Kitabı oku: «Армения как состояние любви», sayfa 7

«Ты сплетаешь узор величаво и смело…»

 
Ты сплетаешь узор величаво и смело
из Маштоцевских букв, кареокая дева.
 
 
Оплетая меня, как лозой винограда,
Проникает до сердца девичья рулада.
 
 
Безупречно красива твоих губ огранка, –
чудный дар твоих предков, богиня-армянка.
 
 
Как Аракса поток, освежающий летом,
Твои речи – живая вода для поэта.
 
 
В ней нельзя утонуть, но и жить нереально…
О, армянка-краса, как же ты идеальна!
 

17.01.2012

Կյանքի հեքիաթն ես հյուսում

 
Կյանքի հեքիաթն ես հյուսում Մաշտոցի սուրբ տառերով,
Ինչպե՞ս գովեմ հմայքդ, ի՞նչ գրավիչ բառերով:
 
 
Դու գերում ես իմ հոգին ու խենթացնում քո տեսքով,
Ասես մաճառ եմ խմում քո մատուցած գավաթով:
Ասես Աստվածն է գծել շրթունքներդ քնքշանուրբ,
Նախնիներիդ պարգևն ես` Անահիտի նման սուրբ
 
 
Ամառային Արաքսի նման ջինջ է քո լեզուն,
Քո քաղցրաբառ խոսքերով պոետի սիրտն ես հուզում:
 
 
Սիրտդ սիրո խարույկ է, հոգիդ աստղոտ տիեզերք,
Ով գեղանի հայուհի, անհաս սիրո քաղցր երգ:
 

Продолженье сердца

 
«Я – сын сынов армянского народа
и больше всех люблю его и чту.
Но солнце русское мне светит с небосвода,
как продолженье сердца в высоту».
 

Ованес Шираз

 
Вскормленный в лоне русского народа,
Армению младенчески люблю.
Приёмный сын? Иль продолженье рода? –
Меж двух отчизн я сам себя делю.
 
 
Живем мы все под общей кровлей неба
В различных комнатах, семьей большой.
судьба была жестока и свирепа,
Но мы остались чистыми душой.
 
 
Душа народов наших – лучик солнца,
Несущий свет, дарующий тепло.
Мы – словно два знакомых незнакомца,
Нам узнавать друг друга повезло.
 
 
И я приемлю это узнаванье
Открытым сердцем, страждущей душой.
Так пополняет силу рек слиянье,
Так в тире дорог выстрел призовой.
 
 
Как к матери ребенка – тянет в горы,
Однажды в них я свой покой найду.
Через России дивные просторы
В Армении стремлюсь я высоту.
 

9.09.2011

Սրտի շարունակություն

 
Ես մի զավակն եմ հայ ժողովրդի,
Ու ամենից շատ նրան եմ սիրում,
Բայց ինձ թվում է, թե քո մեծ սրտի
Ծնունդն է բարի արևն աշխարհում:
՚Ռուս ժողովուրդ, դու կուրծքդ ճեղքել,
Հանել ես սիրտդ ու երկինք նետել,
Որ լուսավորես աշխարհ բովանդակ,
Ահա ինչու է արևն այսքան տաք:
Հ. ՇԻՐԱԶ
 
 
Ես հասակ առած ռուս մոր կաթով,
Հայոց աշխարհն եմ սիրում մանկան պես,
Հոգեորդի՞ եմ, ցեղի ժառանգո՞րդ,
Սիրտս արել եմ ուղիղ երկու կես…
 
 
Բոլորս ապրում ենք նույն երկնքի տակ,
Տարբեր տներում, մեծ ընտանիքով,
Ճակատագիրն է եղել դժնդակ,
Բայց միշտ մաքուր ենք մնացել հոգով:
 
 
Ժողովուրդները մեր` զույգ արևներ,
Միշտ առաքել են լույս ու ջերմություն,
Մենք ասես իրար գտած ծանոթներ,
Հյուսել ենք անխախտ համերաշխություն:
 
 
Ռուսաստանը և Հայաստանը հին
Դրոշ են դարձրել մտերմությունը,
Ու ես բաց սրտով ու հոգով ջերմին
Օրհներգում եմ մեր եղբայրությունը:
 

«Опять во сне я видел Арарат…»

 
Опять во сне я видел Арарат,
его вершины в одеянье снежном.
И понял я, что лишь тогда богат,
когда живу, неся в душе надежду,
что этот кладезь мудрости времен
откроет людям свою душу снова,
и в мире от невежества больном
появится надежная основа.
Ну а пока мы только валуны!
Лишенные отеческой опоры,
мы падаем к подножию страны,
которую у нас отняли воры.
И это большая из всех утрат,
которая мне не дает покоя.
Во сне я снова видел Арарат…
Жаль в жизни я пока не встретил Ноя.
 

17.10.2011

Երազում նորից Մասիսը տեսա

 
Երազում նորից Մասիսը տեսա,
Նրա գագաթը` ձյունե շորերում,
Ու երազիս մեջ լրիվ հասկացա`
Հարուստ ես, երբ քեզ հույսն է օրորում,
Երբ քո հույսերին գումարում ես քո
Զգացումները վրեժի, ցասման,
Երբ զենք ես վերցնում, որ չկորցնես
Ոչ օջախ ու սար ու ոչ էլ սահման:
Բայց հիմա կարոտ ունենք մի անանց,
Որ զրկվել ենք մեր նահապետ սարից,
Ծնկի ենք գալիս մեր երկրի դիմաց,
Որ նենգ գողերն են խլել մեզանից:
Կորուսյալ երկրի ցավը իմ սրտում,
Երազիս տեսա Արարատը սեգ,
Բայց հավատում եմ, որ մի օր կյանքում
Պետք է զրուցեմ Փրկիչ Նոյի հետ:
 

Скрипка Господа

 
Слышу музыку в небе лазурном
И туда устремляю глаза.
Вижу образ в сиянье ажурном,
Чистый, словно ребенка слеза.
Над Масисом лик Ангела света
Проявляет ко мне интерес.
Звуки в сердце, как строки Завета,
От звучания скрипки с небес.
 
 
Вместе с радостью скорбная нота,
С благодатью – печаль и тоска.
В этой музыке-вера народа,
Что хранит его душу века.
«Сколько раз рвали струны у скрипки,
Но она под охраной Христа.
– Знай, мой друг, – молвил Ангел с улыбкой, –
Скрипка Господа – наш Айастан…
_________
 
 
Играет Ангел златокудрый мой
На скрипке Господа мотив чудесный.
Останется Армения со мной,
Пока звучит в душе Господня песня.
Плач скрипки Господа у нас в крови,
Передаем его своим мы детям.
Дай, Господи, Армении любви,
Пока Ты с нами, мы живём на свете.
 

2009

Տիրոջ ջութակը

 
Երկնակամարի փեշերից աստղոտ
Մի նուրբ նվագ է գերում իմ հոգին,
Նայում եմ վերև… Մի հրաշք պատկեր.
Նվագն այդ ասես հնչում է կողքիս:
 
 
Մի պատկեր է դա Մասիսի վրա,
Որտեղ նվագն է հնչում ջութակի,
Նվագն ու սիրտս փարվելով իրար,
Գագաթն են հասցնում ինձ Արարատի:
 
 
Ուրախության հետ ցավ կա նվագում,
Իսկ ցավի շերտումª շունչը բերկրանքի,
Այդ նվագը իր շուրջն է առաքում
Հույսն ու հավատը հայ ժողովրդի:
 
 
Քանի¯ անգամ են զրկել լարերից,
Բայց պահպանողը Աստծո Որդին էր,
Հրեշտակն էլ ինձ ժպտաց վերևից.
«Տիրոջ ջութակը – Հայաստանն է մեր":
 
 
Եվ Տիրոջ նրբին ջութակի վրա
Հրեշտակը նոր երգ է կատարում…
Հայաստանը միշտ կմնա մեզ հետ,
Քանի որ Տերն է նրան սատարում:
 
 
Տարիների հետ լացը ջութակի
Մեր արյան կանչում չի լռում երբեք…
Ով Տեր, մեծ սերդ տուր Հայաստանին
Ու եղիր մեզ հետ, որ հարատևենք:
 

«Уж лучше быть карманным вором…»

 
Уж лучше быть карманным вором,
Чем стать источником раздоров
Между народами двух наших стран.
Я русский! Я люблю армян
Одной любовью, как своих сограждан.
И мне, поверьте, очень важно,
Продолжить эту линию добра.
Пускай идет политиков игра,
Пускай пытается посеять смуту
Отребье в трудную минуту,
Расставить нас, поссорить, разделить.
Мы будем продолжать дружить,
Своей любовью, наполняя души,
Вселять уверенность, и слыша слушать,
Как бьются в унисон сердца,
Как звонки наших деток голоса,
Когда они играют вместе,
Как плачет сердце от плохих известий,
Что где-то новоявленный дебил
Собрата зверски моего убил.
Делить нам нечего. Мы все под Богом.
Прокладывая по Земле дороги
Своих судеб, мы нашу жизнь творим.
Ведь каждый человек неповторим,
Будь армянин он или русский.
И только лишь умишко узкий
Способен создавать врагов из тех,
Кто делит слезы или смех,
Последнюю рубашку, кусок хлеба.
Взирая вместе с нами в небо,
У Бога просит мира и добра.
Поверьте, что давно пора,
Отбросив зависть и гордыню,
Принять нам дружбу, как святыню.
 

11.03.2009

Լավ է լինել գրպանահատ

 
Լավ է լինել գրպանահատ,
Քան թե դառնալ նենգ կռվարարª
Բորբոքելով կռիվ ու դատ,
Ձևանալով սուրբ հաշտարար:
Ռուս եմ ես, բայց հայերին
Սիրում եմ ոնց հայրենակցի,
Վկան երթն է հին դարերի
Եվ մեծերը մեր խելացի:
Քաղաքական խաղերը թող
Վանենք հեռու, նետենք մի կողմ,
Բռնենք ձեռքը այն չար մարդու,
Որ բարության ծառն է հատում:
Դժվար պահին լինենք մեկտեղ,
Դառնանք իրար դարման ու դեղ,
Շարունակենք ճամփան լուսե,
Սերմանելով հարգանք ու սեր:
Միշտ վստահենք, պաշտենք իրար,
Ապավինենք մեր սրտերին,
Լսենք երգը հոգեպարար
Մեր սիրասուն մանուկների:
Տգետների ուղին փակենք,
Վատ լուրերից զգոնանանք,
Եղբայրության ուղին հարթենք,
Մարդասպանին պատնեշ դառնանք:
Մենք կիսելու ոչինչ չունենք,
Զավակներն ենք մենք Աստծո,
Ճամփա բացենք, շենքեր հիմնենք,
Մեր ընթացքը օծենք լույսով:
Հայտնություն է ամեն մի մարդ,
Նա հայ լինի կամ թե ռուս,
Մենք միասին կլինենք անպարտ,
Միշտ բարեդեմ ու բարեհույս:
Ում ուղեղը բութ է ու նեղ,
Թշնամանք է նա սերմանում,
Բարի սրտով մարդն ամեն տեղ
Աստծո սիրով է ջերմանում:
Աստված թող մեզ պարգևի սեր,
Թող նվիրի լուսաբեր ջանք,
Իրար համար դառնանք թևեր
Ու վաստակենք սեր ու հարգանք: