Kitabı oku: «Sağlığında qiymət verin insanlara», sayfa 3

ŞAİRİ ÖLDÜRDÜLƏR

 
Şair kimdir, nədir axı?
Öz elinin ən ağıllı ağsaqqalı,
Ən sadəlövh bir uşağı.
Şairləri öldürməyə
nə var, axı?!
Ümidini, inamını al əlindən,
Dəryasını, ümmanını al əlindən,
Vətənində
azad-azad oxumağı
al əlindən,
ölər şair.
Böyüdüyü düzü, dağı
al əlindən
ölər şair.
Tapdadımı yad ayaqlar yollarını,
İtirəcək aylarını, illərini.
Təyyarəylə,
gəmi ilə, maşınlamı
Sərvətləri
yad ellərə daşındımı,
Dağlarında
yad kölgələr göründümü,
Eli, xalqı parça-parça bölündümü,
Polad sədlər
qoyuldumu cəh-cəhinə,
Yad ləhcələr
qarışdımı ləhcəsinə,
Qara əllər
onu xalqdan ayırdımı,
Ana dili
məhəlli dil sayıldımı,
Donar şair,
yanar şair,
ölər şair,
Pələng kimi nərildəyər,
Quzu kimi mələr şair.
Şair kimdir, nədir axı?
Öz xalqının
güllə tutmaz şah zirvəsi,
Topdağıtmaz uca dağı,
Çox çətindir
Məhv eləmək şairləri,
Mümkün deyil, asıb kəsmək,
Güllələmək şairləri.
O, xalqının
daim görən gözləridir,
O, xalqının rəhbəridir,
əsgəridir.
O, xalqının daim ayıq vicdanıdır,
El ürəyi ən sonuncu ünvanıdır.
Mümkün deyil,
məhv eləmək şairləri,
Mümkün deyil, asıb kəsmək,
Güllələmək şairləri.
Parça-parça ətini kəs, diriləcək,
Gözünü oy, başını əz, diriləcək,
Nişan alıb odla onu, diriləcək,
Öldür min bir adla onu, diriləcək,
Diri-diri soy şairi, diriləcək.
Top ağzına qoy şairi,
diriləcək,
Yandır gündə,
öldür gündə, diriləcək.
O, xalqının ürəyində diriləcək,
Həqiqətə, əfsanəyə bürünəcək,
Doğma ana ləhcəsində görünəcək.
Əsrlərlə kəs səsini, diriləcək,
Azad görsə ölkəsini, diriləcək,
O, xalqının yaddaşında diriləcək,
Yüz yaşında, min yaşında diriləcək.
Mümkün deyil,
Məhv eləmək şairləri,
Mümkün deyil, asıb kəsmək,
güllələmək şairləri.
Pablo belə şair idi,
Pablo belə ölməz idi.
Silah ilə
Nerudaya qəsd eləmək əbəs idi,
Bilirdilər
o bunların fövqündədir,
Ən yırtıcı silahların fövqündədir,
Əsarətin, zülmün, şərin fövqündədir,
Ən müasir ölümlərin fövqündədir,
Bilirdilər Pablo çoxdan
Gülləbatmaz bir xilqətdir,
Bilirdilər
Onu bircə məhv eləyən silah varsa,
xəyanətdir,
Bunun üçün fitnə ilə,
hiylə ilə öldürdülər,
Neçə günə, neçə aya,
neçə ilə öldürdülər.
Asta-asta öldürdülər,
Usta-usta öldürdülər,
Qara-qara polkovniklər irişdilər,
Bir şairin vətənini dəyişdilər,
Bir millətin taleyini
dəyişdilər,
Nerudanın güllərini
yad burunlar iylədilər,
Limanında yad gəmilər əylədilər,
Saçlarına yad küləklər toxundular,
Çöllərində yad mahnılar oxundular.
Ən birinci
Nerudanın vətənini öldürdülər,
Meşəsini, çəmənini öldürdülər,
Günəşini, dumanını öldürdülər,
Sonra onu öldürdülər.
Damla-damla, gilə-gilə öldürdülər,
Əsla gözə görünməyən
tüfəng ilə öldürdülər,
güllə ilə öldürdülər,
Min mənəvi xəncər ilə,
şillə ilə öldürdülər.
Min mənəvi zəhərlərlə öldürdülər,
Nerudanı vətənində
Yad əllərlə öldürdülər.
 

BİR ANA QUCAĞINDA BİR KÖRPƏ APARIRDI

(lövhə)

 
Küçələrdən keçənlər durub
boylanırdılar,
Cavan qızlar, gəlinlər gizlicə yanırdılar.
Göz qoyurdu qarılar köks ötürüb dərindən,
Seyr edirdi uşaqlar, seyr edirdi gəlinlər.
Bütün şəhər elə bil bu lövhəyə dalırdı,
Bir ana qucağında bir körpə aparırdı.
 
 
Ona ad gəzirdilər, beşik axtarırdılar,
Başına dönürdülər, qadasın alırdılar.
Nənəsi yorğanını bərk-bərk
qucaqlamışdı,
Xalası bələyinə göy muncuq bağlamışdı,
Əmisi əsgər kimi yeriyirdi dalınca,
Osa sakit, astaca baş qoymuşdu balınca…
Xırda, qara gözləri açılır, qapanırdı,
Bir ana qucağında bir körpə aparırdı…
Büsbütün arzuları
uşaq təzələmişdi,
Uşaq nə eləmişdi,
tamam düz eləmişdi,
Nə qədər istək, murad gətirmişdi özüylə,
Baba kimi fəxri ad gətirmişdi özüylə,
Nənə kimi fəxri ad gətirmişdi özüylə.
Ata istəyi üçün, ana harayı üçün,
Qaynar, gur, təlatümlü ailə çayı üçün
Bir dayaq aparırdı, bir körpü aparırdı.
Bir ana qucağında bir körpə aparırdı…
Dünya bir nəğmə idi,
dünya bir yuxu idi,
Elə bil yer üzündə
bir tifil də yox idi.
Muzeylərə dönmüşdü sanki yetimxanalar,
Dəyişmişdi elə bil nankor ata-analar,
Elə bil hər tərəfdən süd qoxusu gəlirdi,
Analar şərəfinə alqışlar yüksəlirdi,
Bütün dillər elə bil xoş bir layla
çalırdı,
Bir ana qucağında bir körpə aparırdı…
 
 
İşıqlanmışdı sanki zülmət-zülmət
ölkələr,
Nur içində üzürdü uzaq, yaxın qitələr,
Hər an artan ordular azalmışdı elə bil,
seyrəlmişdi elə bil,
Bütün hərbi bazalar yumşalmışdı elə bil,
kövrəlmişdi elə bil,
Elə bil ki, ölənlər, itənlər tapılırdı,
Bir ana qucağında bir körpə aparırdı.
 
 
Demə balaca idi, demə ki, kiçik idi,
O mənim yurdum üçün lap əsil kişi idi,
Böyük bir nəsil idi o mənim xalqım üçün,
O bir bərəkət idi süfrəmdə, ocağımda,
Mənə elə gəlirdi o ana qucağında
Bir ordu aparırdı, bir ölkə aparırdı,
Bir ana qucağında bir körpə aparırdı.
 

YOLDAŞ ÖLÜM!

 
Yoldaş ölüm!
Hamı bilir, sən çox evlər uçurmusan,
Milyonları bu dünyadan
vaxtlı-vaxtsız köçürmüsən.
Qəhrəmanlar aparmısan,
bu aləmdə yoxdur tayı,
Yer altında olanların
yer üstündə yoxdur sayı.
Sinələrdə çalın-çarpaz dağlar qoyub,
Anaları, bacıları ağlar qoyub
Sən dahilər susdurmusan –
millətlərin iftixarı.
Susdurmusan varlıları, kasıbları…
Qoymayırsan göz açmağa adamı sən,
Uşaq idim,
bir gün aldın əllərimdən atamı sən.
Söylə, azmı fitnələri
dəf etdilər əlin ilə?
Mənim qaynar Müşfiqimi
məhv etdilər əlin ilə.
Sən gəlirsən gündüz olur, gecə olur,
Bəşər cansız vücudunun
qarşısında cücə olur…
Sən Əzrayıl nəfəslisən,
Sən cəhənnəm qoxulusan.
Sən tüfəngdən, sən bombadan,
Sən atomdan qorxulusan!
Aparsan da bu dünyadan bizi bir-bir,
Nə gizlədim, bəzən səndən xoşum gəlir.
Nə zaman ki,
bir alçaqdan,
bir xəbisdən,
gərəksizdən,
diləksizdən,
ürəksizdən
bac alırsan,
Bax, o zaman gözlərimdə ucalırsan.
Vicdanını var-dövlətə satanları,
Vəzifədən milyon əllə tutanları
Nə zaman ki, stolundan qoparırsan,
Vəzifəsiz, şan-şöhrətsiz
bir aləmə aparırsan,–
Həyatını çatdırırsan başa, ölüm,
Bax, mən onda söyləyirəm:
Yaşa, ölüm!
Qabağında qaya nədir,
polad nədir,
dəmir nədir,
dövlət nədir,
ordu nədir,
əmr nədir?
Əlindədir
topdağıtmaz sarayların açarları,
Sən məhv etdin,
Çingizləri, Batıları, Qacarları.
Adolf Hitler! –
O alçağın üzərinə atılanda,
Sinəsində quzğun kimi oturanda,
Görünsəydin gözə əgər,
yüyürərdim qabağına,
Yıxılardım ayağına…
Bu aləmə carsan, ölüm!
Hamı üçün varsan, ölüm!
Nə zaman ki, hiss elədin
insanlara gərəksizəm,
İlhamsızam, duyğusuzam, ürəksizəm,
Bu həyatdan tap, al məni!
Min yol xahiş eləyirəm, apar məni!
 

DAHA DƏHŞƏT

 
Yurddaşlarım öz yurdunda əsir, yesir,
Anaların, bacıların ahı dəhşət…
Bu torpağı yada vermək dəhşətdisə,
Bu dəhşətlə razılaşmaq daha dəhşət…
 
 
Şuşasızlıq ağrısına hamı dözür,
İtirilmiş mahalların sayı – dəhşət…
Minlər ilə şəhid görmək dəhşətdisə,
Şəhidliyə vərdiş etmək daha dəhşət…
 
 
Ölənlərə ağlamayır daha kimsə,
Allah, saymır çoxu qonşu vayın – dəhşət…
Çöl düşmənim qorxuncdusa, dəhşətdisə,
İç düşmənim daha qorxunc, daha dəhşət…
 
 
Nə ki, Laçın, Ağdamda da yadlar gəzir,
Kəlbəcər də oldu düşmən payı – dəhşət…
Cəbrayılı satmaq əsil dəhşətdisə,
Xocalının soyqırımı daha dəhşət…
 
 
Geri torpaq almayacaq heç kim bizə,
Biz də olduq Fələstinin tayı – dəhşət…
Özümüzə güvənməmək dəhşətdisə,
Özgələrə arxalanmaq daha dəhşət…
 
 
Ona, buna dil tökürük durub bəzən,
Dünya bizi zəif, gücsüz sayır – dəhşət…
Vəhşi olmaq, cəllad olmaq dəhşətdisə,
Naçar olmaq, miskin olmaq daha dəhşət.
 
 
Yastıq verin, yorğan çəkin üstümüzə,
Yuxudayıq ilin on bir ayı dəhşət.
Qəflətlərdə olmağımız dəhşətdisə,
Durmağımız daha müşkül, daha dəhşət…
 
 
Azərbaycan yarı yadda, yarı bizdə,
Eşidən yox bu harayı, hayı – dəhşət…
Bu günümüz ağıdırsa, dəhşətdisə,
Sabahımız kaş olmaya daha dəhşət…
 

ÖZÜNÜ QORU, XALQIM…

 
Müqəddəs, ulu xalqım,
Gözümün nuru, xalqım…
Ən dəhşətli zamandır,
Özünü qoru xalqım…
Bir tora ilişmisən,
Caynaqları dərində…
Bir oyuna düşmüsən,
Oyuncaqlar əlində…
Üzərində əsirlər,
Qara yellər görürəm.
Sənə quyu qazırlar,
Mənfur əllər görürəm…
Təklənmisən yenə də,
Yenilməz, ulu xalqım…
Oğul sözüm sənədir,
Özünü qoru, xalqım…
Kimin bəd əməli var,
Tarix özü söyləsin.
Burda iblis əli var,
Burda şeytan hiyləsi…
Əzir torpaqlarını,
Yenə dəmir çəkmələr.
Müstəmləkə qanunu,
Böl, parçala, hökm elə.
Bölürlər bilə-bilə,
Dağ çəkirlər sinənə…
Beləcə, bölə-bölə,
İstəyirlər bu yurdu,
Yer üzündən silələr…
Yalvarıram, amandır,
Allah sözü dilimdə,
Sən belə dar məqamda,
İçəridən bölünmə,
İçəridən talanma…
Bizim, sizin elliyə,
Əqrəbaya yerliyə,
Amandır parçalanma…
Ayırmayaq bu xalqı,
Doğma, ögey kəslərə…
Ən betəri odur ki,
Xalq özünə qəsd edə…
Özünün əli ilə,
Öz-özünü öldürə…
Yetər, bizim bu yurdu,
Obalara böldülər,
Mahallara böldülər,
Ostanlara böldülər,
Küçələrə böldülər,
Dalanlara böldülər…
Bu düşmənə köməkdir,
Bu düşmənə mükafat…
Bizə birlik gərəkdir,
Ay el, oba, camaat…
Qüdrətimsən, gücümsən,
Çağlayırsan qanımda…
Amma sayca kiçiksən,
Böyüklərin yanında…
İllərlə səni, xalqım,
Söküb talan ediblər,
Balaca səsin qalxıb,
Gülləbaran ediblər…
Min cür fəndlər gəziblər,
Yüz cür qanun yazıblar…
O sahildə asıblar,
Bu sahildə kəsiblər,
Amma ki, iradəni,
Sındıra bilməyiblər.
Heç ölümlə də səni,
Öldürə bilməyiblər…
Yenə göylər dumandır,
Qəhrəman, ulu xalqım…
Ən dəhşətli zamandır,
Özünü qoru xalqım…
 

VƏZİFƏ BU XALQA QƏNİM KƏSİLİB…

 
Bu millət vəzifə dəlisi imiş,
Şan-şöhrət “ölüsü”, “rütbə” düşkünü.
Vəzifə çoxunun mərəzi imiş,
Həmi “qara” günü, həmi “xoş” günü…
 
 
Çoxunun “ilk eşqi”, “ilk məhəbbəti”,
“İlk əhdi”, “ilqarı” imişsən, demə.
Həmi “səadəti”, həmi “möhnəti”,
Həyat idealı imişsən, demə.
 
 
Müdir stolundan tutur ölüncə,
Ayrı şey gözündə puçmuş, yalanmış.
Nə vətən, nə torpaq bu millət öncə,
Vəzifə uğrunda həlak olarmış…
 
 
Hamı uşaqlıqdan keçir bu dərsi,
Tək ona bağlayır arzularını.
Sən ona rütbə ver, o sənə versin,
Hətta qeyrətini, namus, arını…
 
 
Nə vicdan, nə məslək, nə zəka, əməl
Tək ona qul olur, rəğbət bəsləyir.
Sən ona rütbə ver, satsın əlbəəl,
Bütün uluları, müqəddəsləri…
 
 
Hamı candan keçir vəzifə tutsun,
Rütbə stolları yamaq-yamaqdır…
O kütlə gözündə Allahdan üstün,
İnamdan qabaqdır, dindən qabaqdır…
 
 
Cavan da, qoca da sevir tacı-taxt,
Gəda da istəyir şah ola hətta…
Dava da qurtarar, qurtarmaz heç vaxt,
Vəzifə davası bu məmləkətdə…
 
 
Dostunu vəzifə başında tanı,
O açır hamının əsil üzünü…
Bu yolda çox qırıb insan-insanı,
Qanlar axıdılır, başlar kəsilir…
 
 
Hamının qarnının ağrısı birdir,
Vəzifə bu xalqa qənim kəsilib…
Onunçün yerinə yetirə bilmir,
Bu millət millətlik vəzifəsini…
 

KAŞ MİLLƏTDƏ RUH YAŞASIN…

 
Millət əzər, əzilər də,
Kaş millətdə ruh yaşasın.
Əyri qəddi düzələr də,
Kaş millətdə ruh yaşasın…
 
 
Zaman-zaman, nəsil-nəsil,
Babəklərin gəlir səsi.
Nəsimilər tükənməsin,
Kaş millətdə ruh yaşasın…
 
 
Sabirlərə xəbər olsun,
Qız-gəlinlər Həcər olsun.
Kişilərdə təpər olsun,
Kaş millətdə ruh yaşasın…
 
 
Qeyrət ruhun gücündədir,
Qüdrət ruhun gücündədir.
Millət ruhun gücündədir,
Kaş millətdə ruh yaşasın…
 
 
Düşməni qul etmək olar,
Min əsr yol getmək olar.
Dünyanı titrətmək olar,
Kaş millətdə ruh yaşasın…
 

ATAMDIR ƏQİDƏM – ATAMIN OĞLUYAM…

 
Heç zaman ağlıma gəlməzdi, heç zaman,
Əqidə dəyişmək bu qədər asanmış…
Bir anda özünü danırmış insan,
Özünün əliylə özünü asarmış…
 
 
Çökərmiş üstünə fəlakət buludu,
Enərmiş zirvədən dərəyə, təpəyə,
Vücudu qalarmış, qup-quru vücudu,
O da ki, dəyməzmiş bir qara qəpiyə…
 
 
Yalanmış bu qədər vuruşmaq, döyüşmək,
Bu qədər and-aman eyləmək yalanmış…
Nə qədər asanmış əqidə dəyişmək,
Lap corab dəyişmək qədər asanmış…
Varmıdır de, bundan dəhşətli cinayət,
Ən qatı qatildir, əqidə qatili…
Əxlaqa xəyanət, inama xəyanət,
Ən böyük satqınlıq, ən böyük cahillik…
 
 
Nədir ki, bu xalqın görəsən günahı,
Ki, içi bu qədər manqurtla dolubdur,
Bu necə dövrdür, özün de, ilahi,
Ki, əqidəsizlik əqidə olubdur…
 
 
Milləti üzübdür çəkişmək, didişmək,
Bu da qanımızda lap köhnə azarmış…
Nə qədər asanmış əqidə dəyişmək,
Bir qurtum su içmək qədər asanmış…
 
 
Hirsimdən sıxıram dişimi dişimə,
Axı, hey yazıblar dünyayi-qədimdən,
Amalı yolunda can verib kişilər,
Amalı yolunda ölümə gediblər…
 
 
Əqidə idarə eyləyir cahanı…
O nəhəng ağaclar soy-kökü dəyişməz…
Babalar deyiblər: həqiqi insanın,
Dünyası dəyişər, məsləki dəyişməz…
 
 
Nə qədər çox imiş kölgədə yatanlar,
Əyilməz vicdanlar nə qədər az imiş…
Nə qədər çox imiş məsləksiz nadanlar,
Məsləki olanlar nə qədər az imiş…
 
 
Əqidə doğrusa, zaval yox, doğruya,
Mayası poladdır, o sınar, əyilməz…
Atamdır əqidəm – atamın oğluyam,
Dəyişməz əqidəm, heç zaman dəyişməz…
 

CABİR, BU DA AZDI SƏNƏ…

 
Niyə doğdu səni anan
Cabir, bu da azdı sənə…
Nə zövq aldın bu dünyadan?
Cabir, bu da azdı sənə…
 
 
Yaşamısan göz açandan,
Hər cürə bəd, pis içində,
Qovrulursan öz içində,
Cabir, bu da azdı sənə…
 
 
Ərzə qədəm qoyan yerdə,
Bataydı gündağın şərdə.
Hər şey gördün bu əsrdə
Cabir, bu da azdı sənə…
 
 
Nə biclik, nə yalan bildin,
Nə pislik, nə haram bildin.
Sən hamını adam bildin,
Cabir, bu da azdı sənə…
 
 
Çox güvəncin sovğa çıxdı,
Cavanlığın dağa çıxdı.
Qara saçın ağa çıxdı,
Cabir, bu da azdı sənə…
 
 
Yaxşı oldun yamana da,
Qane oldun yavana da.
Qaç bu zalım zamanadan,
Cabir, bu da azdı sənə…
 
 
Ömrün oldu ələk, vələk,
Yollarına yağdı çiçək.
Qamətini əyir fələk,
Cabir, bu da azdı sənə…
 
 
Hamı sındı sən sınmadın,
Durdun, dözdün, sarsılmadın.
Heç nə sənə dərs olmadı,
Cabir, bu da azdı sənə…
 
 
Əzablarla yüklənmisən,
Sarı simdə köklənmisən.
Yurdun kimi təklənmisən,
Cabir, bu da azdı sənə…
Şair, bu da azdı sənə…
 

BİR ANAM, BİR DƏ NƏVƏM TƏBRİZƏ…

 
 Qopur ürəyimdən sonuncu nida,
 Sonuncu hıçqırıq, sonuncu nəfəs…
 Əlvida, yalançı dünya, əlvida,
 Ta sənlə bir yerdə qalmağa dəyməz…
 
 
 Daha qurtuluram əlindən sənin,
 Düşürəm xatirə kitablarına…
 Əlvida deyirəm, dünya, mən sənin,
 Bütün dərdlərinə, əzablarına…
 
 
 Kaş ki, daş olaydım xilqət olunca,
 Dünyanın əşrəfi insan yalandır…
 Budur, əzrayıl da əli qılınclı,
 Başımın üstünü kəsdi, dayandı…
 
 
 Əlvida, əlvida yalançı dünya,
 Çökür gözlərimə zülmət, qaranlıq…
 Əlvida, əlvida yalançı dünya,
 Həqiqi dünyama yetirəm artıq…
 
 
 Nə vaxt ki, həyata zühur eylədim,
 Anamın bətnindən qoynuna düşdüm…
 Nəhəng bir zindana girdim elə bil,
 Sehrə, tilsimə, oyuna düşdüm…
 
 
 Mən səndə nə gördüm, saysız dərd, kədər…
 Mən səndə nə gördüm, ölüm, qan-qada,
 Mən səndə nə gördüm, diri ölülər,
 Əlvida, oyuncaq dünya, əlvida…
 
 
 Səndən nə əxz etdim, təkcə məhəbbət,
 Onunla çox ağır illər yaşadım…
 Hər şeyə əlvida desəm də fəqət,
 Mən vida demirəm sənə, ey qadın…
 
 
 Bir də üç oğluma köküm, məhvərim,
 Əlvida demərəm, deyə bilmərəm.
 Qoyun boylarına baxım son kərə,
 Onları görməsəm, ölə bilmərəm…
 
 
 Əlvida, ikili xalqım, millətim,
 Əlvida, ikili vətən, əlvida.
 Səni bircə gün də bütöv görmədim,
 Nigaran gedirəm səndən, əlvida…
 
 
 Hanı, o əvvəlki torpağım, hanı,
 Düşdük ləyaqətdən, düşdük şərəfdən…
 Yenə də bölürük Azərbaycanı,
 Düşmən bir tərəfdən, biz bir tərəfdən…
 Bir təbiətdən gedirik razı,
 Bir də ki, günahsız heyvanlarından…
 İstərəm son kərə bağrıma basım,
 Bütün yaxşı, yaman insanlarını…
 
 
 Bir də ki, ölmədim Təbrizi gördüm,
 Gördüm o taydakı qardaşlarımı…
 Ulu Şəhriyar tək əzizi gördüm,
 Tökdüm məzarına göz yaşlarımı…
 
 
 Bax bu möhnət üçün sağ ol, a dünya,
 Səndən ricam budur, diləyim budur…
 Xalqım birləşməsə dağıl, a dünya,
 Səndən ən sonuncu istəyim budur…
 
 
 Bircə nəvə gördüm, Təbrizdir adı,
 Bərk-bərk tapşırıram sənə mən onu…
 Nə ölüm, nə itim heç nə dünyada,
 Heç nə silə bilməz könlümdən onu…
 
 
 Əlvida, yer, səma, əziz dost, həmdəm,
 Əlvida hər şeyə, bir də hər kəsə…
 Ölsəm də əlvida deyə bilmərəm,
 Bir anam, bir də ki, nəvəm Təbrizə…
 

ADIM GƏLDİ BU DÜNYAYA

 
Yığırdım ömür köçümü,
Adım gəldi bu dünyaya.
Eynən elə özüm kimi,
Adam gəldi bu dünyaya.
 
 
Dua etdim körpə balam,
İsmim olsun sənə halal,
Özüm diri ola-ola
Müdam gəldi bu dünyaya…
 
 
Ta əzrayıl sən şarlatan,
Qapımızdan itil, usan,
Soyum, köküm, əmim, babam,
Atam gəldi bu dünyaya.
 
 
Əcələ qışqırdım: bil ha,
Gücün çatmaz mənə daha,
Korsan, bax, nə ər, əjdaha,
Titan gəldi bu dünyaya…
 
 
Bu gəlişdə məna dərin,
Əbədiyyət oldu yerim,
Kəfənini ölümlərin,
Yırtan gəldi bu dünyaya…
 
 
Təzə Cabir, eşit məni,
Adaşına ver əlini,
Köhnə Cabirin yerini,
Tutan gəldi bu dünyaya…