Шалғыны шыңғырлатып жанып-жанып,
Жоңқабай жоңышқаға қалды салып.
«Әлінің кеуір қырған зүлперіндей»,
Үйіріп қырып-жойып кетгі жарып.
Аспаннан күн төгеді алтын сәуле,
Науқанға жер құртгаған қылып тәубе,
Ине іліп, күміс тізген жиде шамкес,
Үскі алып аулақ жүрлеп боп тұр әуре.
Бидай тұр өткір мұртын тікірейтіп,