Kitabı oku: «Was het maar voor altijd», sayfa 2
Voor wat voelde als de honderdste keer sinds hij haar ten huwelijk had gevraagd, vroeg Emily zich af wat hij echt dacht.
HOOFDSTUK ZES
Toen Emily Daniel voor de eerste keer had verteld over haar wens om Chantelle te adopteren, hadden ze contact opgenomen met hun vriend Richard Goldsmith, een advocaat gespecialiseerd in voogdijzaken en die in de stad praktijk hield. In de herberg hadden een informeel gesprek met hem gehad met koffie en cake. Maar deze keer vond hun ontmoeting plaats in zijn kantoor in de stad. Deze keer voelde het serieus en heel echt.
Emily streek zenuwachtig haar rok glad toen zij en Daniel het sjieke kantoor binnen stapten, wat eruit zag zoals in een verhalenboek, gevestigd in een oud gebouw van rode bakstenen die begroeid waren met klimop. Emily kon haar angstgevoelens niet onderdrukken. Wat als Richard slecht nieuws had? Wat als ze nooit de echte, legale moeder van Chantelle zou kunnen worden, iets waar naar het kleine meisje net zo veel naar leek te verlangen als Emily zelf?
De receptioniste, een jonge vrouw met vuurrood haar, verwelkomde hen met een lieve, geruststellende glimlach.
“Mijnheer Goldsmith komt er zo aan,” zei ze, zonder dat ze zich zelfs hoefden voor te stellen. “Hij is net klaar met een andere klant.”
Emily bewoog onrustig en kauwde op haar lip. Cliënt. Het voelde vreemd om zo over zichzelf te denken. Maar dat is wat ze was en wat ze moet zijn om haar doel te bereiken. Het verkrijgen van de voogdij over Chantelle was niet alleen een kwestie van chatten met een kennis op haar veranda onder het genot van een kopje koffie. Het zou advocaten en rechtbanken inhouden, rechters en juridische procedures. Dit was echt en ze zou eraan moeten wennen.
Emily sprak zichzelf streng toe. Ze zou dit aan kunnen. Ze moest; ze hield te veel van Chantelle om te falen, om onder de druk te bezwijken. Maar een deel van Emily was nog steeds aan het bijkomen van de mislukte reis naar de trouwlocatie die ze zaterdag hadden bezocht en de manier waarop Daniel gereageerd had op alleen al de suggestie om een seizoen te kiezen waarin ze zouden trouwen. Als hij van gedachten wilde veranderen moest hij zo dapper zijn om dat tegen haar zeggen voordat het echt serieus werd, voordat contracten werden ondertekend en teveel gevoelens op het spel stonden om nog op de beslissing terug te keren. De woorden van haar familie en vrienden spookten nog steeds door haar hoofd, dat Daniel haar alleen gebruikte omdat hij iemand wilde die Chantelle voor hem zou opvoeden, dat ze het hem te gemakkelijk had gemaakt. Ze had hem nooit huur laten betalen, ze had zijn kind zonder enige bedenkingen geaccepteerd en had hem die zes weken dat hij zijn kind voorrang had gegeven boven haar onmiddellijk vergeven. Maar wat ze niet accepteerde en begreep was hoe al die dingen er juist voor gezorgd hadden dat ze nog meer van hem was gaan houden: zijn vindingrijkheid en veerkracht in de jaren dat hij in het koetshuis had gewoond, de zorg die hij voor het pand had getoond in de decennia waarin het leeg had gestaan, en had het bewoonbaar gehouden voor het geval dat Roy Mitchell terugkeerde, en het feit dat hij zonder enig moment van twijfel voor Chantelle was opgekomen waaruit bleek dat hij een echte man was, het soort dat niet wegliep voor zijn verantwoordelijkheden en die de behoeften van zijn kind boven die van zichzelf stelde.
Plotseling zwaaide de deur naar het kantoor van Richard open, en schrok Emily op uit haar gedachten. Richard stond in de deuropening en schudde de hand van een tengere, blonde vrouw die in een zakdoek snuffelde. Emily moest onmiddellijk aan Sheila denken. Een golf van schuldgevoel sloeg over haar heen.
Emily kon niet verstaan wat Richard zei, maar ze hoorde hij op een geruststellende toon sprak. Vervolgens nam hij afscheid van de vrouw en ze schuifelde langs hen heen en liep gehaast de deur uit.
Toen ze weg was wendde Richard zich tot Emily en Daniel. “Kom binnen.”
“Gaat het wel met haar?” Vroeg Emily terwijl ze hem naar zijn kantoor volgden.
Ze was bezorgd om de vrouw die ze net had gezien, maar ook nieuwsgierig naar de reden voor haar tranen. Misschien stond ze op het punt een rechtszaak te beginnen net zoals zij, alleen stond zij aan de andere kant van de medaille, de kant waarin ze de wettelijke voogdij over haar kind zou verliezen. Was het wel eerlijk? Had ze iets gedaan om dit te verdienen, drugs of het kind te veel alleen gelaten? Heeft iemand het ooit verdiend?
Maar toen dacht ze weer aan Chantelle. Nee, het was niet eerlijk. Maar dit ging niet over wat eerlijk was, het ging er over wat het beste was voor het kind.
“Ik ben bang dat ik dat niet kan zeggen,” zei Richard en maakte een einde aan Emily's wilde fantasie. Hij ging in zijn grote leren stoel zitten en streek even over de broekspijpen van zijn grijze pak. “Ik dien de privacy van al mijn cliënten te respecteren. Ik neem aan dat je dat begrijpt.”
Emily's onbehagen kwam abrupt terug toen ze dat woord weer hoorde. Cliënt. Het herinnerde haar eraan hoe serieus dit was. Ze betaalden voor deze bijeenkomst, voor Richard's expertise en zijn tijd. Alles was plotseling heel formeel. Emily vroeg zich af of ze een mantelpakje had moeten aantrekken.
Daniel die naast haar zat leek al net zo ongemakkelijk. Ze kon het zien aan de manier waarop hij bleef friemelen en prutsen aan de knoppen van zijn shirt. Ze waren allebei erg buiten hun comfortzone in het chique kantoor van Richard.
Richard nam zijn bril af en keek op van het dossier. “Er zijn twee opties die in overweging dienen te worden genomen. Er zijn enkele cruciale verschillen tussen de twee manieren waarop we dit kunnen aanpakken.”
“En die zijn ...?” Vroeg Emily.
“Voogdij of adoptie.” Concludeerde Richard. “Voogdij is in principe en simpel gezegd
een juridische relatie tussen Chantelle en Emily, maar het zou de juridische relatie van Sheila met haar kind niet beëindigen. Bij adoptie zouden alle rechten en plichten van Sheila ten opzichte van Chantelle beëindigd worden en zou Emily voortaan als haar moeder worden beschouwd. Met andere woorden, ze zou in alle juridische zin een vervanging zijn voor Sheila. Adoptie is bedoeld om een permanent en stabiel huis te creëren, maar daarvoor dient Sheila afstand te doen van haar rechten op Chantelle, en te begrijpen dat dit onherroepelijk zou is.”
Emily knikte en liet zijn woorden tot zich doordringen. Ze dacht aan Chantelle die haar in haar slaapkamertje had gevraagd om te beloven dat Sheila nooit meer terug zou komen.
“Chantelle wil geen relatie met haar moeder,” legde Emily uit.
“Maar een voogdijzaak heeft meer kans van slagen,” betwistte Richard terwijl hij zijn handen op het bureau vouwde.“ Als Sheila niet bereid is afstand te doen van haar rechten op Chantelle, wat ze tot nu toe niet heeft willen doen, moeten we bewijzen dat Chantelle niet alleen beter af is met jou, maar dat Sheila ongeschikt is om voor haar te zorgen, en dat elk soort contact van Chantell met haar moeder schade zou kunnen berokkenen bij het kind.”
“Ze heeft me keer op keer verteld dat ze wil dat ik haar echte moeder ben,” zei Emily. “En dat ze Sheila nooit meer wil zien.”
Daniel zag er ongemakkelijk uit. “Ik denk niet dat het goed zou zijn om Sheila volledig uit te schakelen.”
Richard luisterde aandachtig naar hen. “Dit gaat niet over bezoekrecht of iets dergelijks. Als je de wettige moeder van Chantelle wordt, is het aan jou of ze Sheila ooit weer ziet. Tenzij je van plan bent een straatverbod voor haar aan te vragen. Dit gaat alleen over de wettelijke kant, over wie de beslissingen mag nemen met betrekking tot haar zorg.”
Het voelde te klinisch. Hoe kan het leven en welzijn van een kind als een legaliteit worden beschouwd? Dit was haar hart waar ze het over hadden. Er was geen manier om haar emoties te scheiden. Het was onmogelijk.
Emily raakte de hand van Daniel licht aan.
“Het moet volledige acceptatie zijn,” legde ze uit. “Anders zou Sheila haar op een dag van ons weg kunnen halen. Chantelle wordt 's nachts schreeuwend wakker met die gedachte. Ze heeft me keer op keer gevraagd om haar tegen Sheila te beschermen. Ze heeft gevraagd of ik haar moeder kan zijn. Ik weet dat ze pas zeven is, maar dat meisje kent haar eigen gevoelens.”
Met een enkele, trieste knik gaf Daniel eindelijk toe. Emily voelde zich verdrietig voor hem, maar tegelijkertijd was ze er zeker van dat dit het beste was voor Chantelle.
“We gaan voor adoptie,” bevestigde Daniel.
Richard knikte. “Elke Staat heeft een ander proces,” legde hij uit. “Maar hier in Maine moeten we een verzoek tot afstoting bij Sheila indienen. De rechtbank zal haar papieren toe sturen, en ze zal recht hebben op Rechtsbijstand. Daarna wordt er een bemiddelings- vergadering belegd voor de familierechtbank, met het doel om tot een vreedzame oplossing te komen. Ten slotte zal er een rechterlijke datum worden vastgesteld waarop de rechter uitspraak zal gaan doen. Natuurlijk, als Sheila toestemming geeft, zullen de zaken soepel verlopen. Als ze tegen de petitie vecht, duurt het langer omdat er dan een kort verhoor, een hoorzitting, een rechterlijke toetsing en ten slotte een hoorzitting met permanente planning nodig is.”
“Zijn er kosten aan verbonden?” Vroeg Daniel.
“Ja, enkele,” verklaarde Richard. “Maar ze zijn niet zo fors als je zou verwachten. We hebben het over ongeveer tweehonderd euro per vergadering, dus het zal waarschijnlijk minder dan duizend euro zijn.”
Duizend euro. Dat was alles wat nodig zou zijn om Chantelle officieel hun dochter te maken. Duizend euro, plus weken en maanden van stress.
“Daniel,” zei Richard enigszins plechtig, “Ik moet duidelijk maken dat je eerdere verklaring niet echt in je voordeel zal werken.”
“Eerdere verklaring?” Stamelde Emily.
“Dit heb ik je al eerder verteld,” zei Daniel met een gedempte, beschaamde stem. “Toen ik Sheila verdedigde. Tegen haar ex-man. Weet je nog?”
“Ben je daarvoor bij de rechtbank geweest?” Zei Emily. Ze had zich niet gerealiseerd dat het zo serieus was geweest. Ze had aangenomen dat Daniel een tik op zijn vingers had gekregen van de plaatselijke politie en het daarmee was afgelopen.”
Ze schuifelde ongemakkelijk op haar stoel en beefde.
Richard hoestte en ging verder. Hij leek niet geschrokken. Hij had het waarschijnlijk allemaal al eens in zijn praktijk meegemaakt.
“Wat echt zou helpen, Daniel, is als je laat zien dat je in loondienst werkt.”
“Dat doet hij al,” zei Emily. “Hij werkt voor mij.”
“Hij staat echter niet op de loonlijst,” legde Richard uit. “Contant werk ziet er niet geweldig uit. Het moet consistent zijn. Bij voorkeur een kantoorbaan.”
“Oké,” zei Daniel vastbesloten. “Als dat helpt dan ga ik dat doen.”
Emily voelde zich plotseling ongerust. Daniel was altijd beschikbaar voor haar geweest. Het was een fifty-fifty partnership. Hoe zou ze alles moeten aanpakken als hij de hele dag niet thuis zou zijn? Ze zou in haar eentje voor Chantelle moeten zorgen. Maar de druk voor een volledige adoptie kwam van haar. Als ze Daniel zijn zin zou geven, zouden ze de minder dramatische voogdij-route nemen. Dit alles was haar idee.
Richard vouwde hun dossier dicht en zette zijn bril weer op zijn neus. “Nou, de volgende stappen zijn voor mij; ik zal de documentatie voorbereiden, en het verzoek om adoptie neerleggen bij de advocaat van Sheila. Ik neem weer contact met jullie op wanneer er nieuws is. Ik wil jullie hierbij wel waarschuwen, dit zal op korte termijn ernstige gevolgen hebben. Jullie dienen je voor te bereiden op een drama.”
Daniel kneep ter geruststelling in Emily's arm.
“We kunnen het aan,” zei Emily tegen Richard. “Voor Chantelle kunnen we alles aan.”
HOOFDSTUK ZEVEN
Met de woorden van Richard Goldsmith nog steeds in hun oren, keerden Emily en Daniel terug naar de herberg, in de hoop op rust om na te denken over hun situatie. In plaats daarvan ontdekten ze dat de herberg bruiste van activiteit.
De gasten die in het weekend waren gearriveerd werden in de eetzaal bediend door Matthew, de jonge chef-kok die Emily full-time had aangesteld om Parker te helpen nu ze waren begonnen met het serveren van lunches en avondmaaltijden. Colin, die nog steeds in het koetshuis woonde en nu zijn meeste maaltijden in de herberg nuttigde, was één van hen. Zijn knappe uiterlijk trok de aandacht van de vrouwen maar hij leek hier ongevoelig voor te zijn.
Colin was sinds Thanksgiving erg op zichzelf geweest. Zodra hij klaar was met eten ging hij direct terug naar het koetshuis om zich weer helemaal op zijn werk te storten. Zijn opvallende uiterlijk was het gesprek van de dag in de stad (althans onder de vrouwelijke bewoners), en zijn rustige levenswijze droeg alleen maar bij aan zijn mysterieuze leven. Emily wist dat hij onlangs van zijn vrouw was gescheiden en vroeg zich af of hij zich in zijn werk (wat dat ook moge zijn) begroef in een poging zijn problemen te vergeten. Hij zat altijd voorovergebogen over zijn laptop. Soms krabbelde hij verwoed iets in een notitieboekje, zoals hij nu deed, gezeten aan zijn favoriete eettafel in de hoek. Emily was geïntrigeerd over wat hij voor werk hij deed, maar wilde natuurlijk niet nieuwsgierig overkomen en het vragen.
Toen Daniel en Emily door de gang liepen, zag Emily een jonge vrouw in felgekleurde leggings bij de onbemande receptie balie staan te wachten. De dienst van Serena was voorbij en het was Lois beurt, het nieuwe meisje dat nog maar een week of zo bij hen werkte, om de receptie te bemannen maar die was nergens te bekennen. Emily keek naar het roestige bronzen antiek dat ze bij Rico's had gekocht en wat op de zware marmeren toonbank stond. Diefstal stond niet bepaald hoog op de lijst van zorgen in een plaats als Sunset Harbor, maar je kon nooit voorzichtig genoeg zijn.
“Het spijt me,” Zei Emily tegen de wachtende vrouw, en snelde haastig naar de receptie. “Kan ik u helpen?”
“Ik ben Tracey,” Zei de kleine vrouw, stralend en zwiepend met haar muisachtige haar. “De nieuwe yogalerares.” “Oh!” Riep Emily uit en merkte voor het eerst de opgerolde yogamat onder de arm van de vrouw op.
Het was Emily helemaal ontschoten dat ze geregeld had dat er yogalessen in de balzaal zouden worden gegeven om zo iets meer inkomsten te genereren. Zij en Tracey hadden telefonisch afgesproken dat twintig procent van de winst naar de herberg zou gaan, maar omdat Tracey's lessen slechts tien euro per sessie waren en alleen Karen en Cynthia tot nu toe interesse hadden getoond, verwachtte Emily niet dat dit veel inkomsten zou gaan opleveren.
Toch had ze tijdens de eerste ontmoeting met Tracey de indruk gekregen dat ze een kalmerende en geruststellende aanwezigheid in de herberg zou zijn. Emily was blij met de wetenschap dat er nog iemand aanwezig zou zijn aangezien Daniel binnenkort niet zo veel meer aanwezig zou zijn.
Emily ging Tracey voor naar de balzaal.
“Het is zoveel mooier dan ik had verwacht,” Zwemelde Tracey met haar poezelige stem terwijl ze om zich heen staarde en de gepolijste vloeren en prachtige Tiffany-glasramen in zich opnam. “Dit is een zeer rustgevende omgeving,” Ging ze verder. “Inspirerend.” Ze sloot haar ogen, haalde diep adem en liet deze toen langzaam los. “Ja, dit is goed te doen. De ruimte heeft een prachtige uitstraling.“
Emily slaagde erin haar glimlach te bedwingen. Toen liet ze Tracey alleen om haar yoga studio op te zetten en snelde terug naar de nog steeds onbemande receptie om de rinkelende telefoon op te pakken.
“U spreekt met De herberg in Sunset Harbor.” Zei ze, afgeleid door het feit dat Daniel nergens te bekennen was.
Ze keek zoekend om zich heen en zag hem door de gedeeltelijk open deur in de woonkamer zitten. Hij zat gebogen over een exemplaar van de Sunset Gazette. Zijn jacht op een baan was al begonnen, besefte Emily, en hoewel ze hem bewonderde omdat hij zo goed bezig was, kon ze het angstige gevoel dat ze kreeg wanneer ze aan een toekomst dacht waarin hij niet meer de hele dag beschikbaar zou zijn niet onderdrukken.
“Sorry, wat?” Zei Emily, zich realiserend dat ze naar geen enkel woord van de stem aan de andere kant van de lijn had geluisterd. “Oh, nee, ik ben erg tevreden over mijn huidige internetprovider.”
Ze hing op, haar blik was nog steeds gericht op Daniel en de intensiteit van zijn jacht op werk. Op dat moment kwam Lois tevoorschijn die op een drafje de trap af liep.
“Ah, daar ben je,” Zei Emily.
“Het spijt me verschrikkelijk,” Stamelde Lois. “Ik was Marnie aan het helpen met het opvouwen van het beddengoed.”
Marnie was de nieuwe huishoudster. Het deed Emily plezier dat haar medewerkers goede vrienden waren geworden en dat ze elkaar hielpen, en in haar gedachten vergaf ze Lois onmiddellijk dat ze haar eigen plicht had verzaakt.
“Het is oké,” Zei Emily tegen de jonge vrouw. “Maar vergeet niet dat het belangrijk is dat er altijd iemand bij de receptie aanwezig is.”
Nu ze Lois eindelijk had gelokaliseerd, verliet Emily de receptie en ging naar de woonkamer om zich bij Daniel te voegen. Hij zat aan de tafel bij het erkerraam en kauwde op het uiteinde van zijn pen, de krant lag opengespreid voor hem uit en was bedekt met rode cirkels.
“Het lijkt erop dat je succes hebt,” Zei Emily terwijl ze achter hem ging staan en haar armen om zijn schouders sloeg.
“Ja, ik heb een paar dingen gevonden,” Zei Daniel afgeleid. “Maar het merendeel is als klusjesman. En dat is hetzelfde soort freelance werk als dat ik hier doe. Niets permanents.”
Emily vond dat hij een beetje moedeloos klonk.
“Je kan ook niet verwachten dat je de eerste keer dat je een krant open doet en naar vacatures kijkt de perfecte baan vindt,” Zei ze. “Ik weet zeker dat je snel iets zult vinden.” Ze kuste zijn kruin en keek naar de klok. “We moeten Chantelle van school ophalen.”
Daniel keek geschrokken op van de krant. “Is het al zo laat?” Hij keek terug naar de krant en toen omhoog naar Emily met een enigszins pijnlijke uitdrukking. “Ik moet heel veel telefoontjes plegen. Is het goed als ik hier blijf en doorga met het zoeken naar een baan?”
“Natuurlijk,” Zei Emily een beetje van haar stuk gebracht.
Daniel had ooit een drop-off of het ophalen van Chantelle gemist. De tocht naar school was één van die momenten waarop hij het meest energiek leek, het meest op de vader die hij leerde te worden. Was dit het begin van het feit dat hij Emily als vanzelfsprekend beschouwde? Haar gevoelens waren zo tegenstrijdig. Deze hele adoptie stress had ze aan zichzelf te danken. En ze kon het niet allebei hebben. Misschien behandelde Daniel haar als de moeder van Chantelle omdat ze zelf had aangegeven dat ze dat wilde zijn?
Ze ging naar haar auto en besefte toen dat er geen autostoeltje voor Chantelle aanwezig was. Had ze echt niet meer in haar eigen auto gereden sinds Chantelle was gearriveerd? Het was zo een gewoonte geworden om Daniels pick-up te nemen wanneer ze als gezin ergens naartoe gingen.
Nadat ze het autostoeltje uit de pick-up had gepakt en in haar eigen auto had bevestigd, voelde Emily een plotselinge golf van onafhankelijkheid over haar heen spoelen. Dit was tenslotte de auto die haar naar haar nieuwe leven in Maine had gebracht.
Ze draaide het contactsleuteltje om en nam even de tijd om te luisteren naar het gebrom van de motor die nog steeds sputterde en worstelde zoals hij al die maanden geleden had gedaan. Vervolgens reed Emily met een zelfverzekerde zucht de oprit af en draaide in de richting van de West Street.
Toen ze Trevors huis passeerde, vroeg ze zich af wat er achter zijn gesloten gordijnen plaatsvond. Ze herinnerde zich dat ze het besluit had genomen hem vaker te bezoeken en besloot dit vanmiddag te doen. Misschien zou Chantelle met haar mee willen gaan. Het kind had zo'n zorgzame kant en ze wist dat haar aanwezigheid echt zou helpen om Trevor op te vrolijken. En bovendien, Daniel was toch veel te druk om Chantelle na school bezig te houden, dus ze kon net zo goed met Emily meegaan.
Emily sloeg de weg op die langs de kust liep en reed de route van Sunset Harbor naar de school van Chantelle. Terwijl ze reed probeerde ze haar gedachten te ordenen, om alle gebeurtenissen op een rijtje te zetten. Adoptie, Trevor, haar vader, Daniel, de bruiloft; ze had veel om over na te denken.
Emily was zo in gedachten verzonken dat de rit naar school in een flits voorbij ging. Voordat ze er erg in had, had ze de drukke parkeerplaats bereikt waar de vertrouwde auto's van de andere ouders stonden en haar nieuwe vrienden zich begonnen te verzamelen. Ze zat in haar eigen onbekende auto en wierp een blik naar de andere ouders, en Emily bedacht zich dat dit haar eerste solo reis was om Chantelle op te halen. Ze wist dat de schoolpoorten ook dienst deden als verzamel- en ontmoetingsplaats en slikte ze haar zenuwen in, parkeerde, en liep met opgeheven hoofd naar de schoolpoort.
Emily wist niet zeker of de mensen over haar aan het praten waren of dat ze paranoïde was, maar ze voelde zich enorm opgelucht toen ze haar vriendin Yvonne zag staan. Die stond ook alleen en leunde met haar rug tegen het hek, helemaal verdiept in haar mobiele telefoon. Emily liep meteen op haar af.
Yvonne keek op en stak blozend haar telefoon in haar zak.
“Die spelletjes zijn zo verslavend,” Lachte ze en stak haar handen naar Emily uit en omhelsde haar.
Emily voelde zich meteen meer comfortabel naast Yvonne. Yvonne leek zich nooit wat aan te trekken van wat andere mensen van haar vonden en dat was iets wat Emily bewonderde in haar vriendin. Ze wenste dat ze zelf net zo zelfverzekerd was.
“Geen Kieran vandaag?” Vroeg Emily.
“Zijn vliegschema is op dit moment heel raar.” Verklaarde Yvonne en schudde haar hoofd. “Hij doet de transatlantische route van tien dagen, heen en weer tussen Hawaï en Japan. Daarna gaat hij meteen door naar Parijs om met zijn andere kinderen op vakantie te gaan. Ik zie hem drie weken niet!”
Emily kon het niet helpen, maar projecteerde haar eigen gevoelens op de situatie van Yvonne. Net als zij had Yvonne verantwoordelijkheden buiten haar eigen familie, namelijk de kinderen van Kieran uit zijn eerdere huwelijk. Yvonne jongleerde ook op die fijne lijn tussen meegaand en een deurmat zijn. Emily vroeg zich af of haar leven snel ook zo zou zijn, Chantelle alleen ophalen en Daniel haast nooit meer te zien, weggerukt uit het gezin door een baan waarvan hun juridische situatie eiste dat hij die zou nemen. De gedachte zat haar dwars.
Op dat moment gingen de deuren van de school open en kwamen Bailey en Chantelle naar buiten gerend en liepen de traptreden af. Toen Chantelle hier voor de eerste keer naar school was gegaan, was ze een heel verlegen kind geweest en liep ze altijd in de schaduw van de zeer aanwezige en drukke Bailey. Nu kon ze voor zichzelf opkomen. Ze was zelfverzekerd, geanimeerd. Sinds haar verhuizing naar Sunset Harbor was het kind echt tot leven gekomen. Haar te zien glimlachen was het tegengif dat Emily nodig had om haar zorgen naar de achtergrond te brengen. Voor Chantelle had ze alles over.
Chantelle snelde opgewonden naar Emily toe en sloeg haar armen om haar heen. Emily sloot haar in haar armen en merkte de ongerijmdheid van de situatie op. Slechts een paar uur geleden had ze over rechtszaken en juridische veldslagen gesproken, maar voor het meisje was het gewoon weer een zorgeloze dag op school geweest, kletsen met vriendjes, tekeningen maken en boeken lezen. Het contrast tussen haar rol als troostende moeder en een hardnekkige appellant was enigszins schokkend.
“Goed, wij gaan naar ballet,” zei Yvonne, terwijl ze Emily gedag kuste.
De kleine meisjes namen ook afscheid en daarna liepen Emily en Chantelle hand in hand naar de parkeerplaats.
Toen Chantelle de kleine auto van Emily in plaats van de pick-up van Daniel zag, keek ze bedenkelijk.
“Waar is papa?” Vroeg ze met haar lieve, onschuldige stem.
“Hij is gewoon aan het werk in de herberg,” legde Emily zo kalm als ze kon uit, hoewel de vraag een opwinding in haar maag teweegbracht. “Ik vroeg me af of je zin hebt om met mij bij Trevor op bezoek te gaan?” Zei ze snel en veranderde van onderwerp voordat Chantelle verder over de afwezigheid van Daniel kon nadenken.
“Oké,” zei Chantelle terwijl ze in haar autostoeltje klom en haar gordel om deed.
“Maar we moeten eerst langs de winkel gaan om wat fruit voor hem te kopen.”
Emily had de ernst van de gezondheidssituatie van Trevor niet aan Chantelle uitgelegd. Ze had haar alleen verteld dat hij erg ziek was. Fruit zou de hersentumor van Trevor niet wegnemen, maar Emily had de moed niet om dat aan Chantelle te vertellen.
“Geweldig idee,” zei ze met een glimlach.
Ze ging op haar eigen stoel zitten, startte de auto en reed naar de supermarkt. Chantelle koos een paar glimmende rode appels, een tros druiven en wat bananen. Ze deed ook enkele pakjes warme chocolademelk, popcorn voor in de magnetron en enkele glitterstickers in het boodschappenmandje, het soort dingen waar ze zelf blij van werd als ze ziek was. Tevreden over de goede samenstelling van hun zorgpakket vervolgden ze hun weg in de auto en stopten voor het huis van Trevor.
Emily stapte uit belde aan. Hij deed de deur open en zag er verschrikkelijk uit.
“Oh, Trevor,” hijgde Emily, haar hart kromp ineen van verdriet. De boodschappentas gevuld met fruit en snacks leek opeens misplaatst.
“Emily,” antwoordde Trevor met een dun glimlachje. “Ik ben blij je te zien. Jou natuurlijk ook Chantelle!”
Chantelle gaf hem de tas met boodschappen. “Voor jou,” zei ze grijnzend.
Trevor pakte het aan en keek naar de glinsterende stickers in de tas. Hoewel hij glimlachte, kon Emily de emotie in zijn ogen zien. Hij hield iets verborgen.
“Chantelle, waarom ren je niet gauw naar huis? Ga maar naar papa toe,” opperde Emily, plotseling bezorgd om Trevor. “Mogsy en Rain moeten nog wandelen. En Owen komt langs voor je zangles dus neem iets te eten,” voegde ze eraan toe. “Herinner papa eraan, oké?”
Maar het kleine meisje was al halverwege het gazon, en zag er zorgeloos uit terwijl ze weg huppelde. “Oké!” Riep ze terug.
Nadat Emily had gezien dat Chantelle veilig het huis binnen ging, richtte ze haar volle aandacht op Trevor.
“Trevor, is alles goed?” Vroeg ze teder. “Is er iets dat ik voor je kan doen?”
Zwijgend gebaarde Trevor dat Emily binnen moest komen. Ze stapte over de drempel zijn huis in, en rook de haar inmiddels bekende antiseptische geur. Ze gingen samen in zijn woonkamer zitten die schaars was ingericht, bijna klinisch. Trevor had geen foto's op de schoorsteenmantel of planken staan. Hij zei dat hij liever had dat zijn woonruimte overzichtelijk was, maar Emily vroeg zich af of dit eigenlijk was omdat hij niemand meer had om foto's van te hebben. Die gedachte deed haar pijn.
Ze gingen op zijn comfortabele, frisse witte bank zitten.
“Ik heb vandaag een afspraak met de specialist gehad,” verklaarde Trevor op zijn rustige, waardige manier.
“En?” Vroeg Emily, hem aanmoedigend om door te gaan.
Trevor keek haar niet aan terwijl hij sprak.
“Mijn prognose is verslechterd. Ze hebben me nog drie tot zes maanden te leven gegeven.”
Emily drukte geschokt een hand voor haar geopende mond. Drie maanden? Dat was zo kort! Ze berekende in gedachten snel dat er een kans was dat Trevor misschien nog net het nieuwe jaar zou halen. Ze kon het niet begrijpen.
“Het spijt me zo,” zei Emily buiten adem.
Trevor schudde enkel zijn hoofd. “Spijt zal me niet in leven houden,” zei hij zuchtend.
Emily voelde zich stom, dom, nutteloos. Er was niets aan te doen. Trevors dood zou naderen. Geen enkele hoeveelheid popcorn of stickers kon dat stoppen.
“Ik ga wat te eten voor je maken,” zei Emily.
Ze kon zien dat hij nauwelijks had gegeten aangezien hij de laatste tijd behoorlijk wat kilo’s aan gewicht had verloren. Nogmaals, het voelde niet als genoeg, maar het was tenminste iets dat ze voor hem kon doen.
“Emily, dat hoef je niet te doen,” protesteerde Trevor.
Maar Emily stond erop. Ze wist dat het alleen zijn trots was die hem ertoe bracht haar aanbod af te slaan.”
“Ik sta niet toe dat je jezelf verwaarloost,” sprak ze berispend.
Eindelijk gaf Trevor toe.
Ze gingen naar de keuken, die net zo schoon was als altijd. Emily zette eerst koffie voor hen en begon toen het avondeten te koken.
“Je kunt altijd in de herberg komen eten,” vertelde ze hem terwijl ze paprika sneed.
“Nee, dat gaat niet.”
“Waarom niet?” Antwoordde Emily. “Het is niet alsof je de enige persoon in Sunset Harbor bent die komt eten!” Ze lachte, denkend aan hoe ze was begonnen met het verzamelen van alle alleenstaanden en de zwakkeren van de stad, hoe ze begonnen waren zich in de herberg te verzamelen en het een soort ontmoetingsplaats was geworden. De gedachte verwarmde haar van binnen.
“Ik ben geen invalide.” zei Trevor met droge sarcasme, terwijl hij zijn snor glad streek. “Nog niet helemaal.”
Emily haalde haar schouders op en ging weer verder met het snijden van de groenten. “Nou, Parker kookt iedere dag een extra maaltijd dus je kunt net zo goed …” Ze keek over haar schouder en grijnsde ondeugend.
“Oké, goed,” gaf Trevor toe. “Maar alleen omdat ik een hekel heb aan de gedachte dat er eten weggegooid wordt.”
Nadat het eten was gekookt, serveerde Emily het aan Trevor en ging zelf ook aan tafel zitten zodat hij gezelschap had terwijl hij at. Ze wierp een blik op de klok en besefte dat Owen over niet al te lange tijd zou arriveren om Chantelle zangles te geven. Ze vroeg zich af of ze naar huis zou moeten gaan, of dat Daniel eraan gedacht zou hebben om Chantelle wat te eten te geven. Maar toen merkte ze dat haar aandacht weer naar Trevor werd getrokken, weg van de spanning van haar eigen leven. Afstand nemen van de herberg gaf haar een korte pauze van de huwelijksproblemen en de adoptie angst. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ze zich vredig. En te denken dat ze dat juist in de aanwezigheid van Trevor Mann zou vinden! Ze nam zichzelf voor om zoveel mogelijk tijd met Trevor door te brengen en een goede buur, een goed persoon te zijn, om ervoor te zorgen dat zijn laatste paar maanden op deze aarde niet in eenzaamheid werden doorgebracht.
