«Ахау жалған, Хұсни, Хорлан! Екі бағлан, Екеуі туған екен бір анадан. Жігіттер қалма қапы бұл жалғаннан, Жігіттің арманы не сүйгенді алған! Сірə сіздей жан тумас, Туса, туар артылмас! Бұл ғаламды шарықтап, О, дариға, лəуліктас Бағдат, Мысыр, Шынмашын, Іздесем Хорлан табылмас!..»
Он екі шыңнан асып барып əрі, Жанар тау ақтарғандай – налығаны. Кетесің Естай болып, ес жия алмай, Əншімен жаның бірге ауырады. «Іздесем Хорлан…» бұл түс үздіктіріп, Үзеді… сергіп көңіл, сауығады.
Құша алмай қолы жетпей қалқашына, Қапы ұрған ғашықтықтың арқасында, Бір інжу баға жетпес көрік болып, Қосылды қазақы өнер алқасына. Əн «Хорлан» – кемел талант əні дер ем! Дүниеге келді солай зарыменен. Бұлбұлдар қағып алды жаңа сазды, Сырғадай қағып алды қайың, емен…
Есағаң ұмытқандай көңіл дертін, Жайдары жымияды бүгін еркін. Жүзігін сипайды ақ орамалмен, Пендеге айта алмайтын сырын шертіп:
«Білмеймін оңалам ба, зорығам ба? Төзбестей тұла бойым долы қанға. Хорланнан мені айыру, кешір, Аллам, Келмейді енді сенің қолыңнан да!
Біржола айырылсам да қыз Хорланнан, Өзгеден көлеңкесін қызғанғаннан, Сақтаймын гүл қалпында жүрегімде, Сақтаймын суық сөзден, ызғар қолдан…»