Kitabı oku: «Sağlığında qiymət verin insanlara», sayfa 4

ŞEİR ƏKDİM BU QALANIN İÇİNDƏ

 
Bu həyata göz açalı əzildim,
Ağır-ağır qayğıların
içində…
Öz nəğməmin havasına kəsildim
Quzğunların, qarğaların
içində…
Mənliyimi uca tutdum, saxladım,
Sürü-sürü mal-qaranın
içində…
Ucuz şöhrət arxasınca qaçmadım,
Dəllalların, darğaların
içində…
Qara sezdim hətta ağa baxanda,
Ağ da gördüm qaraların içində…
Hayla-küylə istəmədim xalqımı,
Qeyrət gəzmə qalmaqalın
içində…
Gedişini, gəlişini dünyanın
Ölçdüm, biçdim, xırdaladım
içimdə…
Böyüklərdə bir böyüklük görmədim,
Böyük tapdım xırdaların
içində…
Talan oldu yurdum, yuvam, torpağım,
Talan oldum bu talanın
içində…
Yaralandı, paralandı millətim,
Hey qovruldum bu yaranın
içində…
Həqiqəti, ədaləti boğdular,
Min əyrinin, min yalanın
içində…
Bir eybsiz, təmiz xilqət tapmadım,
Nə gedənin, nə qalanın
içində…
Sehr dolu bir qalaya sığındım,
Şeir əkdim bu qalanın
içində…
 

NEÇƏ TƏZƏ ŞAİR GƏLƏR BU DÜNYAYA…

 
Sal qayayam, yoğrulmuşam qüdrət ilə,
Heç bir rüzgar bu səfimi yara bilməz.
Lap əzrayıl canımı da ala bilər,
Amma məndən qələmimi ala bilməz.
 
 
Söz rişəmin soyu, kökü dərindədir,
Həm ləşkəri, həm kişvəri yerindədir.
Qüvvəm, gücüm ilhamımın əlindədir,
Kimsə məni söz taxtımdan sala bilməz.
 
 
Aşıq üçün təbib başqa, dərman başqa,
Qanun başqa, qayda başqa, fərman başqa.
Bir şeirdən, bir də nazlı yardan başqa,
Heç Allah da dərdlərimə çarə bilməz.
 
 
Bir gün ölüm didər məni, dələr məni,
Son məqamım, son saatım gələr mənim.
Gözlərimə qara zülmət dolar mənim,
Sözlərimə qara zülmət dola bilməz.
 
 
Təzə kəslər düşər eşqə, təmənnaya,
Təzə sözlər köhnələri salar saya.
Neçə təzə şair gələr bu dünyaya,
Amma biri Cabir Novruz ola bilməz.
 

YALTAQDAN ŞAİR OLMAZ

 
Yaltaqdan “şair” olar,
şairdən yaltaq olmaz,
Şairin qürurunu
heç nəylə almaq olmaz…
Oyuncaqdır əllərdə
yenə bəzi yazarlar,
Əsil şair heç zaman
əldə oyuncaq olmaz…
Məddahlardır yenə də
əl-ayağa dolaşan.
Onları nə ki, yazar
heç insan saymaq olmaz…
Kişilikdir şairin
ömrü, yolu, amalı,
Qorxaqların sözünə,
şeirinə uymaq olmaz…
Ürəyi sapdan incə,
iradəsi poladdan.
Şair tək müdrik insan,
şair tək uşaq olmaz…
Bütün şahlar, xaqanlar
baş əyiblər şairə.
Şair əyildi, ondan
xalqına dayaq olmaz…
Şahsız da keçinərik,
bəysiz də dolanarıq,
Füzulisiz, Sabirsiz
fəqət yaşamaq olmaz.
Şairi yalnız millət
mühakimə eləyər,
Ayrı yerdə
məhkəməsi baxılmaz…
 

AZƏRBAYCANI SEVİN, SEVİN AZƏRBAYCANI…

 
Azərbaycanı sevin, sevin Azərbaycanı,
Bu gün odlu sevgiyə onun ehtiyacı var…
Sevin odum, ocağım, evim Azərbaycanı,
İndiki dərdlərinə eşqimiz əlac olar…
Yaraları göynəyir, yaraları sızlayır,
Bu millətin qeyrətli oğulları, qızları,
Sevgimiz xilas edər bu gün Azərbaycanı,
Azərbaycanı sevin, sevin Azərbaycanı…
Adını uca tutun hər arzudan, diləkdən,
Doymayın, usanmayın ona ana deməkdən…
 
 
O bizim hamımızın həyəcanı, harayı,
Bir də axı kim yanar ona bizdən savayı?..
O bizim ruhumuzda, o bizim qanımızda,
Yalnız biz keçməliyik uğrunda canımızdan.
Can istəsə can verin, sevin Azərbaycanı,
Qan istəsə qan verin, sevin Azərbaycanı…
 
 
Azərbaycanı sevin, sevin Azərbaycanı,
Kürül-kürül odlanan evim Azərbaycanı…
Dünyada vallah, belə talesiz millət olmaz,
Nə qədər saxlayarlar girov Azərbaycanı?..
Bu qədər bölgü olmaz, bu qədər sərhəd olmaz,
Bəs nə vaxt görəcəyik bütöv Azərbaycanı?!
 
 
Ona övlad payını bizlər verə bilmədik,
Heç iki obasını birləşdirə bilmədik.
Astara qovuşmadı doğma Astarasına,
Cülfalıların bir məlhəm tapmadıq yarasına,
Öz doğma yurd-yuvamdır yadın Azərbaycanı…
Biz bacara bilmədik, ey gələcək nəsillər,
Ey gələcək nəsillər, barı təzə əsrdə,
Bir-birinə calayın, qatın, Azərbaycanı,
Köküm, soyum, soyadım, adım Azərbaycanı…
Haçandır öz-özündən aralı bir ölkədir,
Şəhidli bir ölkədir, yaralı bir ölkədir…
 
 
Az imiş, o təzədən bölünür, parçalanır,
Təbriz dərdi üstünə Şuşa dərdi qalanır.
Neçə yerə ayrılar, ya İlahi, bir bədən?
Xırda bir məkan qalıb o boyda bir ölkədən…
Tamam bitər, tükənər belə getsə amandır,
Axı o bir zamanlar nəhəng Azərbaycandı;
Zaman-zaman talayıb, biçib Azərbaycanı,
Bizə miras qoydular kiçik Azərbaycanı.
 
 
Ay bizdən ola-ola bizə yağı olanlar,
Vətənə sevgidə də az marağı olanlar;
Xalqına xidmətdə də tamah gəzən dənilər;
Özümüzdən olanlar, özümüzə qənimlər;
Siz də qeyrətə gəlin, imana-dinə gəlin,
Vətən bağışlar sizi, vətən eşqinə gəlin,
O, sizə çörək verib, nəzir-niyaz eyləyib,
Yalnız onun sevgisi sizi xilas eyləyər.
Sevməyirsizsə barı boğazına çökməyin.
Bu ulu məhəbbətə çağırıram hər kəsi,
Divin canı şüşədə, onun bizdədir canı…
Məndən çox sevirsiniz bu torpağı bəlkə siz,
Amma təkrar deyirəm; sevin Azərbaycanı,
sevin Azərbaycanı…
 

BİR YAŞIN

 
 Mənim Rəsul nəvəm təzə soy, köküm,
 Təzədən doğulan böyük qardaşım…
 Sənin ad günündür, əzizim, bu gün,
 Ərzin milyon yaşı, sənin bir yaşın…
 Hələ ağlın kəsmir, hələ uşaqsan,
 Hələ çox şeylərdən xəbərin yoxdur.
 Sonralar həyatı anlayacaqsan,
 Ki, onun səfadan cəfası çoxdur…
 Ki, onun sevincdən kədəri boldur,
 Yamanı saysızdır, yaxşısı tək-tük…
 Sökür bu dünyanı bir ovuc quldur,
 Çapır bu dünyanı bir ovuc dönük…
 Hələ bir istəyin dəyməyib daşa,
 Hələ bir alçaqla üzləşməmisən…
 Hələ bir ümidin çıxmayıb boşa,
 Bir haqla, nahaqla üzləşməmisən…
 Hələ arzuları çəpərsiz, balam,
 Tamam dərdsiz balam, kədərsiz balam…
 Dünyada heç xoşbəxt varmı, de səndən,
 Ata, ana kimi bir dayağın var…
 Bircə acıyanda, bircə suzanda,
 Yuxun dağılanda ağlamağın var…
 Aləmdir üzünün, gözünün sehri,
 Hələ beşiyini dünya sayırsan
 Bacından, babandan, nənəndən qeyri,
 Hələ bir kimsəni tanımayırsan…
 Yaxşı ki, yaxşı ki, ay sənə qurban,
 Hələ adamları tanımayırsan…
 Hələ ürəyinə dəyən olmayıb,
 Hələ ki, işlərin gedir yağ kimi,
 Sənə bir acı söz deyən olmayıb,
 Təmizdir ürəyin ağ varaq kimi…
 Gəlsin ziyarətə ulular gəlsin,
 Lap göydən müqəddəs mələklər ensin…
 Bu murdar dünyanın, məkrli ərzin,
 Hələ ki, ən təmiz varlığı sənsən…
 Yolunda bir fitnə, fəsad, qurğu yox,
 Canında bir gilə ürkü, qorxu yox…
 Hələ nə yaşın var, hələ uşaqsan,
 Bunları sən sonra anlayacaqsan,
 Dünən məmləkətdə qopdu zəlzələ,
 Bakı az qaldı ki, uçula, oğlum…
 Millət az qaldı ki, qırıla, ölə,
 Sən əsla almadın vecinə, oğlum…
 Başlandı qaçhaqaç, haray, köçhaköç,
 Böyüklər, kiçiklər düşdü nə günə,
 Sənin bircə tükün tərpənmədi heç,
 Baban qibtə etdi kişiliyinə…
 Siz mənə göstərin elə ər insan,
 Bu oğul nəvəmlə dayana bahəm…
 Bütün qorxaqlara meydan oxuyan,
 Bir yaşlı mərd balam, qəhrəman balam…
 Allahım qorusun nəzərdən, səni,
 Sənə tuş gəlməsin bir nacins, xəbis…
 Qüdrətim çatsaydı bəşərdən səni,
 Ayırıb saxlardım belə tər-təmiz…
 Qoymazdım hər düşük, nanəcib, quldur,
 Bu bakirəliyə toxuna, Rəsul…
 İnsanlar anadan təmiz doğulur,
 Həyatdı korlayan çoxunu, Rəsul…
 Tikərdim poladdan bir qala sənə,
 Uzaqda tikərdim insan gözündən…
 Özüm öz əlimlə ay bala, səni,
 Gündə keçirərdim qıl körpüsündən…
 Sənə bir şeytanı qoymazdım yaxın,
 Sənə bir iblisi qoymazdım yaxın,
 Bütün yamanlara əsil göz dağı,
 Bütün xəbislərə əsil göz dağı,
 Bütün təmizlərə nümunə kimi…
 Saflara, düzlərə nümunə kimi…
 

MƏNİ TAPARSINIZ ŞEİRLƏRİMDƏ…

 
Ruhum, təbiətim şeirlərimdə,
Əsil-nəcabətim şeirlərimdə.
Bütün soyum, köküm, qohum, əqrəbam.
Mənim Oğuz babam, Novruzbəy babam.
Mirzəbəy atamın itmiş məzarı.
Möhbanu nənəmin ağlı, kamalı,
Anamın üzünə düşən qırışlar,
Bacımın qəbrinə yağan yağışlar,
Həyatdan çox nakam gedən yoldaşım,
Üç oğlum, üç arxam, üç məsləkdaşım,
Körpə nəvələrim şeirlərimdə,
Ömrüm səpələnib şeirlərimdə.
Qəlbimin aynası – bütün sözlərim,
 Bütün yaxşılarım, bütün hislərim.
 Daddığım acılar, ağrı-əzablar,
 Həyata verdiyim sual-cavablar,
 Fərəhli günlərim, ağır günlərim,
 Ömrümə, bəxtimə yağı günlərim.
 İlk məhəbbətimin qönçə çağları,
 Bütün ölülərim, bütün sağlarım,
 Hamısı yaşayır şeirlərimdə,
 Həyatım başlayıb şeirlərimdən.
 Şair ədalarım, şair xislətim,
 Beş litr qanımın hər bir qətrəsi.
 Dizimin taqəti, qolumun gücü,
 Bütün vücudumun zahiri, içi.
Fövtə götürməyən xasiyyətlərim,
Bütün təmaslarım, ünsiyyətlərim.
Sözlə qazandığım dövlətim, varım,
Qeyrətim, vicdanım, namusum, arım.
Şeirlə tikdiyim şah saraylarım,
Allahdan, bəndədən olan paylarım.
Mənim doğma əziz şeirlərimdə,
Ləkə görməzsiniz şeirlərimdə…
Para-para olmuş ana torpağım,
Neçə yol dəyişən himnim, bayrağım.
Neçə yol dəyişən əlifbalarım,
Əlifba dəyişən manqurt şahlarım.
Bu tayın nə qədər vətən xaini,
O tayın milyonla miskin sakini.
Bütün olacaqlar, bütün olanlar,
Azərbaycanıma olan talanlar.
Nə qədər fitnəkar, qurğu, fənd oyun,
Əldən-ələ keçən Təbrizim, Xoyum,
Tutqun Savalanım, Səhəndim mənim.
Mənim bəndə düşən Dərbəndim mənim.
Yenilməz Şuşamın açıq hərracı
Füzuli, Cəbrayıl, Kəlbəcər, Laçın.
Neçə igid babam, ölməz sələfim,
Şəhid qəbirləri anım, şərəfim.
Vətən, torpaq satan neçə şarlatan,
İlan-çayanla qol-boyun yatan,
Bir milyondan artıq yurdsuz qaçqınım,
Ev, ocaq dəlisi, torpaq Məcnunu,
Hamısı boylanır şeirlərimdən,
Haylarım, haraylarım şeirlərimdə.
Məni kim tanıyar, məndən savayı?!
Bircə öləcəyim gündən savayı.
Qalan hər hikmətim şeirlərimdə,
Avtoportretim şeirlərimdə.
Əbədi yaşaram mən bu cahanda.
Xeyir taparsınız şeirlərimdən
Bir vaxt bu dünyada mən olmayanda,
Məni taparsınız şeirlərimdə.
 

DÜZ YAŞADIN, CABİR NOVRUZ

 
Düz yaşadın Cabir Novruz,
bu da düzlüyün axırı,
Düz yaşamaq yaşamağın
ən çətini, ən ağırı…
Düz yaşadın Cabir Novruz,
elə düzdə qaldın tək,
Düzlərin “qazancı” budur
düz, bu düzlüyə neyləmək…
Düz yaşadın Cabir Novruz,
bu qədər əyri içində,
Şeirin qeyrət südü əmdi
daim düzlüyün gücündən…
Süfrəndə nə olmasa da,
halal duz-çörəyin oldu…
Bir halal ilhamın oldu,
bir təmiz ürəyin oldu,
Bununçün də sən hamıdan
məğrur oldun, zəngin oldun,
Başının üstündə daim
ədalət çələngi durdu.
Paklıq, müqəddəslik oldu
sənin yol yoldaşın daim,
Düz yaşadın Cabir Novruz,
həyatda günahın,
Budur şərəfli təqsirin,
budur yeganə günahın,
Təki belə günah ola
hər bir insanın günahı…
Düz yaşadın Cabir Novruz,
məhrumiyyətlərə dözdün,
Övladlarının yanında
bir az başaşağı gəzdin…
Onlardan, düzlükdən qeyri,
əyri sərvət qoyammadın,
Düz yaşadın Cabir Novruz,
xalq uca tutur bu adı.
Düz yaşadı nakam Müşfiq,
gördüz nə oldu axırı.
Düzlük soydu Nəsimini,
düzlük çərlətdi Sabiri…
Düz yaşadın Cabir Novruz,
bu da düzlüyün axırı,
Düz yaşamaq don-kixotluq,
peyğəmbərlik, ilahilik…
 

İNSANI TANIMAQ OLMUR

 
Fələyi tanımaq olur,
İnsanı tanımaq olmur.
Hər şeyi tanımaq olur,
İnsanı tanımaq olmur…
Ha axtar, dolan aləmi,
Bərabəri, tayı yoxdur.
Sərsəm yoxdur onun kimi,
Onun kimi dahi yoxdur…
Şeytanı tanımaq olur,
İnsanı tanımaq olmur,
İlanı tanımaq olur,
İnsanı tanımaq olmur…
O cür qəlblərə aşiyan,
Gözəllik, yaraşıq yoxdur.
O boyda zülmət daşıyan,
O boyda gur işıq yoxdur…
İlanın bir şakəri var,
Quyruğun basdın çalacaq.
İnsanın çox şakəri var,
Azını bilirik ancaq…
Elə ustalıqla çalır,
Əvvəl ağrı, acı olmur…
Adam elə günə qalır,
Sonradan əlacı qalmır…
Gah şəkər olur dilində,
Gah zəhər olur dilində…
Bilmirsən nə var içində,
Bilmirsən nə var çölündə,
Saysız yaranıb canlılar,
İnsandan qəlizi yoxdur,
Baxırsan ki, sifəti var,
Sifətindən üzü yoxdur.
Xilqət görməyir beləsin,
İnsanı tanımaq olmur.
Göydə gözə görünməzi,
Allahı tanımaq olur.
İnsanı tanımaq olmur…
Sən can qoyursan yolunda,
O sənə yamanlıq edir…
Gah gəda olur, gah sultan,
Gah da fironluq edir…
Zaman-zaman dost dediyin,
Tonlarla çörək yediyin,
Elə dəyişir ki, birdən,
Ayağın üzülür yerdən…
Dönür düşmənə, yağıya,
Qazır sənin ayağını…
Görürsən yadla əlbirdir,
Ha tanı, tanımaq olmur…
İnsan müəmmadır, sirrdir,
İnsanı tanımaq olmur,
Ən uzaq dünya insandır,
Ümman da insandan dayaz…
Ən dərin dərə insandır,
O dərinə girmək olmaz…
Yazmağa əlim gəlməyir,
Deməyə dilim gəlməyir,
Nə gizlədək olur bəzən,
Səni dünyaya gətirən,
Əkən, böyüdən, yetirən,
Atanı tanımaq olmur,
Ananı tanımaq olmur…
İnsan sirrdir, müəmmadır,
İnsanı tanımaq olmur…
Xisləti çürük olanı,
Saflığa öyrətmək çətin…
Kəşf etdik uzaq fəzanı,
İnsanı kəşf etmək çətin…
Ayın əllərini sıxdıq,
Marsa, Veneraya çıxdıq
Bir adi insanın fəqət,
Qəlbinə çıxmaq müsibət…
Göz dikdim göylərə sarı,
Ap aydın asiman gördüm.
Səf bağlamış durnaları,
Vətənə qayıdan gördüm…
Cəh-cəh vurdular necə,
Doğma “ana”, “vətən” deyib…
İnsan yurdun satır, sərçə
Bir tikanə “vətən” deyir…
Quşların dilini qandım,
İnsanı tanımaq olmur…
Dərk etdim ulu Quranı,
İnsanı tanımaq olmur…
Bağlı qapıları açdım,
Qədim kitabları açdım,
Çox-çox kəlamı oxudum,
Qorqud babamı oxudum…
Ha getdim, yüyürdüm, uçdum,
Özümdən qaça bilmədim.
Dünyanın sirlərini açdım,
İnsanı aça bilmədim…
İnsan bir sirli dünyadır,
Ha tanı tanımaq olmur…
Başdan-başa müəmmadır,
İnsanı tanımaq olmur…
İnsanı tanımaq olmur…
 

KÜTLƏYƏ DÖNMƏ, MİLLƏTİM

 
Kütlənin adı kütlədi,
Kütlə xar edir milləti;
Kütlə qanmayır dost nədir,
Kütlə qanmayır yad nədir;
Kütlə çoxdankı kütlədir,
Kütləyə dönmə, millətim.
Çıxdı alimi söz deyə,
Çıxdı şairi söz deyə,
Kütlə şairi pislədi,
Kütlə onları fitlədi.
İmadəddini qətl edib,
Hadi ölümünə cəhd edib,
Böyük Sabiri rədd edib,
Kütlə çoxdankı kütlədi.
Kütləyə dönmə, millətim.
Nə beyni, nə ürəyi var,
Elə ləbbey deməyi var;
Bağırır niyə bilməyir,
Fikrini deyə bilməyir…
Yalnız kor hisslərin qulu,
Məqsədi, yolu qorxulu
Boş yerə yorur özünü,
Yoxdur məhvəri, özülü,
Çalxanır, qabarır, batır,
Büsbütün körpüdü qatı…
İşi zorladı, güclədi,
Kütlə çoxdankı kütlədi.
Məskəni çöl, bayır, küçə,
Haqqı ayaqlayıb keçər.
Dost ola, ya ki, yad ola,
Qoyar ayağı altına.
Gözləri qandı kütlənin,
Beyni dumandı kütlənin.
Hərc-mərcliyə müttəfiq,
Kütlə çoxdankı kütlədi.
Qanmaz yaxşı, yaman oldu.
Vəhşiləşir axırda o…
Yox ağlı, gücü, qüdrəti…
Kütlələrin zamanıdır,
Yalvarıram, ağıllı ol,
Kütləyə dönmə, millətim!
 

SAĞLIĞINDA QİYMƏT VERİN İNSANLARA…

 
Bir arzum var, ay adamlar,
qoyun deyim,
Sağlığında qiymət verin insanlara,
Yaxşılara sağlığında yaxşı deyin,
Sağlığında yaman deyin yamanlara.
Yalnız, yalnız sağ olanda,
Hər kəs əsil qiymətini bilər onda;
Bu sözlərim düz olmasa
töhmət edin.
Sizdən rica eləyirəm milyon kərə,
Şairlərə sağlığında hörmət edin,
Sağlığında heykəl qoyun ölməzlərə…
Gələcəyə çox da ümid bağlamayın,
Sözünüzü sonralara saxlamayın.
Zəhləm gedir sonralardan,
Vaxtsız dinən zurnalardan,
Boşboğazdan, avaradan,
Toydan sonra nağaradan.
Sağlığında sevindirin təmizləri,
Siz həyatda bu amalla addımlayın.
Sağlığında ifşa edin xəbisləri,
Satqınlara sağlığında satqın deyin,
Tülkü deyin tülkülərə,
aslan deyin aslanlara;
Sağlığında qiymət verin insanlara…
Hər kəs bilsin öz yerini
necə sağdır,
Bu, pislərin həyatını qısaltmaqdır,
Yaxşıların həyatını uzatmaqdır…
Bu nədəndir ölən kimi, qəlbimizdə
Adamlara sevgi, hörmət aşıb-daşır.
Ölən kimi yaxşılar da yaxşılaşır,
Yamanlar da yaxşılaşır…
Çirkinlər də təmiz olur ölən kimi…
Yadlar belə əziz olur ölən kimi…
Xatirələr söyləyirik,
nekroloqlar qollayırıq,
Hamısını ucdantutma yaxşı deyib
o dünyaya yollayırıq.
Bu gecikmiş xeyir-dua kimə gərək?
Bundan məzar böyüyəcək,
ya ölənmi diriləcək?
Xoşum gəlmir
bu köhnəlmiş adətlərdən,
xoşum gəlmir…
Bu sərdaba sevgilərdən,
hörmətlərdən xoşum gəlmir.
İstəmirəm vaxt-vədəsiz şöhrəti mən,
Bir an ömrü milyon qızıl ölüm gələ,
dəyişmərəm…
Diri üçün iynə boyda hörməti mən
Ölü üçün min heykələ dəyişmərəm…
Düz deməsəm, onda məni bağışlayın,
Üz tutaram uşaqlara,
qocalara, cavanlara,
Sağlığında qiymət verin insanlara,
Yaxşılara sağ olanda yaxşı deyin,
Sağlığında yaman deyin yamanlara…
 

İNANA BİLMİRƏM

 
İllərim ötüşür karvanlar təki,
Gah səhər görürəm, gah da ki, axşam.
İnana bilmirəm, gün gələcək ki,
Mən də bu dünyada olmayacağam.
Onlarla tanışlar ötürmüşəm mən,
Çiynimə tabutlar götürmüşəm mən.
Nə qədər adamı dəfn eləmişəm,
Bacımı, atamı dəfn eləmişəm.
Yüz yol alışmışam, odlanmışam mən,
Fəxri qarovulda dayanmışam mən,
Nə qədər ömürlər suala dönüb,
Körpələr yox olub xəyala dönüb.
Bir göz qırpımında itib tanışlar,
Sağımdan, solumdan gedib tanışlar.
Hey ürəyim qəmli, hey qanım qara,
Baxmışam sahilsiz qəbiristanlara.
Ulduzlar sanında məzar görmüşəm,
Yenə də özümü ölməz bilmişəm,
Heç inanmamışam gün gələcək ki,
Mən də köçəcəyəm milyonlar təki.
Belə qurulsa da bəşər, kainat,
Gözüm görə-görə, hər gün, hər saat.
Min ömür çatsa da sona – insanlar,
İnana bilmirəm buna – insanlar.
Sanıram üstümə ölüm gələndə,
O, mənim köksümü söküb dələndə
Hər cürə davadan, dərmandan əvvəl.
Hər cürə həkimdən, loğmandan əvvəl,
Öz sevgiləriylə, istəkləriylə.
Mənə “Ata! Ata!” deməkləriylə,
Öz baxışlarıyla, öz səsləriylə,
Öz isti, mehriban nəfəsləriylə,
Məni balalarım sağaldacaqlar,
Ölüm zülmətindən çıxardacaqlar.
Sanıram o çətin anımda mənim,
Dostlarım dayansa yanımda mənim,
Sorsalar: “Necəsən?” o əzizlərim,
Təzədən yanacaq sönən gözlərim.
Onlar əllərimdən yapışan kimi,
Durub gəzəcəyəm bir cavan kimi,
Mənə elə gəlir ən son nəfəsdə,
O cəllad duranda başımın üstə,
Sözlərim meydana girib ər kimi,
Çarpışıb, vuruşub igidlər kimi,
Gücünü, əzmini bildirəcəklər,
O qara kabusu öldürəcəklər.
Mənə elə gəlir ölüm gələndə
Bir haray düşəcək o doğma kəndə,
Eşidib, bilənlər yüyürəcəklər,
Onu boğazlayıb sürüyəcəklər.
Mənim küləklərim tüğyan edəcək,
Mənim çiçəklərim üsyan edəcək,
Mənim qartallarım millənəcəklər,
Mənim laylalarım dillənəcəklər,
Çəpərə dönəcək bənövşələrim,
Qalxacaq ayağa göy meşələrim,
Adamlar, qartallar, qayalar, dağlar,
Məni bu həyata qaytaracaqlar.
Mənə elə gəlir, varlığım, canım,
Loğmanlar loğmanı Azərbaycanım,
Ürəyi istəsə – diriləcəyəm,
Mənə oğul desə, diriləcəyəm…
İllərim ötüşür karvanlar təki,
Gah səhər görürəm, gah da ki, axşam.
İnana bilmirəm gün gələcək ki,
Mən də bu dünyada olmayacağam.
Belə qurulsa da bəşər, kainat,
Gözüm görə-görə hər gün, hər saat,
Min ömür çatsa da sona, insanlar!
İnana bilmirəm buna, insanlar!