Kitabı oku: «กลายร่าง », sayfa 2

บทที่สาม

เคทลินกำลังวิ่ง พวกอันธพาลอยู่ข้างหลัง และพวกมันกำลังวิ่งตามเธอไปยังตรอก ทางตันอยู่ข้างหน้า กำแพงที่มีขนาดใหญ่ แต่เธอวิ่งเข้าไปหามัน ในขณะที่วิ่งอยู่ เธอเพิ่มความเร็ว เร็วเท่าที่จะเป็นไปได้ ความเร็วทำให้ตึกด้านข้างกลายเป็นภาพเบลอ เธอสามารถรับรู้ถึงสายลมที่พัดผ่านเส้นผมของเธอ

เมื่อเธอเข้าไปใกล้ เธอกระโดด และการกระโดดเพียงครั้งเดียวทำให้เธอขึ้นไปอยู่เหนือยอดกำแพงที่สูงสามสิบฟุต เธอกระโดดอีกครั้งและลอยผ่านอากาศ บนความสูงสามสิบฟุตยี่สิบ เธอร่อนลงบนคอนกรีตโดยไม่เสียการทรงตัว เธอยังคงวิ่ง วิ่งต่อไป เธอรู้สึกทรงพลัง ไร้เทียมทาน ความเร็วของเธอเพิ่มขึ้นอีก และเธอรู้สึกว่าเธอสามารถบินได้

เธอมองลงไปข้างล่างและคอนกรีตที่อยู่ด้านหน้าเปลี่ยนเป็นพื้นหญ้า --- ต้นหญ้าสูง ปลิวไสว เขียวขจี เธอวิ่งผ่านทุ่งหญ้า แสงอาทิตย์ และจำได้ว่านี่คือบ้านของเธอสมัยยังเป็นเด็ก

ไกลออกไป เธอสามารถรับรู้ได้ว่าพ่อของเธอยืนอยู่ที่เส้นขอบฟ้า เมื่อเธอวิ่งไปหาพ่อ เธอใกล้เข้าไปเรื่อย ๆ เธอเห็นพ่อเข้ามาในระยะสายตา เขายืนอยู่พร้อมกับยิ้มกว้างและกางแขนออก

เธอเจ็บปวดที่เห็นเขาอีกครั้ง เธอวิ่งสุดกำลัง แต่เมื่อเธอยิ่งเข้าใกล้ เขาก็ยิ่งหากออกไป

ทันใดนั้น เธอตกลงไป

ประตูยุคกลางขนาดใหญ่เปิดออก เธอเข้าไปในโบสถ์ เธอเดินลงไปตามทางเดิน ทั้งสองข้างมีคบเพลิงส่องสว่าง ต่อหน้าธรรมมาสน์ ผู้ชายคนหนึ่งหันหลังให้กับเธอ กำลังคุกเข่า เมื่อเธอเข้าไปใกล้ เขายืนขึ้นและหันมา

เขาคือนักบวช เขามองมาที่เธอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอรับรู้ได้ถึงเลือดที่วิ่งผ่านเส้นเลือดของเขา เธอเข้าใกล้เข้าไปเรื่อย ๆ เธอไม่สามารถหยุดตัวเธอเองได้ เขายกกางเขนขึ้นมาที่ใบหน้าของเธออย่างเกรงกลัว

เธอกระโจนใส่เขา ฟันของเธองอกยาว ยาวออกมา และทิ่มแทงเข้าไปที่คอของนักบวช

เขากรีดร้อง แต่เธอไม่สนใจ เธอสัมผัสได้ถึงเลือดของเขาวิ่งผ่านฟันและเข้าไปยังเส้นเลือดของเธอ มันเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตของเธอ

เคทลินลุกขึ้นนั่งบนเตียง หายใจหอบ เธอมองไปรอบ ๆ ตัวเธอ รู้สึกสับสัน แสงแดดยามเช้าอันเจิดจ้าสาดส่องเข้ามา

ในที่สุด เธอก็รู้ตัวว่ามันเป็นเพียงความฝัน เธอปาดเหงื่อเย็น ๆ ออกจากขมับ และนั่งที่ปลายเตียงของเธอ

บรรยากาศช่างเงียบงัน ดูจากแสง แซมและแม่ของเธอคงออกไปแล้ว เธอมองไปที่นาฬิกา เวลาตอนนี้ 8.15 น. มันสายแล้วแน่นอน เธอไปโรงเรียนสายในวันที่สองของเธอ

มันช่างเยี่ยมจริง ๆ

เธอแปลกใจที่แซมไม่ได้มาปลุกเธอ เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยปล่อยให้เธอนอนตื่นสาย --- เขามักจะมาปลุกเธอถ้าเขาต้องออกจากบ้านก่อน

เขาคงโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่แน่ ๆ

เธอเพ่งมองไปที่โทรศัพท์ของเธอ แบตเกือบหมด เธอลืมชาร์จ แต่ก็ไม่เป็นอะไร เพราะเธอไม่ได้ต้องการจะคุยกับใครอยู่แล้ว

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าที่วางกองอยู่บนพื้นและใช้มือรวบผมของเธอ ปกติเธอออกจะไปโดยไม่ทานอะไร แต่เช้านี้เธอรู้สึกกระหาย กระหายแบบผิดปกติ เธอเดินไปที่ตู้เย็นและหยิบน้ำองุ่นมาหนึ่งแกลลอน ความคลั่งเกิดขึ้นชั่ววูบ เธอแกะฝาออกและดื่มจากขวด เธอดื่มไม่หยุดจนหมดทั้งแกลลอน

เธอมองไปยังขวดที่ว่างเปล่า เธอเพิ่งดื่มมันหมดหรือนี่? ในชีวิตของเธอ เธอไม่เคยดื่มเกินครึ่งแก้วเลย เธอมองตัวเองเอื้อมหยิบและขยี้กล่องด้วยมือข้างเดียว ตอนนี้มันกลายเป็นลูกบอลขนาดเล็ก เธอไม่เข้าใจถึงความแข็งแรงใหม่ที่เกิดขึ้นกับตัวเธอ มันแผ่ซ่านไปทั่วเส้นเลือดของเธอ มันทั้งน่าตื่นเต้น และน่าหวาดกลัว

เธอยังคงหิวและกระหาย แต่ไม่ใช่อาหาร เส้นเลือดของเธอกำลังกรีดร้องสำหรับบางอย่าง แต่เธอไม่เข้าใจว่าคืออะไร

*

โถงทางเดินของโรงเรียนว่างเปล่าดูแปลกตา ตรงข้ามกับวันก่อนอย่างสิ้นเชิง ชั้นเรียนคงเริ่มไปแล้ว ที่นี่ไม่มีใครเลย เธอมองไปที่นาฬิกาของเธอ ตอนนี้เวลา 8.40 น. ยังเหลือเวลาอีก 15 นาที เพื่อไปยังคาบที่สาม เธอสงสัยว่ามันจะคุ้มค่าไหม แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เธอจึงเดินตามหมายเลขไปยังห้องเรียน

เธอหยุดอยู่นอกประตูห้องเรียน จากตรงนี้เธอสามารถได้ยินเสียงคุณครู เธอลังเล เธอไม่ชอบการขัดจังหวะ ไม่ต้องการเป็นที่สนใจ แต่เธอก็มองไม่เห็นตัวเลือกอื่น

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และหมุนลูกบิดเหล็ก

เธอเดินเข้าไป ทั้งห้องหยุดและมองมาที่เธอ รวมถึงคุณครู

ทุกคนเงียบ

“คุณ...” ครูลืมชื่อของเธอ ครูเดินไปที่โต๊ะและหยิบกระดาษขึ้นมามองหารายชื่อ “...เพน นักเรียนหญิงคนใหม่ เธอมาสาย 25 นาที”

ครูผู้หญิงวัยชราที่ดูเข้มงวด จ้องมาที่เคทลิน

“เธอมีอะไรจะพูดมั้ย?”

เคทลินลังเล

“ขอโทษค่ะ?”

“นั่นยังไม่ดีพอ การมาสายในชั้นเรียนอาจยอมรับได้ในสถานที่ที่เธอเคยอยู่ แต่แน่นอนว่าที่นี่ไม่ยอมรับได้”

“ไม่ยอมรับได้” เคทลินพูด

ความเงียบแปลกประหลาดปกคลุมไปทั่วห้อง

“อะไรนะ?” ครูถามช้า ๆ

“ครูพูดว่า “ไม่ยอมรับได้” ครูหมายถึง “ยอมรับไม่ได้” ใช่มั้ยคะ

“เอาแล้วไง!” เสียงอุทานดังมาจากเด็กผู้ชายหลังห้อง และทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

ใบหน้าของครูกลายเป็นสีแดง

“เธอ ยัยตัวแสบ ไปรายงานตัวที่ห้องอาจารย์ใหญ่เดี๋ยวนี้!”

ครูเดินไปเปิดประตูข้าง ๆ เคทลิน เธอยืนห่างออกไปแค่นิ้วเดียว ใกล้พอที่จะทำให้เคทลินได้กลิ่นน้ำหอมราคาถูกของเธอ “ออกไปจากห้องของฉัน!”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเคทลินคงจะเดินหลบออกไปจากห้อง อันที่จริง เธอไม่ควรจะไปแก้คำพูดของครูตั้งแต่แรก แต่บางอย่างในตัวเธอได้เปลี่ยนแปลงไป บางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ และเธอรู้สึกถึงการต่อต้านที่กำลังก่อตัวขึ้น เธอไม่อยากแสดงความเคารพให้ใคร และเธอก็ไม่รู้สึกเกรงกลัวอีกต่อไป

เคทลินยืนอยู่ที่เดิม ไม่สนใจครู และมองไปรอบ ๆ ห้องเรียนอย่างช้า ๆ เธอมองหาโจนาห์ในห้องที่แออัด เธอมองไปทีละแถว แต่ไม่มีวี่แววของเขาเลย

“คุณเพน! เธอได้ยินมั้ย ฉันพูดว่าอะไร!?”

เคทลินหันมามองอย่างท้าทาย แล้วเธอก็หันกลับไป และเดินออกจากห้องอย่างช้า ๆ

เธอได้ถึงเสียงปิดประตูดังปังข้างหลังเธอ และเสียงที่ดังอยู่ในห้อง ตามมาด้วยเสียง “เงียบ ๆ หน่อย!”

เคทลินเดินต่อไปยังโถงทางเดินที่ว่างเปล่า ไม่แน่ใจว่า เธอต้องไปที่ไหน

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าในระยะไกล เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยปรากฏตัวขึ้น เขาเดินตรงมาที่เธอ

“บัตรผ่านล่ะ!” เขาตะโกนมาที่เธอ และยังคงรักษาระยะห่างยี่สิบฟุตเอาไว้อย่างดี

“อะไรนะคะ?” เธอตอบ

เขาเข้ามาใกล้อีก

“บัตรผ่านทางของเธออยู่ไหน? เธอควรจะถือไว้ในที่ที่มองเห็นได้ตลอดเวลา”

“บัตรผ่านอะไรนะ?”

เขาหยุดและตรวจสอบเธอ เขาเป็นผู้ชายน่าเกลียด ดูหยาบคาย เขามีไฝขนาดใหญ่อยู่บนหน้าผากของเขา

“เธอไม่สามารถเดินไปมาที่นี่ได้โดยไม่มีบัตรผ่านที่ลงนาม เธอรู้มั้ย บัตรผ่านอยู่ที่ไหน?”

“ฉันไม่รู้----”

เขาหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา และพูดว่า “ละเมิดบัตรผ่านทาง ฝั่ง 14 ฉันกำลังนำเธอไปกักขัง”

“กักขัง?” เคทลินถาม รู้สึกสับสัน “คุณจะทำ----”

เขาจับแขนของเธออย่างรุนแรง และลากเธอไปตามโถงทางเดิน

“เลิกพูดได้แล้ว!” เขาตะโกน

เคทลินไม่ชอบเลยที่นิ้วของเขากดลงบนแขนของเธอ เขาลากเธอราวกับเธอเป็นเด็ก เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนที่กำลังก่อตัวขึ้นภายในร่างกายของเธอ ความโกรธกำลังจะเข้ามาปกคลุมจิตใจ เธอไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไรหรือทำไม แต่เธอรับรู้ได้ และเธอรู้ว่าในตอนนั้น เธอจะไม่สามารถควบคุมความโกรธหรือการใช้พลังของเธอได้

เธอต้องหยุดมันก่อนที่จะสายเกินไป เธอพยายามมีสมาธิเพื่อทำให้มันหยุด แต่ยิ่งนิ้วของเขาอยู่บนตัวแขนนานเท่าไร ความโกรธนั้นก็ยังไม่หายไป

เธอสะบัดแขนของเธออย่างรวดเร็ว ก่อนที่พลังจะเข้าครอบงำเธอ เคทลินมองมือของเขาที่ลอยออกไปจากตัวเธอ และเขาถอยโซเซออกไปหลายฟุต

เขาจ้องกลับมาที่เธอ รู้สึกตกตะลึงที่เด็กผู้หญิงตัวเท่าเธอสามารถโยนเขาออกไปไกลหลายฟุตด้วยการสะบัดแขนเพียงเล็กน้อย เขารู้สึกสับสนระหว่างความโกรธและความกลัว เธอเห็นเขากำลังชั่งใจว่าจะจู่โจมเธอหรือถอยออกไป เขาลดมือลงไปที่เข็มขัดของเขา ซึ่งมีกระป๋องสเปรย์พริกไทยขนาดใหญ่อยู่

“ลองดีกับฉันอีกครั้งสิสาวน้อย” เขาพูดอย่างเลือดเย็น “แล้วฉันจะฟาดเธอด้วยกระบอง”

“งั้นก็อย่าเอามือมาจับฉัน” เธอตอบอย่างไม่เกรงกลัว เธอรู้สึกตกใจกับเสียงของเธอเอง มันเปลี่ยนไป มันดุดัน ดูป่าเถื่อนมากขึ้น

เขาค่อย ๆ เอามือออกห่างจากสเปรย์ เขาหยุดสู้

“เดินไปข้างหน้าฉัน” เขาบอก “ลงไปตามโถงทางเดินและเดินขึ้นบันไดเหล่านั้น”

*

เจ้าหน้าที่ปล่อยเธอไว้ตรงทางเข้าห้องอาจารย์ใหญ่ที่แออัด ระหว่างนั้นวิทยุของเขาดังขึ้น เขาต้องรีบไปอีกที่หนึ่ง แต่ก่อนที่เขาจะไป เขาหันกลับมาหาเธอ

“อย่าให้ฉันเห็นเธอที่โถงทางเดินอีกครั้งนะ” เขาตะคอก

เคทลินหันมาและเห็นเด็กสิบห้าคนในทุกช่วงวัย กำลังนั่งบ้าง ยืนบ้าง ดูเหมือนทั้งหมดกำลังรอเข้าพบอาจารย์ใหญ่ พวกเขาคงทำตัวไม่เหมาะสม เด็กนักเรียนถูกเรียกเข้าไปทีละคน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยยืนมองอยู่ แต่ไม่ค่อยกระตือรือร้น เขาสัปหงกขณะยืน

เคทลินไม่ชอบที่จะต้องรอครึ่งค่อนวัน และแน่นอนว่าเธอไม่อยากเข้าพบอาจารย์ใหญ่ เธอไม่ควรมาสาย นั่นคือเรื่องจริง แต่เธอไม่สมควรได้รับสิ่งนี้ มันเพียงพอแล้ว

ประตูทางเดินเปิดออก เจ้าหน้าที่ลากเด็กมาอีกสามคน พวกเขากำลังสู้และผลักกัน ความโกลาหลเกิดขึ้นในพื้นที่เล็ก ๆ ที่แออัดอยู่แล้ว จากนั้นเสียงระฆังดังขึ้น และเหนือประตูกระจก เธอมองเห็นทางเดินที่เต็มไปด้วยผู้คน ตอนนี้ความโกลาหลเกิดขึ้นทั้งด้านในและด้านนอก

เคทลินสบโอกาส เมื่อประตูเปิดอีกครั้ง เธอก้มลงผ่านเด็กคนอื่น ๆ และแทรกตัวออกไปยังโถงทางเดิน

เธอหันมามองอย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น เธอเดินตัดผ่านกลุ่มเด็กไปยังอีกฝั่ง เมื่อถืงหัวมุม เธอตรวจดูอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครตามมา

เธอปลอดภัยแล้ว เจ้าหน้าที่อาจจะสังเกตเห็นว่าเธอหายไป แต่ในเมื่อเธอยังไม่ได้เข้าสู่กระบวนการ และเธอก็มาไกลเกินกว่าจะถูกจับ เธอจึงรีบลงไปจากโถงทางเดิน ทิ้งระยะห่างมากขึ้น และมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร เธอต้องไปหาโจนาห์ เธออยากรู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไร

โรงอาหารเต็มไปด้วยผู้คน เธอเดินอย่างรวดเร็วไปตามทางเดิน มองหาเขา แต่ก็ไม่พบ เธอเดินรอบที่สอง มองหาทุกโต๊ะอย่างช้า ๆ และยังคงไม่เจอเขา

เธอเสียใจที่ไม่ได้กลับไปหาเขา ไม่ได้ตรวจสอบบาดแผลของเขา ไม่ได้เรียกรถพยาบาล เธอสงสัยว่าเขาบาดเจ็บมากไหม บางทีเขาอาจอยู่ที่โรงพยาบาล บางทีเขาอาจจะไม่กลับมาที่โรงเรียนอีกต่อไป

เธอรู้สึกสิ้นหวัง เดินไปหยิบถาดอาหารและนั่งลงบนโต๊ะที่มองเห็นประตูชัดเจน เธอนั่งอยู่ตรงนั้น ทานอาหารไม่ลง และคอยมองเด็กทุกคนที่เดินเข้ามา หวังว่าทุกครั้งที่ประตูเปิดออกจะเป็นเขา

แต่ก็ไร้วี่แวว

เสียงระฆังดังขึ้น ในโรงอาหารไม่มีคนอยู่แล้ว เธอยังคงนั่งรอที่นั่น

ท่ามกลางความว่างเปล่า

*

เสียงระฆังครั้งสุดท้ายของโรงเรียนดังขึ้น เคทลินยืนอยู่หน้าล็อกเกอร์ของเธอ มองดูรหัสบนกระดาษขนาดเล็กในมือ เธอหมุนลูกบิดและดึง แต่เปิดไม่ออก เธอมองดูรหัสและใส่ใหม่อีกครั้ง มันเปิดได้แล้ว

เธอมองไปยังล็อกเกอร์เหล็กที่ว่างเปล่า ประตูด้านในถูกขีดเขียนด้วยกราฟฟิตี้ เธอรู้สึกสิ้นหวัง คิดถึงโรงเรียนเก่าของเธอ การหาล็อกเกอร์ใหม่ การจดจำรหัสเปิด และประตูล็อกเกอร์ที่เรียงรายไปด้วยรูปภาพของเด็กผู้ชายจากนิตยสาร มันเป็นสิ่งที่เธอสามารถควบคุม เธอได้ทำตัวเหมือนอยู่บ้าน ค้นหาสถานที่หนึ่งในโรงเรียน เพื่อทำบางอย่างที่คุ้นเคย

แต่ที่โรงเรียนไม่กี่แห่งก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกกระตือรือร้นน้อยลง เธอเริ่มสงสัยว่าสิ่งที่ทำไปมันน่ารำคาญ เพราะเธอคงต้องย้ายอีกครั้ง เพียงแค่ขึ้นอยู่กับเวลา เธอจึงไม่ค่อยตกแต่งล็อกเกอร์ของเธอ

คราวนี้เธอก็จะไม่ทำเรื่องน่าเบื่อนั่น เธอปิดประตูดังปัง

“เคทลิน?”

เธอสะดุ้ง

ห่างออกไปฟุตหนึ่ง โจนาห์ยืนอยู่ตรงนั้น

เขาสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่ เธอสามารถมองเห็นผิวหนังภายใต้ที่ปูดบวม

เธอรู้สึกตกใจที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น และตื่นเต้น อันที่จริงเธอตกใจมากว่าว่าทำไมเธอถึงตื่นเต้นขนาดนี้ ความรู้สึกกังวลอันอบอุ่นรวมอยู่ตรงกลางท้องของเธอ เธอรู้สึกว่าคอของเธอแห้งผาก

เธอต้องการถามเขาหลายอย่างเหลือเกิน เขากลับบ้านอย่างปลอดภัยหรือเปล่า ถ้าเขาเห็นเด็กเกเรเหล่านั้นอีกจะทำยังไง เขาเห็นเธอที่นั่นหรือไม่... แต่อย่างไรก็ตาม คำพูดเหล่านี้ไม่สามารถส่งผ่านจากสมองไปยังปากของเธอได้

“เฮ้” คำพูดทั้งหมดที่เธอสามารถพูดมันออกไป

เขายืนมองเธออยู่ตรงนั้น เขาดูไม่แน่ใจว่าจะเริ่มอย่างไร

“ฉันเห็นเธอหายไปจากในห้องเรียนวันนี้” เธอพูด และรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันทีกับคำพูดที่เธอเลือกมา

บ้าจริง เธอควรจะพูดว่า “ฉันไม่เห็นเธอในชั้นเรียน” คำว่า “หายไป” ฟังแล้วหดหู่

“ฉันมาสาย” เขาบอก

“ฉันก็มาสายเหมือนกัน” เธอตอบกลับ

เขาขยับตัว ดูไม่ค่อยสะดวกสบายนัก เธอสังเกตเห็นว่าไวโอล่าของเขาไม่ได้อยู่ข้างกาย ถ้าเช่นนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือเรื่องจริง มันไม่ใช่แค่เพียงฝันร้าย

“เธอโอเคมั้ย?” เคทลินถาม

เธอชี้ไปที่แว่นตาของเขา

เขายกมือขึ้นและค่อย ๆ ถอดแว่นออก

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยช้ำและบวมปูด บนหน้าผากและด้านข้างดวงตามีรอยแตกและผ้าพันแผล

“ฉันดีขึ้นแล้ว” เขาบอก เขาดูเหมือนจะเขินอาย

“โอ้ว พระเจ้า” เธอพูดและรู้สึกแย่ที่ได้เห็น เธอรู้ว่าอย่างน้อยเธอก็ควรจะรู้สึกดีที่ช่วยเหลือเขา เพื่อบรรเทาไม่ให้เขาเจ็บมากขึ้น แต่เธอกลับรู้สึกแย่ที่ไม่ได้ไปที่นั่นให้เร็วกว่านี้ การเธอที่ไม่ได้กลับไปหาเขา แต่หลังจากที่...มันได้เกิดขึ้น ทุกอย่างดูเลือนลาง เธอไม่สามารถจำได้จริง ๆ ว่าเธอกลับไปบ้านได้อย่างไร “ฉันเสียใจด้วย”

“เธอได้ยินมั้ยว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง?” เขาถาม

เขามองเธอตาไม่กระพริบด้วยดวงตาสีเขียวที่สดใสของเขา เธอรู้สึกว่าเขากำลังทดสอบเธอ เหมือนเขากำลังพยายามทำให้เธอยอมรับว่าเธออยู่ที่นั่น

เขาเห็นฉันเหรอ? แต่เขาไม่น่าจะเห็น ตอนนั้นเขาหมดสติหรือเปล่า? บางทีเขาอาจจะเห็นอะไรหลังจากนั้น? ฉันควรยอมรับว่าอยู่ที่นั่นดีไหม?

ใจหนึ่งเธออยากบอกเขาแทบขาดใจว่าเธอช่วยเขาไว้อย่างไร เพื่อให้เขายอมรับและขอบคุณกับสิ่งที่เธอทำ แต่อีกใจหนึ่ง มันไม่มีทางที่เธอจะสามารถอธิบายสิ่งที่เธอทำโดยไม่ดูเหมือนการโกหกหรือเป็นพวกตัวประหลาด

ไม่ เธอตัดสินใจแล้ว เธอไม่สามารถบอกเขา ไม่ได้เด็ดขาด

“ไม่เลย” เธอโกหก “ฉันไม่รู้จักใครที่นี่ จำได้มั้ย?”

เขานิ่ง

“ฉันถูกรุมทำร้าย” เขาบอก “ตอนที่กำลังเดินจากโรงเรียนกลับบ้าน”

“ฉันเสียใจด้วย” เธอพูดอีกครั้ง เธอทำเสียงเหมือนคนโง่ พูดประโยคโง่ ๆ ซ้ำอีกครั้ง เธอเพียงแต่ไม่ต้องการพูดอะไรมากเกินไป

“ใช่ พ่อของฉันโกรธมาก” เขาเล่าต่อ “พวกมันทำลายไวโอล่าของฉัน”

“นั่นมันแย่มาก” เธอพูด “พ่อของเธอจะซื้อใหม่ให้เธอมั้ย?”

โจนาห์ส่ายหัวอย่างช้า ๆ “เขาบอกว่าไม่ เขาไม่สามารถซื้อได้อีก อันที่จริงฉันควรจะระวังให้มากกว่านี้”

เคทลินมีสีหน้ากังวล “แต่เธอเคยบอกว่ามันคือตั๋วสำหรับการออกไป?”

เขายักไหล่

“เธอจะทำยังไงต่อ?” เธอถาม

“ฉันไม่รู้”

“บางทีตำรวจอาจจะหาเจอ” เธอพูด แน่นอน เธอจำได้ว่ามันพังแล้ว แต่เธอคิดว่าการพูดเช่นนี้จะช่วยเป็นการยืนยันกับเขาว่าเธอไม่รู้ไม่เห็น

เขามองเธออย่างพินิจพิจารณา ราวกับกำลังตัดสินว่าเธอกำลังโกหกอยู่หรือไม่

ในที่สุด เขาก็พูดว่า “พวกมันพังจนแตกละเอียด” เขาเว้นช่วง “คนบางคนเพียงแค่ต้องการทำลายของของคนอื่น ฉันคิดว่างั้นนะ”

“จริงหรอเนี่ย” เธอพูด เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เปิดเผยทุกอย่าง “นั่นมันแย่มาก ๆ”

“พ่อของฉันโกรธที่ฉันไม่ยอมสู้กลับ...แต่นั่นไม่ใช่ตัวฉัน”

“คนเลวพวกนั้น บางทีตำรวจจะจับพวกมันได้” เธอบอก

รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้าของโจนาห์ “พวกมันได้รับผลกรรมเรียบร้อยแล้ว นั่นเป็นเรื่องที่น่าแปลก”

“เธอหมายความว่ายังไง?” เธอถาม พยายามทำเสียงดูน่าเชื่อถือ

“ฉันพบคนพวกนี้นอนเรียงรายอยู่ในตรอก พวกมันถูกเล่นงานแย่ยิ่งกว่าฉันซะอีก ไม่ขยับตัวเลย” ยิ้มของเขากว้างขึ้น “ใครบางคนจัดการพวกมัน ฉันเดาว่านั่นคือพระเจ้า”

“มันแปลกมาก” เธอพูด

“บางทีฉันอาจจะมีนางฟ้าผู้พิทักษ์” เขาบอก มองมาที่เธออย่างใกล้ชิด

“คงงั้น” เธอตอบ

เขาจ้องมาที่เธอเป็นเวลานาน เหมือนกำลังรอว่าเธอจะอาสาทำอะไรให้ เพื่อบอกใบ้บางอย่าง แต่เธอก็ไม่

“และยังมีบางอย่างที่แปลกกว่านั้น” เขาพูดออกมาในที่สุด

เขาล้วงมือลงไป ดึงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพายของเขา และชูขึ้น

“ฉันพบสิ่งนี้”

เธอมองดูด้วยความตกใจ มันคือสมุดบันทึกของเธอ

เธอรู้สึกว่าแก้มของเธอแดงก่ำเมื่อเธอมองสมุดบันทึก ทั้งรู้สึกดีใจที่ได้มันกลับมาและกลัวว่าเขาจะใช้มันเป็นหลักฐานว่าเธออยู่ที่นั่น เขาต้องรู้แน่นอนว่าเธอกำลังโกหก

“มันมีชื่อของเธออยู่ มันเป็นของเธอใช่มั้ย?”

เธอพยักหน้า สำรวจสมุดบันทึกของเธอ ทุกอย่างครบถ้วน เธอลืมเรื่องนี้ไปเลย

มีบางหน้าหลุดออก แต่ฉันเก็บรวบรวมและใส่มันกลับไป หวังว่าฉันจะเก็บมาครบนะ” เขาบอก

“เธอเก็บมาครบแล้ว” เคทลินพูดอย่างนุ่มนวล สื่ออารมณ์เขินอาย

“ฉันเดินตามเก็บหน้ากระดาษที่กระจัดกระจาย และที่ตลกคือ...มันพาฉันไปที่ตรอก”

เธอยังคงก้มหน้ามองหนังสือ ปฏิเสธที่จะสบตากับเขา

“สมุดบันทึกของเธอไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง?” เขาถามขึ้นมา

เธอมองไปในดวงตาของเขา พยายามทำหน้าจริงจังที่สุด

“เมื่อคืนตอนฉันเดินกลับบ้าน ฉันทำสมุดบันทึกหายที่ไหนไม่รู้ บางทีพวกมันอาจจะไปเจอเข้า”

เขากำลังสังเกตเธอ

และพูดขึ้นว่า “คงจะเป็นอย่างนั้น”

พวกเขายืนอยู่ที่นั่น ในความเงียบ

“ยังมีเรื่องสิ่งที่แปลกที่สุด” เขายังเล่าต่อ “ก่อนที่ฉันจะหมดสติลง ฉันสาบานได้ว่าฉันเห็นเธอที่นั่น เธอยืนอยู่เหนือฉันกำลังด่าเด็กพวกนั้นว่าอย่ามายุ่งกับฉัน...ฟังดูบ้าใช่มั้ยล่ะ?”

เขาจิองเธอ เธอมองกลับมาที่เขา มองเข้าไปในดวงตา

“ฉันต้องบ้ามากแน่ ๆ ที่ทำอะไรอย่างนั้น” เธอตอบ แม้ว่าตัวเธอเองเริ่มที่จะมีรอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏที่มุมปากของเธอ

เขาหยุดนิ่งแล้วยิ้มกว้างออกมา

“นั่นสิ” เขาตอบ “ก็คงงั้น”