgəçidir!»

Martin Lüter Kinq Jr.

Ötən payız məni Orta Qərbdəki supermarketlər şəbəkəsinin üç min işçisi qarşısında çıxış etməyə dəvət etmişdilər. Mən onlara daimi müştəriləri necə cəlb edib saxlamaq, həmçinin iş yerində yaradıcı ab-havanın necə yaradılması barədə danışdım. Adətən mən həmişə dinləyicilərə öz işlərinin altında «şəxsi imzalarını» qoymağı tövsiyə edirəm. Məsələ burasındadır ki, coşqun texnoloji inkişafın və əsəb gərginliyinin fonunda bizim hər birimizə həm öz fəaliyyətimizdən, həm də özümüzdən əsl məmnunluq almağın üsulunu tapmaq çox vacibdir. Necə? Elə bir şey etmək ki, sənin kimi eyni işi görən başqa adamlardan səni fərqləndirə bilsin.

Nümunə üçün uzağa getmək lazım deyil. «United Airlines» aviaşirkətinin pilotlarından biri hansısa aeroportda yerə enərkən bort kompüterinin köməyi ilə məlumat bazasından bu aeroportun bir neçə əməkdaşının adını seçir və gördüyü işə görə onlara öz dəsti-xəttilə təşəkkür məktubu yazır. Yaxud, mənim tanış qrafik rəssamım müştərilərə material göndərərkən konvertin içinə həmişə şəkərsiz saqqız qoyur. Razılaşın ki, xırda şeydir, amma bu diqqət adamların əhvalını yüksəldir. Bir menecer tanıyıram, biləndə ki, onun tapşırığı işçinin zövqünə uyğun gəlməyəcək, onda yazılı sərəncama zarafatla həmişə kağız cib dəsmalı da bənd edir. Daha bir misal: «Northwest Airlines» aviaşirkətinin baqaj bölməsinin işçisi baqaj yarlıklarını toplayır (adətən onları çıxarıb atırlar) və boş vaxtlarında şirkətin xidmətindən istifadə etdiklərinə dair təşəkkür məktubuyla birgə onları sərnişinlərə göndərir.

Adamların öz unikal tipli işlərinin altında «imza» qoymaları barədə bir neçə nümunə göstərəndən sonra mən dinləyiciləri öz yaradıcı potensiallarını «silkələyib» hərəkətə gətirməyə çağırdım, dedim ki, qoy onlar da nəsə oxşar şeylər fikirləşib tapsınlar.

Üç həftədən sonra, axşamüstü telefonum zəng çaldı. Xəttin o başındakı adam adının Conni olduğunu və mənim çıxış etdiyim ticarət şəbəkəsinin supermarketlərindən birində qablaşdırıcı işlədiyini söylədi. Conni mənə Daun sindromu olmasını bildirdi.

– Barbara, sizin sözləriniz mənim qəlbimə həkk olunub, – deyə o etiraf etdi.

Mənim çıxışımdan sonra evə gələn Conni atasından xahiş edib ki, ona kompüterdən istifadə etməyi öyrətsin və indi hər axşam işdən evə qayıdarkən müxtəlif mənbələrdə, özünün ifadə etdiyi kimi, «günün fikri»ni axtarmaqla məşğul olur (ağlabatan bir şey tapmayanda isə, «kəlamı» özündən uydurur); sonra onu çap edir, balaca açıqcalar düzəldib, hər birinin arxasında da öz adını qeyd edir. Ertəsi gün malları qablaşdırarkən, Conni hər paketin içinə bir açıqca qoyur. Beləliklə, bu Conninin şəxsi imzasıdır – həm ürəkaçan, həm məzəli, həm də yaradıcı.

Bir aydan sonra mənə mağazanın meneceri zəng vurdu:

– Barbara, siz inanmayacaqsınız. Bu gün səhər ticarət zalına çıxarkən gördüm ki, Conniyə olan növbə digər qablaşdırıcılarla müqayisədə ikiqat çoxdur! Mən dərhal işçilərə göstəriş verdim ki, qoy bir nəfər də işə qoşulsun, müştəriləri tez yola salsınlar. Amma alıcılar etiraz elədilər: «Yox, biz onsuz da Conninin növbəsində dayanırıq, günün fikrini almaq istəyirik!» – dedilər. Sonra bir qadın yaxınlaşıb mənə nə desə yaxşıdır: «Əvvəllər sizin mağazaya təxminən həftədə bir yol gəlirdim, indi isə hər dəfə burdan keçəndə içəri baş çəkirəm ki, günün fikrini əldə edim!» Təsəvvür edin ki, bu, gəlirə necə təsir göstərir!

– Və siz bilirsiniz, indi bizim mağazada ən vacib adam kimdir? Əlbəttə, Conni! – deyə menecer yekunlaşdırdı.

Üç aydan sonra həmin menecer mənə yenidən zəng vurdu:

– Barbara, siz Conni ilə bir yerdə bizim supermarketi sözün həqiqi mənasında dəyişmisiniz! Təsəvvür edin ki, gül bölməsinin işçiləri qırılmış gülləri daha atmırlar – onlar ticarət zalına gəlir, həmin gülləri qızların və qarıların yaxasına taxırlar. Ət şöbəsinin qablaşdırıcılarından biri Snupini xoşlayır – o, sevimli qəhrəmanının şəkli olan 50 min yarlık alıb və onu qablaşdırdığı hər ət parçasının üstünə yapışdırır. İndi həm biz özümüz, həm də müştərilərimiz çox şən yaşayırıq!

Bax bu, iş yerində ab-hava deməkdir!

Barbara A. Qlans

ON DÖRD PİLLƏ

İnsan özünü çətinliklərin sayəsində dərk edir.

Naməlum

Deyirlər, pişiklərin doqquz ömrü olur. Şəxsən mənimçün bu, inanılmaz görünmür, çünki mən özüm pişik olmasam da, artıq üçüncü həyatımı yaşayıram.

Mənim birinci həyatım 1904-cü ilin soyuq bir noyabr günü – sadə kəndli ailəsinin səkkiz uşağından altıncısı kimi dünyaya göz açdığım gün başlayıb. Atam mənim on beş yaşım olanda vəfat etmişdi, belə ki, yaşamaq üçün biz özümüz zəhmətə qatlaşmalı olmuşduq. Yadımdadır ki, anam evdə qalır, bizə kartof və qarğıdalı kökəsi, soyutma bitkilər hazırlayırdı, biz uşaqlar isə əlimizdən nə iş gəlirdisə görürdük, amma əlbəttə ki, qazancımız çox olmurdu.

Mən böyüyəndən sonra qardaşlarım bir-bir evləndi, bacılarım ərə getdi və hamısı doğma evimizi tərk etdilər. Nəticədə mən və bacılarımdan biri anamla qaldıq. Ömrünün axırlarında anam iflic olmuşdu; öləndə o, altmış yaşını təzəcə adlamışdı. Anamın vəfatından az sonra bacım ərə getdi, mən də evləndim.

O vaxtdan birinci həyatım mənə əsl məmnunluq bəxş etməyə başladı. Mən sağlam idim, iki qəşəng qızım doğulmuşdu, San-Xosedə yaxşı işim, San-Karlosda yaxşı evim və sevimli ailəm vardı – insana xoşbəxtlik üçün daha nə lazımdır?!

Həyat mənim üçün gözəl bir yuxu idi.

Amma gözəl yuxu gecələr soyuq tər içində ayıldığın dəhşətli qorxulardan birinə çevrildi. Məndə tədricən inkişaf edən, əvvəl sağ əlimi, sonra bədənimin sol tərəfini sıradan çıxaran sinir xəstəliyi əmələ gəldi.

Mənim ikinci həyatım belə başlandı.

Xəstəliyə baxmayaraq, mən hələ də hər gün işə gedirdim – xüsusi olaraq əlillər üçün təchiz edilmiş maşınla.

Sağlamlığımı necəsə qorumaq və nikbinliyimi saxlamaqda mənə 14 pillənin böyük dəstəyi oldu. Siz deyin, mən dəliyəmmi?

Heç də yox.

Mənim ikimərtəbəli evimdə qarajdan mətbəxə qalxan on dörd pilləlik bir pilləkən var. Bu pillələr mənimçün minimum yaşayış proqramına çevrildi. Sanki onlar mənim hələ nəyəsə yaradığımın göstəricisi idi. Çünki məndə belə bir hiss yaranmışdı ki, əvvəl bir ayağımı, sonra da zorla o biri ayağımı qaldırıb pilləyə qoymağa və qan-tər içində yuxarı qalxmaq üçün bunu on dörd dəfə təkrar etməyə gücüm çatmayan gün mənim sonum olacaq – ondan sonra mənə məğlubiyyətimi etiraf edərək yalnız yerimə uzanıb ölmək qalırdı.

Bir sözlə, mən işə getməyə və hər gün pillələrlə qalxıb-düşməyə davam elədim. İllər ötüb keçirdi. Qızlarımız universiteti bitirib ərə getdilər. Biz arvadımla öz on dörd pilləli gözəl evimizdə baş-başa qaldıq.

Siz düşünə bilərsiniz ki, guya mən əsl cəsurluq təcəssümü və yenilməz ruh nümunəsi idim. Heç də yox, qətiyyən belə deyildi. Mən həyatın peşman etdiyi və yalnız qarajdan mətbəxə qalxan on dörd pillənin sayəsində düşünmək qabiliyyətini, arvadını, işini qoruyub saxlamağı bacaran adicə şikəst idim.

Bu pillələrlə ayağımın birini o birinin ardınca çətinliklə, ağır-ağır, əzab-əziyyətlə, nəfəsimi dərə-dərə sürüyərək mən fikirlərimə sərbəstlik verir və vaxtilə futbol və qolf oynadığım, idman zalında tapşırıqları yerinə yetirdiyim, gəzdiyim, üzdüyüm, tullandığım, qaçdığım, min cür oyunlardan çıxdığım xoşbəxt illərə xəyali səyahət edirdim. Gerçəklikdə isə, pilləkəni qalxmağa mənim zorla gücüm çatırdı. Nə qədər ki, bu on dörd pilləni dəf etməyə hələ heyim vardı, mən artıq doqquz il idi ki, kürəyimdə öz ağır xaçımı daşımışdım.

İllər ötdükcə mən həyatın daha ağır peşmançılıq və incikliyini sınaqdan çıxardım. Mən elə bilirdim ki, bu nəhəng dünyada əzab çəkmək yalnız mənim qismətimə yazılıb və Əhdi-cədidin «Birdən, bir göz qırpımında… biz dəyişirik (1 Kor. 15:52)» təsəllisinə əsla məhəl qoymurdum. İndi mənə aydın olub ki, öz lənətə gəlmiş həyat fəlsəfəmi şərh etməklə, əslində arvadıma və dostlarıma nə qədər xoşagəlməz dəqiqələr, nə qədər başağrısı vermişəm.

Yer üzündə mən özümün iki ömrümü, iki həyatımı məhz bu cür yaşamışdım.

Mənim üçüncü həyatım 1971-ci ilin tutqun bir avqust gecəsi başlandı. Səhər evdən çıxanda qarşıda nə baş verəcəyi, məni nə gözlədiyi heç ağlıma da gəlməzdi. Yeganə bildiyim şey o idi ki, pillələri enmək mənə həmişəkindən daha çətin olmuşdu. Və məni geri qayıdarkən bu pillələri necə qalxacağımın ağrılı düşüncəsi qorxudurdu.

İşdən sonra evə qayıtdığım yolda bərk leysana düşdüm. Şiddətli külək boş şose yolla asta-asta sürdüyüm maşının şüşəsini döyəcləyirdi. Birdən sükan əlimdən çıxdı və maşın qəfildən sağa buruldu. Mən maşını yolun qırağında güclə saxlaya bildim. Təkər partlamışdı. Situasiyanın dəhşəti mənə hələ indi çatırdı. Yox, mən maşının təkərini dəyişə bilməyəcəkdim, bu gücdə deyildim. Heç cür! Yoldan keçən tək-tük maşınlardan hansı birininsə mən kömək edə biləcəyi fikrindən dərhal daşındım. Axı nə əsasla? Şəxsən elə mən özüm də belə havada yan keçərdim.

Sonra yadıma düşdü ki, bu yaxınlıqda hansısa kənd yolu var; yəqin o yol hansısa evə aparıb çıxarmalıdır. Mühərriki işə saldım və ehtiyatla maşını irəli sürdüm. Budur o yol! Mən ehmalca şose yoldan çıxdım… Şükür Allaha! İrəlidə həqiqətən də ev görsənirdi, pəncərələrindən gur işıq süzülən ev! Mən darvazanın qarşısına çatıb siqnal verdim.

Evin qapısı açıldı. Kandarda balaca bir qız peyda oldu. O, diqqətlə mən tərəfə baxırdı. Şüşəni aşağı salıb qışqırdım ki, bəs maşının təkəri partlayıb və mənə lazımdır ki, kimsə təkəri dəyişsin, çünki özüm qoltuqağacıyla gəzirəm və bunu bacarmıram.

Qız cəld evə girdi və bir dəqiqədən sonra onun hansısa kişinin müşayiəti ilə mənə tərəf gəldiyini gördüm. Qızın başında şlyapa, əynində plaş vardı. Kişi məni mehribancasına salamladı.

Mən öz maşınımın isti salonunda rahatca oturmuşdum və belə havada zəhmət çəkməyə məcbur qalan kişiylə qıza bir az yazığım gəlirdi. Amma neyləmək olardı, mən onların haqqını ödəyəcəkdim. Yağış bir qədər səngiyənə oxşayırdı, mən şüşəni aşağı saldım ki, görüm onlar neyləyirlər. Səbrim tükənmişdi, onların təkəri dəyişməsi nəsə uzun çəkmişdi. Metal cingiltisi, sonra da qızın səsi eşidildi: «Babacan, domkratın tutacaq yeri budur». Cavabında kişinin nəsə anlaşılmaz mızıltısı eşidildi və domkrat üstündəki maşın yana əyildi. Bir az keçəndən sonra mən təkan hiss etdim və maşın təzədən öz yerinə qayıtdı. Baqajın qapağı örtüldü və onlar ikisi də mənim pəncərəmə yaxınlaşdılar.

Kişi çox qoca idi, qızınsa yəqin ki, səkkiz-on yaşı olardı, o, şən gözlərlə mənim üzümə gülümsünürdü. Qoca dedi:

– Qəza üçün o qədər də yaxşı axşam deyil, amma artıq hər şey qaydasındadır.

– Sağ olun, – mən dedim. – Çox sağ olun. Mən sizə nə qədər borcluyam?

– Heç nə qədər, – qoca başını buladı. – Sintiya mənə dedi ki, siz əlilsiniz, qoltuqağacıyla gəzirsiniz. Kömək etmək xoşdur. Əminəm ki, siz də mənimçün bunu edərdiniz. Ona görə heç bir puldan söhbət gedə bilməz.

– Borclu qalmağı xoşlamıram, – deyə mən qocaya beş dollarlıq əskinas uzatdım. Amma qocanın heç tükü də tərpənmədi.

Bu vaxt qız irəli gəlib yavaşca dedi:

– Babam onu görmür. Onun gözləri heç nə görmür. O, kordur.

Mən dəhşət və xəcalətdən donub qaldım. Heç vaxt ovqatım belə təlx olmamışdı. Kor qoca və çəlimsiz qız uşağı! Qoca qayka və alətləri əl havasına tapıb bərkitmişdi – özü də onunçün heç zaman bitməyəcək bir qaranlıqda.

Onlar mənimçün təkər dəyişmişdilər – özü də şiddətli yağışın və küləyin altında. Mənsə həmin vaxt özümə qoltuqağacıyla bəraət qazandırıb, maşınımda rahatca əyləşmişdim.

Mənim «xilasedicilərim» sağollaşaraq evə gedəndən sonra maşında nə qədər oturduğum indi yadımda deyil – hər halda, öz daxilimdə yaxşıca eşələnmək və xoşuma gəlməyən şeyləri tapıb üzə çıxartmaq üçün kifayət idi.

Dərk etdim ki, özümə bərk yazığım gəlir, içim xudbinliklə, özgənin ehtiyaclarına biganəliklə doludur.

Maşında oturub dua edirdim. Kor qocanı və onun nəvəsinə dua edə-edə mən Allaha yalvarırdım ki, öz səhvlərimi anlamağım, onları düzəltməyim üçün mənə kömək etsin.

«Adamlardan hansı münasibəti görmək istəyirsinizsə, siz də onlara o cür münasibət göstərin…» (Mat. 7:12).

O vaxtdan İncilin bu sözləri mənimçün müqəddəs mətndən çıxarılmış sadəcə parçadan daha böyük əhəmiyyət daşıyır. Bu sözlər mənim həyat yolumu müəyyənləşdirib və mən bu yola daim riayət etməyə çalışıram.

İndi mən nəinki hər gün 14 pilləni qalxıb-düşürəm, həm də adamlara kömək edirəm. Necə bacarıramsa, o cür! Və ola bilsin, nə vaxtsa hansısa korun partlamış təkərini də dəyişmək qismətim olacaq. Axı, əvvəllər mən elə özüm də kor olmuşam.

Holl Menuorinq

AĞRI KEÇİR – GÖZƏLLİK QALIR

Anri Matiss Ogüst Renuardan iyirmi yaş cavan olsa da, onların arasında möhkəm dostluq yaranmışdı. Ömrünün axırıncı on ilində Renuar evdən bayıra çıxa bilmirdi və Matiss hər gün ona baş çəkirdi. Xəstəliyinə baxmayaraq, Renuar çəkməkdə davam edirdi və bir dəfə qoca sənətkarın öz emalatxanasında fırçanın hər hərəkətdən sonra daha da güclənən ağrıdan qıvrıla-qıvrıla nə cür işlədiyini görəndə Anri Matiss soruşdu:

– Ogüst, bu iş sənə bu qədər əzab bahasına başa gəlirsə, onda nəyə görə çəkirsən?

Renuarın cavabı çox sadə oldu:

– Ağrı keçib gedir, gözəlliksə qalır!

Demək olar ki, dünyaya göz yumduğu son gününə qədər Renuar fırçasını kətandan ayırmadı. Özünün ən məşhur rəsmlərindən birini – «Çimən qadın» əsərini – o, ölümündən iki il əvvəl, xəstəliyə düçar olandan on dörd il sonra yaratmışdı.

«Seçilmiş miniatürlər və parçalar» toplusu
(The Best of Bits & Pieces)

KÖRPÜ-MÖCÜZƏ

Bruklini Manhettenlə birləşdirən körpü – məşhur Bruklin körpüsü – əsl mühəndislik möcüzəsidir. Bu layihəni 1883-cü ildə novator mühəndis Con Roblinq fikirləşib.

Bütün ekspertlər bu qeyri-real ideyanı başından atmağı ona məsləhət görürdülər. Lakin Roblinq əvvəlcə bu ideyanın həyata keçirilməsinin mümkünlüyünü mühəndisliyə təzə başlayan oğlu Vaşinqtona inandırmağı bacardı. Onlar körpünün inşasında gözlənilən çətinlikləri nəzərdə tutan tikinti konsepsiyasını bir yerdə işləyib hazırladılar. Ata ilə oğul layihəni maliyyələşdirmək üçün bankirləri də nə yollasa inandıra bildilər. Sonra fəhlələr tutdular və arzu etdikləri körpünün inşasına böyük həvəslə girişdilər.

İş başlayandan bir neçə ay sonra tikinti meydançasında baş verən bədbəxt hadisə nəticəsində Con Roblinq həlak oldu, oğlu isə şikəst qaldı – onun beyni zədələnmişdi, buna görə də hərəkət edə bilmirdi və nitq qabiliyyətini itirmişdi. Hamı layihənin yarımçıq dayandırılacağını düşünürdü, çünki onun necə başa çatdırılacağını təkcə Roblinq təsəvvür edirdi.

Vaşinqton Roblinq iflic olsa da, onun ağlı əvvəlki qaydasında aydın işləyirdi. Çarpayıda uzanmış halda, o nitqini əvəz edən kodlar işləyib hazırlamışdı. O, yalnız bir barmağını tərpədə bilirdi, bununla belə xüsusi toxunuş sisteminin köməyi ilə öz arvadıyla ünsiyyət yaratmağı öyrənmişdi. Bu üsulla Vaşinqton Roblinq körpünün tikintisinə məsuliyyət daşıyan mühəndislərlə əlaqə saxlayırdı. Vaşinqton Roblinq əzəmətli Bruklin körpüsünün tikildiyi bütün on üç ilin ərzində onlara öz təlimatlarını bir barmağının vasitəsilə ötürmüşdü.

«Səpicinin toxumlarının təzə qablaşdırılması»
(A Fresh Packet of Sower’s Seads)

Ücretsiz ön izlemeyi tamamladınız.

₺73,67

Türler ve etiketler

Yaş sınırı:
16+
Litres'teki yayın tarihi:
18 ekim 2022
ISBN:
978-9952-8452-1-1
Telif hakkı:
JekaPrint
Metin PDF
Ortalama puan 5, 2 oylamaya göre
Metin
Ortalama puan 2, 1 oylamaya göre
Metin
Ortalama puan 4,8, 5 oylamaya göre
Metin, ses formatı mevcut
Ortalama puan 5, 5 oylamaya göre
Metin PDF
Ortalama puan 5, 2 oylamaya göre
Metin
Ortalama puan 5, 1 oylamaya göre
Metin
Ortalama puan 4,8, 9 oylamaya göre
Metin
Ortalama puan 5, 4 oylamaya göre
Metin
Ortalama puan 5, 1 oylamaya göre