Kitabı oku: «Alın yazısı», sayfa 3

Bu gün heç bir hadisə ilə qarşılaşmadan xəstəxanaya çatdı. Hər bir işi qaydasında gedirdi. Anası ilə də rahatca görüşə bildi. Anasını dünənə nəzərən daha sağlam görüncə sevindi. Üzərinə qaçıb qucaqladı. Əllərini üzünə qoydu.

− Necəsən, ana?

− Yaxşıyam qızım. Allah bilir, nə çəkdin dünəndən bu günə. Kaş bura gəlməyəydik. Sənə çox əzab verdim.

− O nə sözdür, ay ana. Təki sən yaxşı ol. Məni çox istəyirsənsə, tez sağal. Məni sənsiz qoyma.

− Əlimdə deyil ki, qızım. Məndən asılı olsa, xəstə olardım, bura gəlib sənə bu günləri yaşadardım?

− Ana, özün də bildin ki, qəlbində filan heç bir şey yoxdur. Sənin narahatçılığın ürəyinlə, bədəninlə bağlı deyil ki, psixoloji hadisədir. Sən özünü və əsəblərini qorusan, tutman da olmaz axı. Eşitdin də həkim nə dedi:

“Panik ataq”¹⁰ var səndə. Düz də deyir. Atamdan sonra belə oldun. Sinirlərin pozulub. İstənilən daxili və ya xarici qıcıq səndə həyəcan yaradır və təzyiqin yüksəlir.

− Düzələcək, qızım. Söz verirəm ki, səni incitməmək üçün çalışacağam.

− Məni incitməmək üçün deyil, yaşamaq üçün çalış, ana. Sən həyatımda olduğun müddətcə mən nə incimərəm, nə də bezmərəm, əksinə xoşbəxt olaram. Xoşbəxtliyim səninlə bağlıdır axı. Səndən başqa kim mənə dəstək olacaq? Kimim var ki o ailədə, ay ana? Sən ki bunu bilirsən axı.

− Aaa!. Sən bura məni danlamağa gəlmisən?

− Danlamıram. Ana, sadəcə bir də belə etmə. Unut olanları, keçmişini. Məni düşün, bizi düşün.

− Yaxşı qızım, sakitləş.

−Yemək yemisən?

− Əlbəttə. − Mehriban xanım qızını daha çox üzməmək üçün yorucu söhbətin mövzusunu dəyişdi. − İndi de görüm, dünən necə keçdi?

Səma anasının sualını eşidən kimi, saata baxdı və gözlənilmədən: “Yəqin bir-iki saata gələr”, – dedi.

− Necə? Kim gələcək?

− Heç ana. Bir nəfər var. − Səma qızardığını hiss etdi. Amma yalan da danışa bilmədiyindən: “Bakıdan gəlib o da”, – dedi.

− Xəstəxanaya gəlib?

− Xeyr, ana.

− Hə. Yəqin oteldə qarşılaşdız?

− Yox, ana. Bura işlə bağlı gəlib.

− Deyirəm, görürsən, qızım, valideynləri icazə verir, qız uşağı xaricə işləməyə gedir. Mən səni bir gün də gözümdən yan etməzdim.

− Ana, o qız deyil.

− Nə? Oğlanla tanış olmusan? − Mehriban xanım özü öz sualından qorxdu. − Qızım, məni peşman etmə.

− Ana, narahat olma. Düşündüyün kimi deyil. Sən mənə inanmırsan?

− İnanıram, ağıllı balam. Amma yad yerdə. Tanımadığın biri, Allah qorusun, başına hər nə desən gələr. Hələ bir mənə bax, bədənim əsir qorxudan.

− Ana, inan ki pis heç nə olmayıb. Əksinə kömək etdi mənə. Gecə birlikdə bura gəlmişdik. Sən yatmışdın.

− Qorxuram Səma. İndiki insanlara inam var. Kiri, kiri danışma. Sən danışdıqca mən ağlımı itirirəm az qala. − Mehriban xanım titrək əli ilə stəkanı götürüb dodaqlarına yaxınlaşdırdı. Artıq ətrafındakı insanlara da qorxu və şübhə ilə baxırdı. Bir qədər susduqdan sonra dözə bilməyib soruşdu:

− Adı nədir?

− Bilmirəm ki, deməyib.

− Necə yəni? Sənin adını öyrəndi, amma öz adını demədi, hə?

− Ana, heç mənim də adımı bilmir. Tanış olmağa vaxtımız olmadı ki.

Səma başına gələnləri anasına danışıb onu rahatlaşdır-maq üçün çalışsa da, Mehriban xanım daha da narahat olur:

“Buradan tez bir zamanda getmək lazımdır”, – deyirdi.

O gün Həsən üçün bir il kimi göründü. Sanki saat yerində sayır, hər dəqiqə bir saat kimi keçirdi. Məqsədi sadəcə Səmanı görmək deyildi. Həm də qızın anasına görə narahat idi.

– “Görəsən, qadın necə oldu? Gecə, həqiqətən də, yaxşı görünmürdü. Əgər ona bir şey olsa, qız da infarkt olar. Gərək işdən icazə alıb, qızın yanında olardım”. – Həsən bu düşüncələr altında əzilir, özünü danlayır, vicdan əzabı çəkirdi. Dalğın bir vəziyyətdə birtəhər işlərini yekunlaşdıra bildi. Saata baxdı, 16:11.

İşdən çıxan kimi taksi çağırdı. Evə gedib duş aldı. Otağın səliqəsinə nəzər yetirmədən evdən çıxmağı sevmirdi. Yenə də adəti üzrə hər bir şeyi nəzərdən keçirib otaqdan çıxdı və birbaşa Mədain xəstəxanasına üz tutdu. Bir saat müddətdə artıq bütün işlərini bitirmiş, xəstəxanada Mehriban xanımın həkiminin qəbulunda idi. Özünü xəstənin oğlu kimi təqdim edən Həsən bütün yoxlanış nəticələri ilə tanış olub, qorxulu bir şey olmadığını, sadəcə “Panik atak” yarandığını öyrəndi.

Həsən bir az rahatlaşdı. Həkimə təşəkkür edərək ondan ayrıldı və Mehriban xanımın yatdığı otağa tərəf yönəldi. O içəri daxil olanda Səma kiçik uşaqlar kimi başını anasının çarpayısına qoymuş, anası da saçlarını oxşayırdı. Səmanın başındakı örtük çiyinlərinə düşmüşdü. Uzun və sarımtıl saçları çiyinlərinə səpələnmişdi. Anasının narahat olduğunu görən Səma başını qaldırıb qapıya doğru baxdı. Həsəni görüncə ayağa qalxıb cəld saçlarını yığaraq örpəyi ilə başını örtməyə çalışdı. Ağladığından uzun kirpikləri dən-dən olmuşdu. Badamı gözləri bulaq kimi qaynayırdı. Nəfəsindən və sürətlə enib-qalxan sinəsindən nə qədər həyəcanlı olduğunu görmək mümkün idi. Ağzı qurumuş, dodaqları titrəyirdi. Özünü ələ alıb: “Salam, buyurun” – dedi. Daha sonra anasına:

– Ana, həmin şəxsdir: bayaq haqqında danışdığım.

Mehriban xanım bir az da dikəlib:

– Buyur, bala. Adını da bilmirəm. Yaxın gəl görüm.

Həsən birdən-birə nə deyəcəyini bilmədi. Hətta adını da bir qədər fikirləşdikdən sonra: “Həsən, adım Həsəndir”, –dedi.

– Çox sağ ol, Həsən. Bu yad diyarda qızıma kömək olubsan.

Həsən üzündə və qulaqlarında xəfif istilik hiss etdi. Qadının gözlərinə baxmadan: “Xoşdur, təki siz yaxşı olun. Mən təşəkkür ediləsi bir şey etdiyimi düşünmürəm”, – deyə vəziyyətdən çıxmağa çalışdı. Sonra da mövzunu dəyişdi:

– İndi özünüzü necə hiss edirsiz?

– Yaxşıyam. Qızım da yanımdadır. Yaxşıyam. – Mehriban xanım da Həsənin sıxıldığını görüb dünəni xatırlatmadı.

– Sən çoxdandı burdasan, bala?

– Xeyr. Bir neçə aydır.

– Hə. Allah kömək olsun. Ailəndən uzaq darıxmırsan?

– İnsan zamanla hər şeyə alışır. Uzun zamandır, valideynimdən uzağam. Sadəcə bayramdan-bayrama görüşür, arada da telefonda danışırıq. Belə.

– Bəs öz ailən yoxdur?

– Hələ ki, yox. − Həsən yenə qızardı.

– Qızım, Həsən balam ayaq üstə qaldı. Bəlkə, icazə verəsən, yerində o otura?

– Narahat olmayın. Mən gedirəm onsuz da. Sizə görə narahat idim. Şükür ki, yaxşısız. Həkim də bir-iki günə gedə biləcəyinizi dedi. − Həsən etiraz etsə də, Səma anasının nə demək istədiyini başa düşüb, ayağa durub:

“Onda mən bir az hava alım”, – deyərək otaqdan çıxdı.

– Yaxın gəl oğlum. Səninlə danışmaq istəyirəm.

Həsən çaşqın halda yaxınlaşdı. Oturacağı çarpayıdan kənarlaşdırıb oturdu.

Mehriban xanım dərindən ah çəkərək danışmağa başladı.

– İnsanın başına nə gəlirsə, fikirdən gəlir, oğlum. Yoldaşım dünyadan köçəndən sonra mən bu hala düşdüm. Səma ilə tək qaldıq. Kişisi olmayan evdə yaşamaq çox çətindir indiki vaxtda. Nə əziyyətlər çəkdik. Səma mənim üçün həm oğul övladı oldu, həm qız. Mənim yaşamağıma səbəb hazırda odur. Allahdan da ömrü qızıma görə istəyirəm. Onu bir yerə çıxardım, xoşbəxt olduğunu görüm, sonra ölüm.

– Elə danışmayın. Mehriban xanım. − Həsən yerində qurcalandı.

– Sözümü kəsmə bala. Bunları danışmaqda məqsədim var. Səma mənim üçün çox dəyərlidir. Heç bir arzusunu yerinə yetirə bilmədim. Oxumaq istəyirdi. Kitab əlindən yerə düşmürdü. Oxuda bilmədim. Bir çox arzusunun üstündən mənə, ailəsinə görə xətt çəkməli oldu. Hələ indi bir az yaxşıdır vəziyyət. Qızım məktəbli olanda heç doğru-düzgün dərsə də getmirdi. Nədir ki, kəndə oxuyan qıza yaxşı baxmırlar. İndi şükür ki az-çox oxudanlar var. Nə isə uzun danışıb səni də yormayım. Səndən bir ana kimi xahiş edirəm, nə qədər ki burda qonağıq və nə qədər ki qızım səninlədir, onun namusunu öz ailənin namusu kimi bil. Sənin mədəniyyətinə şübhəm yoxdur. Oxumuş, təhsilli, savadlı, mərifətli adamsan. Amma mən də anayam. Ana ürəyi həmişə övladından nigaran olur. Odur ki, oğlum, məni səhv başa düşmə və incimə. Burda bizim kimsəmiz yoxdur. Qızımın qarşısına çıxmısan, kömək etmisən, çox sağ ol. Bundan sonra da onu qoru. Öz ailənə rəva bilmədiyini, qızıma da rəva görmə.

– Sizi başa düşürəm, ana. – Həsən özü də bilmədən belə müraciət etdi. Kövrəlmişdi. – Sizə hala olsun ki, elə bir qız övladı böyütmüsünüz. Oxumaq sadəcə universitetə qəbul olmaq, diplom almaq da savadlı olmaq demək deyil. Qızınız o qədər ağıllı və dünyagörüşülüdür ki, inanın ali təhsilli insanların çoxundan üstündür. Mənə gəlincə, özünün və ailəsinin mənəviyyatını qorumaq istəyən insan nə olur olsun, başqasının mənəviyyatına göz tikməz. Biz özgə hesab edib həyatını zəhərlədiyimiz hər bir insan ilə cəmiyyəti də zəhərləmiş oluruq. Və o cəmiyyətdə yaşadığımız üçün etdiyimiz hər bir əməlin nəticəsi, şübhəsiz, bir gün öz ətrafımızda da təzahür edəcəkdir. Bu mütləqdir.

– Sənə tərbiyə verən valideynə halal olsun, oğlum. Kaş ki hər kəs belə bir qəlbə, belə bir düşüncəyə malik olardı. Çox sevindim. Rahat oldum. Qızım sənə əmanət, oğlum. Amma bu söhbətdən xəbəri olmasın. “Hələ də məni qoruyursan və mənə inanmırsan”, − deyə inciyir məndən.

– Narahat olmayın, Mehriban xanım. Sizi də çox yordum. Üzrlü sayın. İnşAllah tezliklə müalicəniz bitəcək. Ondan sonra sizi sağ-salamat evinizə yola salarıq.

Mehriban xanım da sevinclə: “İnşAllah, bala”, – deyə gülümsədi.

Həsən otaqdan çıxdığında Səma qapının arxasında dayanmışdı. Yəqin ki, içəridə edilən söhbəti eşitmiş, indi Həsənə daha da inamla baxırdı.

– Anam hər insan ilə bu qədər söhbət etmir. Söhbətiniz maraqlı oldu, deyəsən.

– Hə. Çox maraqlı idi. Çox da xoş oldu.

– Mövzusunu bilsəm, mənə də xoş olardı. − Səma gözlərini süzdürüb dodaqlarını büzdü.

– Onu da zəhmət olmasa, içəridə öyrənərsiz. − Həsən başı ilə otağı göstərdi.

– Hmm. Başa düşdüm. − Səma incisə də, hiss etdirmədi. − Bəs indi hara gedirsiz? Əgər o da sirr deyilsə…

– Sirr deyil. Düzü, vacib bir işim yoxdur, Yəqin ki, evə gedərəm. Siz nə edəcəksiz?

– Anam bu gün də burdadır. Yenə tək qalacağam. Bir azdan otelə dönərəm, yəqin.

– Nahar etmisiz?

– Əlbəttə, indiyə nahar qalar? Bir azdan şam vaxtıdı.

– O zaman icazənizlə mən gedim.

– Buyurun. Yəqin ki, yenə görüşəcəyik. − Səma kövrək şəkildə dilləndi. Sanki getmə, qal demək istəyirdi, amma bu addımı qarşı tərəfdən gözləyirdi.

– Təbii ki, görüşəcəyik. Sağ-salamat yola salacağam, inşAllah.

– Deyəsən, bizimlə çətin oldu. Getməyimizi arzulayırsız.

– Mən sadəcə xəstəxanadan tez çıxmağınızı istəyirəm. Nə qədər istəsəniz, qonaq ola bilərsiz. Özüm də qonağam burda, düzdür, amma yenə də narahatçılıq yoxdur.

– Çox sağ olun. Zarafat edirdim. Hər şeyə görə çox sağ olun. Tezliklə görüşərik. −

Səma baxışlarını gizlətmək üçün başını aşağı əydi, daha sonra geri dönərək otağa daxil oldu.

Əslində, Həsən buraya Səma ilə görüşmək, dünən yarımçıq qalmış söhbəti davam etdirmək – bir sözlə, onu yaxından tanımaq üçün gəlmişdi. Amma Mehriban xanımla yaşanan söhbətdən sonra bu addımı atmaq istəmirdi.

Həsən bir qədər düşündükdən sonra ağır addımlarla pilləkənə tərəf üz tutdu. Hara gedəcəyini bilmirdi. Evə getsəydi, darıxdırıcı olacaqdı. Odur ki, bir qədər gəzib fikrini dağıtmaq üçün yenə də parkı xatırladı. Bu niyyətlə xəstəxanadan çıxıb yola doğru addımlayırdı ki, adının səsləndiyini duydu.

– Həsən.

Geri çevrildiyində Səmanın həyəcanlı və gülən üzünü gördü. Aydın bir gecədə sayrışan ulduzlarla bəzənmiş məftunedici bir asiman gözəlliyi canlandı gözlərində. Bəlkə də, adının Səma olması da Həsənin düşüncəsində məhz belə bir gözəllik təcəssüm etdirdi. İlk dəfə idi ki, Səmanın dilindən öz adını duyurdu.

– Məni də gözləyin. − Səma iti addımlarla Həsənə çatmaq üçün tələsirdi. Örpəyi başından düşməsin, − deyə əli ilə tez-tez düzəliş verirdi.

– Anam otelə getməyimi istədi. − Səma Həsənin susduğunu görüb: “Hətta gedəcəyim yerə qədər sizin nəzarətinizdə olmağıma razılıq verdi”, – deyə əlavə etdi.

– Yaxşı, elə isə buyurun, birlikdə gedək.

– Əgər başqa işiniz varsa, mən tək də gedə bilərəm.

– Kinayə ilə deyirsiz? − Həsən qaşlarını düyünlədi.

– Xeyr. Bu sabah tək gəldim. Tək də qayıda bilərəm.

– Mən də otelin yanındakı parka gedirəm. Yolumuz birdir, onsuz da. Biz burda dayanıb mübahisə edəcəyik, yoxsa gedək?

– Gedək, Həsən müəllim. Adınızı bayaq anama söyləyərkən duydum. − Səma xüsusi intonasiya ilə vurğuladı.

– Hmm. Səma xanım. Mən də adınızı ananızdan eşitdim. − Həsən də eyni tərzdə cavab verdi.

– Qəribədir. Bir gündən sonra öyrəndik.

– Onu da ananızın sayəsində.

Hər ikisi gülə-gülə maşına oturdular. Həsən sürücüyə gedəcəkləri ünvanı bildirdi və mənzil başına çatana qədər danışmadı. Onun fikirli olması Səmanın diqqətindən yayınmadı. Bilirdi ki, Həsən anası ilə söhbət etdikdən sonra dəyişdi. Onun bu vəziyyətinə görə özünü də günahkar hesab edirdi.

Maşın parkın kənarında dayandı. Hər ikisi maşından düşüb baxışdılar. İkisi də susurdu. Baş verənləri öyrənmək və Həsənin fikirlərini dağıtmaq üçün Səma sükutu pozmaq qərarına gəldi:

– Dünənki yemək çox dadlı idi. Amma əhvalım və iştaham yaxşı olmadığından doyunca yeyə bilmədim.

Həsən Səmanın istəyini başa düşüb dilləndi:

– Elə isə birlikdə gedib şam edə bilərik.

– Bəs parkda gəzmək istəmirsiz?

– Qalsın yeməkdən sonraya.

Həsən önə keçdi. Səma da onu izləyərək restorana doğru addımlamağa başladılar.

* * *

Adətən, şənbə-bazar günləri normal istirahət etməyən işçi üçün bazar ertəsi işə çıxmaq bir növ işgəncəyə çevrilir. Həsən də yorğun bir görkəmdə, 8:45-də şirkətə daxil oldu. Həmkarları ilə görüşüb kabinetə keçdi. Kompyuteri işə salıb içərinin səliqəsinə göz gəzdirdi. İş yerini, xüsusən də iş masasını təmiz və səliqəli saxlamağı çox sevirdi. Kompyuter yükləndikdən sonra mail ünvanına gələn bildirişləri gözdən keçirməyə başladı:

– “9:30 da iclas. Yeni əməkdaşa xeyirli olsun. Yaxşı oldu, elə iclas sonu məzuniyyət məsələsini də deyərəm”. − Həsən bildirişləri oxuyub qeyd dəftərini götürdü. Bir neçə əlavələr edib vacibi işləri gün ərzində tamamlamağı qərara aldı.

Şirkətin müdiri, Araz Kərimov həmişə ay tamında, eləcə də yeni işçilərin ilk iş günündə iclas keçirirdi. İclaslar bir növ mərasim xarakteri daşıyır və işçilərin iş həyatında mühüm rol oynayırdı. Araz Kərimov ona məlumat ötürən və ya bir işçinin mənfi xüsusiyyətini gizlində danışan − bir sözlə, dedi-qodu yayan işçiləri sevmir və bu hal üçün şərait də yaratmırdı. Odur ki, hər bir işçisinə eyni diqqətlə yanaşar, fərqlilik hiss etdirməz və deyərdi:

– “Biz burada insanları yaxşı və pis deyə qiymətləndirmək üçün işləmirik. Bura axirət məhkəməsi deyil. Təbii ki, mərifət və mənəviyyat mütləqdir. Lakin ittiham edərək, alçaldaraq pisi yaxşıya çevirə bilmərik. Ümumiyyətlə, pis insan olmur. Pis xüsusiyyət olur və həmin pis xüsusiyyətlər insanı yaxşı və ya pis kimi tanıdır. Bəzən elə bir hərəkət edə bilərik ki, ən mülayim, ən xeyirxah insan qatilə çevrilər. Əgər yaxşını pisə çevirə biliriksə, deməli, əksini də bacararıq. Unutmayın!!! Yaxşı müdir, yaxşı rəhbər işçilərini dahi edər, dahilərlə çalışar. Pis müdir isə nadan edər və nadanlarla işləyər”.

Araz bəyin digər əsas tələbi isə iclasda işçilərin açıq şəkildə irad bildirmələri idi. Beləliklə də, hər bir işçi azad, qərəzsiz və vicdanlı şəkildə digər əməkdaşı haqqında öz fikrini söyləyirdi. Bu, mənfi rəy də olsa, kimsə incimir, əksinə təşəkkür edir və öz üzərində çalışıb növbəti iclasa qədər bu halı aradan qaldırırdı. Hətta müdirin özü haqda da fikirlər səslənir, eyni zamanda şirkətin çatışmazlıqları müzakirə olunurdu. Ona görə də hər kəs bir-birinə əsl dost kimi yanaşır, qarşılıqlı kömək və diqqət sayəsində inkişaf edirdi. Yeni gələn əməkdaşlar da düşdükləri mühitə uyğunlaşmaq üçün çalışır, qısa zamanda kollektiv daxilində nüfuz qazanırdılar. Öz mənfi xüsusiyyətlərin-dən əl çəkə bilməyən işçilər isə məcburən işdən uzaqlaşmalı olurdular.

Araz bəy zala daxil olduqda bütün işçilər sevimli müəllimini görən şagirdlər kimi ayağa qalxdılar. 30-a yaxın əməkdaş gülərüzlə müdiri qarşıladı. Müdir əməkdaşlarla salamlaşıb öz yerinə keçdi. Bir qədər hal-əhval tutub həftə sonunu necə istirahət etdiklərini soruşdu. Hər bir işçini nəzərdən keçirib Həsənə çatdıqda: “Deyəsən, Həsənə məzuniyyət lazımdır”, – dedi.

Həsən təəccüblənib heyrətlə ona baxdı:

– Müdir, lap ürəyimi oxuyursuz. İclasdan sonra yaxınlaşmağı düşünürdüm, görünür, ehtiyac qalmadı.

Araz bəy gülümsəyərək: “İşçisini başa düşməyən müdirdən müdir olmaz”, – dedi.

Daha sonra ayağa qalxaraq söhbətinə davam etdi:

– Həmkarlar bu gündən etibarən gənc bir əməkdaş, Emil Nəcəfov bizimlə birgə addımlayacaq. Emil də dostumuz Həsən kimi şərqşünasdır. Əminəm ki, o da Həsənin yolu ilə gedəcək, dəyərli bir işçi olaraq şirkətimizə fayda verəcəkdir. Düzdür, Emil? – Müdir çevrilib Emilə diqqətlə baxdı.

– Əlimdən gələni əsirgəməyəcəyimə söz verirəm.

– Mən də buna tam əminəm Emil. Həsənin yanında çalışacaqsan. İşin gedişini, ümumiyyətlə, bütün suallarını Həsəndən soruş, o, sənə öyrədəcək.

– Müdir, Həsəni məzuniyyət adı altında işdən çıxarır-sız, deyəsən. − Fuadın şən səsi eşidildi.

– Bəli, Fuad. Həsən artıq tərcümə ilə məşğul olmayacaq. Ona Beynəlxalq Əlaqələr üzrə Menecer vəzifəsini təklif etmək istəyirəm. Bu barədə rəylərinizi eşitmək xoş olardı.

Söhbətə birinci şirkətin Baş mühasibi Kəmalə Quliyeva başladı:

– Həsən haqqında fikir bildirməyi özümə borc bilirəm. Həsən, bəlkə də, yeganə işçidir ki, hər kəs onun haqqında eyni fikirdədir. Şirkətin bütün sahələrində Həsənin əməyi vardır. Və hər birimiz ondan nələr isə öyrənmişik. Təvazökar, səmimi, pozitiv. Odur ki, tam əminliklə bu qərarı dəstəkləyir, Həsəni də təbrik edirəm. Sadəcə məni narahat edən bir məsələ var; Həsən son günlər, bəlkə də, son bir ay çox narahat və bir az da qapalı görünür. Biz burda ailə kimi bir-birimizin çətinliyini öyrənir və kömək edirik. Həsən isə hələ də susur və heç bir şey demir. Bəlkə də, yorulub. Səbəb hər nədirsə, özü açıqlama versə, biz də rahat olardıq.

– Mən də Kəmalə xanımın ilə həmfikirəm. − Fuad Həsənə tərəf boylandı. Həsən haqqında kimsənin mənfi iradı ola bilməz. Amma son günlərdəki əhvalı hamını narahat edir. Hətta işinə də təsirsiz ötüşmür. Yəqin ki, özü də bunu hiss edib, − deyə məzuniyyət istəyir.

Digər işçilərdə eyni fikir üzərində dayandılar.

– Hələ də susmaq fikrindəsən, Həsən? − Müdir ona səsləndi. − Əməkdaşlar haqlıdırlar. Şirkətdə işə başladığından bu yana, təqribən iki il olur, səni bu vəziyyətdə görməmişik. Əməkdaşlar son bir-iki ay deyir, amma mən dəqiq deyə bilərəm ki, ezamdan qayıtdıqdan sonra narahatsan.

Bayaqdan bəri hər kəsi səbirlə dinləyən Həsən susmağın yersiz olduğunu görüb fikirli halda ayağa qalxdı.

– Əvvəlcə hər birinizə təşəkkür edirəm, xoş sözləri-nizə və layiq gördüyünüz vəzifəyə görə. Hər biriniz mənim üçün çox dəyərlisiz. Son vaxtlar fikirli olub sizlərə diqqətsizlik göstərmişəmsə, bağışlayın. Düzdür, nə isə fikirlərimi toplaya bilmirəm, lakin bu nə işimlə, nə də işçilərlə əlaqədardır. Odur ki, bir qədər istirahət etsəm, məncə, əvvəlki gücümü bərpa edəcəyəm. Təklif etdiyiniz vəzifəyə gəlincə, müdir, üzrlü sayın, indi heç bir qərar verə bilmərəm. Əgər icazə verirsinizsə, məzuniyyətdən sonra bu barədə danışarıq. Mən verəcəyim qərarın məsuliyyətinə görə bir az düşünməliyəm. Çox sağ olun.