Kitabı oku: «Van au pair tot sub», sayfa 7
Dineren met de heren
Om 21.00 uur kwamen wij bij een luxe restaurant aan en werden begeleid naar onze tafel, waar ik twee heren zag zitten. Ze keken zeer verrast.
”Nou Paul en Pascal, dit is Verona,” zei Mrs. Chaleen en kuste haar man en Pascal.
”Wow,” zeiden ze, ”dat is een verrassing zeg,” en ze gaven mij een hand en er werd gekust.
Lange tijd werd er over mij gesproken en wat er was gedaan. ”Hoe bevalt het?” vroegen ze na een eerste indruk, terwijl ze steeds naar mijn topje keken.
”Ja, om eerlijk te zijn, heftig meneer,” zei ik. ”Ik voel mij een beetje verdoofd, eerlijk gezegd.”
”Nou, weet je, Barbara en Silvia kwamen plotseling langs en jullie kennen Barbara, die wilde Verona even zien rondhuppelen en betasten.”
”O ja, dat zal Barbara ook eens niet doen, zeg, jij had het niet hoeven laten gebeuren, Chaleen.”
”Paul, jij weet hoe belangrijk Barbara voor ons is.”
”Dat weet ik, zeg, maar jij moet niet altijd toegeven aan haar belachelijkheid. Verona is er immers nog maar net. Jij mag ook een keer nee zeggen toch! Nou Verona,” zei meneer, ”trek het je niet te veel aan, schat, maar hoe vind je het bij ons?”
”Ja, ik kan niet anders zeggen dan dat het een sprookje is waarin u woont en ook van Mrs. Paula.”
”Dank je, Verona, maar jij bent klaar, hebben wij begrepen, om als docente voor de klas te gaan staan.”
”Ja klopt, meneer,” zei ik.
”Nou, schat, bij ons, als jij daarvoor gaat, zal jouw leven boeiend, inspirerend en opwindend zijn en leef jij in een luxe wereldje en zal jij bijzondere mensen leren kennen, aardig en minder aardig. Heb je alles gezien in ons huis?”
”Nee, nog niet het romantische steegje, daar wachten wij mee tot Verona een beslissing heeft genomen. Paul.”
”Oké,” zei meneer. ”daar is nog genoeg tijd voor. Wat vond jij van het speelparadijs van Mrs. Chaleen?”
”Ja, uitzonderlijk, meneer, maar ik heb daar geen ervaring in.”
”Dat is juist heel goed, schat, dan kan Mrs. Chaleen jou nog vormen naar haar handen, toch Paula?”
”Ja ja, natuurlijk, dat weet ze ook. Maar het zal niet gemakkelijk zijn voor Verona. Het is een zacht meisje, Paul,” zei Paula.
”Wij zullen jou wel verwennen hoor, Verona,” zei Pascal, ”dat komt best goed. Maar ga niet voor een paar centen voor de klas staan, dat kun je altijd nog doen.”
Het diner werd geserveerd en ik heb het mij heerlijk laten smaken. Als na het diner de dames naar de wc gaan, geeft Paul mij iets in de handen. Ik kijk: het is een briefje van duizend euro.
”Nee,” zeg ik, ”meneer, waarvoor?”
”Mondje dicht tegen mijn vrouw, voor jouw vakantie morgen,” zei hij. ”Het is van ons samen.”
”Dat kan ik niet aannemen.”
”Ik wil niets meer horen,” zegt Pascal.
”Stop het maar gauw weg,” zegt Paul. ”Wij hopen als jij terugkomt, Verona, dat jij zult blijven, het is voor ons goed en goed voor Mrs. Chaleen. Zij speelt graag de meesteres, jij weet wat dat is?”
”Ja, meneer,” zeg ik, ”in grote lijnen wel.”
Dan komen de dames terug en wordt er over mijn studietijd gepraat en in welk deel van Nederland ik woon. Al met al werd het een gezellige avond en was ik redelijk ontspannen geraakt.
Tegen twaalven waren wij thuis en hebben wij nog twee uurtjes op het terras gezeten zonder enige nare gebeurtenis of voorstel. Tot er werd besloten om te gaan slapen, en ik de volgende dag tegen tienen zou vertrekken naar Spanje, met een tussenstop in Perpignan, dat vond mevrouw beter voor mij, waar meneer het mee eens was. Ze zou morgenvroeg het hotel gaan reserveren, dat was namelijk zo gebeurd, hield mevrouw mij voor, ze heeft er contacten.
Na enkele zoenen vertrok ik naar mijn kamer en na de badkamer was ik blij in bed te kunnen gaan. De sprookjeskamer had een enorme indruk op mij gemaakt.
De eerste vakantiedag
Ik was tegen achten wakker en ging mij douchen. Als ik nadat ik ben aangekleed naar de keuken ga, is mevrouw ook al op en zoent mij een goedemorgen.
”Je ziet er beeldig uit, schat.”
”Nogmaals bedankt,” zeg ik, ”voor de mooie kleding.”
”Graag gedaan. Lieve schat, ik heb een hotel voor jou geboekt. Kijk, dit moet je meenemen, het is betaald. Het hotel heeft een garage waar jij de auto in parkeert voor een nacht.”
”O, wat fijn,” zeg ik, ”ik kan het u terugbetalen, mevrouw, als u wilt.”
”Nee, schat, dat is al geregeld. Ga lekker ontbijten en dan ga jij mooi rustig rijden en genieten van de nieuwe auto. Zorg dat je, wat je ook doet, altijd het alarm opzet.”
”Dat beloof ik, mevrouw,” zeg ik geruststellend.
”En laat weten wanneer jij volgende week terugkomt dan reserveer ik voor jou weer een hotel in Perpignan. En als jij thuiskomt hopen wij een constructief gesprek te hebben.”
”Ik ga erover nadenken, mevrouw.”
”Heel fijn.” Dan gaat de bel. ”O, dat zal Paula zijn, ze wil jou nog gedag zeggen, schat, doe jij even open?”
”Natuurlijk.” Ik ren naar de deur en open de deur.
Mrs. Paula vliegt mij om de hals. ”Wat erg, schat, dat jij weggaat.”
”Ik ben over twee weken terug,” zeg ik.
”Ja, maar jij weet nog niet of jij zult blijven.”
”Nee, dat klopt,” zeg ik, ”maar ik laat eerst alles even bezinken, mevrouw, sorry, er is heel wat gebeurd.”
Tegen half tien loop ik met mijn koffer naar de garage, samen met Mrs. Chaleen en Mrs. Paula. Ik kan nauwelijks bevatten dat ik in die prachtige auto mag rijden naar Barcelona. Ik had al kippenvel terwijl de motor nog gestart moest worden. Bij de auto krijg ik het kentekenbewijs mee en een creditkaart. Ik mocht tot tweeduizend euro shoppen of het besteden aan restaurants en benzine.
Totaal verbluft kijk ik beiden aan. ”Dat is te gek, mevrouw, ik heb zelf ook wel wat geld hoor.” Ik heb niet gezegd dat ik geld had gekregen van Pascal en Paul.
”Nee nee, dit meenemen en jij mag het uitgeven. Wij willen dat jij heerlijk kunt genieten en niet aan geld hoeft te denken samen met jouw vriendin. Jij mag haar gerust een keer uitnodigen om hier te komen logeren.”
”O, dat is wel heel erg fijn.”
”Denk erom dat jij onderweg gaat tanken, dat je niet zonder benzine komt te staan. Tank in Perpignan weer, schat, dat lijkt mij beter, oké?” Dat beloofde ik te doen.
Na vele kusjes, en van Mrs. Paula ook, kon ik eindelijk instappen. Ik startte de motor en kippenvel was het gevolg, ik sloeg op het stuur van ongekende blijdschap.
”Nu jouw stoel instellen, schat, met deze knoppen,” zei Mrs. Chaleen. ”Als je goed achter het stuur zit, moet je met jouw rug tegen de leuning aan gaan zitten en je pols op het stuur kunnen leggen. Dan zit je perfect en heb jij de controle over de auto,” zo werd ik geïnstrueerd. ”En laat even de motor vijf minuten lopen voor je gaat rijden. Dat is beter voor de motor,” deelde ze mij nog even mede. ”Nou, schat, gaan en succes.”
Langzaam reed ik het terrein af en claxonneerde toen ik op de straat was. Mijn blijdschap was waanzinnig en ik kreeg tranen in mijn ogen van emotie. Als ik gas bijgeef en het geluid hoor van de brullende stier ben ik de koning te rijk. Als het mij dan ook nog lukt om de radio aan te krijgen en ik heerlijke muziek hoor, roep ik, nee zeg maar gil ik: ”Yes! Yes! Ik rij in een cabrio naar Sara.”
Al snel besefte ik dat ik met een klein monstertje op weg was, ongelofelijk wat een kracht, en het brullende geluid tussen de bergen, dat was ongelofelijk kicken Ik had een dikke vierhonderd twintig kilometer te gaan. Ik had ook wel door kunnen rijden naar Sara. Maar dat mocht niet van Mrs. Chaleen, nee ik moest overnachten in Perpignan en daar zou ik gehoor aan geven. De navigatie naar het hotel had mevrouw al ingesteld voor mij.
Als ik na zo’n honderd kilometer een beetje tot mijzelf kom, blik ik terug voor welke keuze ik sta, en wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Een keuringsspelletje dat eigenlijk te bizar voor woorden was, door een gespeelde dokter. Maar dat ik daarbij werd genomen om het rapport compleet te maken, was het meest krankzinnige dat ik ooit had meegemaakt. Nu ik er over nadacht, was het een uitzonderlijk gevoel dat ik voor het eerst zo had meegemaakt. Wat niet te vergelijken was met mijn schoolvriendje dat mij onbeholpen had ontmaagd. Wat een vreselijke afknapper was dat. Maar nu was ik door een echte leuter genomen. Ja Verona, je kunt nu wel stellen dat het ook wel een lekker gevoel bij jou losmaakte, ondanks dat hij erg groot geschapen was. Afijn, zou ik het aandurven om het contract te tekenen? En mijn lichaam voor de lusten van Mrs. Chaleen uit handen te geven, dat was even niet niks. Maar om zoveel geld te verdienen, jeetje wat zou ik enorm kunnen sparen. Het rees mijn verstand te boven, eerlijk gezegd.
En wat was er zo geheimzinnig aan dat romantische steegje, wat ik niet had gezien in de villa van meneer en mevrouw? Dan schrik ik, en bedenk, terwijl ik 130 op de teller zie, waar heb ik die duizend euro van meneer en Pascal gelaten? Ik zucht van opluchting, in het kleine vakje in mijn tas met ritssluiting, herinner ik mij opeens. Ik besef dat ik erg veel geld kan uitgeven, maar zo zit ik niet in elkaar. Daar zou ik zeker geen misbruik van willen maken.
Als ik Montpellier nader, besluit ik van de autobaan af te gaan en even te pauzeren en koffiedrinken. Hier was ik enigszins wel bekend, en wist ik een fijn koffietentje uit mijn studietijd. Als ik de auto parkeer voor het café, word ik goed gadegeslagen door de terrasgasten. Het was kicken om zoveel bekijks te hebben. Als ik nonchalant uitstap voel ik mij best trots, zou het echt mijn auto kunnen worden? Dat was niet te geloven hield ik mij voor, wees niet naïef, Verona, dat begrijp je toch zeker ook wel, ga even niet vliegen in je hoofd. Maar de overtuiging was wel duidelijk van Mrs. Chaleen en Paula bevestigde het ook nog eens.
Als ik een stoel heb gevonden van mensen die opstappen, bedank ik ze. Na twee heerlijke kopjes koffie met gebak, besloot ik mijn weg te vervolgen naar Perpignan. Na te hebben afgerekend stapte ik met veel bekijks in de cabrio en startte ik de motor, dat was echt kicken. Ik stak nog even de hand op om gedag te zeggen tegen de vele mensen die keken. ”Wow,” zei ik, ”dit is waanzinnig.”
Mijn glimlach was van oor tot oor, een gevoel dat niet te omschrijven was. Kippenvel, wat zo’n auto met je kan doen en los kan maken, dat smaakt naar meer. Verona, jij begeeft je op glad ijs, schat, met wat er op jouw pad is gekomen, besef dat wel even goed. Ben jij bij machte om daar doorheen te prikken? Ik vrees van niet, mijn hoofd tolde van het denken. Op naar Perpignan, Verona, dacht ik, laat alles even bezinken.
Tegen vijven rijd ik Perpignan binnen, het is een magische plaats en romantisch. Perpignan maakt iets in je los, zo schilderachtig, rustig, vol liefde, knusse en prachtige restaurantjes en terrasjes.
Als ik bij het hotel aankom, zie ik staan Novotel. Dat was het. Gelukkig, dacht ik. Na te zijn uitgestapt, meldde ik mij bij de receptie.
Ik werd welkom geheten. ”Er is een suite voor u gereserveerd,” zei de receptioniste. O, mijn god, nee, dacht ik, waarvoor? Het is maar voor een nachtje. Na enige uitleg op welke etage en instructies voor de parkeergarage bedankte ik hartelijk de jongedame, waarna ik de auto ging parkeren, mijn koffer pakte en de auto afsloot met het alarm ingeschakeld.
Zo Verona, jij bent in Perpignan. Als ik in de suite aankom, zeg ik ”wow”, een zucht van wat onwijs mooi, en laat ik mij op het grote bed vallen. Vervolgens dacht ik: wat kan ik morgen Sara vertellen? Zij zou het niet pluis vinden dat ik even een luxe cabrio mee krijg omdat ze mij graag willen hebben als au pair. Waarom ook niet? dacht ik, blijf dat nu maar volhouden, Verona, en Sara hoeft niet alles van jou te weten, ze zou stinkend jaloers kunnen worden, dat wil je toch ook niet? Nee, daar zat ik niet op te wachten. Ik kon haar niet om advies vragen wat ik moest doen.
Ik ging mij uitkleden en nam een heerlijke douche en besloot de stad in te gaan, maar eerst zou ik mevrouw een app sturen dat ik goed was aangekomen met duizendmaal dank voor de waanzinnig kickende auto.
Als ik een lief berichtje terugkrijg, dat ik al word gemist om mijn mooie billen, moet ik lachen. Alleen mijn billen? schrijf ik terug. Nee schat, om jou totale persoontje je bent om op te eten, zo lief en speels, jou wil ik aan mijn voeten voelen, schat, onthoud dat de komende dagen. Ook Paul en Pascal zijn zeer ingenomen met jou.
Ja, ik wist het, ik had mooie billen, maar zag het niet zoals mevrouw het zag. Nu ik die aandacht gisteren had gekregen, moest ik wel bijzonder zijn. Maar Brigitte was ook een prachtige vrouw, wat was daar minder aan dan bij mij? Ja, met kleren aan kon ik het niet vergelijken. Of was het mijn clit die zoveel aandacht had getrokken? Op zich was het wel boeiend dat ik zo gewild was, niet eerder had ik dat gevoel meegemaakt en ik was niet iemand die op de voorgrond trad, daar was ik veel te bescheiden voor. ”Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg,” zeiden mijn ouders altijd, dat had ik van huis meegekregen.
Ik ging het stadje in en shopte heerlijk langs leuke winkels en kon het niet laten om toch nog een leuk topje te kopen dat mij erg leuk stond. Ik stuurde een foto van mij naar mevrouw en kreeg leuke complimentjes die mij goed deden. Dat was wat mij mede kwetsbaar maakte bij mevrouw en Paula: de vele complimenten, die had ik niet zoveel gehad in mijn korte leven. Nu raakte mij dat wel, eerlijk gezegd, wie kon nu zonder complimentjes?
Ik herinner mij nog dat Sara zei: ”Krijg jij nooit complimentjes of over jouw kleding of op school, of hoe jij bent? ”Nee,” zei ik, en dat vond ze onbegrijpelijk, dat vergeet ik nooit. Nu kan ik tegen Sara zeggen dat ik veel complimenten heb gekregen, natuurlijk niet over mijn body. Nee, daarover moest ik mijn mond houden, en er vooral niets over loslaten. En al helemaal niet over de krankzinnige keuring, ze zou op tilt kunnen slaan. En hoe vernederend ik door Barbara en Silvia was betast, nee, houd je mond daarover, Verona. Ik zou wel zien, maar nieuwsgierig zou Sara zijn, daar kende ik haar te goed voor.
Tegen achten zocht ik een leuk restaurant op om lekker te gaan dineren. Ik kwam uit op een heerlijk terrasje waar het gezellig druk was, met livemuziek. De sfeer was verademend en aangenaam. Ik was even los van mijn gedachten, van wat mij was overkomen. Ik bestelde een heerlijk gerecht van vis en salade met een overheerlijk glas wijn.
Als ik het diner op heb, geniet ik van de opzwepende muziek en het vele publiek dat toestroomde om te kijken en te genieten. Ware het niet dat ik door een knappe oudere meneer werd gevraagd of hij met mij mocht dansen. O, mijn god, dacht ik, wow, ja, waarom ook niet, genieten moet je, Verona. Ik stak mijn hand uit en met een buiging nam hij mij mee naar het pleintje waar volop werd gedanst.
”Mijn naam is Fernando en van u?”
”Verona,” lachte ik.
”Kent u de tango?” vraagt hij bescheiden.
”Jazeker,” zei ik. Fernando nam de leiding, gelukkig kon ik goed dansen. Nu of nooit, dacht ik, laat zien, Verona, wat je kunt.
Toen diverse mensen voor ons begonnen te klappen, moedigde dat mij alleen nog maar meer aan. En Fernando, wat een heer zoals hij aan het imponeren was. Zijn donkere, bruine ogen had ik al opgemerkt. Even maakte ik mij zorgen dat mijn lingerie zichtbaar zou zijn, maar ik liet die gedachten snel varen, niemand kende mij immers.
Er kwamen steeds meer mensen om ons heen staan. Het was maar goed dat ik mijn tweede wijn nagenoeg achterover had geslagen anders had ik mij niet zo durven geven. De tango dansen deed mij even alles vergeten van een dag eerder. De krachtige arm die gemeend en gecontroleerd aanvoelde, deed mij smelten vanbinnen. Verona was eindelijk verlost van het krampachtige slot waarin ze zat. Had Frankrijk mij herboren laten worden, dacht ik, en heeft het me wakker geschud? Als de laatste pas wordt ingezet, en de muziek stopt, krijgen wij een oorverdovend applaus, zelfs van de orkestleden op het podium.
”Pfff … jeune fille, merci beaucoup, puis-je vous demander de boire un verre avec moi?”
”Dat kan ik moeilijk afslaan, Fernando,” zei ik, ”natuurlijk mag u dat, ja leuk.” Ik nam mijn tas van het podium, die de muzikant bewaard had voor mij, en ik liet mij aan zijn hand meeslepen naar een tafeltje waar nog een heer zat die ook geapplaudisseerd had voor ons.
”Ik stel u voor aan mijn zakenvriend Georges.”
”Aangenaam,” zei ik, ”Verona.”
”Wat mag het zijn, Verona?”
”Een glaasje witte wijn, een chardonnay, Fernando.”
”Mijn grote complimenten, wat kunt u prachtig dansen voor een jongedame, wow,” zei Georges, die net als Fernando in de vijftig was.
”Ik heb vijf jaar op dansles gezeten,” vertelde ik, ”maar de laatste twee jaar heb ik niet gedanst.” En ik vertelde dat het er gewoon niet van kwam en er zich geen gelegenheid had voorgedaan. Wij kregen een leuk gesprek, over wat mij zoal in Frankrijk bracht. Ik vertelde dat ik op doorreis was naar Spanje.
”Bent u met de auto of het vliegtuig?” vroeg Fernando.
”Nee, ik ben met de auto van een mevrouw, waar ik gevraagd ben om au pair te worden. Die mocht ik meenemen.”
”Wat voor een auto?” vragen ze.
”Een Maserati,” zeg ik.
”Zo, toe maar,” lacht Fernando, ”nog wel een Maserati ook.”
Dan slip ik per ongeluk door als ze vragen voor hoeveel kinderen ik dan ga zorgen. Het ontglipte mij, ik zeg: ”Sorry, ze hebben geen kinderen.” En ze zagen dat ik daar ongemakkelijk van werd dat ik dat had gezegd.
”Begrijp ik het goed, Verona, jij gaat voor meneer en mevrouw au pair worden die geen kinderen hebben.”
”Klopt,” zeg ik.
”Of ga jij ze persoonlijk dienstbaar zijn?”
”Daar komt het wel op neer,” zeg ik, ”maar ik heb nog een week bedenktijd. Ik sluit niet uit dat ik bedank en alsnog als docent voor de klas zal gaan staan.”
”Ik heb niet de indruk dat u dat aanbod kunt weerstaan. Als u al een luxe cabrio hebt meegekregen dan is uw contract al beklonken.”
”Daar ben ik nog niet van overtuigd, Fernando,” zei ik.
”Ik wil met uw wedden dat, wanneer u terugkomt … Wanneer is dat als ik vragen mag?”
”Volgende week zondag is gepland.”
”Oké, dan zult u met zoveel charme en vriendelijkheid worden ontvangen dat u het contract zult ondertekenen.” Ik bloosde mede door mijn derde glas wijn. ”Als ik u zo bekijk, Verona, heb ik een vermoeden.”
”Spreek het maar niet uit, Fernando,” zeg ik blozend.
”Waar denk jij aan?” vraagt Georges aan Fernando.
”Het is mij duidelijk,” zegt Fernando die mij strak aankijkt. Ik voel mij opeens geblokkeerd. Als de muziek weer een tango laat horen, zegt meneer: ”Mag ik u nog een keer vragen om een dans?”
”Ja, heel graag,” zeg ik, en sta op en loop met Fernando, die als een gentleman was gekleed en heerlijk naar een fijne aftershave rook, naar het pleintje om te dansen. Wij waren de enigste en inmiddels zat het terras stampvol. De muzikanten genoten ervan dat wij kwamen om te dansen.
Dan wordt de muziek ingezet en ik moet alle zeilen bijzetten om mijn hoofd erbij te houden. En ik voel al snel dat mijn remmen los zijn geschoten, dat het publiek overduidelijk mijn billen moet hebben gezien, zoals Fernando mij om zich heen laat dansen. De dans was waanzinnig en het publiek stond op de stoelen om naar ons te kijken. Als het besef komt dat dansen en alcohol voor mij niet zo goed uitpakken, mede door de zwoele avond, besef ik onder het dansen dat ik zo snel mogelijk naar mijn hotel moet gaan.
Als de dans is afgelopen bedanken wij de muzikanten en Fernando legt een briefje van honderd in hun hoed. Ik vond dat bijzonder lief, dan ben je een echte gentleman.
Als ik naar mijn tafeltje word gebracht, bedank ik Fernando: ”Ik zou nog de hele nacht willen dansen.”
”Nou, dan gaan wij dat doen,” lachte Fernando.
”Helaas, dan had ik geen wijn moeten nemen,” zei ik, ”het spijt me.”
Ik vraag belangstellend in wat voor zaken ze zitten. Georges zegt dat hij een drukkerij heeft met dertig werknemers en Fernando zat in onroerend goed en had een toonaangevend bedrijf met twintig werknemers.
”En waar zijn uw partners?” vraag ik nieuwsgierig.
”Ik ben zes jaar terug gescheiden, Verona,” zei Georges, ”en Fernando is single.” Verbaasd kijk ik hem aan. ”Dat geloof ik niet,” zeg ik. Hij lacht en zegt: ”Toch is het zo, Verona. Mag ik zo vrij zijn om u uit te nodigen bij mij te komen logeren voor een nacht of hebt u een hotel geboekt.”
”Ja, ik heb een hotel hier vierhonderd meter vandaan. Maar mag ik u bedanken voor de geweldige avond, ik besluit nu om naar mijn hotel te gaan.”
”Ik kan het hotel voor u betalen, en dan logeert u bij mij vannacht.”
”Dat lijkt mij niet zo verstandig aangezien mevrouw het hotel heeft betaald, ze zou dat niet leuk vinden. Sorry,” zeg ik, ”dat kan ik niet maken.”
”U hoeft dat niet te zeggen toch?”
”Ik kan moeilijk liegen, Fernando,” zeg ik, ”zo zit ik niet in elkaar.”
”Mag ik dan aan u vragen, madame,” en hij heeft mijn hand vast, ”zijn mijn vermoedens juist ten opzichte van uw nieuwe baan, zonder kinderen?”
”U bent heel erg warm,” zeg ik.
”Ik zag het aan u, Verona.”
”Nee!” zeg ik verbaasd.
Jawel, knikt hij, terwijl Georges ademloos zit te luisteren. Ik kijk naar mijn glas wijn dat ik in de hand vasthoud en durf nauwelijks op te kijken. ”Mag ik u advies geven, Verona?”
”Dat mag,” zeg ik.
”Ga doen waar jij je goed bij voelt, het kan uw leven alleen maar verrijken. Docent kunt u altijd nog worden, die zullen gevraagd blijven.”
”Dank u,” zeg ik en kijk Fernando aan, ik was blij met zijn wijze raad.
”Overnacht u ook weer in Perpignan als u terugkomt volgende week?”
”Dat weet ik nog niet zeker,” zeg ik.
”Of bepaalt mevrouw dat voor u?”
”Laten wij het zo noemen,” zeg ik blozend.
”Ik geef u mijn kaartje en u mag mij altijd bellen om advies en wilt u op de terugreis langskomen, dan nodig ik u graag uit, Verona, ik heb namelijk leuke hoeken in mijn huis en meer wat u nodig hebt.”
”Nu moet ik opstaan,” zeg ik blozend, ”en moet ik gaan.”
”Fijne vakantie en denk erover na als u terugrijdt. Ik zal dan de wijn klaarzetten voor u.”
Ik geef Georges een hand en zoen hem en ook Fernando.
”Jammer dat u weg moet.” Dan ga ik echt en kijk nog enkele keren achterom en zie ze zwaaien.
In mijn hotel plof ik op het bed en voel mij aangeschoten door het dansen. Wow, dat was kicken, het was lang geleden dat ik zo’n heerlijke tango heb gedanst. En wat een charmante heer, het voelde goed, de handen die mij vast hadden lieten mij niet onberoerd. Wow, wat een avond, dacht ik.
Ik kleedde mij uit en begaf mij naar de badkamer. Na dertig minuten lag ik heerlijk in het prachtige bed en ben ik in een diepe slaap gevallen.
