Kitabı oku: «Qızılbaşlar: Oyanış», sayfa 2

– Solonas! – ağzına dolan qana görə güclə danışan qız komandirini çağırdı.

– Nil… Rufinada hər şey hazırdır. Sənə inanırıq, Nil. Sənə inanırıq, qızım, – Solonas hal-hazırda hər şeydən çox Nilin həyatı üçün narahat olurdu.

– Əgər nanovarp işləməsə, məni bağışla, şef. Bağışla ki, sənə qulaq asmadım. Bağışla ki, bu aləti sənə gətirə bilmədim. Əgər işləməsə… – qız sanki qızılbaşların lideri ilə vidalaşırdı.

– İşləyəcək! İşləməlidir!…

Nil damın ən küncünə çatanda kronlar dama çıxan qapıdan ətrafa səpələnməyə başladılar. Silahlarını qıza tuşlayıb güllələməyə macal tapmamış yaralı döyüşçü özünü onmərtəbəli qüllənin damından aşağı atdı. Yerə yaxınlaşarkən ürəyinin nə qədər döyündüyünü hiss edən qız nanovarpın işləmədiyinə əmin olmuşdu. “Bu da son” deyə düşündü içindən. Tam yerə çırpılacağı anda hər yer ağardı. Eyniylə yuxularda olduğu kimi ölümdən sonrakı həyatı görmədən başqa bir yerdəmi oyanacaqdı, yoxsa ölümün əslində nə olduğunumu anlayacaqdı?! Deyəsən, heç biri.

Rufinanın ən böyük və ən hündür zalında inşa edilmiş ilk nanovarp sıçrayışının düşmə lövhəsində birdən-birə gözqamaşdırıcı bir işıq peyda oldu. Bu parlaqlıq qarşısında gəminin hər yerinə quraşdırılan solğun rəngli balaca göy led işıqların təsiri azaldı. Bir neçə saniyədən sonra parlaqlıq azalmağa başladı. Ətrafdakı bütün qızılbaşlar və Aksel Zalton alətin işlədiyindən çox Nilin onların yanında olduğuna sevindilər. Qız ağ və qırmızı qanlara boyanmış halda yerdə, düşmə lövhəsinin üzərində uzanmışdı. Başını qaldırıb bütün yaradılışın ən böyük kəşfini edən Zaltonun üzünə baxaraq ağrılar içində gülümsədi.

– Əgər işləməsəydi, Zalton, o dünyada səbirsizliklə sənin lal otaqlarını öz qışqırığınla dolduracağım günü gözləyəcəkdim, – sözünü bitirən kimi qeyri-ixtiyari şəkildə öskürərək qan tüpürdü.

Ölümcül yaralanmağına baxmayaraq dostlarının əhatəsində olmaqdan hədisz xoşbəxt görsənirdi. Nanovarp qolbağı artıq qızılbaşlarda idi. Üstəlik Hemera da digər dostlarının yanındaydı. Bu isə o demək idi ki, bir neçə saat da ölməsəydi, yaraları tamamilə sağalacaqdı.

– Kimsə nə olduğunu desin? – Solonasın səsi bu dəfə səsgücləndiricilərdən çıxdı. – İşlədi? Alındı?

– Mənim üçün asan tapşırıq oldu, şef! – Nil yenə zarafatyana dedi. – Seçilmişi tapmaq bundan asan olmayacaq.

– Biz tapmayacayıq, – Solonas əminlikdə cavab verdi. – O, özü bizi tapacaq.

II
Hücrə

Bundan min il əvvəl bir müharibə oldu. Haradan gəldiyi bilinməyən Xaos adlı varlıq dünyanı ələ keçirtməyə çalışdı. Əvvəlcə mavi dərilərə, tükürpədici səsə malik vicdan, rəhm və qorxu duyğularından tamamilə məhrum yeni bir irqi – kronları yaratdı. Bu yarada bilmək gücü onun ilahi bir varlıq olduğunun isbatıydı. Daha sonra onun ordusuna vampirlər, ölümlü meşə və səhra cinləri də qoşuldular. İnsanların ordusu bu dəhşətli gücə qarşı tab gətirə bilmirdi. Üstəlik, başqa irqlərdən də kömək gəlməyəcəyi bəlliydi. Moyraların sayı sürətlə azalır, digər canlılar isə Xaosa qarşı müharibədən açıq-aşkar qorxurdular. Yeni vəhşi irq olan kronlar bir yana, vampirlər və cinlərin ordusundan bütün irqlər çəkinirdi. Döyüşlər həddindən artıq qanlı keçir və insanlar üçün faciəvi sonluqla yekunlaşırdı. İnsanların lideri Korteqan döyüşlərdən birində Xaosa meydan oxudu və onu təkbətək döyüşə çağırdı. Xaos çox güclü cadügar idi. Lakin döyüş qılınc döyüşü olacaqdı. Nəhəng cüssəli düşmən müharibənin düz ortasına birdən-birə ildırım zərbəsiylə endi. Qapqara paltarından çıxan dalğalı duman və üzünü hər kəsdən gizləyən maskasının altından yalnız sapsarı gözləri görünürdü. Xaos özünü insanlara ilk dəfə bu cür göstərmişdi. Endiyi yerdə ayaqlarının altındakı hər şey darmadağın olmuşdu. Korteqandan iki dəfə böyük bədəniylə ondan qat-qat güclü olduğu hər halından bəlliydi.

İnsanların lideri qılıncı çəkdi qınından və ilk zərbəni özü endirmək istədi. Lakin qılınc Xaosun əlinə dəyib çilik-çilik oldu. Xaos elə ilk zərbədən Korteqanın başını bədənindən ayırdı. İnsanların sonuncu kralının bircə anın içində ağappaq olan başı yerdə diyirlənərkən Qara Hökmdar əlini başsız bədənə uzatdı. İnsanların liderinin bədəni həmin dəqiqə alışıb yanmağa başladı. Üzünü bütün insanlığa çevirən Xaos var gücü ilə bağırdı:

– Mənə qarşı çıxan hər kəs əbədi qaranlıqlar içində sonsuza qədər yanacaq. İnsanlar və onların müttəfiqlərinə bu dünyada rahatlıq yoxdur artıq. Hər kəs bilsin. Xaosun hakimiyyəti başladı. Böyük Müharibə bitdi.

Bu dəhşətli mənzərə insanlığın çöküşü oldu. Korteqanın oğlu döyüş meydanından biyabırçı şəkildə qorxaraq qaçdı. Xaos dünyanın hakimiyyətini ələ keçirtdi və Xaos dağında qərargahlaşdı. Nəinki bu dünyanın canlıları, hətta başqa dünyaların da canlıları ona itaət etdilər. Qaranlıq illər, qaranlıq əsrlər də bu cür başlandı.

Sağ qalan insanların əksəriyyəti Xaosun hakimiyyətinə boyun əyərək yer üzündəki başqa bütün canlılar kimi onun sərkərdələrinin quluna çevrildilər. Lakin bu zülmə boyun əyməyən insanlar da var idi. Onlar dağlarda, mağaralarda, yeraltındakı sığınacaqlarda məskunlaşdılar. Əsrlər boyu öz azadlıqları uğrunda müharibələri davam etdirdilər. Çünki inandıqları bir şey var idi. Ulu Bilgə Ağ Qadın tərəfindən söylənilən əfsanə. Bu əfsanədə Xaosun hakimiyyətinin sonundan danışılırdı. Seçilmişdən və qaranlığın sonundan. Müharibəni əsrlər boyu davam etdirən bu insanlar özlərinə Qızılbaşlar deyirdilər. Onlar insanlar arasında ən güclü döyüşçülər idilər. Başqa bütün canlılar bir neçə əsrdən bəri qızılbaşların nəslinin tükəndiyini desələr də, Oriana şəhərindəki son hadisələr bunun tam əksini sübut etmişdi. Qızılbaşlar hələ də var. Getdikcə də insanlar arasında aydınlanıb çoxalırlar. Daxillərindəki gücü hiss edənlərin, əfsanəyə inancını içlərində boğa bilməyən və artıq gizlətmək istəməyən insanların bir gün mütləq Solonasın Rufina qərargahına və bəmbəyaz Qalateyaya yolu düşəcəkdi. Qızılbaşlar hərəkətə keçdilər. Geriyə sadəcə seçilmişi tapmaq qalır.

***

Ucsuz-bucaqsız bir çölün ortasında tək qalmış qalın gövdəli bir ağac çatır-çatır çatlamağa başlayır. Ağaca tərəf var gücüylə irəliləyən qanadlı bir qasırğa var. Ağ rəngli və qanadlı qasırğa. Küləyin ən qəzəbli halıdır bu. Ağacın arxasından göylərə qədər uzanan əzəmətli dağ birdən-birə partlayır və qapqara duman Günəşin qabağını kəsir. Qasırğa Günəşin qarşısını kəsən bu qaranlıq dumanı ətrafa sovurduqca səmada bir balaca deşik əmələ gəlir. Bu deşikdən Günəşin işığı yalnızca ağacın üzərinə düşür. İşıq gücləndikcə ağac daha da çatırdamağa başlayır və birdən tam ortasından partlayaraq içindəki nuru ətrafa yayır. Bu Nur Dağın zülmət dumanıyla qarışır. Sanki döyüşürlər. Hansının daha güclü olduğunu anlamaq mümkünsüzdür. Bir az əvvəl burada olan ağaca tərəf yaxınlaşan ağ qanadlı qasırğa da ağacın yoxluğuyla sakitləşir. Bu bir atdır. Peqasus. Ağacın yerində indi yalnız ağ döyüşçü paltarı və mavi bir qılınc var. Paltara göylərdən qara ləkələr düşməyə başlayır. Peqasus bədənini sipər edir. Ləkələr onun bədəninə düşdükcə at yanmağa başlayır. Lakin bir an belə ağ paltarı qorumaqdan vaz keçmir. Ən sonda böyük və qapqara bir ağac parçası Peqasusun belindən girib yerə sancılır. Atın qanı paltara axdıqca paltar qıpqırmızı bir rəng alır.

Yarıqaranlıq bir daxmada üç çılpaq erras qızının qoynunda yuxudan ayılan Kleon Ximelu şəhərində keçirtdiyi hər gündən başqa bir zövq almışdı. Əlbəttə ki, arada-bir gördüyü bu kabusları çıxmaqla. Hər kabusdan sonra sağ əlinin ovucundakı yanıq izləri sızıldayır, qəribə bir yanğı verirdi. Amma yaxşı ki, Ximeluya gəlmişdi. Bu şəhərdəki, demək olar ki, hər şey ona təpədən-dırnağacan sərf edirdi.

Həyatı boyu heç vaxt idmanla məşğul olmasa da, əzələli bədəni Ximelunun ehtiraslı qızlarını o dəqiqə özünə çəkirdi. Həm də bu şəhərin sakinləri Erraslar idilər. Onlar qısqanclıq hissindən bütünlüklə arınmışdılar. Erras oğlanları nə arvadlarını, nə sevgililərini başqa bir kişiyə qısqanmazdılar. Səhər tezdəndən gecəyə kimi özlərinin tarla dedikləri yerlərdə işdə olan kişilər hətta bura qonaq gələnlərə daha yaxşı xidmət göstərdikləri üçün öz xanımları ilə fəxr də edirdilər.

Qaranlıq dövrlərdə aydınlıq içində olan tək-tük şəhərlərdən olsa da, Ximelu da Xaosun nökərləri tərəfindən idarə olunurdu. Buranın baş naibi Hazaratın doğmaca oğlu Haimid idi. Hazarat qədər güclü və böyük olmasa da, dərisinin rəngi azca atasına bənzəyirdi. Ximelu şəhərində yaşayan errasların gözəl qadınları onunla yatmaq üçün dəridən-qabıqdan çıxırdılar. Ən gözəlləri onun, qalanları isə qonaqların payına düşərdi. Kleon da bu paydan kiçik bir parça almışdı. Artıq bir aydan çox idi ki, bu şəhərdə havayı yeyib-içirdi. Baxmayaraq ki, Naqanazardan bura gələndə oğru dostları “bircə Ximeluya getmə, ora çox təhlükəlidir” demişdilər. Halbuki, burada təhlükədən əsər-əlamət yox idi. Lənətlənmiş şəhər Ximelu. Bu qədər lənətlidirsə, niyə “Tanrı tərəfindən yaradılan” mənasını verir?

Hər gün içgi, əyləncə, qızlar. Kleon üçün bundan daha gözəl bir cənnət ola bilməzdi. Deyilənə görə, Orta Dakaraqasda ən çox kron patrulu bu şəhərdə idi. Yüzlərlə alfa kronun olduğu söylənilirdi. Hamısı da Haimidə tabe olanlardır. Cinayətlərin, oğurluqların olmadığı Ximeluda niyə bu qədər kron dəstəsi var idi? Bu qədər zərərsiz əyləncənin olduğu şəhərdə Kleon ömrünün sonuna qədər yaşayabiləcəyini düşünürdü.

Lakin, əlbəttə ki, belə olmayacaqdı. Hansı insan indiyə kimi bir şəhərdə beş-altı ildən çox məskunlaşa bilmişdi ki?! İnsanlığın xisləti başdan-başa hislər və emosianallıqla zəngindir. Bu isə kronların ən zəhləsi getdiyi şeydir. Onlar hər dəfə bir bəhanəylə insanların Xaosa ən sadiqlərini belə təqib edir, sıxışdırır və nəhayət, öldürürdülər. Buna görə də insan ailələri bir şəhərdə çox qala bilmirdilər. Daima köçlərdə, ömürlük sürgündəymiş kimi yaşayırdılar və əvvəl-axır qoca Laquanın baçılıq etdiyi Allekton tayfasının gizli şəhəri olan Kampalaya gedib-çıxırdılar. Qurtuluşun Kampaladan çox uzaqlarda olduğu isə yalnız bundan sonra bəlli olurdu.

Kleon son bir ay ərzində “bu qədər gözəlləyin mütləq bir eybəcər qarşılığı olmalıdır” deyə düşünürdü. Lakin eybəcərlik heç bir yerdə özünü göstərmirdi. Ya həqiqətən də yaşıl rəngli, ipək dərili erras qızlarının gözəlləyinə bərabər bir eybəcərlik yox idi, ya da bu eybəcərlik haralardasa küncdə-bucaqda məharətlə gizlənirdi. Kleon öz ağlına güvənən insanlardan idi və müşahidəsi, vəziyyəti analiz etmə bacarığı çox güclü idi. Heç bir yerdə eybəcərliyin gözünə görsənməməyi onu hər gün bir az daha xoşbəxt edirdi.

Naqanazardan buralara qədər gəlməyinin yeganə səbəbi qızılbaşlar haqqındakı şəhər əfsanələri idi. Son vaxtlarda kron patrullarının müəmmalı ölümləri həddindən artıq artmışdı. Əvvəllər də belə qətllər olurdu, amma qatil çox qısa vaxt ərzində tapılırdı. “Yerin Qulaqları” sayəsində. Axı kronların, demək olar ki, hər şəhərdə yüzlərlə xəbərçisi var idi. Onlara “Yerin Qulaqları” deyirdilər. Şəhərdə baş verən bütün hadisələrdən, bütün söhbətlərdən, kimin kimə nə verdiyindən, kimin kimə nə satdığından, bir sözlə, hər şeydən xəbərləri var idi. Son vaxtlardakı ölümlərin necə baş verdiyini isə hətta bu qulaqlar da eşitmirdilər. Sanki patrulların elə durduqları yerdə alınlarından deşik açılırdı, başları kəsilirdi və ya gözləri çıxardılıb yandırılırdı. Yəni, həqiqətənmi “Qızılbaşlar” geri dönmüşdülər? Ola bilməz. Onlar əsrlərdir ki, mövcud deyildilər. Nəsilləri kəsilmişdi. Hazarat hamısını məhv etmişdi. Bəs onda bu qədər cinayəti belə ustalıqla kimlər törədirdi? Kim yenidən yer üzünün ən qorxunc, ən vəhşi kronu Hazarata qarşı çıxabiləcək cəsarəti özündə tapmışdı? Ona qarşı çıxmaq, Xaosun özünə qarşı çıxmaq demək idi.

Kleon qızılbaşların geri dönmə ehtimallarını düşündüyü zaman anlamışdı ki, Naqanazarda artıq insanlara rahatlıq olmayacaq. Ona görə də nə qədər ki hadisələr şəhəri tərk edə bilməyəcək qədər qəlizləşməyib, sakitcə aradan sivişib çıxmalıdır. Amma ürəyinin dərinliklərində kronların belə ucuz və vəhşi ölümlərinə sevinirdi də. Vaxtilə bütün əcdadlarını məhv etmişdilər, bütün ailəsini, yaşadığı şəhərlərdəki bütün dostlarını, tanışlarını, hər kəsi. Kronlar bütün insanlığın sonuna çıxmağa and içmişdilər sanki. Bu and Kleonu, bəlkə də, hər şeydən daha çox qorxudurdu. Orta Dakaraqasda Hazaratın boyunduruğu altında yaşayan insanların hamısının gözlərindən qorxaqlıq, yaltaqlıq, ikiüzlülük yağırdı. Bircə körpə uşaqlardan başqa. Onlarda ancaq qorxaqlıq və kədər var idi. Kleon da qalan hər kəs kimi birtəhər gününü gün edirdi. Bu həyatda itirəcək heç kimi, heç nəyi olmasına baxmayaraq, yenə də köləliklə, oğruluqla, sərxoşluqla ciyərlərinə çəkdiyi bu çirkli, qara havadan əl çəkmək istəmirdi. Bu qətiyyən həyat eşqi deyildi. Bu, sürünmək, bu, rəzillik idi. İnsan irqi hal-hazırda əcdadlarından fərqli olaraq yer üzünün ən rəzil irqi hesab edilirdi. Bir zamanlar bütün dünyanın idarə edilməsi qanunlarını öz əlləriylə yazan insanlıq indi ən sonuncu yaradılan irqin quluna çevrilmişdi.

Bircə Ximeluda yox. Bircə bu şəhərdəkilər Kleona insan kimi davranırdılar. Sadəcə “insan kimi” demək hətta az olardı, lap əsl krallar kimi. İçgisi, nəşəsi, qızları, əyləncəsi. Ximelu hər bir xırda detalı ilə Kleonu özünə aşiq etmişdi.

Üç yaşıl bədənli qızdan ayağının ən uzun olanı Kleonu ayaqları ilə qucaqlamışdı. Yüngülvari aclıq hiss edən oğlan bu kəlbətinlərdən birtəhər qurtularaq tünd rəngli şalvarını geyinib aşağı düşdü. İkimərtəbəli daş ev sanki əvvəllər böyük bir qaya parçası imiş və içi səliqəylə yonulduqdan sonra bu görünüşünə qovuşmuşdu. Evin hər tərəfində yanan spotlar onlara baxarkən belə insanın gözünü yormurdu. Bu cür evlər Ximelunun ikinci və ən böyük hissəsində yerləşirdi və şəhər mərkəzindən böyük dəmir hasarlarla ayrılırdı. Hasarlardan o tərəfdə isə Ximelunun əcazkar memarlığa malik göydələnləri ucalırdı. Haimidin qızılı sarayı da bu göydələnlərin düz ortasında tikilmişdi.

Kleon erras qızlarının hünərlərini çox eşitmişdi. Açıq sarı rəngli divarların fonunda yaşıl qızlar necə də ahəngli görsənirdilər. Onların hamısı eyni yaşdaydı sanki və bədənləri də eyni ölçülərdəydi. Bircə sevişərkən bu dodaq dişləməkləri olmasaydı, əla olardı. Bura gələndən bəri oğlanın alt dodağının yarası sağalmamışdı.

Evin çöl qapısını açanda uzaqdan axşamkı qızlardan birinin ərinin gəldiyini gördü. Onların ürəklərində qısqanclıqdan bir zərrə belə olmadığını bilsə də, narahatlıq hissi istər-istəməz gözlərini və baxışlarını ələ keçirtdi. Kişi uzaqdan sevimli qonağına gülümsəyərək salam verirmiş kimi əlini yellədi. Kleon da əlindəki isti erras çayından hələ bir qurtum belə içməyə imkan tapmamış inamsızcasına dodaqlarını yanlara dartdı və eyni hərəkəti təkrarladı.

– Gecə necə keçdi? – mehribanlıqdan az qala partlayacaqmış kimi görsənən kişi Kleondan soruşdu. Qapını azca aralayıb içəri keçdi və soyuducudan hansısa yemək qırıntılarını çıxarda-çıxarda davam etdi. – Arvadım xoşuna gəldi? Klubdakı bütün qonaqlara israrla öz arvadımı məsləhət görürəm həmişə. Ən yaxşılardandır.

– Iıı… Hə… Hə, hə, çox yaxşıydı, – Kleon kişinin heç bir reaksiya verməməyindən sanki bir az da ürəklənmişdi. – Hətta indiyənə kimi yatdığım qızlardan ən yaxşısı o idi mən deyərdim. Ən bombası. Əəən bombası…

Kişi birdən çevrilib ciddi baxışlarla oğlana baxdı. Kleon, deyəsən, ağ elədiyini düşünərək baxışlarındakı qorxaqlığı gizlədə bilmədi. Sərt baxışla qorxaq baxış sükunət içində bir dəqiqəyə yaxın beləcə döyüşdülər. Yüz faiz bu dəqiqə nə iləsə vurub başını əzəcək. Qeyrətsizliyin də bir həddi var. Lakin erras kişi qüvvətli qəhqəhə çəkərək gülməyə başladı. O qədər yüksək səslə gülürdü ki, hər dəfə kişnədikcə Kleon dik atılırdı. Yavaş-yavaş oğlana yaxınlaşıb əlini onun çiyninə qoydu.

– Zarafat elədim, nolub? Bu həyatda qeyrətdən daha vacib şeylər var. Erras kişilər insanlardan fərqli olaraq qısqanclığın nə olduğunu bilmir. Hərçənd, insanların da arasında bu hisdən arınmışları az deyil. Mən özüm də cavanlığımda arvadını mənə qonaqpərvərlik olsun deyə pay verən insanların evində gecələmişəm. Buna görə də, dostum, kef elə. Ye, iç, əylən. Nə qədər ki, Ximeludasan, qoca Tarkinsin və arvadının sevimli qonağısan, – öz adını çəkəndə fəxrlə sinəsinə də vurdu.

Soyuducudakı içgi şüşəsini və iki dəmir stəkanı götürüb hər ikisinə içgi süzən yaşlı Tarkins, əslində dediyi qədər də yaşlı görsənmirdi. Üzündən təzə-təzə tük çıxırdı. Lakin qırışları onu cavan göstərməyəcək dərəcədə dərinləşmişdi. İçgi stəkanlarını dəmir masanın üzərinə qoyub bir az kənardakı qara pultla hansısa cihazı yandırdı və bir anda evin harasında quraşdırıldığı görünməyən səsgücləndiricilərdən yüksək səslə bağırtılı-çığırtılı ağır mahnı oxumağa başladı.

– Otur, bir az da mənimlə içək, şorgöz, – yenə zarafatyana şəkildə Kleona göz vurdu. – Dünən gecə maraqlı hadisələr olub.

– Necə hadisələr? – Kleon öz stəkanını iki əliylə birdən qucaqlayıb soruşdu. – Vəəə… harda?

– Burada. Ximeluda! – Tarkins az qala pıçıldayırmış kimi aşağı səslə danışmağa başladı. – Yaxına gəl. İstəmirəm qızlar eşitsinlər. Yoxsa, çox qorxarlar.

Kleon masanın arxasında onunla üzbəüz əyləşdi. Niyəsə içində heç xoşagələn şeylər eşitməyəcəyi ilə bağlı şübhələr yaranmışdı. Özündən aslı olmadan o da qarşısındakı saqqalsız qoca erras kimi önə doğru əyildi.

– Dünən gecə 5-ci döngəylə Edam meydanının kəsişməsindən nə tapılıb, səncə?

– Nə?

– Kron patrulu, – bu sözdən sonra bir az boşluq buraxan kişi içgisindən böyük bir qurtum içdi. – Başı çiyinlərində yox, ayaqlarının arasında olan kron patrulu.

– Nnn… n… Necə yəni ayaqlarının arasında?

– Kimsə patrulun başını kəsib də, yəni. Sən də bir qram bədiilik qoyma adamda. Kimsə gecəylə hansısa patrulun başını kəsib və aradan çıxıb. Üstəlik qulaqlar da heç nə eşitməyiblər. Bu sənə kimləri xatırladır? Kimlərin işi ola bilər, səncə?

– Kimlərin? Nəbilim… Kimlərin? – Kleon hər zamankindən daha qorxmuş halda qeyri-ixtiyarı Tarkinsin bütün suallarını titrəyən səsiylə təkrarlayırdı.

– Deyirlər ki… Yəni, gizlin-gizlin deyirlər, açıq-açıq heç kəs cürət eləmir, amma yenə də… Deyirlər ki, – eybəcər erras bir az da qabağa əyilərək güclə eşidiləcək şəkildə fısıldadı. – Qızılbaşlardır.

– Qızılbaşlar? Qı-zıl-baş…? Hansı qızılbaşlar? O… Başları qızıl olanlar? Baş hissəsi qızıl kimi parıldayır eee… Qızılbaşlar. Heç eşitməmişəm. Onlar kimdir? – Kleon o qədər açıq-aşkar yalan danışırdı ki, səsindən, hərəkətlərindən bu adın əslində nə demək olduğunu çox yaxşı anladığı o dəqiqə hiss olunurdu.

– Bəsdir, səncanı, insan övladı, bəsdir, – Tarkins daha bir stəkan içgi üçün ayağa qalxdı. – Guya sən öz irqinin qəhrəmanlıq dastanlarını eşitməmisən də, hə? “Qızılbaş” sözünü hər bir insan mütləq eşidib. Sizin qürurlu qatilləriniz. Hansı qürurdan söhbət getdiyini anlamaq çətindir. Qisasçılar, ay nəbilim, Qarşıdurma… Nə istəsən, necə istəsən deyə bilərsən. Amma bircə yalançılıq eləmə. Yaxşı? Sənin kimi mehriban qonağa qətiyyən yaraşmır. Yoxsa, bir azdan arvadımla bağlı dediklərinə də inanmayacağam. Bax onda, həqiqətən də, xətrimə dəymiş olarsan. Mənim arvadım hələ indiyə qədər bu şəhərdən heç kəsi narazı yola salmayıb. Amma yalan danışa bilmədiyin ortadadır. Qızılbaşları sən də eşitmisən. İnsanların döyüşçü qatillərini…

Bu vaxt yuxarıdakı yataq otağından qızların üçü də aşağı endi. İkisinin əynində lüt bədənə geydikləri nərmənazik tül xalat olsa da, üçüncüsü tamamilə çılpaq idi. Kleon onların heç birinin adlarını bilmirdi.

– Necəsən, yaşlı Tarkins? – paltarlı qızların hər ikisi gülümsəyərək eyni anda kişiylə salamlaşdılar. – Tarlada işlər necə gedir?

– Yaxşıyam, qızlar. Tarladı da, qan-tər içində işləyirik, – son sözlərini Kleona baxıb göz vuraraq demişdi. İki qız burcuda-burcuda qapını açıb çölə çıxdılar. Digər çılpaq erras isə kişini qucaqlayıb dodaqlarını iştahlı şəkildə öpdü. Əlindəki stəkanı alıb bir nəfəsə içginin hamısını içdi.

– Ərimdir deyə demirəm, çox zəhmətkeşdir, – yaşıl dərili qız Kleona baxaraq dedi. Sonrasa ərinə tərəf çevrilib gülümsədi – Qan-tər içində, hə? Yaxşı zarafat idi.

Hər iki erras möhkəm gülməyə başladılar. Kleonsa söhbətin nədən getdiyini heç anlamırdı da. Amma Ximeludakı ilk səhər idi ki, xoşuna gəlməmişdi bura.

– Sabah axşam bizimlə tarlaya gedə bilərsən? – Tarkins oğlana baxaraq soruşdu. – Bir iş var, bizə köməyin dəyə bilər.

– Hə, hə… Əlbəttə, gedərəm. Problem deyil. Nə vaxt lazımdırsa, kömək eləməyə hazıram, – Kleon bacardığı qədər şirin görünməyə çalışırdı. – Nə işidir ki?

– Gedəndə görərsən, gənc dostum. Yüngül işdi, narahat olma.

Bu vaxt qapı möhkəm döyülməyə başlandı. Elə bil indicə sınıb yerə düşəcəkdi.

– Tarkins? Qapını aç… – qalın və xırıltılı səslə kimsə əmr etdi.

– Patrullardır, narahat olmayın, – Tarkins soyuqqanlı səslə dedi. – Yüz faiz hansısa təzə qonaq gəlib şəhərə və səni istəyirlər, – gözəl arvadına baxaraq fəxrlə dedi.

– Neyləmək olar? Vətən çağırır, – qız zarafatyana şəkildə bayğın gözləriylə Kleona göz vurub qapıya yaxınlaşdı. – Darıxma, çalışacam ki, tez gəlim.

Tarkinsin arvadı qapını açdı. Üç nəfər əlisilahlı kron patrulu üçün sanki qızın lüt olmağının heç bir önəmi yox idi. Hazaratın ordusunun digər böyük hissəsi olan robot patrullar kimi olduqları yerdə dayanmışdılar.

– Buyurun, oğlanlar? Məncə, sizə mən lazımam, – qız bir əlini qapının kənarına, digərini isə ombasına qoyub sözləri uzada-uzada dedi.

– Tarkins lazımdır, – ən öndə dayanan kron əyri-üyrü dişlərinin arasından tüpürcəklər sıçradaraq danışdı. Hətta tüpürcək damcılarından biri lüt errasın qaşlarının arasından düz alnına yapışdı.

– Tarkins eşidir, uşaqlar. Nolub? – yaşlı erras da arvadının yanına gəlib əlini onun boynuna atdı.

– Ağ şahzadə Narissa oğlanı istəyir, – kron ciddi və qalın səslə dedi.

– Oğlanın özüylə danışmışam, axşam birbaşa tarlaya gətirəcəm. Heç nədən xəbəri yoxdur yazığın, – Tarkins arvadıyla baxışıb yaxşı bir əməlin verdiyi özgüvənlə gülümsədilər.

– İNDİ! – Kronun az da olsa əsəbiləşdiyi ağzından çıxan tüpürcəklərin çoxalmağından hiss olundu. Tarkinsin də üz-gözü bu tüpürcəklərdən qismətinə düşənləri sahibləndi. Arxadakı patrullar da quduz it kimi xırıldamağa başladılar.

– İçəridədir, keçin. – qapıdan çəkilən kişi əliylə əsas qonaq otağını göstərdi. – Səncanı, bircə bu yağışı dayandır. Səhər-səhər yuyunduq əməlli-başlı.

Üç kron patrulu başını əyib qapıdan içəri girdi. Lakin içəridə heç kəs yox idi. Qonağın stəkanı dəmir masanın üzərindəydi, amma özü qaçmışdı. Patrullar bir-birlərinə, daha sonra ev sahiblərinə baxdılar. İkinci mərtəbədən ayaq səsləri gəldi.

Ağ şahzadə Narissa? Onun bildiyinə görə şəhəri Haimid idarə edirdi. Orta Dakaraqasın hökmdarı Hazaratın böyük oğlu. Narissa kim idi bəs? Bu adı indiyə qədər heç eşitməmişdi. Həm də ki, patrulların onu axtarmağı heç də yaxşı olmadı. Dünən gecə də hansısa küçədə cinayət olub. Bir qrup əzmkar insan öz aləmlərində yüz illər əvvəl uduzulmuş müharibəni davam etdirirdi guya. Nəyə lazımdır axı bu? Üstəlik, hamısı da döyüşçülər idi. Gündə bir şəhərdə bir kronu öldürüb aradan çıxırlar, sonra da olan həmin şəhərdəki yazıq insanlara olur. Onları incidirlər, onları əzirlər, sürgün edirlər, məhbusluq, əziyyətlər, işgəncələr və nəhayət, ölüm. Kimə lazım idi axı bu lazımsız partizan döyüşləri? İnsanlardan soruşsalar, bəlkə də, heç biri azadlıq uğrunda müharibə aparmaq istəməzdi. Onların tək dərdi var idi. Sağ qalmaq. Hansı yolla olursa-olsun, hansı şəkildə olursa-olsun, təki həyatda qalsınlar. Baş əyərək, qaçaraq, gizlənərək, təhqir olunaraq, söyülərək… Heç bir fərqi yox idi.

Naqanazardan bura qədər qızılbaşların əlindən qaçan Kleon ürəyində onları söyə-söyə evin ikinci mərtəbəsinə qalxıb oradan qaçmaq istəyirdi. Bayaqkı yataq otağının qapısını arxadan kilidlədi. Kron patrulları pilləkənlərlə yuxarı qalxırdılar. Pəncərəni açdı, təxminən, 8-9 metr hündürlükdən yerə tullanmalı idi. Azacıq önündə isə qırmızı budaqlı vələsə oxşar ağaclar var idi. Dəhlizdəki kron əlini qapının dəstəyinə atanda bağlı olduğunu gördü. Elə bircə təpik zərbəsiylə də qapı qırılıb dağıldı. Kleon bir anlıq zərbənin ona dəydiyini təsəvvür edib heç düşünmədən pəncərədən ağaclara tərəf tullandı. Budaqlara dəyə-dəyə yerə düşdü. Ayaq biləyindəki yüngül burxulmadan və dirsəklərindəki sıyrıqlardan başqa ciddi bir şeyi yox idi. Ayağa durub hansı tərəfə qaçmalı olduğunu düşündü. Bircə evin önünə tərəf olmaz. Orada da patrullar ola bilərdi. Özünə bir istiqamət müəyyənləşdirib qaçmaq istəyərkən sanki kimsə düz onurğasının ortasından yumruq vurdu və bütün bədənini amansız bir titrəyiş əsir aldı. Əzələləri daş kəsilmişdi və bu qıcolma, təxminən, 10-15 saniyə davam etdi. Yerə yıxıldı. Titrəyə-titrəyə büzüşdü uşaq kimi. Elə bil, yumruq bədənini deşib içinə girmişdi. Əlini güc-bəla ilə belinə aparanda patrulların yumru elektroşok mərmisinə toxundu. Özündən gedənə qədər tok verəcəkdi bu mərmi. İndi göz bəbəklərindən başqa heç bir yerini tərpədə bilməyən Kleon yerə uzanıb üşüyən heykələ bənzəyirdi.

Başının üstündə bir neçə qaraltı hiss etdi. Gözlərini yana çevirəndə gördü ki, üç kron patrulu onu əhatəyə alıb. Bir az əvvəl qapını sındırıb yataq otağına girən patrul silahının qundağıyla Kleonun düz sifətinə möhkəm zərbə endirdi və nəhayət, oğlan özündən getdi. Kronlar onu ayağından tutub patrul nəzarət gəmisinə tərəf sürüdülər.

– Bu oğlan qızılbaş imiş? – Tarkinsin arvadı ehtiraslı şəkildə ərinə dedi. – Heç vaxt qızılbaşlarla sevişməmişdim. Bilsəydim, dadını çıxarardım.

– Eybi yox, gözəlim, qalsın gələn dəfəyə, üzülmə, – Tarkins arvadına təsəlli verərək belini sığalladı. – Yazıq qapı…

Bütün bu hadisələri yolun qarşı tərəfindəki evdən kimsə qara əlcəkli kobud əlləriylə ağappaq nazik tül pərdəni aralayıb izləyirdi. Patrullar oğlanı gəminin baqaj hissəsinə kartof kisəsi kimi tulladılar. Kobud əl pərdəni buraxdı və mətbəxdən evin qonaq otağına keçdi. Hündürboy, yekəpər bir nəfər evin içində az qala başını əyərək gəzirdi. Sağ gözünə qara rezin bərkidilmişdi. Addım atdıqca bütün əşyalar yerlərində tullanıb düşürdülər. Qonaq otağının düz ortasında biri oğlan, digəri isə qız olan iki erras qolları və ağızları bağlı şəkildə yerdə diz çökmüşdülər. Hər ikisi qorxularından tir-tir əsirdi.

– İnsanlardan daha çox qorxmaq lazımdır, yoxsa kronlardan? – təkgöz yekəpər erraslara qalın boğuq səsiylə əsəbi-əsəbi sual verdi. Erraslar isə səsləri belə çıxmadan ağlayırdılar.

Yekəpər qulağındakı qara qulaqlığa iki dəfə toxundu. Bircə saniyəlik əlaqənin yaranmağını gözlədi.

– Oğlanı apardılar. Mənə görə oldu, – səsindən heç də təəssüflənmişə oxşamasa da, sol gözünün dərinliklərində vicdan titrəməsinin qığılcımı hiss olunurdu.

– Ona kömək edə bilmərik, Bront. Hal-hazırda çox təhlükəlidir, – bir qadın səsi ona mehribanlıqla cavab verdi. – Orada nə üçün olduğunu unutma. İkinci bir “Oriana” hadisəsi yaşansın istəmərik, düzdür?

– Elədir. İstəmərik, – deyə Qalın səsli “div” qadınla razılaşdı. Amma hələ də içində vicdanıyla müharibəsi gedirdi.

– Şahidlərlə nə edəcəyini yaxşı bilirsən. Bizim haqqımızda bütün şəhərlərdə danışılmalıdır, – qadının billur kimi səsi yekəpəri hər bir şeyə razı sala biləcək qədər məlahətli idi.

– Anladım, Lamiya. Gecə danışdığımız yerdə gözləyəcəm səni.

Bront adlı bu nəhəng insan son sözlərini dərin bir itaətkarlıqla deyib erraslara bir az da yaxınlaşdı. Qulaqlığa toxundu və əlaqə kəsildi. İlk öncə kişi əsirinə tərəf gəlib böyük bir çəkicə oxşayan əlləriylə onu başından tutub havaya qaldırdı.

– Sən də bütün günü tarlada qan-tər içində işləyirsən? – sözləri asta-asta deyirdi. Amma bu qabağındakını daha çox qorxudurdu.

Ağzı bağlı kişi üzündə yazıq bir ifadəylə əsə-əsə təsdiqlədi.

– O tarlaları tezliklə məhv edəcəyik, – deyib, əllərini tərs istiqamətdə fırlatdı.

Kişinin boynunun sınma səsi otaqda əks-səda verdi. Bront onun cansız bədənini buraxanda yumşaq kukla kimi yerə dəydi. Sıra digər əsirdə idi. Təpəgöz sağına baxanda qızın bütün bədəni qorxudan titrəyirdi. Hətta bayaq Kleona elektroşok verilərkən bu qızdan daha az əsirdi.

– Burada gördüklərini hər kəsə danış. Denə ki, Qızılbaşlar geri dönüblər. İnsanlığa qarşı edilən hər bir zülmə görə qanlar axıdılacaq. Diqqətli ol, əsas da Yerin Qulaqları eşitsinlər, – Bront sözlərini bitirib qızın başından özünə görə çox da qüvvətli olmayan bir yumruq vurdu. Qıza isə elə gəldi ki, ildırım vurdu onu. O dəqiqə özündən gedib daş döşəməyə sərildi.

***

Gözlərini açdığında qaranlıq bir hücrədə olduğunu görən Kleonun başından aşağı buz kimi su axırdı. Deyəsən, onu ayıltmaq üçün bir az sulamışdılar. Sağ gözü döyülməkdən şişib bağlanmış, sol gözü isə hər şeyi yarı-yarımçıq bulanıqlıqla görürdü. Əlləri əvvəlcə bir-birinə, sonra da arxadan ayaq biləklərinə bağlanmışdı. Dizlərinin altına isə ucu biz daşlar qoyulmuşdu. Bu daşların üzərində nə dayanmaq olurdu, nə də dayanmamaq. Eşələnə-eşələnə qalırdı insan və hər dəfə tərpəndikcə sivri daş diz qapaqlarını bir az da parçalayırdı.

Hücrədə on nəfərə yaxın kron var idi. Onunla üzbəüz dayanan isə alfa olmalıydı. Çünki digərlərinə nisbətən daha iri və solğunrəngli görünürdü. Əslində, birinci dəfə deyildi kronların qaranlıq hücrələrinə düşməyi, amma ilk dəfə idi ki, bu qədər çox döymüşdülər. Hansı arada döydüklərini heç xatırlamırdı da. Yəqin, başına dəyən zərbələrdən idi bu yaddaş pozğunluğu. Başını çiyninə sürtən Kleon saqqalının uzunluğuna görə burada nə qədər vaxtdan bəri qaldığını müəyyənləşdirmək istədi. Elə də çox vaxt deyildi. Ən uzağı bir gün olardı. Əl və ayaq barmaqlarında dəhşətli ağrılar hiss edirdi. Bir anlıq çəkiclə barmaqlarının necə sındırıldığını xatırladı və beyninə elə bir ağrı girdi ki, sanki indicə bir dəfə də çəkiclə sınan yerlərə vurdular.

Alfa kron oğlanın saçından tutub başını yuxarı qaldırdı və var gücüylə şişib bağlanmış gözünün üstündən yumruq vurdu. Kleonsa bu dəfə heç bir şey hiss etmədi. Üzünün sağ tərəfinə o qədər qan yığılmışdı ki, yumruqlar ona yox, üzünə bərkidilən hansısa döşəkçəyə dəyirmiş təsirini bağışladı. Zərbədən yerə yıxılan kimi arxa tərəfindəki kronlar onu yenidən qaldırıb diz üstə həmin daşların üzərinə çökdürdülər. İndi ancaq başını aşağı əyib ağzından süzülən bəlğəmi görə bilirdi. Üzərinə tökülən buz kimi su bütün bədənini elə titrədirdi ki, elə bil elektroşok mərmisini hələ də belindən çıxartmamışdılar. Aralı dodaqlarının arasından yapışqan tüpürcəkli qan beton döşəməyə qədər uzandı.

– Heç nə danışmayacaqsan? – vəhşi kronun bağırma səsi Kleonun qulağına sadəcə uğultu kimi gəlirdi. Elə bil, hər şeyə su altından qulaq asırdı.

Alfa kron onun yaxasından tutub silkələyir, nələrsə bağırırdı. O isə heç nə eşitmirdi. Hələ də açıla bilən yeganə gözü də arada yumulur, yenidən açıldıqda isə daha bir yumruğun ona doğru gəldiyini görüb bir daha bağlanırdı.