Kitabı oku: «Rübənd», sayfa 2
QADIN NALƏSİ
Niyə qadınlar güclü olmalıdır?
Biz məyər bunun üçün yaranmışıq?
Biz deyilikmi dünyaya yeni həyat bəxş edən, körpələri nəfəsimizlə qızdıran, yer üzünü şəfəqimizlə nura boyayan?
Dünyanı idarə edən ağaları biz böyütmədikmi? Ərlərin, ərənlərin, Beyrəklərin, Babəklərin, Qazan xanların, comərdlərin anası deyilikmi? Koroğlular, Nəbilər döşümüzdən süd əmməyibmı? Bütün bunlar güc, qüdrət nişanəsi deyilmi?
Bəs deyilmi gördüklərimiz, etdiklərimiz? “Edə biləcəkləriniz etdiklərinizdən daha çox” deyib niyə bizi imtahana çəkirsiz? (heç bilmirəm kimə xitabən deyirəm bunu? Dünyaya ya kişilərə?)
Sən qadınsansa, güclü olmalısan!
Döz! Dözməlisən. Sənin yaraşığın gözəl çöhrən, bal dodaqların, qulac saçların yox, dözümün olmalıdır. Döz! Yoxsa “döyüləcəksən”. Alçaldılıb, aldadılıb məhv ediləcəksən. Yox, yox, ağlama! Ağlamaq qadına yaraşan iş deyil. Bu, zəiflik əlamətidir. İntihar etməyi heç ağlına belə gətirmə! Qadınlar səltənətinin Kraliçalarının adına ləkə vurmuş olarsan. (bu yerdə tarixə düşmüş qadınları sadalamaq olar). Döz! Dözümünlə qadınlığını sübut elə!
Ah! Bunca zülm olar? İstəmirəm! Yoruldum artıq! Güclü olduğumu sübuta yetirməkdən yoruldum. Usandım.
Hər bir işi boynuma götürüb, canım çıxsa da axıra qədər boyunduruq altında inləməkdən yoruldum.
Yorulduğumu, sıxıldığımı gizlətməkdən yoruldum.
Göz yaşlarımı içəri axıtmaqdan yoruldum.
Daxilim ağlarkən, üzümə xoşbəxtlik maskası taxmaqdan yoruldum.
Özüm bataqlıqda boğulduğum halda, başqasını elə həmən bataqlıqdan çəkib çıxartmaq məcburiyyətindən yoruldum.
Öz göz yaşlarım selə dönərkən, başqasının göz yaşını nəfəsimlə qurutmaqdan yoruldum.
Lal sükutdan, çarəsizlikdən, böyüyərkən kiçilməkdən, diriykən hər gün ölümlə qol-boyun olmaqdan yoruldum.
HARAY! Özüm üçün yaşamaq istəyirəm! Qadınlığımı,...... əsarətin qanlı pərdəsini yırtmış, quduz barmaqlarını sındırmış, günü əsrə bərabər tənha qadınlığımı yaşamaq istəyirəm. Qadın kimi yaşamaq istəyirəm. Zəif, zərif, kövrək, xatirələri ilə başbabaş, heç kəslə boş, mənasız mübahisələrə girməyən, hər cür roldan, zordan, qəddarlıq və kobudluqdan uzaq məsum və daim himayəyə ehtiyacı olan bir qadın kimi......
Yəni belə mümkünsüz bir arzudur?
DƏNİZ, MƏNİ QƏBUL EDƏRSƏNMİ, DƏNİZ?
Dəniz, məni qəbul edərsənmi?
Dəniz, dəniz, dəniz.... Niyə biri intihar etmək istəyəndə, gəlib səni tapır? Sən ağzıbütövsən, sirr verən deyilsən, ona görə? Ya izləri daha yaxşı silirsən, ona görə? Bəlkə batanın günahlarını yuduğuna görə?.... Axı sui-qəsd ən böyük günahdır, deyirlər.
Niyə birinin qəlbində qasırğalar coşanda, fırtınalar qopanda, hirsi beyninə vuranda, gözü bu düzü-dünyada heç nəyi görməyəndə, canını götürüb sənin sahillərinə gəlir, mavi sularına dalır, hey dalır…, qəlbinin dərdini sənlə bölüşür, başının üstündəki qara buludları sənlə dağıdır? Niyə? Sən “su hərisinin” susuzluğunu yatırda bilirsən, ona görə? Alışan ruhlara su çiləyirsən, ona görə? Ya dünyada misli görünməyən dərd dağarcığı, qəm dəryasısan, ona görə? Qəm dəryası… Təsəvvür edirəm, tərkində nələr gizlənib…
Niyə biri sulara qərq olmuş Atlantidanı səndə axtarır, ümman?
Niyə biri səndə keçmiş sivilizasiyaların bizə miras qoyduğu piramidaları axtarır? Misir ehramları bəs etmirmi bizə? Bəyəm onların sirrlərini öyrənib qurtarmışıq?
Niyə biri sənin dibində qızıl, ğümüş, ləl-cəvahirat gəzir? Batmış gəmilərin sirrini heç kəsə verməyəcəkmisən? Çoxmu quldurların olub? Çox idbar və qısqancsan…
Paslanmış dəmir parçası, …yosun basmış kayutlar,… toza dönmüş insan sümükləri,…əsrlərin tapdağı altında qalmış içi xəzinə dolu sandıqlar,…balıqlara yem olmuş dəniz xəritələri,…balıqqulağılardan sanki sap-sap mirvari geymiş gəmi göyərtəsi.... Bunlar hamısı bir vaxt dəniz səthində imiş...... indi tərkindədir.... İndi bunlar sənin oyuncaqlarındır. Nə pis oyuncaqlarin var....
Söylə, sularında çoxmu “qara deşiklərin” var, kosmik fəza kimi? Çoxmu insanın həyatına son qoydun? Varlığının üstündən xətt çəkdin, taleyini qara yazdın? Dəniz, .....dəniz… sevmirəm səni.
Əndamını həvəslə qucaqlarkən dalğalar,
Qəlbimlə qasırğalar, fırtınalar coşaydı,
qısqanclıqlar doğaydı,
Məni hirsim boğaydı.
Cumub alaydım səni dalğaların əlindən,
yapışaydım belindən.
(M.Müşfiq)
“Məni həvəslə qucaqlarkən dalğalar”, çox-çox ümid edirəm ki, məni onların əlindən ala biləcək bir KİMSƏ tapılmayacaq.
Dəniz, məni qəbul et, səninəm.
GEDİRƏM
Səsimi sizlərçün qoyub gedirəm. Fəzadan asacam onu. Heç PLAY basmaq da gərəkməz. Sadəcə məni düşünməyiniz yetər ki, səslənim sizlər üçün.
Sözlərimi qulaqlardan şəbəkə sırğa kimi asıb gedirəm. Baxın, qırılmasın, hayıfdı.
Haqlı olduğum dəqiqələrin aciz hönkürtüsünü, taleyinsə mənə etdiyi haqsız iradları bir siniyə yığıb, bəzi kimlərin yox vicdanının məhkəməsinə buraxıb gedirəm.
Xatirələrimi yüklədiyim son və gecikmiş qatarın qulaqbatıran uğultusu ilə sizləri perronda tək buraxıb gedirəm.
Sınıxmışam davalardan, şavalardan. Piara ehtiyacım yox, qanmırlar bunu. Üzümə ələk tutub gedirəm.
Hər şeydən küsüb, inciyib gedirəm.
Kölgəm də bəyənmir məni. Əvvəllər mənimlə gizlənqaç oynayardı, indi daşqalaq edir. Neynim? Dabanlarını dabanlarıma tikim? Qorxuram, atar məni. Bu boyda itkiyə dözə bilmərəm sonra…
El içinə necə çıxaram? Kölgəsiz qadın.....Məni cadugər pəri sanıb odda yandırarlar..... Ona görə dördəlli yapışmışam kölgəmin ətəklərindən ki, məni atıb getməsin. Ona nə var? Onun sifəti yoxdur ki.....qızarsam, mən qızaracağam.
Silflərlə salamandrlar, su pəriləri ilə cırtdanlar məni gözləyirlər. Burda qiymətim yox ki...... Onların şahzadəsi olmağa gedirəm. Burda ölüb, orda dirilməyə gedirəm.
Ədalətin həyatlara yamandığı yerə gedirəm.
Nurun zəfər çaldığı, ruhların ucaldıgı, insanların qocalmadığı və yalanların yox olduğu yerlərə gedirəm.
Bir az uzaq dur məndən, Günəşimin qarşısını tutma. Sən ki, hələ yalanlardan və murdarlıqlardan bezməmisən. Qal onda burda. Məni isə burax, gedim.
Məni yalqız buraxan gecələrdən töycü almağa gedirəm.
Suallarımı bu dünyanın tərkini bilən qocalarla paylaşıb gedirəm. Cavabları göylərdə axtaracam.
Heç ayağımın altına, önümdəki yolun ağına baxmadan gedirəm. Bilirəm ki, nə yıxılanam, nə büdrəyən.
Sizləri mənsiz buraxıb gedirəm.
Gedirəm, əfsus, xatirələrimə virus düşüb, silinib hamısı. Hayıf o cındır, yamaqlı xatirələrdən…
Gedirəm. Cavab verməyə gedirəm.
Bir dar ağacı qurulub mənimçün. Gərək o ağacın gözünü yolda qoymayım.......
Nə vaxt qayıdacam?
Ah, nə acı zarafat.... gözləyin… gözləyənçün qayıdacam.
Günəşlə ay göy qübbəsində eyni vaxtda görünəndə –
Qara daşlar günəşdən ilham alıb göyərəndə –
Xeyirlə Şər barışıq elan edəndə –
İlk baharla son bahar bir araya gələndə –
Bax onda gözlə məni.
Pəncərə önündə durub, gecənin lal sükutuna tamaşa edərsən, ayın şüasını badənə doldurub başına çəkərsən, cəsarət toplarsan, iradəni yumruğuna düyərsən, səni sürpriz gözləyir.....sonra fırlanıb arxana baxarsan: sənin odanın ən sevimli yerində – kresloda, soba qarşısında tapacaqsan məni.
İSTƏYİRƏM…
ÇOX ŞEY İSTƏYİRƏM
İstəyirəm külək olum, bacalardan dolum, sobaları söndürüm.
İstəyirəm uğultu olum, nəvəsinə qorxulu nağıllar danışan nənənin sözlərinə qüvvət.
Sonra hənirtiyə çevrilim, gözü qapıda, qulağı səsdə, canı əsirdə qalmış tənha qadının qulluğunda durum. Gözünü qapıdan çəkim, canını əsirdən qurtarım, qulaqlarını elə oxşayım ki, bir də səs gəzməsin.
Gecə klublarında oxuyanların əlindən mikrofonu qapım, romansları öz bildiyim tərzdə oxuyum.
İstəyirəm alatoran olum, nə çox tünd, nə çox açıq. O ala-toranda sevgisini paylaşanlara dil verim. Əllərindən tutum, göl sahilinə endirim…, bayquşları susdurum ki, gözəlliyə pəl qatmasınlar.
İstəyirəm bir əsgər məktubu olum. Gözü yolda qalan analara hədiyyə.
İstəyirəm sağalmaz bir xəstəlik olum, pislərin, əclafların, alçaqların canına çöküm, sümüklərinəcən didim-dağıdım onları.
Bulud olmaq istəyirəm. Dolum-boşalım. Ağlamağı unudanlara ağlamağı yenidən öyrədim.
Bir sini istəyirəm, onu doldurmaq üçün. Meyvə-filan, lələ-gülə, üstündə qatı açılmamış bir dəstə pul (iri kupyurlarla). Sonra da o sinini kasıbın bacasından içəri sallayım və qaçım gedim......arxamca oxunan duaları eşitməmək üçün.
Bir səhəng istəyirəm. İçini bulağın buz suyu ilə doldurub, səhrada azmış səyyarın qabağına çıxartmaq üçün. Alnından yaş dodaqlarımla öpüb, yoluna davam eləməyi məcbur edim onu.
İstəyirəm bir yoxluğa çevrilim.......
Bir heç olum........əriyim gedim. Qoy axtarsınlar məni. Tapmasınlar. Mən də səmirsiz səsimlə gülüm, eşitməsinlər məni.
Tənha meşə cığırındakı o silinməz ləpir özüm olum. Ləpirə düşüb arasınlar məni. Ləpir onları dünyanın qurtaracağına gətirib çıxarsın. Dünya qurtarsın, mən tapılmayım.
Burulğan olmaq istəyirəm. Kimisə udum, sakitləşim, dənizin dibinə çəkilim, pusquda durum, gözlərə görünməyim.
Xörəklərin dadı olum. Sirrim zəfəranda-zəncəfildə yox, əllərin duzunda olsun. Məni nə tutmaq mümkün olsun, nə də hədiyyə vermək.
Kosmik toz olum. Şəhərin üstünə yağım. Kütlə halında problemlərə, tək-tək “heç nə”yə səbəb olum.
Yağışın damlalarına çevrilim, pəncərələri taqqıldadım. Pəncərəni açanda üzlərə çırpılım.
Fırtına olum. Əllə tutula bilməyim. Gözlə görünüm.
Sevda olum. Toxunmaq mümkünsüz, amma ürəkləri ağrıdım.
Səbəbsiz ağrı olum, cisimsiz can. Cana cisim qoşum, ağrıya səbəb.
Sinkretik bir nəsə.....Özüm deyib, özüm çalıb, özüm oynayardım. Ehtiyacım olan yeganə şey – təzənə.
Dar macalda sivişib sudan quru çıxmaq istəyirəm. İstəyirəm itim ilim-ilim, tapmasınlar məni. Axtarsınlar, arasınlar.....
Küləklərdən soruşsunlar..........külək fışıltıyla cavab versin.
Gecələrdən soruşsunlar..........gecə çiyinlərini çəksin.
Cücələrdən soruşsunlar...........cücələr qara gecələrdə gizlənsin.
Çıraqlardan sorsunlar............çıraqlar işığını keçirsin.
Axan bulağa üz tutsunlar.............bulaq qurusun.
Təpədən sorsunlar...............təpə yerlə düzlənsin.
Xəritələrdə axtarsınlar məni...............xəritələr çaşıb qalsın.
Əlqərəz.....Tapmayıb, məni ölmüş bilsinlər. Baxım görüm, ağlayanım çoxmu olacaq?
Sizlər məni axtarmaqda olun, mənsə…sizi dərdinizlə baş-başa buraxım. Və xoşbəxt olum. Gülüm, gülüm, gülüşümdən çələng hörüm, başıma taxım. Qanrılıb keçmişimə həqiranə bir nəzər salım, yuxarıdan aşağı. Aramızdakı göbək ciyəsini dişlərimlə kəsim, ayırım o hidranı özümdən, bir də qələt eləyib arxamca gəlməsin.
Musa Yaqubun
“Mənim dərdlərimin ayaqları var,
Harda olsam, gəlib tapacaq məni”
kəlmələri bir daha mənə yapışmasın.
İTMİŞƏM
Gəzmə, ey könlüm quşu, qafil fəzayi-eşqdə,
Kim, bu səhranın güzərgahlada çox səyyadı var.
(M.Füzuli)
İtirmişəm özümü. Dəqiq. Yoxam. Cəhənnəmin kor bucağında ya bulanıq sulu Stiks bataqlığında itmişəm.
Zamanın imtahanından çıxıb, 600 il qılınc oynadan Dekameronlarda itmişəm.
İtaliya İntibahında; Bokkaççonun şirin sevgi macəralarında; Florensiya taunundan canını götürüb qaçmış bir dəstə gəncin (onluğun) “Ongünlüy”ündə;
“Dantenin Tertsinası”nda, Ərafdakı mötədil təmizlənmə prosessiyasında və ya Cənnətin ülviyyətli epizodlarında;
“Peccatum” (günah) sözünün elə ilk hərflərində;
Monreal kilsəsində, 18-ci əsrin alleqorik büstlərində, Versal imarətinin Kapellasında, Apollon məbədində, saray freskalarında, Bottiçellinin “Veneranın doğulmasında”..... ya Rafaelin Sikstin madonnasında, Corconenin “Yatmış Venera”sında, ya bəlkə Titsianın “Danaya”sında – ordakı qızıl yağışında, gözəlliklə eybəcərliyin vəhdətində.......Korreconun “Gecə”sində
İ T D İ M....
həll oldum, üyüldüm-ovxalandım, civə kimi ətrafıma səpələndim (bastalamayın dənəciklərimi),… qarışdım möhtəşəm Gözəllik imperiyasının daxilimi çevirən altun parıltılı partlayışlarına və itdim orda.
Ah, bilsəz, gözəlliyi seyr etməkdən necə xoşlanıram.... Hamı sevir gözəlliyi – gözçün və ürəkçün məlhəmdi o. Amma mən həm də onun quluyam. Gözəllik olmayan yerdə yoxam mən.
Həyatda özümü itirdim, gözəlliklər və nağıllar aləmində tapmaq ümidi ilə. Amma orda da yoxmuşam...., ordakı gözəllik və ağlasığmaz nağıl əfsanəsi ram etdi, əritdi məni içində....yenə də kaybettim özümü..
İtirilmək müdhiş bir şey. Özün tərəfindən itirilmək. Var ölü canlar, var itmiş canlar.
İtirilmək – arzuların puça çıxması deyil, yox.
İtirilmək – Məhəbbətinin nəm torpaqlarda basdırılması da deyil, yox.
İtirilmək – Hər gün başqasının həyatını yaşamaq deməkdir. Başqalaşmaq deməkdir. Gedib şəxsiyyət vəsiqəsini açırsan. Budur, ad və soyadın. Səni bu adla çağırırlar. Güzgü qabağında durursan. Ordan sənə sən baxır. Demək, de facto hələ özünləsən. Amma yaşantın başqa şeylər deyir sənə.
Ölü dişlər soyuğu hiss etmədiyi kimi hiss etmirsən özünü.
Əslində xoşbəxtlik səndən o qədər də uzaq deyil. Amma əgər ona çatmaq üçün kəlmeyi-şəhadətini oxumalısansa, onda necə? Üstünə yağdirilacaq daşlardanmı qorxursan? Ya bəlkə səni ortadan bölə biləcək bumeranqdan? Etmə, etməsinlər…
Ona görə itməyə məcbursan. Yalanlar və şişirdilmiş “qafiyə və ritmika” dünyasında....Saxta çərçivələrdə.... məhz saxta. Çünki barmağının bir tərpənişinə bənddir ki, uçub sökülsün, yerlə-yeksan olsun. Amma sən barmağını heç vaxt tərpətməyəcəksən......uçurtmamaqçun.....
Yaşam proqresmi, emanasiyamı? İbarəsiz..
Gur məşəlim vardı....Bütün həyatımı işıqlandıracaq qədər güclü. Onunla gecələr keçilməz meşələrə belə baş vurardım və güvənərdim ona. Sonra çırağa döndü. Evimə, taxta sınıq masamın üstünə qoydum onu. Komamı işığa qərq etdi. Ümıd qığılcımları səpdi.....balaca, sönük, zəif də olsa, hər halda, qığılcım idi…hər haıda ümıd idi. Heyhat! Sonra şama çevrildi. Öləziyən işığını güclə sezirdim. Nə istisi, nə alovu.....O məni yox, mən onu işıqlandırmağa başladım. Yox, rolların belə paylaşmasına dözməm. İstəmirəm. Onu üfürüb keçirə-cəm və bu ucsuz qaranlığın qoynunda yenidən itəcəm.
Alışan kötüklər kəsövə dönmüş, közərıb qarsalanmış, eybəcərləşib tapdanmış.
İtdim…
İtmişəm.
Səhraların qumuna, küçələrin tozuna qarışıb itmişəm.
Gecə səmasının sayrışan ulduzlarında axtar məni,
ucsuz dənizlərin bucaqlarında.
Toyda – mağarda, kef məclislərində itirsən,
sərxoş sabahlarda axtar məni.
Tapdın, daha qoyma itim. Bir iynə tap, sancaqla məni göyə, öz bürcümün ətəklərinə. Qoy asılım qalım orda, yoxsa yenə düşüb qaçacam.
MƏN KÜLƏYİN QIZIYAM
Üfüqlərdən boylanan sabahlara salam!
O, varlığımda mənim. Bu günümdə, sabahımda, açılan qönçələrimdə, çapar atlarımın yalında, qartallarımın sərbəst uçuşunda, lələklərinin arasında,..... rəflərimdə, kitab səhifələrində, qapımın kandarında, qaşımın düyünündə.....o.
Külək..... Məni öz inhisarında saxlamış. Mənsə onu rədd etmirəm və “yox” demirəm, çünki o – mücərrəd məchulluq, güc, möhtəşəmlik tərənnümü, mənsə....mənsə – zərrəcik. Onun sovurub apardığı on milyonlardan biri. Biz varlığımıza tapınıb, simvolizmə tabe olduğumuzca məsud oluruq. Həyatın cığırındakı addımlarımızın sayını artırırıq, onun daxılına tulladığımız qəpiklərin cingiltisini.... Üsyankarı eşafot gözləyib həmişə.....yox, elə daxıl yaxşıdır..
Qılınc kimi kəsən külək. Elə əsər ki, çəkisi yüngül, arıq sısqa canları götürüb aparar, gözləri toz-torpaqla doldurar, nəfəs çəkməyə qoymaz. Bu, məşhur Bakı xəzrisidir. Qədimlərdə İçəri şəhərin evləri küləyin nazına görə tikilirmiş. Xəzri tutan tərəfdə divarları ikidaş edərmişlər və pəncərə qoymazmışlar. Çünki dəli xəzrini yaxşı tanıyırdılar.
Bir də gilavar var. Abşeronun gilavarı. İndi bu sözləri yazıram və burnumun ucu göynəyir o gilavarçun....., Abşeronun qızıl qumuyçun, ləpələrin sillələdiyi yalçın qayalarçun.... Adamı dalağına qədər yandırardı gilavar. Belə küləkdə dəniz çox hiyləgər olurdu, aparırdı adamı. Gilavarda çimməzdik heç vaxt…
Daşına-torpağına, xəzrinə-gilavarına qurban, Bakı...., nəfəsinə qurban, küləkli nəfəsinə, xışıldayan, göynədən, yandıran nəfəsinə..
Bir də burağan var – dəniz üzərində olur, bir də qasırğa – quruda olur. Onlar mənimki deyil, yazmayacam onlardan.
İldırımın tuş ünvanı.....qocaman palıdım....niyə axı təpəlikdə tək bitdin?? Ətrafın əvvəldən “kimsəsiz” idi ya rüzgar təmizləmiş? Sənin kimi qocaman olmaq istəməzdim. Ətrafımın süpürülməsindən qorxuram. Sənlə oxşarlığımız var, bilirsən? Sənin də illərlə bəslədiyini odun bir dilimi yalayıb aparır....
Yuva mənası mənasızlığa yuvarlanmış, bünövrələr uçurdulmuş, sultanlıqlar çökdürülmüş, şahlıqlar süquta uğramış, ......“Nuşirəvanla bayquşların söhbəti” bütöv bir qurultaya çevrilmiş. Utan! Cüzamlı yaralar xəstəsi kimi utan! Parabüzən qanadındakı qara xallardan allanıb qızarıb. Sən də utan! Ah, mücadilələr yazan qələmini alıb, iki parça edərdim, yazdığını tərsə oxuyardım, bir də yazmazdın. Sansaranın çərxinə paz salardım, burulğanına daş tökərdim, boğardım onu, bir də fırlanmazdı.
Gözlərimin bəbəklərində çürüyən qovğalar, həyatımın salxım-salxım misraları, suyuna ümid damızdırdığım gələcək, “inşallahlar”, “bismillahlar”...... Nə olmuş? Nağıllarımın qanadını kim qırmış? Hansı nakəs? Niyə kamım pərvazlanıb uçub məndən? Bəlkə həddimi aşmışdım, daha ötə istəmişdim?
Qafiyəni başqaları tutur həmişə, mənə qalan rədiflərdi.. Nə qədər binar və mücərrəd fikirlər məngənəsində qalacam, görəsən? Umsundum.... yeknəsəkliyin kəsif qoxusundan…
Oxxx, dabanlarımın altında qalıb xırçıldayan nə? Ətrafıma səpələnib günün şüalarında 52 000 rənglə bərq vuran bu büllur qırıntıları gözlərimi deşir, dəli bir inadkarlıqla mənə nələrisə pıçıldayır və nəyisə xatırlamağa çağırır. Anladım, anladım nəymiş bu. Yerə çırpılıb çiliklənmiş arzular, qanadlı, dimdikli, büzdümlü, canlı arzular. İndi sərt, kələ-kötür qırıntıları ayaqlarımı kəsir, qana bulayır. Susuram… Susalım da, başımız dinc olsun. Deviantı nə gözlədiyini ki bilirik..
Məni küləklərimlə təkbətək buraxın. Həyatımın küləkləriylə. Qızılı xəzəlimi aparın, payızıma dəyməyin. Tənha vaxtlarımda qapımı döyən tək bircə o olmuşdu. Zaman modusu kimi yox, qaçılmazlıq kimi yox, əlahiddə bir şey kimi. Mənə olunan növbəti həmlə kimi yox, bir təşəbbüs kimi. Ona görə sevdim payızı.......3 aylıq. Sonra getdi həyatımdan və.... unutdum.
Deyəcəksiz, vəfasızam? Yox, belə deyil. Sadəcə öyrəşmişəm....gedənləri unutmağa.....Əgər hər həyatından gedəni xatırlasan, özün də öz həyatımı vədədən qabaq tərk etmiş olarsan.
Mən küləyin qızıyam. Onsuz mənim damarlarımda qan da dayanır....ya tərsə axır?? Mənim zefirim günbatandan vurur, Yevr – gündoğandan. Doğan günəşin şəfəqlərinə bələyir məni, mənsə o işıq selində mənalar axtarıram, yerdə tapmadıqlarımı bilirəm ki, işıqda tapacam. İşıq şəlaləsində çimdizmi heç? Notum cənubdan çalır, özü ilə qızmar səhraların isti nəfəsini gətirir. O nəfəs dibçəkdəki güllərimi yandırıb soldurub, bağlamışam pəncərələrimi.
Bütün küləklərimin öz kraliçası var. Dəli hava axınının boynuna sapand atmaq ixtiyarı yalnız onlarda. Mənsə.... mənsə seyrçiyəm. Mənə toxunmurlar. Ayağında cırıq çarıq, başında gün yandırmış köhnə örtük, beli bükük, əli çomaqlı qoca kimə lazımdır ki?…
Bir də harpiyalar var. Şiddətli külək ilahələri. Gözəgörünməz.....sevmirlər onlar məni....və incidirlər. Qısqanırlar.... Onların başım üzərindəki hər sivişini sezirəm. Məndən hər dəfə nəsə qoparıb aparırılar.
Hənuz....
Mənim simurq quşum artıq Qıf dağının zirvəsini tərk edib. Yolundan səkdirilmiş atlılarım, dəliqanlı igidlərim məni axtarır. Çöməlib yolda, daşın üstündə nəfəsini dərmək üçün oturan qoca yolçudan məni sorurlar. Osa qəlyanını sümürüb dərin bir qüllab vurur, mənim yerimi onlara nişan verir. Son-rasa gözləri yaşarır, pəsdən “Yanıq Kərəmi” oxuyur. Zira cavab verməliyəm. Səhvlərim islah olunmalı. Gəlirlər. İntiqam ilahələri. Bir sürü atlı cismində. Toz dumanı ərşə qalxıb. Buludlar qaçıb gizlənib. Amma.......günah məndə deyil əslində. İt gəlib, örkən aparmış…
Kilsələrdə oxunan osannaları alir qulağım. İlgimi çəkir çin olmuş insan arzularının pərvazlanan təntənəsi, onları müşayiət edən alqış sədaları. Amma bunların mənlə bir ilişikliyi yox ki......Mənim arzularım camaxatanı tərk etməmiş, boğazı büzmə düyünçələrdə qalmış. Mənə o taxçaları yandırmaq təklif olunur, artıq.
Xilqətin pürmüddəalığı sıxır məni, həm də çox. Köhnə, yıpranmış, prozaik qafiyələrə təzə düzüm lazım. Sazaqlı qış günü yol boyu irəliləyən, küçənin kir-kəsafətinə bulaşmış qoca yolçu. Əbasının ətəklərini yığışdırır. İki tərəfdən, sağından, solundan, pəncərə pərdələrinin arxasından maraqla ona zillənən baxışları hiss edir.Nifrətlə nəzərlərini bu hər şeylə maraqlanan həyasızlara çevirir. Pəncərələr qapadılır. Tale, dolaşacağımız cığırların hər döngəsinə cələlər, duzaqlar düzmüş. Bax, ilişməyəsən.
Qorxu mütənasıbliyini hər küncündən asacağım odam. Təhtəlşüur səviyyəsinə qədər sürüşkən enişlər…
Bir bu səyyaha bax. Nə qədər miskin, məzlum görkəmi var. Bir heçliyə, sonsuzluğa getdiyini bilir, amma yenə də sapınmır yolundan. Gedir, hey gedir… Mağaralarda çürüyən insan sümüklərini nişan veriblər ona. Onlardan ilac düzəldəcəkmiş. O ilacla ölümə qalib gələcəkmiş. Ölümlə ölümü diz çökdürəcəkmiş, ölümsüzlük qazanacaqmış....... Budur, enir mağaraya. Nə burnuna dolan üfunət qoxusu, nə də yuxarıdan sallanmış və qoluna-qıçına, saçlarına dolaşan çürüntülü şındırabənzərlər – nəmiş və zülmətlər krallığının iyrənc florası onu saxlaya bilmır yolundan. Gedir, hey gedir.... Heç başı üstündən o yan – bu yana uçan və qanadlarını onun üzünə çırpan qaranlıq həvariyunları – yarasalar da, onlar da qorxutmur onu. Ayağının altında şaqqıltı ilə sınan insan sümükləri də...... O axtarır, arayır......, istədiyinə çatacaq, tapacaq və özüylə aparacaq, heç nə qorxutmur onu. Ah, bəxtəvər… Mənsə, mənsə ona həsədlə baxıram..
Hənuz...... Qadağalar bir sumbata kağızı, yara üzəri ilə sürüşən...... Mən dözürəm. Məcburam. Yox, borcluyam.
Başımın üstündən əsən küləklər. Məni heç vaxt o mağaraya yaxın düşməyə qoymamışlar.......orda ki, məqsəd gizlənib. Mən o mağaranı “laübalılıqla qolboyun” adlandırdım. Mənə yalnız mağaranın ağzındakı üvəz kolunu iyləməyə icazə verilib.
