Kitabı oku: «Синџирот На Дејзи», sayfa 2

Ѝ се скрши срцето, но само таа знаеше.

„Јас само сакам да помогнам, тато. Сакам да си ја одиграм улогата во

организацијата што си ја поставил ти и којашто го плаќа нашиот начин на

живот... мојот и на мама.“

„Многу убаво од твоја страна, Дејзи, но не гледам како... Ќе ти кажам

што ќе направам. Дај ми неколку дена да размислам, па ќе ти најдам место

во нашиот семеен бизнис. Во ред ли е така?“

„Ми ветуваш?“

„Ти ветувам, пиле, до крајот на неделава.“

Таа многу сакаше кога ќе ѝ каже „пиле“ и го бакна во образ.

„Сега оди, остави ме да размислам,“ рече тој.

∞

Џон се гордееше со ќерка си и со начинот на кој таа го обожаваше како

херој, но беше загрижен дека таквото обожавање нема да издржи голем

надзор ако дозволи Дејзи да дознае премногу за деловните интереси. Затоа

тој се обиде да ја задржи во близина, давајќи ѝ работа која беше само

поврзана со правната страна на неговите финансиски зделки.

„Дејзи, најдов совршена работа како за тебе“, ѝ рече тој еден ден.

„Твојата работна соба ќе ја претвориме во соодветна престижна

канцеларија, па ќе ги следиш финансиите. Ќе бидеш книговодител на

фирмата... или сметководител, штом целосно ќе се запознаеш со

финансиските закони на државава. Знам дека го имаш изучувано сето тоа

во врска со Обединетото Кралство, но Шпанија е нешто поинаква, така што

ќе треба сега убаво да се запознаеш со тоа.“ Тој се надеваше дека со тоа

што ѝ даде толкава обврска, таа нема да има време да му ги проучува

зделките.

„Сакаш да бидам службеник? По сето тоа време поминато во учење –

шеснаесет години ако не и повеќе – да станам чирак книговодител?“

Беше јасно дека ја навредил и ја разочарал, а немаше да биде лесно

ниту да ја тргне настрана како што се надеваше. Ова беше проблем којшто

тој не го имаше предвидено.

„Мора да почнеш од некаде, пиле, а тоа не може да биде врвот. Секој

треба да си го заработи своето место во една организација, така што ќе

почне речиси од дното… А ти нема да бидеш баш на дното. На секоја

фирма ѝ се потребни добри сметководителите. Инаку, владата и некои

вработени жив ќе ме одерат.

„Твојата работа ќе биде да го запреш одливот на пари во празно во

нашата фирма.“ Сега веќе во од размислуваше, нешто што му одеше од

рака. „Ќе треба да го анализираш секој дел од нашиот бизнис и да го

поврзеш со неговите финансиски резултати. Потоа ќе можеш да предлагаш

подобрување на нашето работење. Знаеш, јас стареам, и повеќе не можам

да го проверувам пулсот на сите наши операции како порано.

„Затоа си ми потребна ти. Член од семејството на кој можам да верувам, интелигентна си и добро образована… помлада личност со издржливост и

елан за соодветно завршување на работите. Никој друг не одговара на тој

опис, така?“

Таа погледна во неговите очи за да процени дали ја лаже, но мораше да

се согласи дека нема никој друг кој би ја исполнувал таа функција. „Знам

дека ми ласкаш, тато, но тешко ми оди расправањето со тебе, така што ќе

направам како што сакаш, но решена сум да имам вистинска работа, не

само некој апсурден изговор што си го измислил за мене. Сериозна сум

дека сакам вистински да придонесувам за нашиот бизнис. Сакам некако да

се оддолжам. Дали се разбираме?“

„Да, душо, но мора да го разбереш и ова: ќе биде потребно малку време

за да се подготвиш за оваа нова улога. Не е самата работа толкува нова, порано јас ги проверував сите мои бизниси во текот на денот или неделата, зависно од тоа како наложуваа околностите, но попуштив во тој поглед, така

што сакам да се надоврзам каде што сум застанал. Сепак, ова е нова улога

за тебе и ќе биде потребно време за да ја научиш.

„Дали го разбираш тоа?“

„Да, тато, кога да почнам? Едвај чекам да работам со тебе.“

„И јас, душо, но ајде да ти најдеме нов компјутер само за канцелариска

работа, како и поголемо биро. Ти можеш да го средиш сето тоа, па да се

запишеш на некој курс за сметководство. Прашај го Мануел, нашиот

сметководител, кој го препорачува и купи го истиот софтвер којшто го

користи и тој.“ Додека Џон го кажуваше сето тоа, сфати дека топката е

повторно на негов терен оти ѝ даде на ќерка си значајна функција за која

може да се гордее дека ќе ја исполнува добро.

Тој сепак не сакаше таа да се приближува до неговите нечесни работи.

∞

Кога Дејзи седна крај своето биро во девет часот следното понеделничко

утро, таа го вклучи својот компјутер епл мак и зјапаше во празниот

сметководствен програм. Никој не дојде кај неа, никој не ѝ прати податоци и

никој не побара совет од неа. Меѓутоа, таа беше решена да ѝ даде свој

печат на работата. Знаеше дека татко ѝ некако ја мавта, но подеднакво

беше убедена дека ѝ ја кажува вистината кога призна дека дозволил

работите да излезат од контрола последните години. На овој или оној начин, таа ќе успее да ја врати контролата.

Меѓутоа, соочена со никаква опиплива работа, работниот век го започна

со поставување на параметрите на десетината програми на новиот

компјутер, а потоа отиде на ручек.

„Како ти помина првиот работен ден кај татко ти?“ ја праша мајка ѝ.

„Ги поставив сите програми и чекав некој да ми каже што да правам...или

барем да ми даде информации за бизнисите коишто треба да ги

анализирам – како имиња и адреси, но никој не дојде. Така, го направив тоа

што можев и дојдов на ручек.“

„Така оди тоа, душо. Кога-тогаш ќе се научиш. Само полека се стигнува

до победа.“ Таа ја погледна мајка си, која често беше наклонета да кажува

безначајни клишеа кога не е погодно, но сега јадеше и не ја ни гледаше неа.

Потоа погледот го сврте кон татко ѝ, но и тој ја одбегнуваше.

„Па, тато, кој ќе ми помогне на почеток?“ Беше решена да не ја остави

работата така.

„Извини, пиле, ќе повториш? Бев замислен. Да не заборавам, дали

Мануел ти ги прати податоците што му реков да ти ги прати?“

„Не знам на кои податоци мислиш, така? Меѓутоа, бидејќи ниту тој ниту

никој друг не ми пратил ништо, ќе кажам дека не ми ги прати.’

„Можеби сум заборавил да му кажам. Само секунда.“ Тој стисна неколку

копчиња на телефонот и разговараше со некого. „Не, не ги знам нејзините

нови податоци за контакт. Ќе ѝ дадам сама да ти ги каже.“ Ѝ го подаде

телефонот на Дејзи, велејќи, „Треба да си направиш визит-карти за да знаат

другите дека постоиш и како да стапат во контакт со тебе. Ни јас не знам, а

живееме во истата куќа!“

Ја сфати пораката. Независно дали другите знаеја што да прават со неа, таа беше подеднакво виновна поради тоа што не е достапна. Попладнето си

дизајнираше визит-карта со помош на печатач на интернет, со помош на

алатката Џинг го исече дизајнот и го прати во локална печатница за веднаш

да се печати. Следниот ден ќе ѝ испорачаат илјада шарени визитки.

Проблем ѝ претставуваше само полето со работната функција. Беше

решена дека не сака да ја опишуваат како книговодител, па дури ниту како

сметководител. Но, ѝ се допадна описот кој конечно го смисли: „Решавач на

проблеми“.

Одговараше со семејниот темперамент, според неа, а како за жена, звучеше агресивно. Особено за убава, млада, синоока, русокоса дама.

Беше совршено. Потоа ги внесе називите и подробностите за бизнисите на

татко ѝ и се запозна со нивната локација и со тоа што им беше предмет на

работа.

Таа вечер, на вечерата, на татка си му го покажа списокот со петнаесет

бизниси коишто ѝ беа доделени.

„Добро, тато“, почна таа, „Сакам да се запознам со менаџерите на сите

овие компании и да им дадам до знаење дека ќе ги проучувам. Мислиш

дека би било подобро ти да ме прошеташ и да ме претставиш или сакаш

прво да им телефонираш и да им пратиш воведно писмо?“

„Од која сакаш да почнеш?“

„Мислам дека е подобро да почнам со двете најмали. Така ќе можам да

си ја усовршам техниката пред да дојдат на ред поголемите. Што мислиш

ти?“

„Ми звучи добро. Дали имаш некој редослед на списоков?“

„Од најголем до најмал профит. Ни тоа не го знаеше? Во втората колона

е претставен во проценти профитот од целокупниот приход.“

„Истиве цифри ги добивам секој квартал од Мануел, но сѐ додека се

разумни, не им посветувам големо внимание.“ Тоа беше вистина. Тој беше

мултимилионер, а легитимните бизниси и тоа како го покриваа начинот на

живот кој го водеше, но неговите други интереси му носеа многу, многу

повеќе.

„Ќе те однесам да се запознаеш со првите неколкумина од твојот список, нема проблем, но не гарантирам дека ќе те однесам кај сите петнаесет. Како

планираше, да одиш кај еден дневно?“

„Таков ми беше планот, но навистина зависи што ќе откријам. За некои

можеби ќе треба повеќе време.“

Џон кимна со главата во согласување. „Јас ќе одам со мојата кола, а ти

можеш да одиш со твојата. Штом ќе те запознам, ќе си се вратам на мојата

работа, а исто и ти. Дали може така?“

„Секако, одлично би било. Нема потреба да ме чекаш и да вртиш со

палците.“

∞

Прва на список, што требаше да ја посети во единаесет часот, беше

„Камбио“ – менувачница за девизи и травелер-чекови на крајбрежјето во

Лос Боличес, на триесет минути северно од Марбеља.

Додека возеа натаму секој во својата кола, Дејзи му објасни на татка си

за што се грижи преку телефонот со хендсфри-технологија.

„Тешко им оди, тато. Киријата е висока како за киоск, а повратот е

занемарлив. Можеби е исплатливо да се затвори овој бизнис и да се

реинвестираат средствата на друго место.“

„Полека, девојче. Забави. Твојата задача е да истражуваш. Прво мора да

ми донесеш истражување, а потоа ќе решиме што ќе правиме. Немој да ми

ги затвораш бизнисите пред да разговараш прво со мене. Јасно ли е?“

Таа не го мислеше тоа така, но за памет ѝ беше дека треба да ги бира

повнимателно зборовите кога разговара за чувствителни прашања. Се

извини. „Извини, тато. Погрешно се изразив. Размислував на глас.“

„Тогаш тоа е уште една работа што треба да ја научиш. Биди

претпазлива кога кажуваш пред други што мислиш. Тоа е прифатливо со

мене и со мајка ти, но во никој случај не е со некој друг. Тоа е како да им ги

покажеш картите на другите. Будалесто.“

„Добро, тато. Те сфаќам јасно и гласно.“ Всушност, таа тоа го знаеше

одамна, но сметаше дека не се однесува на нејзините родители, како што

тој сега посочи. Меѓутоа, очигледно се однесуваше, така што научи уште

една лекција.

Џон ја запозна ќерка си со Пако, којшто управуваше со малото дуќанче, зеде филџан кафе и потоа ги остави да работат. Пако и Џон имаа меѓусебен

однос како на стари пријатели, но кога вториот си замина, првиот стана

претпазлив пред Дејзи.

Таа го прашуваше за бројот на трансакции во еден ден и за нивната

просечна вредност, за најпрометните периоди, како и за најпрометните

денови. Таа веќе ги имаше информациите до, и заедно со, претходниот

квартал, но сакаше да види колку е запознаен Пако.

Во четиринаесет часот одглуми дека е гладна и одвози. Меѓутоа, своето

фалбаџиско порше го одвезе само подалеку од видокругот, а потоа пеш се

врати во еден ресторан на плажата, дијагонално отспротива од киоскот, носејќи шамија на главата и очила за сонце, како маска на божемна

старлета. Со часови боцкаше салата од гргеч, проследена со сладолед, а ги

фотографираше сите што влегуваа во киоскот преку леќата за зумирање на

својот фото-апарат никон СРЛ.

Таа се израдува за своето откритие и сакаше да му го соопшти на татка

си додека вечераа истата ноќ, но му одолеа на искушението поради тоа што

тој ѝ го кажа утрината. Му кажа само дека за целосна анализа ќе бидат

потребни повеќе денови и дека нема да има потреба да ја запознае со

следниот бизнис до идната сабота или пак понеделник, како сака тој.

Таа недела секој ден се враќаше во ресторанот, на долг ручек, а

извештајот го напиша во петокот вечерта. Нејзината прва анализа беше

готова, за што таа беше неизмерно горда.

Ја претстави пред своите родители по петочната вечера.

По извештајот, кој одзеде дваесет минути, таа се осврна на своите

заклучоци.

„Мојот прв впечаток е дека менаџерот Пако или често не отворал или пак

ги филува бројките. Сепак, со задоволство известувам дека, и покрај тоа

што се чини дека Пако ја губи контролата врз фирмата, тој е искрен, и

вистински работи во сето пријавено време. Меѓутоа, концернот едвај вади

профит затоа што, под а) на луѓето им одговара да повлекуваат локална

валута директно од своите банкарски сметки со помош на картичка и под б) продажбата на травелер-чекови е со години во опаѓање, па тоа се одразува

на профитот.

„Ако се водиме според мотив заснован на профитот, разумно е да се

затвори концернот. Повратот може да се инвестира во некој од другите

бизниси, но сѐ уште не можам да кажам кој.“ Таа седна, додека мајка ѝ ѝ

аплаудираше.

„Зар не го прочита Дејзи ова добро, Џони? Како вистински

професионалец... и да не заборавиме: „Подобро да се спречи, одошто да се

лечи! Постојано го велам тоа.“

Обајцата ја погледнаа, кимнаа со главите, се насмевнаа и потоа се

погледнаа меѓу себе. Дејзи се надеваше на пофалба, но знаеше дека не

треба да ја очекува.

„Ти благодарам, Дејзи“, одговори Џон по неколкуминутно размислување.

„Мислам дека ти е точна анализата. Сепак, начелно ти е точна. Дали

забележа нешто во врска со Пако?“

„Беше исцрпен, ако мислиш на тоа.“

„Да...нозете му се осакатени. Тој е, како што велиш, исцрпен. Тереса, се

сеќаваш на Пако? Типот што ја води менувачницата во Лос Боличес?“ Таа

кимна и ѝ се насолзија очите.

„Како е прекрасниот човек, Џони? Добро ли е?“

„Да, мила, добро е. Дејзи цела недела се дружеше со него...“

„Баш си добра, Дејзи! Немој да го заборавиш чичко Пако.“

Дејзи беше збунета. Претходно не беше слушнала за ’чичко Пако‘ „Кој е

тој, тато?“

„Ќе ти кажам кој е, пиле. Тој работеше со Тони. Еден ден, еден човек се

обиде да ме нападне со оган од митралез, додека излегував од кола во

Фуенхирола. Мајка ти уште беше внатре, а Пако ми ја држеше вратата да

излезам. Тој ме турна внатре и прими пет куршуми во нозете.

„Пет куршуми наменети за мене, а можеби дури и за мајка ти. Јас, ние, му ги должиме животите на Пако. Тој потоа стана исцрпен, како што со

право велиш ти, па го ставивме да води мал бизнис за да има приход и

каква-таква почит.

„Ова го велам не како критика на твојата работа, која фактички е

прецизна, но Пако е доживотно вработен… Тој вади и мал профит, кој јас и

мајка ти го ставаме во фонд за него, за пензија, за кој тој не знае.“

Дејзи имаше чувство дека ја наместиле да не успее, но се утеши од

фактот дека чесно се потрудила да го анализира бизнисот во рамки на

сознанијата што ѝ беа доверени.

Ѝ беа потребни месеци за да ги анализира другите четиринаесет

бизниси, но немаше повеќе скриени стапици, иако еден од баровите го

водеше друг бивш вработен. Легитимната империја на Џон во Андалузија се

состоеше од три средно скапи хотели, дрогерија, четири ресторани, четири

барови, туристичка агенција, тур-оператор и менувачницата „Камбио“ на

Пако. Меѓутоа, таа најде неусогласености кај два од баровите и два од

хотелите.

Едно попладне, додека го минуваше делот од денот со Тони во

градината, побара совет од него, како што правеше цел живот. Тој ѝ беше

многу повеќе од чичко и човек од доверба; повеќе од вистинските.

„Чичко Тони, одамна си кај татко ми. Мислиш дека помагам за фирмата

или сакаат да ме откачат?“

„Малечко, никогаш не сум те излажал намерно, но треба да бидеш

свесна дека сум му лојален првенствено на татко ти. Ако тој ти вели дека

помагаш, кој сум јас да се објаснувам? Тој ја гледа големата слика… Јас сум

задолжен за обезбедување и за некои други работи. Мојот совет е дека

мораш да веруваш на одлуките на татко ти. Сепак, досега добро му оди,

така? Но, ако ти не се согласуваш, тогаш треба да си го следиш срцето. Жал

ми е што не можам повеќе да ти помогнам, но секогаш ќе ти бидам пријател

ако ти требам. Тоа можам да ти го ветам.“

„Знам, чичко Тони... Го знам тоа. Ти си ми потпора, отсекогаш си ми бил.“

И покрај тоа што беше висока, се посегна нагоре за да го бакне на образот

со остри црти. Тој ја стави раката околу нејзиното рамо и ја стисна.

„Подобро да одам да патролирам, госпоѓице“, рече тој, пуштајќи ја и

заминувајќи. Таа беше единствената жена со која немал секс, а која му

значеше нешто, освен неговата мачка, за која зажали што ја нарече ’Пуси‘, секој пат кога требаше да ја викне дома.

4 ДЕЈЗИ СТЕКНУВА САМОДОВЕРБА

Во месеците што следеа, Дејзи уживаше да се запознава со менаџерите

на легитимните бизниси на татко ѝ и успеа да собере многу податоци, кои

потоа ги анализираше и ги претвораше во предлози за нивно усовршување

и подобрување.

Сите тие компании се наоѓаа помеѓу Марбеља и Лос Боличес, што е

кратко растојание за возење по крајбрежјето. Затоа таа беше многу

изненадена кога дозна дека повеќето од нив не знаеја оти постојат другите.

Таа имаше предлози за секој засебен бизнис, но имаше идеи и за сите

нив заедно. Сакаше професионално да пристапи, па закажа состанок со

нејзините родители за да може да им ги образложи плановите.

„Тато, треба да го повикам и Тони?“

„Не, тој мора да дознае што сме одлучиле, но ова ќе го решиме прво

како семејство, па ќе ги исправаме кривите Дрини. Потоа, кога ќе бидеме

апсолутно сигурни во нашиот став, може да разговараме со други.

Не дозволувај луѓе од страна да видат како се расправаат внатрешните

лице за детали. Параванот кој го креваме пред светот, дури и пред Тони, мора да го кренеме обединети. Макар и приватно да не се согласуваме за

сѐ.“

Дејзи веќе го имаше слушнато тоа, но сериозно кимна. „Ќе го запомнам

ова, тато.“

„Како ти оди со курсот за шпанскиот закон за сметководство? Сѐ уште го

слушаш?“

„Секако дека да. Зошто не би го слушала? Ти кажав дека сум сериозна

дека сакам да помогнам и ќе ти го докажам тоа со мојата презентација.

Впрочем, уживам во курсот, иако многумина не би уживале. Сувопарен е, ако ме разбираш.“

„Можам да замислам, но некој мора да го работи тоа, а засега тој некој

си ти. Жалам, пиле.“

„Нема потреба од извинување. Побарав работа со одговорност, а сега ја

имам. Среќна сум, навистина.“

„Добро...“

„Вечер ќе излезам со неколку другарки, тато, така што не ме чекај. Ќе се

видиме изутрина, во десет, за презентацијата. Чао, тато. Те сакам.“ Таа ги

стави рацете околу неговите рамена, го бакна во образ и замина со среќен

израз на лицето.

Тој се насмеа во себе; ужасно многу се гордееше со неа, што помисли

дека некогаш би можел да експлодира.

∞

Утрината таа му рече на готвачот за единаесет часот да спреми кафе и

кремаста чоколадна торта, за во нејзината канцеларија, бидејќи тоа беше

една од омилените комбинации на нејзините родители.

Нешто по единаесет часот, таа уште ги дефинираше поединечните

измени за петнаесетте бизниси, но продолжи со тоа и додека мајка ѝ ја

сечеше тортата и тураше кафе.

„...со тоа доаѓам до темата ’Интеграција‘. Сметам дека не ги

поттикнуваме бизнисите да си ги користат меѓусебните особености. На

пример ниту еден од хотелите, баровите и рестораните не се препорачуваат

едни со други.

„Тоа мене ми е многу чудно и безобразно неекономично. На пример еден

од хотелите и три од баровите не нудат друга храна, освен тостови... а еден

служи помфрит.

„Предлагам да ги поттикнеме баровите и тој хотел да нарачуваат храна

за носење од нашите ресторани ако се на разумна меѓусебна оддалеченост.

Моите предлози за поврзување се во параграф број седумнаесет. Петте

групи коишто ги гледате, со по еден хотел и четири барови, се на растојание

до пет километри од рестораните во нивната група. Онаму кафе што два

или три ресторана може да се поврзат со еден локал, може да се направат

специјални комбинирани менија. Нема потреба да се објаснува дека

храната не се готви на самото место, освен ако некој не го праша

менаџерот, така?“

Прашањето беше реторичко, но татко ѝ одмавна со главата во знак на

согласување.

„Барот којшто е малку изолиран, може да се поврзе со други ресторани, за процент од профитот.“ Таа го крена погледот и виде како татко ѝ кима со

главата пред страницата којашто му беше отворена. Тоа ја охрабри, па

продолжи одважено.

„Следната етапа може да ја наречеме ’Глобализација‘. Не како

глобализацијата на Мекдоналдс, туку наша сопствена верзија. Само еден од

нашите барови има пристоен вебсајт, а три од другите локали имаат

никакви. Предлагам да направиме првокласна застапеност на интернет за

сите наши бизниси и да вклучиме линкови до другите што би можеле да

бидат корисни. Може да најмиме некој да го направи тоа за нас, а јас ќе

бидам надзор.

„Конечно, доаѓаме до ’Запознавање‘. Што е тоа? Тоа е мој збор за

креирање семејна атмосфера на заемна соработка во вашата групација.

Може сите да седнеме на разговор, пијачки и оброк еднаш во тромесечје

или двапати годишно... дури и еднаш годишно. Како што мислите дека е

најдобро. Можете дури и да одредите бонус од еден или два отсто од нето

профитот на сите бизниси, но сепак, вие би одлучиле за тоа.

„Ви благодарам за вниманието; тука е крајот на мојот извештај.“

Таа седна, а доби аплауз од двајцата родители.

„Браво, Дејзи!“ рече мајка ѝ. „Зар не беше прекрасна ќерка ни, Џон?“

„Секако дека беше, Тери. Знаев дека си посебна, пиле, но овде има

многу повеќе работи“, рече тој, мавтајќи со извештајот во рака, „одошто

очекував, од кои со над деведесет и кусур веднаш се согласувам. Како што

рече мајка ти, браво. Ќе ни оставиш неколку дена да размислиме за сето

ова, а потоа ќе ти се обратиме со евентуалните прашања. Дали одговара

така?“

„Секако, тато, како ќе кажеш.“ Таа беше на седмо небо.

„Да слеземе долу на ручек,“ предложи тој, погледнувајќи на златниот

рачен часовник од Патек Филип.

∞

Татко ѝ на Дејзи беше воодушевен од сите предлози на Дејзи и ѝ го кажа

тоа.

„Единствено не сум сигурен за тоа да воведеме банкарски трансфер на

пари во бизнисот на Пако. Јас го разгледував тоа, па може пред десет или

дванаесет години, но не ми излегуваше математиката. Можеш ти одново да

се распрашаш ако сакаш. Останатото е супер.“

„И, кој е следниот чекор, тато?“

Тој се загледа во празно накратко, пред да проговори. „Кога ќе бидеме

подготвени, ќе го известиме Тони. Потоа, ако тој не гледа проблеми, ќе ги

повикаме сите менаџери и на секој посебно ќе му го објасниме новиот

режим, па, во интерес на твоето ’Запознавање‘, ако сакаш, ќе организираме

неформална забава крај базенот, каде што ќе разговараме за ова со

останатите и ќе ги запознаеме едни со други. Дали ти звучи добро?“

„Да, тато, звучи совршено. Јас да го организирам тоа или ти?“

„Ајде прво да зборуваме со Тони, па ќе му го препуштиме тоа нему. Ти си

новиот посредник, но тоа отсекогаш била неговата улога. Вие двајца

отсекогаш добро сте се сложувале, па гледај да не го налутиш. Не

заборавај, никој не сака да се чувствува омаловажено... дека изгубил дел од

моќта... особено од новајлија, дури и кога се работи за ќерката на шефот.“

„Добро, тато, ќе ти го препуштам тогаш тоа тебе.“

∞

Откако таа му ја објасни новата структура на семејните фирми на Тони и

повторно на нејзините родители, се најде сама со Крупниот во градината, како што обично биваше.

„Дали навистина ни ги одобри идеите, чичко Тони, или само прифати нов

стил на раководење?“

Тој вообичаено беше внимателен со своите зборови исто како татко ѝ на

Дејзи, но не и кога се работеше за нејзе. Нејзе секогаш ѝ ја кажуваше

вистината во мера којашто сметаше дека треба да ја знае или пак може да

ја издржи.

„Искрено го одобрувам тоа што го рече внатре. Веројатно сега е

популарно... Нам немаше да ни текне тоа што ти го предложи...нашиот стил

беше да им кажеме ним, на менаџерите, што да прават, па да се

расправаме со нив ако не излегуваше математиката... Но таквите денови

сега се во замирање... Полицијата повеќе не е ни приближно толку

корумпирана како што беше пред дваесет години, а сега веќе не е модерно

да се тепаат менаџерите коишто не соработуваат... Така што, целокупно

гледано, твојот пристап е добро подновување на стилот на компанијата...и, да бидам искрен со тебе, уверен сум дека татко ти се согласува...“

„Значи, мислиш дека ми оди добро, чичко Тони?“

„И повеќе од ’добро‘, малечко, многу повеќе од тоа. Ти си вистински

доказ дека крушата под круша паѓа.“ Дејзи го фати огромниот бицепс и го

приближи кон образот додека чекореа. „Уште една работа; повеќе би сакала

отсега да ме викаш само Тони. Тоа не менува ништо, но...што знам, едноставно ми звучи подобро...“

„Нема проблем. Ќе биде ’само Тони‘!“

„И уште една работа; ако фатиш да ми шеташ, сепак може да ти ја

треснам една...неважно е што си му ќерка на шефот“.

„Пораката е примена јасно и гласно. Фала ти за охрабрувачкиот

разговор. Се гледаме после:

„Ах, Тони, уште една работа; имаш уште неколку минути?“

„За тебе? Секогаш. Што е?“

„Го знаеш ’Туѓи раце‘ во Лос Боличес?“

„Да, на татко ти е.“

„Да. Па, јас бев таму доцна една вечер, по работното време на повеќето

луѓе, и добив впечаток дека некои од девојките ’работеа‘ таму.“

„Зарем не е тоа и замислата“, рече тој, но знаеше кон што цели таа.

„Не, сакав да кажам дека ’работеа‘ работеа... се нудеа. Дали тато

дозволува такво нешто во неговите локали?“

Тоа прашање беше тешко да се одговори, со оглед на начинот на кој

зборуваше кога разговараше со Дејзи.

„Ајде вака ќе се изразам... Јас ги толкувам правилата на татко ти дека

менаџерите имаат голема слобода, сѐ додека нивните активности не нѐ

доведат до конфликт во полицијата или пак со пошироката јавност.

„Дали со ова ти го одговорив прашањето?“

„Донекаде, но не вистински. Дали дозволува во неговите барови да

работат проститутки?“

„Ако тој не знае за тоа...и ако не се бунат ниту полицијата ниту

пошироката јавност.“

„Дали е тоа ’да‘ или ’не‘?“

„Го има значењето кое го кажав?“

„Значи ’да‘?“

„Веројатно може така да се толкува.“

„Девојките работат хонорарно или за нас?“

Тони се помисли неколку секунди пред да одговори, „Не работат за ниту

една од петнаесетте фирми на твојот список, ако ме прашуваш тоа.“

„Првично да, но сега прашувам дали работат за некоја од нашите фирми

што не се на мојот список?“

„Сега нѐ втера во ќор-сокак. Не можам да ти одговорам на ова прашање.

Само тато ти може.“

„Јасно ми е дека те ставам во невозможна положба, чич...Тони, но не

можам правилно да си ја вршам работата, освен ако не знам што точно се

случува. Не грижи се. Ќе го прашам тато.

„Се гледаме после.“

∞

Кога зборуваше со татка си неколку дена подоцна, тој го очекуваше

прашањето бидејќи Тони го предупреди. Во ноќите оттогаш, тој по многу

часови го обмислуваше својот одговор.

„Ваква е работата, пиле“, рече тој додека седеа во неговата голема, проветрена, светла канцеларија, која имаше цел ѕид од стакло на лизгачи

кој се отвораше кон базен, „...навистина не е лесно да се каже на начин на

кој е разбереш... Кога дојдов да живеам тука со татко ми, пред околу

педесет години, Шпанија воопшто не изгледаше како денес, а исто така ни

јас. Да, имавме пари, но ние, особено јас, сѐ уште имав соништа. Татко ми

беше богат и задоволен, но јас сѐ уште бев млад и сакав да ставам свој

печат... исто така и да се докажам.

„Почнавме да продаваме сместување за одредени временски периоди, што тогаш беше нов концепт. Земјиштето беше евтино, а исто така и

работната рака, но мештаните сѐ уште не можеа да си ги дозволат цените

коишто сакавме да ги наплатуваме за куќите - вили и кондоминиуми, така ги

викавме - па ни текна да донесеме многу Британци од средната класа кои

би ги купиле во рок од една недела.

„Тоа помина непречено, но тогаш сфативме дека им треба

занимација...особено навечер. По цел ден можеа да лежат на плажа со

жените или девојките, но потоа сакаа да го прават она за што им

сугерираше телесниот часовник дека е време... пијалак по работа. Затоа

околу вилите, хотелите и блоковите со апартмани изградивме барови, ресторани и дискотеки, коишто беа новитет тогаш.

„Британците во тоа време заработуваа десетпати повеќе од локалните

шпански момци, па не помина долго пред девојките да сфатат во што е

штосот. Немавме избор освен да соработуваме со нив. Ако не им

дозволевме да влезат во нашите барови, ќе се моткаа надвор и ќе ги

вознемируваа жените што дошле на одмор и ќе ја поткупуваа полицијата за

да не ги преместува.

„Или, уште полошо, ќе отидеа во конкурентски бар, каде што ќе бидат

добредојдени и ќе ни ги однесеа муштериите. Единственото разумно

решение беше да им дозволиме да влезат, за да им прават муабет на

муштериите и овие да им купуваат пијачки. Со тек на време се ослободивме

од макроата, за што девојките ни беа благодарни.

„Но најважно би беше да имаме гости во локалите. Муштериите што

седеа на шанк трошеа повеќе од оние на масите, а понекогаш шанкерските

столчиња беа зафатени со девојки кои со часови пиеја чаша вода, па

моравме да им наплаќаме што ни ги користат баровите како канцеларии. На

крајот смисливме аранжман на работа кој беше прифатлив за сите