Kitabı oku: «Аққулар ұйықтағанда», sayfa 4

 
Жер айналып, тау құлап, аспан көшкен.
Жаңғырығып, жар салып, жартастар тұр,
«Жетім көлдің» қайғысын бастан кешкен,
Көріп-біліп, таныпты тастар да естен.
 
 
Алып аспан астына сыя алмай бір,
Айдын көлін аққулар қия алмай жүр.
Мөлдіреген «Жетім көл» көкке қарап,
Мөлтілдеген көз жасын тыя алмай тұр,
Айдын көлін аққулар қия алмай жүр.
 
 
Сан айналып, сұңқылдап ұшты-дағы,
Сапар жолға мезгілсіз түсті-дағы,
Бетін түзеп, батысқа бағыт алып,
Қарғыс атқан мекеннен күсті бəрі.
 
 
Тау жаңғыртып, тамаша құстың əні,
Қош айтысып көлменен, ұшты бəрі.
Көл бетінде көлбеңдеп, жаралы аққу,
Ұша алмайды, ұшпақ боп – күш қылады…
 
 
Сыңар қанат сынық құс байлауда тұр,
Тағы бірі айдында жайрап жатыр.
Қан аралас қалқыған мамығымен,
«Жетім көлдің» толқыны ойнап жатыр.
…Қасиетке оқ атып, жойған пақыр,
Қалай алып кетерін біле алмастан,
Сүле-сопа, жағада ойлауда құр.
 
 
«Жетім көлден» сəн кетті мана тұнған,
Аққу кетті, əн кетті қанатыңда.
Асқар-асқар таулардан асып əрі,
Шың-құздардың үн қалды қабатында.
Аққу əні естілмей қалатын ба?
Алатаудан үзілтіп, Қаратауға,
Жаңғырығып жартастар таратуда…
 

III

 
«Жетім көлдің» басында жылқы жатқан,
Дөңге шығып, қарт тұрған жылқы баққан
«…Апыр-ай, бұл кім болды, таңсəріде,
Көргенсіз, көл басында мылтық атқан?!
Құстардың зəре-құтын шырқыратқан,
Неғылған қаныпезер құлқы қатқан?!
 
 
Мылтықты атарлықтай көлге келіп,
Апыр-ай, жоқ еді ғой елде желік…»
Мылтық даусы, құстардың шулағаны –
Шыдамын алды қарттың бермеді ерік.
 
 
«Бұл маңның адамы емес, сірə-дағы,
Білейін, табайын да бір амалын.
Қаруы бар кəззапқа құрықпенен
Ұмтылса, қалай қайрат қыла аламын?!
Жөн болар алыс тұрып сұрағаным…»
…Аққу үркіп, батысқа бет түзеген,
Қамшы басты атына, шыдамады.
 
 
Алыс тұрып, ақырды қыр басынан:
«Берекесін бұл жердің кім қашырған?..»
Өңім бе, түсім бе деп таңданады,
Көз алмай орамалды ұрғашыдан,
Көз алмай сүле-сопа тұлғасынан:
 

 
– Ей!
Кімсің?
Тірісің бе?
Жаның бар ма?
Аққуды неге атасың, арың бар ма?!
Тастағын қаруыңды, келгін бері,
Келгін бері, кеудеңде жаның барда!
 
 
…Байғұс əйел үн-түнсіз жылап тұрды,
Қарттың үні мең-зең ғып құлаққа ұрды.
Қолындағы мылтығын құлаштап кеп,
Бөгелмей, «Жетім көлге» лақтырды.
 
 
Қартқа қарай ақырын аяңдады,
Қарусызға қарт келді, аянбады.
…Көзінен жас, көңілінен зар төгіліп,