Kitabı oku: «Rübənd», sayfa 3

Hənuz....dənizlərim qovuşub da, dalğaları bir-birinə qarışmayıb ki…

Axan çaylarımın suyu tükənib də, şoran torpaqlarım qurumayıb ki…

Başı qarlı zirvələrim heç kəsə əyilməyib ki…

Mən küləkdən güc aliram.

Bir qədər umsuq olsam da, heç kəsi batin dünyama buraxmadım ki, ....şirin yuxularıma acılar qatıldı,gecələr yatmadım ki, .... nəğmələrimi kəsib, udumu sındırdılar, pəncərəmdən ağılar ucaltmadım ki, qara pərdələr asmadım ki, saçımı yolmadım ki…

Mən küləkdən güclüyəm.

Hənuz....

.... yuxusuz gecələr mutlu gündüzlərə yol açmamış, kəsik sözlər hıçqırtı səsində boğulmamış, sevins nidasını qoymamış, vədlər verilməmiş, ....sonra bu vədlərə inanılmamış, aldanılmamış, əməl edilməmiş,....üzlər qızarmamış, yanaqlar allanmamış,....qaşlar çatılmamış, qəzəb-kin alovunu püskürməmiş, gözlər heyrətdən böyüməmiş, göz yaşı çaylara qoşulmamış, dərd sinələri yarmamış,....olmamış – olunmamış,

gəlməmiş – gətirilməmiş,

deməmiş – deyilməmiş,

etməmiş – edilməmiş,

vurmamış, uçurulmamış, sındırılmamış, dağıdılmamış, öldürülməmiş, basdırılmamış, qeyb olmamış....

Son, nəhayət.... – təlaş və məchulluq.

Rüzgarsa əsir.... O, hər şeyin FÖVQÜNDƏ.

Aşırı həyat və gözəllik aludəçisi. Yorulub, usanıb, yol kənarındakı daşın üstündə oturub yenə....Yenə müştüyünü sümürüb, saqqalını sığallayıb, çuğulluq etmək fikrindədi. Mənim yerimi nişan verəcək indi kiməsə.

Mənsə qorxmuram.

Mən küləyin qızıyam. Küləkdir atam. Anam – torpaq. Onlar heç vaxt məndən imtina etməyəcək, üz döndərməyəcək, arxa çevirməyəcəklər. Mənsə…

TƏNHALIĞIMIN MƏZARLIQLARI
(( K O L L A J ))

Məzarlıqdayam.... Qara uzun bir libasda, qara tüllə başımı örtüb dolaşıram məzarların arasında. Əslində məzar deməzdim, sadəcə, “evciklər”dir bunlar. Əvvəllər şaquli durmuşdular, indi müstəvilərini dəyişiblər.

Göydən gələn təkəm-seyrək şüaları tutmaqdayam.

Tutub, onların yer üzündə tətbiqini axtarıram. Yenə daxilimdə nəsə məni narahat edir.

Niyə alovlanır qəlbimdəki köz? Tonqallar söndürülmüş artıq, insanlar dağılışmış, baxıb çəpik çalanlar yox. Söndürün məşəlləri. Qəlbimin közləri onlardan od alır.

..............gözlərimə qara tutub ağlaram.

..............BAXMA ğözlərimə!

Elə yorğunam…

Yorğunluğuma sarılıb, tənhalığımla qol-boyun olub gedirəm, hey gedirəm… Tənhalığım mənə həyan, həmdərd…

Bir gün də beləcə – başımı aşağı salıb, meşə cığırı ilə sakitcə gedirdim. Heç kəslə işim yox idi. Gedirdim ki, “gələcək günlərin əlindən sevinc qapam”. Çox gözəl idi hər şey. Çayın zümzüməsi, quşların hərəsinin öz “kəlmeyi-şəhadəti”, nəmişlik qoxusu, bir də uzanıb gedən cığır…

Birdən qurumuş və çürümüş yarpaqların arasından bir səs dəydi qulağıma. Əyilib onu götürdüm, özümünkü bilib, yaxamdan içəri ötürdüm.....və həyatımın ən qaba, müdhiş səhvinə yol verdim…

Mənimki deyilmiş səs.....

Onu içərimdə saxladım, əzizlədim. Osa başladı məni günbəgün əritməyə, ürəyimin şirəsini içməyə, güllərimin nektarını çəkməyə...., qurutdu məni büsbütün. Gözlərimin işığını aldı, dərimin rəngini soldurdu.. Yaxşımı aldı, əvəzinə pisi qoydu. Almalarımı yedi, çəyirdəklərini mənə qaytardı.

Mənimki deyilmiş bu səs....

Amma nə qədər doğma idi, əziz idi mənə....

Bəlkə sirenanın səsiymiş? O dəhşətli varlığın? Yolunu azıb, gəlib meşəyə çıxıb, burda gizlənib, öz qurbanlarını gözləyirmiş?

Nə isə, olan oldu......

İndi bir tərəfim o biri tərəfimi tanımır mənim.

Sağım solumu bəyənmir.

Əlimlə verdiyimi ayaqlarım gedib almaq istəmir. Cıxarıb harasa tullayacam ayaqlarımı və bir daha geyməyəcəyəm.

Dünən söylədiklərimə bu gün başım cavabdeh deyil. Başım başını yelləyib, “o, keçmişdə qaldı, üstündən sular axdı” deyir. Bu baş deyilən şey ümumiyyətlə, məni çox narahat edir, suverenitet tələb edir məndən.

Beynim ürəyimə, ürəyimsə dilimə qahmar çıxmır. Hamısı bir quru və cansız substansiyaya – səsimə aludədir. O səsimə ki, mənim deyil o.

Kölgəm də gen gəzir məndən. Məni görəndə qaçıb hasarın dibində gizlənir. Gözləyir, mən gedəndən sonra çıxır, başlayır avara-avara küçələri dolaşmağa. Tək gecələr yox, gündüzlər də. Mənə üzüdönük çıxıb. Ayla Günlə dostlaşıb, onlar da öz altlarında yer veriblər ona. Utanmır heç, hər yoldan keçənin tapdağı altında qalıb.

Küçələri tüfeyli tək veyllənən tənha kölgə görsəz, bilin ki, mənimkidir. Mənə zəng eləyib, dəng etməyin. Alıb üstümə gətirməyin. Qəbul etməyəcəyəm onu!

/////////

Sən mənim pıçıltılarımı eşitmirsən. “gəl asi olaq” – deyirəm mən – “qaydalara, hökmlərə, amirlərə, yerə, göyə, hər cür qadağaya!

...........köpüklü pafoslardan qaçalım. Qanunları pozalım. Öz qanunlarımızı yazalım, … dünyaya badalaq gələ biləcək qanunları.. . elə qanunları ki, onların heç bir istisnaya-filana ehtiyacı olmasın.

...........gəl imkanlar seli yaradaq. Düzənə xaos qataq. Çürüdücü monoton diskurslardan qaçaq. Qulağıma girməyəni nə beynim qəbul edəndi, nə əlim əməl edən. Simulyativ obrazlara əlvida.

...........mənəvi pauperizmə qəbir qazaq, dərin qazaq. Vi-vat, bonvivan! Vivat!

...........gəl vahid yekun totallıqla çıxış edək. Unisonda səslənək, əzəli tamlıq yaradaq. Biz riyakar, PR-ı göz qamaşdıran üstü bəzək, altı təzək, qara dəyərlər məktəbinin və sətiraltı mənalar teatrosunun bivec epiqonu deyilik. Biz günbatandan gündoğana qədər saatlarımızı Edem bağının nağıl görüntülərinə çevirməyə qadir şahəstələrik. Heç kəsə demə amma.

///////////

Gedək, tarixlərə bir baş çəkək. Mağara insanından ta üzü bəri vərəq-vərəq çevirək tarixləri. Qolotsendən Təbaşir, Yura, ta Devon dövrünə qədər enək-qalxaq, lap əvvəllərə qayıdaq – Homo erectusa. Mesopotamiya, Qədim Misir, Hindistan, Roma imperiyası, İspaniyadan İrana Ərəb Xəlifəliyi, Sintsyandan Koreyaya Tan sülaləsi, tarixə köçmüş iri sivilizasiyalar – Mayya, Moçe, Naska.... Zərdüştlük, daoizm, Makedoniyalı İskəndərin zəfər yürüşləri, möhtəşəm coğrafi kəşflər, Kolum-bun başgicəlləndirən uğurları, Napoleonun döyüşləri, müharıbələr, diktaturalar və s. və s. Məliklərə, sultanlara bir salam verək, Arximed palimpsestlərinin sirriylə maraqlanaq, elm mastodontlarının kitabları üstündəki əsrlər tozunu üfləyək, Fransa saray qovğalarının, mənfur intriqaların şahidi olaq. Markizalara, freylinalara qarışaq, dəbə dəb qataq. Muzeylərə gedək, Vellinqtona, Eşmolinə, Luvra. Kətan üzərində donmuş ani gözəlliyi həbsdən qurtaraq, baxışlarımızın müşayiətilə. Buden, Giyomen, Deqa, Kassat.....Mənə dəyməzsən, qoy Tuluz Lotrekdən doyunca həzz alım – Mulen Rujdan, məhz bu seriyadan. Barbizon məktəbi – Delakrua, məktəbin yetir-mələrinə ilham verən Fontenblo meşələrinin realistik mənzərə təsvirləri, xüsusi tonallıqla retuşlanmış, valyorla zəngin fantastik inikas.... Qoyyanın qravyuraları ilə nəfəs alaq, “Kapriços”un təsir qüvvəsini şəxsən hiss edək, “dünya – maskarad-dı” tezisinə başımızla “hə” deyək. Sonra axaq. Gedək dünyavi məşhur musiqi salonlarına. Qoy zalların divarlarından aşıb dünyanı lərzəyə gətirən musiqi niqromantiyası bizim də ürəyimizi dilim-dilim oynatsın, biz də o mənalar daşıyan teurqiyanın sehrinə düşək, notlara hopaq. Gedək, gedək musiqi salonlarına, Verdinin “Traviata”sina, “Riqoletto”ya qulaq asaq ya Bizenin “Karmen”i ilə dolaq, daşaq…

Mən hərarət istəyirəm, istilik istəyirəm. Tut əlimdən, uçaq quşqonmaz qayalara, lap hündürünə. Yüksəklik gəzirəm mən. Hər şeyə quşsəkməz ucalıqdan baxalım! Ver əlini, ver, o yüksəklikdən tam aşağılara enəcəyik indi, lap aşağı. Sən heç bədəninlə hava kütləsini yarmısanmı? Təsvirəgəlməz bir şey. Gedək torpağı öpək. Çünki zərrə, vahid, başlanğıc, ilkin, timsal və təfsilatdı o.

////////////

Beynini soyun. Çarpazlarımda mütəşəkkilliyim pozulub. Sənin nizamına ehtiyacım var. Sərrast məntiqinlə mənə kömək edə bilməyəcəksən. Mənə düşüncəsizliyin lazımdır. Beynin sənə düşmən. Beynin mənə düşmən. Soyun onu. Qayalardan birlikdə atılaq. Quşlarla öcətləşək.

Ürəyim dolu, söz yox.

Söz var, səs yox.

Səs var, sən yox.

Sən olsan, ürəyim boşalar.

İstəmirəm ürəyim boşalsın. Onda söz olacaq. Söz olsa, səs olacaq. Səs olsa, o səs səni axtaracaq. Sənsə yoxsan.

//////////

Vaxt gələcək, mən həyatda olmayacağam. Məndən sonra nə qalacaq? Böyük, çox böyük (!), uçurum boyda bir HEÇ NƏ!!

Bir gözü gülənlər, biri ağlayanlar, danışarkən susanlar, qulaq asın, mən də sizlərdənəm!

Bir gözü gülən, biri ağlayan, danışan-susan, susması ilə anlaşılmasını istəyən, sükutu mininin min dilinə dəyən, irəliləyən, yıxılan-duran, gah nəvazişli-mehriban, gah eqoist-sarkastik, gah intiqam alan, gah bağışlayan,… sevilən-sevən, romantik – sərt/quru, heç kəsə və heç nəyə inanmayan, taleyi alnina döyülmüş MƏN…

sabahların qan rəngli rəmzini doğan günəşdə axtaran....,axtaran da tapmayan......

gecə düşüncə rişxəndlə “daha bir yarpaq qopdu” deyən mən!

///////////

Başa düşənlər başa düşməyənlərə başa düşdüklərini başa salsınlar, mən mürəxxəs olum.

KONQLOMERAT
(qırıq fikirlər)

Qaranlığın başı üstündən baxmağa cəhd edənlərə ithaf.

Vaxt lazımdır. Vaxt lazımdır inkişaf edib yetkinliyin mövqeyi əldən verməyəcəyin səviyyəsinə çatmaq üçün. Bu elə bir zirvə olacaq ki, “hə” demışkən daxili azadlığını, unikallığını qaçırmaq qorxusu, kiminsə qulbeçəsinə çevrilmək xofu almayacaq başın üstünü.

“Yox” deməklə əldə etdiyin azadlıqsa uşaq azadlığıdır. 7-dən 14-ə yaş hüdudunda ayaqlarını yerə döyüb inad göstərə bilərsən. Bu mərhələdə pərçimlənib qalsan, bütün həyatın nəhəng bir inkara çevriləcək., və daha böyüməyəcəksən. Bir daha heç vaxt. Hər şey inkar qanunlarına tabe olacaq.

Oşo

Acı sözlərçün şirin qəlib axtarıram.

* * *

Cavanlıq ömürdən də naxələfdir. Ömür heç olmasa, ömrünün sonuna kimi sənlədir. Cavanlıqsa səni yarı yolda qoyub qaçır.

* * *

Mənim öz əlifbam var. Kağızın bir üzündən yazılır, o biri üzdən oxunur.

* * *

Həyat riyazi təmayüllüdür. Soyuq hesabı bilməyən uduzur onu. Sən uduzma.

* * *

Tikanlı sözlər nəfəsimi dalayır. Ona görə kəsik-kəsik nəfəs alıram.

* * *

Artıq başlamışdım özümü özümlə bölüşdürməyə…fikirləşirdim, Özümə nəyi saxlayım, Mənə nəyi verim… göz yaşlarım fəğan qopartdı ki, bizi Özünə saxla..

* * *

Gecə ilə üzbəsurət oturub şirin-şirin dərdləşirdik özümüzçün. Amma aramızda nəsə vardı, o nəsə mane olurdu məhrəm söhbətimizə. Mən o nəsənin “kimliyi” barədə azacıq düşünüb tanıdım onu: sənin yoxluğun idi o. Bilmədim o yoxluğu ğötürüb qolum tutunca hara tullayım ki, barı adından xəcalət çəkib var olmasın və girməsin gecə ilə aramıza.

* * *

Öz içini yemək üçün qurd xislətli olasan gərək ya aclığın sənə güc gəlməsi kifayət edər?

* * *

Üzdəniraq saydıqlarınızın bir günahı yox əslində. Bu adı nəyə qoysan, belə murdar olacaq.

* * *

Dünya gözəldir, qardaşım! Yaşadıqca yaşamaq istəyirsən..

* * *

Ya səhər açılıb günəşi doğurur, ya günəş doğub səhəri çağırır. Bilmirəm. Nə yaxşı ki, səhərlər qaranlıq, gecələr işıqlı deyil. Qaranlığa yaraşmazdı “səhər” kəlməsi.

* * *

 
Göylər qarğısın səni
bulud ağlasın
gün qurutsun
damla…,
gözlərimdən çəkiləsən.
 

* * *

 
Payızısa basdırdım
öz xəzəlində…
Lüt-üryan idi zira
utandım qızıl-qırmızı həyasızlığından.
 

* * *

 
Sağ əlimi atıram boğazıma
məni boğan barmaqlardan azad olmaq üçün
sol əlimi tapıram orda.
 

* * *

Həyat balıqqulağı labirinti kimidir. İçindəki sədəfə şirnikib gedirsən. Labirintdən çıxış – sonsuz okean, məchulluq, sənsə üzməyi bacarmırsan. Sədəf filan da verməyəcəklər. Əksinə, əyin-başını da soyundurub, ağ baramaya hörəcək… lər, əbədi səyahətə – okeana göndərəcək…lər, sən də ki… sən də üzməyi bacarmırsan..

* * *

Geridə qalmış fikirlərini xizəyə qoyub eniş boyu sürüşdürdü. Fikirlər qabağa getdi, özü çata bilmədi onlara..

* * *

Pəncərələr eşiyə açılmalıdır – sabahlara. Özü də itələnərək, zərblə, qəfildən. O qədər zərb-qəfildən ki, sabahlar məramımızdan xəbər tutub qaçmağa macal tapmasınlar.

* * *

Onun heç nəyi yox idi, bir tək iddiasından başqa. İddiası isə bir başından yox, dünyalardan da yekə idi.

* * *

Vicdanım bu saat müttəhimlər kürsüsündə. Ünvanına yağdırılan ittihamlardan xəbərsiz kimi yayxanıb oturub orda. O utanmır, mən utanıram, hər ikimizin yerinə və düşünürəm: nəylə utanıram, o ordasa?..

* * *

Aşındırıcı xəbərlər aldım bu axşam. İndi aşınıb-üşüyürəm.

* * *

Taleyin çövkən oyununu heç bəyənmədim, atüstüdür, dərin deyil..

* * *

Qapını açıb qonaqları içəri alıram: Ağrı, Əzab və bu qisim digərləri. Salamlaşıram:

– Buyurun, cənablar, keçin, özünüzü evinizdəki kimi hiss etməyin.

* * *

Dünya o zaman gözəlləşir ki, onun gəzəlləşəcəyinə inanasan. İlk növbədə özümçün yazdım bunu. Gündə əlli dəfə açıb oxumaq üçün.

* * *

Alın tərinə qənaət etmək lazımdır. Yoxsa daha istehsal olunmaz, qalarsız işsiz.

* * *

Mənim sözlərimin öz dünyası var. Öz alaçıq dünyası. Sərbəst, asudə, qaraçı həyatı yaşayır mənim sözlərim. Bir kəsin boyunduruğunda deyil mənim sözlərim. Üsyandı, inqilabdı kəlmələrim. “HƏ”lərə “YOX!”, “YOX”lara “HƏ!”dir.

* * *

Nə vaxtsa oxumuşdum ki, Misir piramidaları dirilmə generatorlarıdır.Onları bəzi alimlər Yer üzündə neqativ enerjini transformasiya edən çox mükəmməl qurğular kimi tanıyır. Əsrlər qərinələrə baş əyir, bu ulu qurulular isə Zamanın üstündən xətt çəkib, bəşər övladına hələ də sirrli dünyasının açarını vermir ki, vermir – cəhalət əsarətində saxlayır onu.

Daş asketlərin cazibəsi bəlkə elə bundadı?…

* * *

Fikirlər dünyasının müdavimləri var, kimlərin ki qibləsi metafizik Həqiqətin özü. Onların irsi irfani övraqlarda.., hansını ki Zaman özü məhəkə çəkir…, çəkib…, çəkir..

* * *

Ağrılarım da olub, o ağrılara güllə açanlar da.

* * *

Məni qapı dalında qoyan gələcəyim.

* * *

 
Bir dəfə xəzrimlə gələn ağ günümsən,
bir dəfə gilavar aparacaq qara həsrətim.
 

* * *

 
Səhvlərimi qaytarın mənə,
o səhvlərimi təkrarlamaq istərəm.
orda sən vardın..
 

* * *

 
Yuxu – nağıldı. Nağıl – yalandı. Yalan – həyatdı.
Yalanla yoluxmaq istəmirsizsə, uzaqlaşın həyatdan.
 

SİNEMA

TƏHLÜKƏLİ RƏQƏM

Ev, pəncərə, masa, çarpayı, qəzetlər, sınıq kətil, kirli pərdələr, köhnə televizor, tavandan asılmış tək bircə lampa, ora-bura atılmış pal-paltar…

Təklik, tənhalıq, darısqallıq və eyni zamanda da gen-bolluq: “Bu tək canımla 2 otağı neynirəm mən?”

Böyük şəhər, iri şəhər, qaynaşan adamlar – təklik, tənhalıq… Meqapolislərdə tənhalar daha çoxdur.

Şəhərin qayğıları, gündəlik problemləri, inkişaf, münasibətlər, gərəklik – qalası bildiyi ev, bu qalanın divarlarından boylanan soyuq etinasızlıq və O.

Küçədən gələn avtomobil səsləri, qonşular, uşaqlar, hay-küy, canlanma – özü ilə domino, özü ilə nərd, özü ilə dialoq, özü ilə nahar, sifətini görməkdən bezmiş sınıq güzgü....

Bu gün yuxudan bir az tez durdu. Amma elə vacib görüləsi işi də yox idi. Televizoru qoşub, önünə keçdi. Köhnə kresloda yerini rahlayıb, ayağını ayağının üstünə aşırtdı, pultu əlinə aldı. Bir müddət boş-səmərəsiz yerə kanalları çevirəndən sonra birində dayandı. Tarixi mövzuda sənədli film idi. Ekranda imperatorlar, krallar bir-birini əvəz etdikcə, onların hökmran olduğu tarixi dövrlər haqda müfəssəl, insiqniya göstəriciləri (taxt-tac, skipetr) haqda isə səthi məlumat verilirdi. Taxtların möhtəşəmliyi, tacların qiymətli daşları göz qamaşdırırdı. O, bütün bunlara baxandan sonra qeyri-ixtiyari gözlərini öz se-nil (qocafəndi) ekzistensiyasına çevirdi. Kontrast şokedici idi. İlahi! Niyə axı o, bu günə düşmüşdü? Tam bir lümpen həyatı yaşayırdı indi. Əlbəttə, özünü krallarla müqayisə etmək axmaqlıq idi. Amma indiki durumunda ona yüksək zümrənin həyatını nümayış etdirmək heç yerinə düşən bir şey sayıla bilməzdi. Sanki hansısa bir gözəgörünməz həyatının səmərəsizliyini dönə-dönə başına çırpmaq üçün hərdən bir şey tullayırdı yoluna…, bir az da belini qırırdı.

Axı o pis adam deyildi. O nə səfil idi, nə tüfeyli. Tam kasıblaşmış ziyalı idi. Nə vaxtsa orta məktəbdə fizikadan dərs deyirdi. Uşaqlar onun tədris etdiyi fənni zəif qavrasalar da, onu çox sevirdilər, dərslərində sakit otururdular. Çox təmiz və üzüyola adam idi. Bəlkə elə buna görə arvadı səhərdən axşama qədər onu yonmaqla məşğul idi. Qadın heç cür səsini kəsmək bilmirdi və yazıq fizika müəllimində özünəhörməti tamam-kamal öldürmüşdü. Və o təkcə qadının yox, elə öz gözündə də bivecin, fərsizin birinə çevrilmişdi. Nə isə… Nəhayət, arvadı həyatını büsbütün dəyişməyi qərar verib, uşaqları da onun üstünə atıb, qaçmışdı ondan. İndi gecə klubunda ofisiant işləyirdi və bu bizim qəhrəmana məlum idi. Ailə tərəfdən bəxti gətirməmişdi binəvanın. İki uşağını tək böyütmüşdü. Səhərlər dərs deyir, axşamlar zavodda qarovulçuluq edirdi. Gecə yuxusuzluğu, kasıbçılıq, daimi stress sağlamlığında dərin iz buraxmışdı. İndi onda hər cür xəstəlik tapmaq olardı: şəkərli diabet, artrit, yüksək qan təzyiqi, böyrək çatışmazlığı və s.və il. Dərmanlarsa çox bahaydı…

Uşaqları da naxələf çıxmışdı. O, övladları üçün həm ata, həm ana olmuş, onlar isə qədrini bilməmişdilər onun. Qızı 18 yaşında məktəbi bitirdikdən sonra kiməsə qoşulub çıxıb getmişdi. Atası onu oxumuş, savadlı görmək istəyirdi. Qızınsa oxumaqla arası yox idi. Oğluna gəlincə, o da atasını çoxdan tərk etmişdi. Başqa ölkədə özünə şığınacaq tapmışdı, işləyirdi orda. Əli bəzən gətirirdi, bəzən yox. Gətirməyəndə atasına yazırdı. Atası da ona öz yetimpayı təqaüdündən kəsib göndərirdi. Göndərirdi ki, yad şəhərdə evin kirayə haqqını heç olmaya ödəyə bilsin. Belə vaxtlarda ata özü ac və dərmansız qalırdı. Amma heç kəsin bundan xəbəri yox idi,.... onun aclığından, şəkərinin və təzyiqinin qalxmasından və… tənhalığından. Əslində onu aclıqdan daha çox tənhalıq üzürdü. O, kimsəsiz və bədbəxt idi. Oğlu yalnız özünə lazım olanda zəng vururdu atasına. Onu soyub talayır və bir neçə aylıq itirdi.

Yox, bu veriliş ovqatını lap təlx elədi…, kanalı dəyişdi, burda da bayağı mövzularda söhbətlər gedirdi – gender məsələlərindən danışırdılar. Bir mövzünü nə qədər çeynəmək olar? Başqa bir kanal tutdu. Tanınmış psixoloq çıxış edirdi. Qulaq asmağa başladı. Maraqlı şeylər öyrəndi. Sən demə, həyatından bezib intihar edən adam ən son məqamda, ölümünə lap azacıq qalmış, yəni artıq iş-işdən keçəndə, ölümün son dərəcə yaxın olduğunu anlayanda it kimi peşman olur. Və anlayır ki, həyatı heç də onun düşündüyü qədər ağır deyilmiş, müəyyən şeyləri hətta dəyişə də bilərmiş, və düşdüyü vəziyyət də çıxılmaz deyilmiş. Bir az qulaq asdı psixoloqun sözlərinə, acıdığını hiss etdi, televizoru söndürüb, mətbəxə keçdi. Çaydanı plitəyə qoydu. Soyuducunu açdı, içində bir-iki şey vardı. O bir-iki şeyi çıxartdı, yəni kolbasa ilə yumurtanı və günəbaxan yağını. İstədi kolbasa qızardıb, üstünə yumurta vura, sonra birdən nəsə saxladı onu..... Pəncərəyə yaxınlaşıb, dərin fikrə getdi. Baxdı, baxdı və ona elə gəldi ki, qarşı binanın yerində bir vaxtlar işlədiyi zavodun bacalarını görür. “Yox, ola bilməz” dedi özünə, o zavod başqa şəhərdə yerləşirdi axı, bizim qəhrəman ora qatarla gedib-gəlirdi. Nə isə, yemək fikrindən daşındı. Çıxartdığı ərzaqları qaytarıb yerinə qoydu. Niyə də bişirməliydi axı? Yemək üçün? Niyə də yeməliydi axı?… Tutalım yedi, sonra nə edəcəkdi? Yenə də “günü necə başa vurum, nə edim” kimi suallardan canı zinhara gələcəkdi, sonra yatacaqdı, duracaqdı, televizora baxıb, güllərini sulayacaqdı, gedib kolbasa alıb, yenə qızardıb yeyəcəkdi, sonra yenə “indi nə edim.....?”, bir gözü də daima qapıda, sanki kiminsə yadındaymış, kimsə qapısını açacaqmış, bir qulağı da səsdə, sanki kiməsə lazımmış…

Pəncərə önündə duranda nə fikirləşmişdisə, o fikirlər eks-fizika müəlliminin bütün planlarını büsbütün dəyişdi. Asılqana yaxınlaşıb, köhnə, nimdaş, ora-burasını güvə dağıtmış paltosunu əyninə aldı. Papağı yox idi ki, başına basa. Həyatı boyu papaq qoymazdı, yaz-qış. Nə küləkdə, nə qarda, çovğunda. Dəhlizdəki güzgüyə baxdı. Öz-özünü tanımadı. Bu üzü tüklü, gözlərinin altı qapqara, alnını qırışlar çapmış, dişsiz, eynəkli, keçəl adam o idimi?.... Həyata da, qocalığa da nifrət elədi. Əslində elə də qoca deyildi. Görünüşü və ürəyi qocalmışdı, bioloji yaşı o qədər deyildi. Elə bu vaxt qulağına qaynayıb daşan çaydanın səsi gəldi. Qayıtdı mətbəxə, qazı söndürdü, işığı keçirtdi, dəhlizə keçib ayaqqabılarını geyindi. Elə çıxmaq istəyirdi ki, birdən duruxub qaldı. Yenidən mətbəxə döndü. Soyuducunu elektrik şəbəkəsindən ayırdı. Gözucu pəncərədən eşiyə baxdı, hava çox tutqun gəldi ona. Dəhlizdən keçəndə çətirini götürüb, qoltuğuna vurdu, qapını çəkib, açarla bağladı.

Küçə…ürəkaçan bir şey olmasa da, hər halda hava təmiz idi. Aramsız yağışlardan sonra ozon iyi duyulurdu havada. Amma o, bu əlahiddəliyi sezmədi, əfsus. Bir az küçə ilə irəlilədi, tini burulub üzüaşağı getməliydi ki, birdən ayaq saxladı. Nəsə düşünüb, geri döndü, evə gəldi, mətbəxə keçib, soyuducunu yenidən şəbəkəyə qoşdu. Bu dəfə hiss olunurdu ki, hərəkətlərində bir narahatlıq və əsəbilik var. Sanki vacib işindən qoymuşdular onu. Mətbəxdən çıxıb, otağa daxil oldu, burdakı pərakəndəliyi çalışdı görməsin.

Tez-tələsik çıxmaq istəyəndə qolu köhnə servantın açıq yan gözünə qoyulmuş qədim bir dekupaj nümunəsinə toxundu – anasının yadigarına. Vaz yerə düşüb, çilik-çilik oldu. Onu bir az da bədbinlik basdı, gözləri yaşardı, anası gəldi xatirinə, qayıdıb bir də uşaq olmaq istədi, anasına sığınmaq istədi… Qoltuğundakı çəliyi dəhlizə atıb, evdən çıxdı. Gülməli idi çəlik götürməyi…

Küçə ilə yeyin addımlarla irəliləyirdi, hətta demək olar qaça-qaça. Sanki tələsirdi harasa. Birdən ilan vurmuş təki dayandı. Hara qaçırdı? Hara tələsirdi? Bəlkə bir gözləyəni var? Bir az dayanıb nəfəsini dərdi və elə həmən dəqiqədən başladı saymağa:

1, 2, 3, 4, 5…

Yavaş-yavaş sayırdı və hiss edirdi ki, təngnəfəsliyi keçir, nəbzi yavaşıyır, sakitləşir. 17-yə çatanda dayandı. Yenə gözləri doldu (ümumiyyətlə, son vaxtlar çox kövrək olmuşdu). Bu ayın 17-si onun həm toy, həm doğum günü idi. İki xoşbəxt hadisə eyni günə təsadüf etmışdi. Ayaq saxladı, ciblərini eşələdi, siqaret qutusunu tapdı, içində iki siqaret qalmışdı. Yandırıb, damağına qoydu, ürəyində həkimlərin “aterosklerozla sənə siqaret çəkmək olmaz” fitvasına güldü. Sonra yenə saya-saya yoluna davam etdi: