Kitabı oku: «Qəzəllər», sayfa 2

 
Arif olanın sevgili cananı Vətəndir,
Həm namusu, həm qeyrəti, vicdanı Vətəndir.
 
 
Hər kəs vətəni sevməsə, insan deyil əsla,
İnsan olanın cismidə həm canı Vətəndir.
 
 
Min dərdə düçar olsa da övladi-vətən gər,
Hər çarəsini qılmağa Loğmanı Vətəndir.
 
 
Yarın qəmi-hicranına dözməkdə nə vardır,
Ən müşkül olan dəhrdə, hicrani-Vətəndir.
 
 
Ölsəm Vətən uğrunda buna fəxr edərəm mən,
Könlüm, nə zaman istəsə, qurbani-Vətəndir.
 
 
Hər kəs soruşa gər mənim ünvanımı sizdən,
Ol şəxsə deyin: – Mailin ünvanı vətəndir.
 

QƏZƏLLƏR

«Könlüm açılır harda, könül, bir qəm olanda…»

 
Könlüm açılır harda, könül, bir qəm olanda,
 
 
İlla ki, o qəm könlüm ilə bahəm olanda.
 
 
Gər ağlamaya aşiq özü, dərdi bilinməz,
Gözdə qəmi-aşiq oxunar, göz nəm olanda.
 
 
Çox şükr, məni Tanrı əzəl xəlq eləyibdi,
Mən sinli idim, gördüyünüz aləm olanda.
 
 
Nə qumru səsi dəymiş idi guşi-cahanə,
Nə bülbülün əfğanı, mənim naləm olanda.
 
 
Dünyayə günəş nurunu saçmazdı o vaxtlar,
Həq nuri ilə dəhrdə bir kölgəm olanda.
 
 
Dünyadə seçib, axırı aşiqliyi tutdum,
Hər iş keçilir gər tutanı sərsəm olanda.
 
 
Mail, sənə bu əhli-cahan vermədi qiymət,
Onda biləcək qədrivi el, sən kəm olanda.
 

«Dünya dəyişir yar ilə mən həmdəm olanda…»

 
Dünya dəyişir yar ilə mən həmdəm olanda,
Həm də açıram qəlbim ona bahəm olanda.
 
 
Göz yaşı tökür gül üzünə qəlbimi açcaq,
Ruyi görünür, güldə necə şəbnəm olanda.
 
 
Öpmək dilədim xalını bir gün, məni qovdu,
Ərz etdi, gələrsən bura əqlin cəm olanda.
 
 
Adəm babanı qovmadılar baği-behiştdən?
Səhv etmə, keçilməz, nə olar Adəm olanda.
 
 
Xoş gündə bizim yadımıza Tanrı da düşmür,
Amma çağırıb yalvarırıq iş nəm olanda.
 
 
Tanrı verəcək ruzimizi məncə o gündən,
Bismillah ilə süfrəmizə əlhəm olanda.
 
 
Şairliyi şadlıqda, könül, tapmayıram mən,
İlhamı gəlir Mailin hər gün qəm olanda.
 

«Dərdü qəm çəkməyə aşiq gərək amadə ola…»

 
Dərdü qəm çəkməyə aşiq gərək amadə ola,
İstəməz aşiq olan, qüssədən azadə ola.
 
 
Mən qəmi-yar ilə dünyayə bu gün sultanəm,
Könlümün var qərəzi, yar üçün üftadə ola.
 
 
Mahrulər hamı səndən gərək alsın ibrət,
İstəyirlərsə sənintək hamısı sadə ola.
 
 
İstəyir Xızr əgər abi-həyati tapsın,
Ləblərin ondan ötür onda gərək badə ola.
 
 
Sənə bənzər gözəli dəhridə tapmaq müşkül,
Nə ki, insan, gözəlim, gərçi pərizadə ola.
 
 
Görməyənlər səni fəxr eyləməsin aləmdə,
Məncə onlar buna layiqdü ki, rö’yadə ola.
 
 
Yaşadır daima, Mail, səni bu şe’rlərin,
Kaş yarın kimi şe’rin də dəxi sadə ola.
 

«Hərdən məni yar badi-səbadən xəbər alsa…»

 
Hərdən məni yar badi-səbadən xəbər alsa,
Qorxmam sora gər üstümü yüz min xətər alsa.
 
 
Cananıma can vermək üçün uf demərəm mən,
Axşam verəcəkdir, onu gərçi səhər alsa.
 
 
Bir busə alam yardən, ol qədr sevinnəm,
Sanki birisi kəndi verib, bir şəhər alsa.
 
 
Əğyarə bica könlünü vermiş yenə ol yar,
Vardır yeri ondan geriyə birtəhər alsa.
 
 
Mən ki, o üzü görmüşəm əğyardə, ey dil,
Ondan onu müşküldü əgər yüz nəfər alsa.
 
 
Səntək, gözəlim, bir də gözəl bəsləyə bilməz,
Yüz ildə əgər baği-gülüstan bəhər alsa.
 
 
Bihudə qəzəllər yazanın yox sayı, Mail,
Gəlsin yanıma hər kəs əgərçi gühər alsa.
 

«Yumşalır, vallah, fəğanımdan əgərçi daş ola…»

 
Yumşalır, vallah, fəğanımdan əgərçi daş ola,
Daş ürəkli yar üçün az qaldı könlüm daş ola.
 
 
Sirdaşım Məcnunə zülm etdin, mənə rəhm eylə, gəl,
Söylədi fərq eyləməz, Məcnun sənə qardaş ola.
Bir kəsin ki, həmdəmi səhradə olsun vəhşilər,
Söylə, heç layiqmidir, ondan sənə yoldaş ola?
 
 
Canımı qurban dedim, gülzarə gəlsə dilbərim,
Bir belə qurban qəbulu gülşən içrə, kaş ola.
 
 
Şe’rə gəlməz, yarımın tə’rifi müşküldür, bilin,
Çəkməgə ta əksini acizdü yüz nəqqaş ola.
 
 
Şəm’i-ruyin görməyə biganələrdə hal yox,
Gün çıxan dəmdə görən olmuşmu bir xəffaş ola?
 
 
Mail, ol dildarə mümkünmü yaxın düşsün yetən?
Yarıma meyl eyləyən kəsdə gərək yüz baş ola.
 

«Neylərəm bu canı mən, aləmdə o yar olmasa…»

 
Neylərəm bu canı mən, aləmdə o yar olmasa,
Ya ki, yarım neyləyər gər aşiqi-zar olmasa.
 
 
Yüz qəmi-hicranə dözmək xoş gəlir canan üçün,
Yox cahanın ləzzəti, yari-vəfadar olmasa.
 
 
Dün səri-kuyindən əğyarı qovubdur dilbərim,
Neyləyək, nöqsanıdır, gər bu ona ar olmasa.
 
 
Tə’nələr çəkdim xəlayiqdən səninçün, zövq ilə,
Nə könüldür o könül, dərd ilə bimar olmasa.
 
 
Vəslini etsəm tələb cananımın, eyb etməyin,
Kim verər öz kuyini aşiq tələbkar olmasa?
 
 
Dişlədim lə’li-ləbin, öpdüm əlavə gül üzün,
Aşiqin nöqsanı olmazdı, tamahkar olmasa.
 
 
Maili cananının zülmü qəzəlxan eyləmiş,
Gəlməz ilhamə əgər yari cəfakar olmasa.
 

«Kimsə irad tuta, eşqidə Fərhadımıza…»

 
Kimsə irad tuta, eşqidə Fərhadımıza,
Bu elə bir ləkədir hamımızın adımıza.
 
 
Hamının məqsədi birdir nə qədər aşiq var,
Belə gündə çağıraq bir-birini dadımıza.
 
 
Eşidə Davud əgər naləmizi fəxr eylər,
Əhsənüllah deyər o bizim ustadımıza.
 
 
Birinə məqsədimiz olmayıb əsla pislik,
Nə də bir kimsə çıxarmaz bu sözü adımıza.
 
 
Bizi azadə ikən ovladı mahir ovçu
Ki, o gündən də əsirik dəxi səyyadımıza.
 
 
Eşqdəndir nə qədər ahü fəğan etsək biz,
Kimsə nöqsan tuta bilmir odu fəryadımıza.
 
 
Bizə bu fəxr yetər gərçi ölürkən, Mail,
Verə bilsək bu təmiz eşqi biz övladımıza.
 

«Hər kəs o qönçəvəşin bülbüli-şeydası ola…»

 
Hər kəs o qönçəvəşin bülbüli-şeydası ola,
Nə olar gündə onun yüz dəfə rüsvası ola?
Belə bir dilbər üçün can verəsən, ləzzəti var,
Bəlkə ondan sora ömrün dəxi mə’nası ola.
 
 
Mənə tərk et dedi zahid rəhi-meyxanələri,
Bu onun bəlkə yatandan sora rö’yası ola!
 
 
Can fəda etməlidir aşiq olan dilbərinə,
Kuyi-dildardə gər vəsl təmənnası ola.
 
 
Mail, eşq əhlinə yersiz sözü, sə’y et, yazma,
Elə söz yaz ki, onun gizli müəmması ola.
 

«Baxmadın sən, gözəlim, hüsnüvə qurban olana…»

 
Baxmadın sən, gözəlim, hüsnüvə qurban olana,
Həsrəti-vəslin ilə qəlbi dönüb qan olana.
 
 
Bu fələk arif olanlarla müdara etməz,
Hər cür imkanı verər dəhrdə nadan olana.
 
 
Bir əlac eyləmədin dərdinə aşiqlərivin,
Bu işin layiqi yox çün adı Loğman olana.
 
 
Ey könül, ləng ola aləmdə işin, fikr etmə,
Fələk əvvəl sataşar hər işi səhman olana.
 
 
Mənə yüz cövr elədin dinmədim, ey məh, əsla,
Nə deyim mən, gözəlim, könlümüzə can olana.
 
 
Səndən heç kimsə deyil razı, fəqət rast oldum,
Həsrətinlə peşəsi möhnəti-hicran olana.
 
 
Mailə hər nə qədər cövr eləyirsən, eylə,
Tanrı çox səbr verib məncə qəzəlxan olana.
 

«Gülşəni-dəhrdə bəslənmiş əgər yüz gül ola…»

 
Gülşəni-dəhrdə bəslənmiş əgər yüz gül ola,
Sevmərəm mən birini ömrüm, inan, min il ola.
 
 
Mən sənin aşiqinəm, qeyrə könüldə yer yox,
Saçıvın ətrini verməz, dəxi yüz sünbül ola.
 
 
Vəsli-cananə can atmaz, gözəlim, aşiqlər,
Vəsli-mə’şuqə gərək aşiq üçün müşkül ola.
 
 
Sənə gülşəndə, gülüm, mehr salanlar çoxdur,
Aşiqi-mahi-rüxündən biri də bülbül ola.
 
 
Özgə bir dilbərə gər meyl eləsəm aləmdə,
Yeri vardır başıma, sonra inan ki, kül ola.
 
 
Qəzəlin şə’ni böyükdür arasında xəlqin,
Mail, hərgah onu da sadə deyən bir dil ola.
 

«Çalış, aləmdə, könül, pis deməsinlər adına…»

 
Çalış, aləmdə, könül, pis deməsinlər adına,
Yaxşılıq eyləməyin gəlməsə də gər yadına.
 
 
Yüz dəfə pislik edibsən, əvəzi pislik olub,
Niyə bir yaxşılığın baxmadın heç vaxt dadına?
 
 
Qorxu, pislik və təkəbbür kişiyə xas olmaz,
Bu sifətlər yaramaz bəlkə də, ey dil, qadına.
Sən bu dünyayə gələndə nə idin? Bir fikr et,
Olmusan əhli-qürur, əvvəlini sal yadına.
 
 
Keçiribsən ömürü, əllidən ötmüş artıq,
Qismət olsa nə qalıb yetmişinə, həştadına?
 
 
Sən nəsihət eləməkdən, bu mənim olmuş işim,
Az qalan ömrünü sən vermə cəhalət badına.
 
 
Olmadın heyf ki, bir şairə ustad, Mail,
Barı, rəhmət deyiləydi sən öləndə adına.
 

«Vəsli xoşdur yarımın, xoşdur mənə hicranı da…»

 
Vəsli xoşdur yarımın, xoşdur mənə hicranı da,
Könlümü verrəm yolunda, üstəlik bu canı da.
 
 
Yar özü salmış məni dərdə, edər həm çarəmi,
Özgələrdən istəməm mən dərdimə dərmanı da.
 
 
Kuyi-cananı behişt ilə dəyişsəm, nakəsəm,
Vermərəm bir muyini gər versələr dünyanı da.
 
 
Olmasa üzdə həya, əğyarə bənzər ol sifət,
Gör necə sevmək dilər mən sevdiyim cananı da.
 
 
Heç rəvadır yarımı əğyar sevsin, mən baxım?
Bir kənarə gər qoyaq insafı da, imanı da.
 
 
Eşq hədsiz aşiqi etmiş giriftar mən kimi,
Vamiqi, Məcnunu, Fərhadı və həm Kən’anı da.
 
 
Sadəlikdir, doğrudur, Mail, sənətdə ustalıq,
Heç zaman yaddan çıxarma, şe’ri də, mə’nanı da.
 

«Hər kəsin mənzili bu dəhrdə meyxanə ola…»

 
Hər kəsin mənzili bu dəhrdə meyxanə ola,
Qəmi-yar ilə əlində dolu peymanə ola.
 
 
Qeyrilər tə’nəsinə olmaya əsla səbri,
Həm onun qəmlərinə yar özü biganə ola.
 
 
Belə dərdə kim əlac eyləyəcək dünyadə,
Gərək axırda o aşiq dəli-divanə ola.
 
 
Leyli-Məcnunə əvəz olmayıb aşiq-mə’şuq,
Kəsmir ağlım yenə də bir belə əfsanə ola.
 
 
Düşməsin badə əlindən gərək aşiq olanın,
Zahidin əldə necə təsbehi səddanə ola.
 
 
Hər kəs istər bu cahan zülm ilə viran olsun,
Uçsun öz başına, öz xanəsi viranə ola.
 
 
Hər nə lazımsa onu əhli-qələmlər yazmış,
Mail, indi nə yazaq, şe’rdə dürdanə ola?
 

«Dün ki, meyxanədə yarımla qalandan sonra…»

 
Dün ki, meyxanədə yarımla qalandan sonra,
Rəhm edir halıma o, hali olandan sonra.
 
 
Zülmkardır dedi biganə mənə o yarı,
Uymaram bir də ona, mən bu yalandan sonra.
Yaralı könlümə bica yerə məlhəm qoyma,
Çox çətin dirçələ bir qönçə, solandan sonra.
 
 
Tar-mar eylədi könlüm evini o dilbər,
Özümə gəlməyirəm mən bu talandan sonra.
 
 
Necə mən səbr eləyim, ahü fəğan eyləməyim,
Dilbərim meylini əğyarə salandan sonra.
 
 
Yar, hərçənd mənə naz ilə bir lütf etdi,
Səbrimin kasəsi, əlbəttə, dolandan sonra.
 
 
Yazdığım şe’rləri topla həvəslə, Mail,
Bəlkə onlar ola lazım qocalandan sonra.
 

«Sanma gülzardə səntək, gözəlim, bir gül ola…»

 
Sanma gülzardə səntək, gözəlim, bir gül ola,
Yaxud aləmdə saçıntək açılan sünbül ola.
 
 
Bu təravətlə səni kim görə gülzar içrə,
Yox təəccüb yeri, eşqinlə dönüb bülbül ola.
 
 
Kuyini sən mənə yüz dəf’ə, gülüm, və’d elədin,
Qorxuram bu yenə əvvəlki kimi müşkül ola.
 
 
Səni məndən və özündən elədi axırda,
Görüm, ey kaş, gözünə bunca rəqibin kül ola.
 
 
Şairin yazdığı gər xəlqə gərəksə, Mail,
Özü də, tərbiyədə məncə gərək qabil ola.
 

«Ey dil, yetəcəksən yenə cananə, darıxma…»

 
Ey dil, yetəcəksən yenə cananə, darıxma,
Hərçənd dönübdür ürəyin qanə, darıxma.
 
 
Səbr ilə olur müşkül işin dəhrdə asan,
İşlər düşəcək axırı səhmanə, darıxma.
 
 
Bülbül də gülün vəslinə səbr ilə yetişdi,
Fəryad ilə gəlmişdi gülüstanə, darıxma.
 
 
Səbr eyləmədim mən də əzəl cövri-nigarə,
Yarım dedi: Döz möhnəti-hicranə, darıxma.
 
 
Pərvanə kimi yanmalıdır eşqə hər aşiq,
Eşqin oduna yan dəxi mərdanə, darıxma.
 
 
Baxma, sənə, ey məh, əl açıb yalvarırıq biz,
Əl açmamışıq nə şaha, sultanə, darıxma.
 
 
Səndən nə gedir Mailə bir yaxşılıq etsən,
Eşqin eləyibdir onu divanə, darıxma.
 

«Rə’na gözəlin ədası olsa…»

 
Rə’na gözəlin ədası olsa,
Əxlaqı və həm həyası olsa.
 
 
Dünyayə dəyişməm ol nigarı,
İffətdən əgər libası olsa.
 
 
Xoş dindirə aşiqin görəndə,
Vardır yeri həm fədası olsa.
 
 
Hər cövrünə qatlaşar sevən kəs,
Minnətlə çəkər cəfası olsa.
 
 
Canan deyil ol gözəl, nigarım,
Zahid kimi min riyası olsa.
 
 
Əfv eyləməyi bilə münasib,
Aşiqlərinin xətası olsa.
 
 
Həm Mailə mən deyərdim aşiq,
Məcnun kimi xoş sədası olsa.
 

«Dərdü qəmimi yarə dedim, bilmədi, əmma…»

 
Dərdü qəmimi yarə dedim, bilmədi, əmma,
Dərdim fələyi əgdi, o incilmədi əmma.
 
 
Ol gün ki, bu dünyayə qədəm qoymuşam, ey dil,
Ondan bəri bir gün də üzüm gülmədi, əmma.
 
 
Canan qabağında bükülüb döndü kəmanə
Qəddim, əgilib nakəsə əskilmədi əmma.
 
 
Kuyində dünən ağlamışam xeyli, nigarım,
Dəsmalın alıb göz yaşımı silmədi əmma.
 
 
Dünya nə veribsə hamını aldı əlimdən,
Bircə tükənib dərdü qəm əskilmədi əmma.
 
 
Dözməz bu qədər dərdə dedin axırı Mail,
Bərkdir üzü, vardır nəfəsi, ölmədi əmma.
 

«Etməsə aşiq əgər canını cananə fəda…»

 
Etməsə aşiq əgər canını cananə fəda,
Yeri var sonra ola möhnəti-hicranə fəda.
 
 
Can ilə sevgili cananə gərək can verəsən,
Niyə lazımdı o can olmasa o canə fəda.
 
 
Necə mən fəxr eləyim canımı versəm yarə,
Olur hər gün ona yüz mən kimi divanə fəda.
 
 
Sən məni yad eləyib seyri-gülüstan etsən,
Olaram hər qədəmində o gülüstanə fəda.
 
 
Şəm’in əfsanəsi bir böylə deyilməz əsla,
Olmasa şö’ləsinə eşqdə pərvanə fəda.
 
 
Məqsədin bilmədim aləmdə nədir, billahi,
Ey olan şövqlə bu mülki-Süleymanə fəda.
 
 
Mailin yazdığı şe’ri cırıb atdın qəsdən,
Sənə bir şe’r nədir, yüz belə dürdanə fəda.
 

«Həqiqət üstünə, ey dil, çəkib pərdə, hicab olma…»

 
Həqiqət üstünə, ey dil, çəkib pərdə, hicab olma,
Günəş nurini gizlətmə xəlayiqdən, səhab olma.
 
 
Cahan gülzarına sə’y et, olub bülbül, nəvalər qıl,
Vəlakin gülşəni-dəhrə girib, mişkin qürab olma.
 
 
Çalış insanlığa səndən xətalar yetməsin əsla,
Bu növ’i ad qazan daim, nə kim, əhli-əzab olma.
 
 
Cahan varı cahanındır, nə ki, cəm’ eyləyən şəxsin,
Xəyali-mali-dünyayə düşüb, qəlbi kəbab olma.
 
 
Yetişsin təşnələr kamə, ləbindən abi-cür’əylə,
Çalış, səhradə ümmid qıran, seyli-sərab olma.
 
 
Şərab içsən, “təhur”undan çalış, meylin qəbul etsin,
Vəli meyxanədə sən maili-qeyri-şərab olma.
 
 
Nəsihət şe’rə ziynətdir, çalış yer ver ona, Mail,
Nəsihət etmədən köçmə, dönüb əhli-türab olma.
 

«Aşiq oldur dəhrdə ancaq hesabı eşq ola…»

 
Aşiq oldur dəhrdə ancaq hesabı eşq ola,
Qeyri möhnət çəkməyə, dərdi, əzabı eşq ola.
 
 
Yanmasın bir qeyri ətəşdə dili-sədparəsi,
Yansa da ancaq cahanda, qoy, kəbabi-eşq ola.
 
 
Həsrəti-canan ilə qoy, müttəsil zar ağlasın,
Ta tökülsün göz yaşı, lakin, gülabi-eşq ola.
 
 
Pərdədən çıxsın gülüm, rüxsar açıb aşiqlərə,
Mən ona bir söz deməm, hərgah hicabı eşq ola.
 
 
Görməsə cananını aşiq yanarmı atəşə?
Görmədim bir yerdə mən eşqi, qiyabi eşq ola.
 
 
Ey soran: “Məcnun neçün çöldə atəşdən yanmadı”?
Söylə, mümkünmü yana aşiq? Sərabı eşq ola.
 
 
Şe’rivi xeyli zamandır gözlərik həsrətlə biz,
Durma, bir göstər hünər, Mail, səvabı eşq ola.
 

«Aşiq əgər öz eşqi ilə olmasa rüsva…»

 
Aşiq əgər öz eşqi ilə olmasa rüsva,
Layiq deyil aşiq adı məncə ona əsla.
 
 
Aşiq adını dəhrdə hər kəs ala bilməz,
El cümlə bilir ki, necə müşküldü bu sevda.
 
 
Tab eyləməz hər kimsə bu sevdayə cahanda,
Aşiq olanın qismətidir şurişü qovğa.
 
 
Hər əsrdə bir kəs qəbul eylər belə adı,
Fərhad ilə Şirin və ya Vamiqü Əzra.
 
 
Aşiq olanın vəslə yetişməz əli, məncə,
Həsrətlə gərək can verə hər aşiqi-şeyda.
 
 
Aşiq adı əlqissə ki, Mail, böyük addır,
O ad bizə qismət ola, ya olmaya, aya?
 

«Ey bülbüli-şuridə, dəxi xarə inanma…»

 
Ey bülbüli-şuridə, dəxi xarə inanma,
Həsrət qoyacaqdır səni didarə, inanma.
 
 
Ey dil, həvəsi-yar ilə qan eyləmə bağrım,
Səndən çevirib üz, dönüb əğyarə, inanma.
 
 
Nə sərvətinə, nə özünə uyma cahanın,
Ancaq günüvü eylər olar qarə, inanma.
Dünya hələlik xoş dolanır rə’yinə nisbət,
Bir gün dönəcək, sən belə rəftarə, inanma.
 
 
Sabit gecəsi-gündüzü olmubdu bu dəhrin,
Çox dövrü olan günbədi-dəvvarə, inanma.
 
 
Kəsb eyləyəsən bir gün üçün əmri-məaşı,
Bəsdir bu qədər, artıq olan varə, inanma.
 
 
Mail sözünə olma inamsız, qulaq as, gəl,
Şair sözüdür, fəhm elə, əş’arə inanma.
 

«Könül hərdən olur şadan, olur hərdən pərişan da…»

 
Könül hərdən olur şadan, olur hərdən pərişan da,
Olur avarə Məcnuntək, olur dildarə mehman da.
 
 
Necə bu dövri-dünyadə gecə-gündüz olur mütləq,
Olur ay gərçi bir günlük, olur həm mahi-taban da.
 
 
Odur əhvali-aşiq də ona bənzər hekayətdir,
Olur ki, şən olur aşiq, olur hərdən peşiman da.
 
 
Olur aşiq edir cür’ət, deyir dərdini dildarə,
Olur hərdən büküb qəddin, durur biçarə bir yanda.
 
 
Nəsə aşiqlərin dərdi, əlacı olmayan dərddir,
Qalıb aciz bu dərd üçün Ərəstun ilə, Loğman da.
 
 
Qaçıb səhrayə Məcnun ki, qəmi-eşqə əlac etsin,
Əvəzində olub məşhur, vühuşat da, biyaban da.
 
 
Səba ol yardən, Mail, gətirmir bir xəbər əsla,
Əgər canın kimi ondan qalıbsansa nigaran da.
 

«Deyirəm öz-özümə, gör necə dünya dəyişib…»

 
Deyirəm öz-özümə, gör necə dünya dəyişib,
Yerin hüsnü dəyişib, ərşi-müəlla dəyişib.
 
 
Dəyişib büsbütün öz çöhrəsini səhni-çəmən,
Qalmıb əvvəlki səsi, bülbüli-şeyda dəyişib.
 
 
İndi Məcnunları da başqalaşıb dünyanın,
Dağda Şirin dəyişib, dəştdə Leyla dəyişib.
 
 
Nə sözün ləzzəti qalmış, nə deyilmiş şe’rin,
Ya bilənlər azalıb, ya da ki, mə’na dəyişib.
 
 
Dağılıb cahil əliylə bu gözəl dünyamız,
Kimsə yoxdur, eləyə ta onu bərpa, dəyişib.
 
 
Bircə yarımdı dəyişməz qalan aləmlərdən,
Leyk, məndə neçə yol eşqlə sevda dəyişib.
 
 
Könlünü vermədi bica yerə Mail o gülə,
Meyl salmazdı, görə ol güli-rə’na dəyişib.
 

«Aşiqin bəstəri-qəmdə yenə biçarə düşüb…»

 
Aşiqin bəstəri-qəmdə yenə biçarə düşüb,
Bağrımın başına eşqinlə sənin yarə düşüb.
 
 
Gül üzündə o qara xalı görənlər dedilər,
Ləbinin küncünə hardansa onun, qarə düşüb.
Az edib nazını incitmə mənim könlümü sən,
Sənin eşqinlə o yazıq neçə yol darə düşüb.
 
 
Neçə aşiqləri qovdun, gözəlim, kuyindən,
Biri Məcnundu, vətəndən dəxi əvvarə düşüb.
 
 
Yanıram eşqivə, hərçənd xəbər tutmursan,
Sanki pərvanə könül şö’leyi-odlarə düşüb.
 
 
Qeyrilər dərdinə yüz çarə edirsən hər gün,
Demədin aşiqivə yadıma bir çarə düşüb.
 
 
Çıxıb öz dərdi yadından yenə də Mailimin,
Qeyrilər dərdini çəkmək tək o bimarə düşüb.
 

«Aşiqin ruzisi əvvəldə, könül, qəm yazılıb…»

 
Aşiqin ruzisi əvvəldə, könül, qəm yazılıb,
Qəlbi möhnətli, özü dərdli, gözü nəm yazılıb.
 
 
Bunlar azdır elə bil, bir də ki, yarın cövrü,
Üstəlik, öldürə aşiqləri çəm-xəm yazılıb.
 
 
Hər həkim xəstəyə bir nüsxə yazar, rəsmdü bu,
Mənim əhvalım üçün nüsxə bir aləm yazılıb.
 
 
Ərşi-ə’ladə yazılmaz, çəkə hər kəs nalə,
Oraya bircə mənim ah ilə naləm yazılıb.
 
 
Ki, mələklər oxudur, hərdən onu, zövq alsın,
Yarə çatmır, görünür, bəlkə bir az bəm yazılıb.
 
 
Adəm övladı hamı cənnətə getməz, yəqin,
Baxma ki, ilkin o mülkə özü Adəm yazılıb.
 
 
Mail, heç aşiqə yoxdursa əlac aləmdə,
Tək mənim ölmək ilə, eşqdə çarəm yazılıb.
 

«Yar üçün çəkmiş könül, bir öylə möhnət qalmayıb…»

 
Yar üçün çəkmiş könül, bir öylə möhnət qalmayıb,
Qəddimi bükmüş bu möhnət, məndə taqət qalmayıb.
 
 
Qorxuram bir söz desəm, qəlbim yana atəşlərə,
Yarımın qəlbində əvvəlki məhəbbət qalmayıb.
 
 
Uyma dünyada, könül, göz çaşdıran ziynətlərə,
Çün cahanda daimi bir zibü ziynət qalmayıb.
 
 
Fitneyi-əğyarə uydu axır ol məhparə də,
Ol səbəbdən indi onda zərrə hörmət qalmayıb.
 
 
Vermərəm mən zülfüvün bir muyini dünyayə, bil,
Səndə isə aşiqə, səd heyf, rəğbət qalmayıb.
 
 
Sən könül mülkünü viran eyləyibsən, tərs baxıb,
İndi ol mülkü dəxi tə’mirə hacət qalmayıb.
 
 
Yaxşısı, Mail, budur, tərk etmə gəl, şairliyi,
Sən demə şairliyə, ya şe’rə hörmət qalmayıb.
 

«Bizə dünyadə fəqət sevdiyimiz yar qalıb…»

 
Bizə dünyadə fəqət sevdiyimiz yar qalıb,
Bir də biçarə könüldür, o da bimar qalıb.
Qəmi-cananı cahandan uca tutduq daim,
Getdi əldən dəmi-dünya, qəmi-dildar qalıb.
 
 
Şanələr çəkdi bizim qəlbimizə hər şanə,
Şükrilillah, bizə bir türreyi-tərrar qalıb.
 
 
Sən bir əğyarə bax, o yarı yenə sevmədədir,
Nə abır böylə adamlarda, nə də ar qalıb.
 
 
Ey müalic, qəmi-hicranı çıxartma təndən,
Mənə xoşdur bədənimdə belə azar qalıb.
 
 
Dilbərim, zülm eləyirsən yenə biçarələrə,
Səndə əvvəlki kimi zülmlü rəftar qalıb.
 
 
Zülmi-canan səni bu halə salıbdır, Mail,
Çox təəccübdü ki, səndə təbi-əş’ar qalıb.