Kitabı oku: «De ridders van den halven toren», sayfa 10

XV.
Feest

Voorzitter Henk sloeg met z’n hamer, niets meer dan ’n oude deurknop, en dat slaan met dien hamer klonk als ’n geluid van vreugde, want door dat hamergeklop verkondigde de voorzitter van de feestcommissie aan de leden, dat ’t groote ontwerp was aangenomen.

Onder ’n overstelpende herrie stonden de leden van hun zetels op, dol blij met de gevallen beslissing!

’t Groote ontwerp!

O, ’t was groot en grootsch!

Geen jongenshart, van ridder of van wolf, dat niet popelde!

In hun verbeelding zagen ze al enkele onderdeelen van ’t geweldige plan uitgevoerd. Neem alleen maar dit: Verlichting van den ouden halven toren en van de ruïne!

Stel je vóór, hoe zoo iets moest aantrekken!

Verlichting!

Wat doet ’n jongen liever dan verlichten, behalve z’n geest!

Ook het tweede punt vervulde twaalf jongensharten met ’n gevoel van geheimzinnige vreugde. Henk had er zich niet over uitgelaten, toen hij ’t voorstelde: opvoering van ’n openluchtspel. Goeie hemel! De meesten wisten niet eens wat ’n openluchtspel was.

Ze dachten aan voetbal, cricket of zoo iets. Toen had Henk uitgelegd: „Een openluchtspel is ’n vertooning, ’n soort tooneelstuk. Maar dat geef je niet in ’n zaal, maar buiten, en ’t onze wordt op de ruïne vertoond.”

’t Onze! zei Henk, en ze wisten er geen van allen iets van. ’t Was alleen van Henk of van Henks grooten broer.

In elk geval zou ’t iets bizonders worden!

De mededeeling van Henk, dat ze er prachtige costumes voor noodig hadden, dat ze allemaal mee moesten doen, deed hen beven van bange verwachting.

Zie je, deze twee punten: de verlichting en ’t openluchtspel, die dèden ’t hem.

Dan omvatte ’t ontwerp nog: feestelijke optocht met muziek, uitreiking van eereblijken en nog ’n zéér bizonder nummer:

Ontsteking van een vreugdevuur!

Henk legde daarbij uit, dat ’t gevonden kruit gewichtige diensten zou bewijzen.

Wibbe kòn thuis z’n mond niet houden en Hesse was zoo dom niet, of hij begreep heel goed, dat er vreemde dingen stonden te gebeuren.

Hij hield zich van den domme en vroeg nergens naar, al popelde z’n hart.

Toen kwam op zekeren dag ’t eerste teeken van ’t naderende feest.

Hesse kreeg ’n brief, onderteekend door de feestcommissie. Daarin werd hem hulde gebracht voor z’n bescherming van dieren en als bewijs van hun groote waardeering kondigde de commissie ’n groot feest aan.

Hesse was toch zeker niet heelemaal zoo sterk als vroeger, want hij lachte en huilde tegelijk.

Daarom las Wibbe hem ’t programma vóór.

Dat zag er overbluffend uit!

Aan ’t slot van den brief werd Hesse verzocht, enkele dagen niet bij den toren te komen. Hij begreep wel waarom!

De toebereidselen voor ’t feest waren in vollen gang. En wat zoo aardig was, heel ’t dorp wilde meedoen, zóó graag mochten de bewoners den jongen dierenvriend lijden.

En dan—de burgemeester spoorde iedereen aan om ’t feest uit te breiden tot ’n festiviteit voor ’t dorp.

Dus kon de gansche toren voorzien worden van ijzerdraadjes, mooi rond gebogen en op verschillende plaatsen in den muur gestoken.

Daarin kwamen dan vetpotjes en als dan daarin ’s avonds de pitten werden aangestoken.... nou!

’t Kruit dat de toren bijna zou vernietigd hebben, bewaarde de notaris in ’n ijzeren bak. Die zou ’s avonds midden in ’t weiland geplaatst worden en dan.... nou!

De kleine muziekvereeniging studeerde vroolijke nummers in en als die jonge kerels op de pistons, d’r horens en trombones begonnen te blazen.... nou!

Tal van handen werkten aan ’t in orde brengen van ’t Openlucht-theater, waarvan de achtergrond gevormd werd door den muur van de kerk.

Met planken en balken maakten ’n tiental mannen de noodige zitplaatsen en ze vormden ’t gedeelte van ’t vroegere kerkruim tot tooneel.

Fred, de groote broer van Henk, had ’n mooi stuk geschreven en hij zelf was al ’n poos bezig om dit in te studeeren.

Er kwamen verscheidene volwassen menschen bij te pas en toch werkten de jongens ook mee.

Ze hadden wel niet veel te zeggen, maar toch heel wat te doen.

En zoo werkten jong en oud om ’t schoone feest te doen slagen.

De twintigste September naderde.

’s Morgens al heel vroeg ontwaakte Hesse door ’n allervreemdst geluid....

Hij schoot naar ’t raam en—daar klonken de schetterende tonen van ’t muziekcorps hem in ’t oor.

Een extra nummer: Welkom bij ’t ontwaken op dezen feestdag.

Hesse luisterde en lachte maar.

Mevrouw onthaalde den ganschen troep op thee en ’n stuk feesttaart, waarna nog ’n nummertje werd geblazen.

Om zes uur tien, verzocht Wibbe, z’n vriend om vóór ’t raam post te vatten.

Daar naderde ’n zonderlinge stoet!

Voorop liep Bles, hinkend en schuddend, opgetuigd met kleurige linten, en om z’n nek ’n koord, waaraan ’n blad papier bengelde.

Op z’n rug zat Dodo met iets in z’n pooten, en versierd met ’n sjerp van groene zij.

Daarachter stapten Rip en Kas, met ’n fraaien halsband en elk met ’n pakje op den rug. Lizi kwam al springende achteraan, terwijl Wibbe Knuppeltje en Koko droeg, en Witje zat op zijn schouder.

Voor ’t raam hield de stoet halt.

De notaris, óók al met ’n sjerp, hield ’n korte toespraak:

„Dit zijn je beste vrienden! Ze willen je zoo graag hun dankbaarheid toonen door ’n klein geschenk. Hesse, je bent ’n ferme beste jongen. Dat je de arme dieren overal wilt beschermen, pleit voor je goede hart. Hou vol, en ’t zal je wèl gaan!”

Wibbe overhandigde toen de geschenken.

Eerst ’t blad papier waarop stond: Van Bles, Dodo, Rip, Kas, Lizi, Knuppeltje, Koko en nog vele anderen!

Hesse zei niets—deze huldiging trof hem méér dan hij weten wilde, en vooral ’t zien van ’t stumperige oude paard, dat hem misschien ’t leven had gered, deed z’n tranen vloeien.

Hij schaamde er zich niet voor en hij zocht afleiding in ’t uitpakken van de geschenken.

’n Mes!

Geen gewóón! O nee! Zoo één met ’n zaagje, met ’n boortje, met ’n priem en zoo meer.

’n Verrukkelijk mes!

Dan kreeg hij ’n kompasje, ’n boek over ’t leven van de dieren, ’n doos met reepen en ’n vulpen.

Hesse’s oogen schitterden en z’n koonen gloeiden.

Toen Wibbe op ’t punt stond, de dieren weer terug te brengen, wenkte Hesse hem.

Pijlsnel kwam hij naar buiten draven mèt ’t noodige lekkers voor z’n vrienden.

En allemaal smulden ze en allemaal vonden ze ’t heerlijk, dat de jonge baas weer aardige woordjes tegen ze zei....

Aan ’t ontbijt sprak de notaris nog ’n hartelijk woord en hij prees Wibbe, die al de moeilijke dagen tijdens Hesse’s ziekte zoo geduldig en toegewijd voor z’n vriend had gezorgd....

Nauwelijks had de notaris dit gezegd, of Hesse stond op, greep Wibbe’s hoofd en hij wist z’n diepe gevoelens niet beter te uiten dan door hem ’n zoen te geven op iederen koon.

Wibbe vond ’t een beetje gek, maar de notaris riep: „Bravo! Flink gedaan!”

Toen kwam er ’n geschenk voor Wibbe: een groote drukdoos met pers, letters en alles er bij. Daar had de jongen niet op gerekend! Des te uitbundiger was z’n blijdschap.

Nou, de dag begon uitmuntend!

De uren van den morgen brachten Hesse en Wibbe samen gezellig door en ’s middags verschenen de vrienden, óók al met ’n cadeau!

Niets minder dan ’n timmerkist, gevuld met de beste gereedschappen.

Mevrouw zorgde voor de noodige versnaperingen en ’n half uurtje bleven de vrienden.

Toen moesten ze weg naar de laatste repetitie!

Hesse zat te popelen, maar hij bleef thuis en probeerde zich voor te stellen hoe de avond zou worden....

Om half acht zei de notaris: „Hou je gereed! ’t feest gaat beginnen!”

En ja, in de verte klonk muziek!

Vlak voor ’t bruggetje hield even later ’t muziekcorps stil.

Henk, versierd met ’n groote sjerp, kwam Hesse afhalen, om hem naar ’t feest te begeleiden.

En nu voerde hij den vriend naar ’n wagentje op twee wielen, opgetooid met bloemen en groen, en getrokken door ’n wit paard.

Hesse moest in stappen en Henk nam naast hem plaats.

Vooruit!

De feestelijke optocht door ’t dorp begon!

De muziek voorop, dan ’t karretje en daarachter de vrienden.

En in ’t dorp hingen de vlaggen uit en al de inwoners liepen te hoop en voor ’t huis van den burgemeester hield de stoet halt.

Daar werd Hesse toegesproken....

Vooral de woorden: „Met jou vieren we allemaal feest, omdat we zoo blij zijn, dat ’n jongen als jij behouden is gebleven. In jou vieren we alle vrienden van de arme dieren!” deden Hesse goed. Hij begreep, dat ’t feest niet uitsluitend hèm gold, maar dat ’t heele dorp wilde jubelen en pret maken om die ééne gedachte: Wees ’n goed mensch, heb medelijden met zwakken en verdrukten, óók onder de dieren!

En toen ging ’t naar ’t feestterrein!....

Al enkele malen had Hesse boven de huizen ’t vreemde licht gezien....

Nu kwam hij voor de kerk en daar zag hij de overgebleven muren afgeteekend door lijnen van lichten.... daar rees de halve toren voor hem op, nu van licht!

En heel ’t dorp stroomde door ’t hek binnen en overal klonk ’t gejoel en de vreugde.

Hesse stond verbluft, toen hij uit de sjees was gesprongen.

De sterke aandoeningen maakten hem week en dit tooverachtige schouwspel ontroerde hem. Zwijgend volgde hij Henk, die hem naar ’n zitplaats bracht recht tegenover ’t tooneel. En naast hem op dezelfde rij kwamen de notaris en z’n vrouw, de burgemeester, de dokter en meer voorname bewoners te zitten.

Daarachter vond ’t heele dorp plaats genoeg.

En Hesse begreep er niemendal van wat er gebeuren zou....

Toen begon ’t spel!

Eerst trad ’n jonge vrouw naar voren, helder van terzijde beschenen door ’t sterke licht van carbid lantarens. Ze was in ’t blauw gekleed en ze droeg ’t lange blonde haar los over den rug.

Duidelijk en plechtig sprak ze ’n aantal versregels, waarin gezegd werd dat met liefde niet alleen bedoeld wordt: liefde voor de menschen, maar ook voor dieren.

Na deze proloog volgde ’t eerste tafereel, waarin enkele jonge mannen en vrouwen, kennissen van Fred, den strijd afbeeldden tusschen ’t goede en ’t kwade.

Ze droegen allen vreemde costuums en ze spraken heel anders dan gewone menschen.

En nu pas werd de belangstelling van Hesse bizonder gespannen want daar verschenen ook Henk en Jan en al de anderen, spelend voor dwergen en kabouters, gekleed in kleurige pakjes. En ze droegen lange baarden!

Ze moesten vrienden van de dieren voorstellen en samen middelen beramen om ze te beschermen.

Dan vinden ze ’n slapenden jongeman, verstooten door z’n vrienden, omdat hij zich verzet heeft tegen wreedheid.

Ze besluiten hem op te nemen in hun midden, hij zal hen helpen en omgekeerd hij ook hen. Ze zullen wraak nemen op de dierenbeulen en hen eens doen voelen wat hardheid en ellende beteekenen.

Dan worden de wreedaards gedwongen de rol van dieren te vervullen en ze ondergaan de verschillende vreeselijke behandelingen, waaronder zoo vele ongelukkige beesten zuchten.

Dat doet hen om genade smeeken en daarna mogen ze deelnemen aan ’t groote feest, waarbij alle wreedheid wordt afgezworen en alle deelnemers beloven medelijden te hebben en mee te zullen werken om arme dieren te beschermen. En aan ’t slot sperde Hesse z’n oogen wagenwijd open....

Rip en Kas speelden óók mee!

Zij moesten alle dieren vertegenwoordigen en daarom werden zij in ’t laatste tafereel op ’n verhevenheid geplaatst en toen begon er ’n soort van huldiging.

Jonge meisjes in ’t wit wuifden hen toe en strooiden bloemen....

Alle andere deelnemers zongen ’n lied, dat aandoenlijk klonk in de stilte van dien wonderschoonen Septemberavond.

En eindelijk verscheen dezelfde jonge vrouw weer, nu op ’t witte paard, op haar schouder zat de duif....

Rip en Kas sprongen nu blaffend rond.... ’t Aapje zat achter haar en ook Lizi en Knuppeltje waren van de partij, zelfs Koko! De jonge vrouw stelde de toekomst voor, de mensch is de vriend van alle dieren!

Toen groepeerden zich de medespelenden om haar heen.... de muziek zette ’n plechtig koraal in.... ’t bengaalsche licht ontbrandde en hulde alles in ’n toovergloed....

Hesse zuchtte diep....

Zoo iets had hij nog nooit gezien!

Terwijl al de toeschouwers luid in de handen klapten, bleef hij stil zitten....

Hij hoorde niet eens de vragen, die tot hem gericht werden.

Maar allen stonden op....

Nog één nummer en dan was ’t feest afgeloopen.

Naar ’t vreugde vuur!

Joelend en lachend en dringend zochten allen ’n goed plaatsje om ’t slot van ’t feest zoo dicht mogelijk bij te wonen.

Midden in ’t weiland lag ’n donkere massa, niemand kon onderscheiden wat ’t eigenlijk was, maar iedereen kende ’t verhaal van de lont.

Schimmige gedaanten bewogen er zich om heen. Opeens klonk er ’n scherp gefluit.... toen werd ’t stil en—eensklaps sloeg er ’n vlam ten hemel alsof die uit den grond was geschoten, ’n reusachtige roode tong, die kronkelde en in zware bochten voor en achterover sloeg....

Daarna volgde ’n oplaaiing van ’n groot rood vuur, dat heel den omtrek verlichtte....

De toeschouwers stonden zwijgend toe te zien, getroffen door den aanblik van dit geweldige vuur....

Toen barstten allen los!

’n Donderend gejuich steeg omhoog in de stille avondlucht....

Het scheen of iedereen z’n diepste gevoelens wilde uiten door ’n vervaarlijk geschreeuw, door ’n wild draaien en zwaaien....

Alleen Hesse jubelde niet mee....

Hij keek met ernstige oogen naar ’t groote vuur.... hij alleen wist ook, wat hij had geleden in dien donkeren nacht in den toren, toen de lont aldoor verder brandde en hij zoo diep ellendig was.... Dat zelfde kruit ging nu in rook voor hem op en al dat gejuich, al die drukte gold hèm en z’n werken voor arme lijdende schepsels....

’t Werd Hesse warm om ’t hart en hij schrikte werkelijk, toen de zware stem van den burgemeester klonk: „Wel Hesse, is dat nou geen mooi vuurtje? Zóó één in ’t kamp, hè? Dat zou je wat zijn.”

Hesse wist niets te antwoorden....

Daar reed ’t karretje weer vóór!

Hesse moest geholpen worden om weer in te stappen....

Nog éénmaal maakte hij ’n rondgang door ’t dorp dwars door de woelende menigte en Henk zat hem aldoor maar te stompen in z’n zij en telkens vroeg hij: „Hoe vond je ’t, jò? Leuk hè? Mooi hè?”

Dan knikte Hesse iederen keer met ’t hoofd en in z’n jonge hart leefde ’t geluk.

Voor ’t brugje hield ’t karretje stil—Hesse klom er af en na ’n laatsten blik op den nog altijd verlichten toren en afgewacht door mevrouw en meneer, zat hij eindelijk afgemat in de binnenkamer, wèl bleek, maar z’n oogen zeiden genoeg!

Later kwam Wibbe—die had zich nog moeten verkleeden en helpen opruimen en toen waren ze met d’r allen ook nog wat rond gaan loopen. Wibbe deed verschrikkelijk druk!

Hesse hoefde heelemaal niets te zeggen, de vriend hield geen seconde stil en zoo doorleefde Hesse nog eens de gelukkige uren. Nog weer later verscheen Fred, de broer van Henk met de dames en heeren, die meegewerkt hadden aan ’t openluchtspel.

Met ruime hand bood mevrouw ververschingen en verkwikking aan.

’n Algemeen gepraat vulde de groote kamer, ’t lachen was niet van de lucht en toen ook nog de burgervader binnentrad om allen te bedanken, voor ’t prachtige feest, nou, toen vormden ze zoowaar ’n kring met Hesse en den ouden heer in ’t midden.

Ze zongen en jubelden nog eens voor ’t laatst en toen was ’t uit....

Hesse sliep dien nacht niet best en toch was ’t de gelukkigste uit z’n heele leven!

XVI.
Inwijding

In de burgemeesterskamer van ’t dorp Kooten waren de leden van ’t gemeentebestuur vergaderd en zéér verwonderd luisterden ze naar ’t volgende:

„Ik heb u ’n buitengewoon belangrijke mededeeling te doen,” zoo sprak de burgemeester. „Ik twijfel er niet aan of u zult evenals ik bizonder verheugd zijn als u weet, dat ’n jonge weldoener ons dorp zeer mild heeft bedacht.

„U kent allen den pleegzoon van den notaris, Wibbe....”

Alle hoofden knikten met nadruk.

„Tien jaar geleden is hij in ’t gezin van den notaris opgenomen en sinds enkele dagen is hij meerderjarig geworden.

„U weet allen, hoe uitstekend hij heeft geleerd, en hoe hij met z’n vriend Hesse, altijd ’n paar eerlijke flinke jongens zijn geweest met warme harten!

„Nu zijn ’t een paar ijverige, veelbelovende studenten geworden. We zullen er nog wel méér van hooren.

„Maar nu ons dorp!

„Wat raakt dat alles ons dorp?

„U weet allen, hoe hier door de gemeenteleden is gespaard om ons aardige oude kerkje weer te doen opbouwen, maar ze zijn arm en in al die jaren is nauwelijks de helft van ’t benoodigde geld bijeen.

„En ziet! Hier heb ik een kennisgeving van notaris Broekenaaier, dat zijn pleegzoon als ’n herinnering aan de gelukkige jaren, op Kooten doorgebracht, en ook als ’n bewijs van dankbaarheid tegenover z’n twee pleegvaders, den heer Bribon en den notaris, een som van vijftig duizend gulden heeft geschonken om ’n nieuwe kerk te bouwen....”

Deze woorden van den burgemeester verwekten groote geestdrift....

„Vijftig duizend gulden!

„Ja zeker,” vervolgde de burgemeester, „dat geld gevoegd bij de reeds bespaarde som, is zeker wel voldoende.

„En weet u, heeren, wat ’t aardigste is?

„Wibbe heeft nooit vermoed, dat hij de erfgenaam van den heer Bribon was. Niet eerder dan met z’n meerderjarigheid heeft de notaris hem dit verteld.

„Mooi dus, dat z’n eerste daad is geweest om ons dorp op die manier te gedenken.

„En nu nog iets....”

Nòg iets?

Met verbaasde gezichten keken alle aanwezigen den burgemeester aan.... nog iets? Zou die Wibbe....? wat dan?.... wat dan?....

Daar hoorden ze:

„Ook stelt dezelfde schenker een som van honderd duizend gulden beschikbaar voor den bouw van ’n toevluchtsoord van arme onbeschermde dieren. Daarbij voegt hij nog vijftig duizend gulden om mishandelde dieren vrij te koopen en menschlievende redders te beloonen en tevens om de propaganda voor betere dierenwetten te bevorderen.”

Verbluft zaten ze allen te kijken, toen de burgemeester zweeg.

Boer Peggers riep uit: „Dat is de opkomst van ons dorp. Dat geeft vertier en verdienste. God zegene dien braven Wibbe! Wat ben ik blij, dat ik ze vroeger geholpen heb, toen hij nog tegen de wolven vocht.”

Nog nooit waren de leden van ’t gemeentebestuur zoo vreemd te moede huiswaarts gegaan, en zóó babbelziek.

Letterlijk iedereen werd aangeklampt en dan werd ’t groote nieuws verteld.

Als een loopend vuurtje ging ’t door ’t dorp!

Er komt ’n nieuwe kerk!

Er komt ’n dierenhuis!

Dien verderen dag werd bijna door niemand gewerkt!

Overal stonden groepjes menschen en overal spraken de opgewonden bewoners over ’t groote nieuws.

En later vertoonden ze elkaar ’n krant, waarin over de nieuwe kerk en ’t toevluchtsoord voor dieren werd geschreven.

Kooten scheen plotseling ’n beroemd dorp te zullen worden, want van nu af aan stroomden de bezoekers er weer heen.

Niet alleen nieuwsgierigen!

O nee! Daar kwamen de mannen, die de ruïne moesten opruimen en eerst eens door opzichters den toestand deden beschouwen.

Dan moest er land worden gekocht om daar ’t Dierenhuis neer te zetten.

De teekenaar van ’t nieuwe kerkje wilde de omgeving zien, de aannemer moest opmetingen doen.

Kortom! ’t gansche dorp leefde in ’n nieuw tijdperk.

Alle bewoners begonnen minder suf te worden, ze volgden alle voorbereidende maatregelen met stijgende belangstelling.

En vooral de jeugd liet zich niets ontgaan! Ze bleef toeschouwster bij ’t wegruimen van de ruïne, van de muren en van den halven toren....

De notaris en z’n vrouw leefden weer net als vroeger samen stil en gelukkig.

Hun pleegzoons zouden binnen korten tijd bekwame mannen in de maatschappij worden en wat ’n voldoening, dat zij dien Wibbe en dien Hesse hadden opgeleid tot flinke knappe menschen!

Maar de schitterende houding van Wibbe vervulde ze met trots!

Scheen heel Kooten niet ondersteboven te keeren, was er iemand, die Wibbe niet hemelhoog prees?

En hoe aardig bleven de vroegere jongens niet, al waren ’t nu heele heeren!

Geregeld kwamen ze over, meestal om de veertien dagen om den Zondag bij hun pleegouders te slijten.

Wibbe was niets veranderd, al bezat hij nu grooten rijkdom.

Hij dacht er niet over, daarmee te pronken of ’n lui leven te gaan leiden.

Hij werkte evenals Hesse met toewijding om eenmaal ’n nuttige werkkring te vinden als ingenieur.

Kooit deed hij Hesse ook maar eenigszins voelen, dat hij rijk was en de vriend arm.

Vast besloten om ’t geld, dat meneer Bribon hem had nagelaten, te besteden aan goede werken, leefde hij even eenvoudig als Hesse.

Geregeld konden de twee vrienden nu de voorbereiding zien.

Met weemoed hadden ze dien goeden halven toren zien afbreken....

Ach ja.... die Dodo.... de trouwe Rip en Kas.... al die aardige dieren waren van hen heengegaan.

Wat ’n mooie gelukkige tijd was het toch geweest!

Die grappige Dodo!

Hij kon niet sterven vóórdat de baas thuis was, ja, en Koko, vrijgelaten in ’t bosch, vonden ze later toch weer in de boomen bij de kerk....

En nu verdween de ruïne....

Dag aan dag waren er tal van menschen bezig om op de puinhoopen van de oude, ’n nieuwe kerk te doen herrijzen.

En als Wibbe en Hesse over waren, dan liepen ze samen om de fundamenten, later om de muren en eindelijk om ’t gebouw zelf. Het werd ’n beeldig kerkje met ’n fraai slank torentje.

Iedereen was er over uit!

Buiten ’t dorp, dicht bij de brug, daar rezen de muren van ’t Dierenhuis en ook dat trok de twee vrienden telkens en telkens weer tot zich.

Eenvoudig en doelmatig zou ’t worden, werkelijk ’n toevluchtsoord voor misdeelden en ongelukkigen onder de dieren.

Toen kwam de groote dag!

Inwijding van ’t nieuwe kerkje!

Inwijding van ’t dierenhuis!

Kort te voren hadden Hesse en Wibbe hun ingenieursexamen gedaan en vóórdat ze naar Roemenië vertrokken om daar enkele jaren werkzaam te zijn bij ’t boren van oliebronnen, wilden ze eerst de plechtigheid, ’t inwijden van de twee gebouwen, bijwonen!

Voor de tweede maal vierde Kooten feest, den eersten keer in ’t bizonder ter eere van Hesse, nu voor Wibbe.

Heel ’t dorp vlagde, en vier eerebogen waren opgericht, als huldebewijs voor den weldoener van ’t dorp.

Wibbe vond al die drukte niet eens zoo plezierig, maar dat hoorde er nu eenmaal bij.

Tal van aanzienlijke personen uit de stad zouden tegenwoordig zijn en niemand minder dan de minister van landbouw had beloofd persoonlijk ’t Dierenhuis in te wijden.

Ook voor de kerkelijke plechtigheid werden tal van bekende mannen verwacht.

Geen wonder, dat er over ’t heele dorp ’n plechtige stemming zweefde.

Geen sprake van luidruchtig gejoel of gehos! Iedereen besefte, dat de dag van heden zéér bizonder zou worden, ’t begin van ’n nieuw tijdperk van bloei.

’s Morgens elf uur stroomde ’t kleine kerkje vol menschen en daaronder heel wat vreemden.

’t Allerlaatst traden Wibbe en Hesse binnen met den notaris en z’n vrouw.

Zij kregen afzonderlijke plaatsen.

’t Orgel speelde.... de plechtige akkoorden ruischten door ’t gewelf....

Toen betrad de voorganger den preekstoel en na ’t gebed hield hij ’n ontroerende toespraak.

Hij had ’t over de naastenliefde....

Goed voor elkander zijn, maar ook voor de dieren, zoo sprak hij.

„Hèm zal ’t wel gaan, die de liefde kent: liefde toont voor al wat lijdt en hulp van noode heeft.”

Alle aanwezigen begrepen op wie de prediker doelde en later zongen zij hem van gansche harte toe.

Na afloop van de godsdienstoefening mocht iedereen vrij ’t kerkje bezichtigen en Wibbe ontving in de consistoriekamer de dankbetuigingen van heel wat mannen en vrouwen.

Niemand vermoedde, wat hij met Hesse deed, toen de kerk zoo goed als leeg was geloopen.

Met d’r tweeën beklommen ze de torentrap en vlak onder de spits keken ze samen uit over de bekende omgeving en nu doorleefden ze weer de heerlijke jaren uit hun jeugd....

Veel tijd voor overpeinzingen bleef er niet beschikbaar want dien zelfden dag moesten ze tegenwoordig zijn bij de opening van ’t Dierenhuis.

En ook deze plechtigheid liep uitstekend af.

De minister van landbouw bracht Wibbe hulde voor zijn mildheid. Hij hoopte, dat dit gebouw altijd leeg mocht staan....

Iedereen stond verbaasd over de ruimte, over de uitstekende inrichting.

Tal van zindelijke hokjes zouden heel wat mishandelde dieren kunnen bergen.

Een dierendokter was aan de stichting verbonden met een staf van verplegers en verpleegsters.

„Weet je nog, dat ik altijd dierendokter had willen worden?” zei Hesse.

„Om mij heb je ’t niet gedaan,” antwoordde Wibbe.

„’k Wilde altijd bij je blijven, dat is alles,” zei Hesse.

De vrienden drukten elkaar de hand en—ze hielden woord.

Onafscheidelijk zijn ze gebleven!

’t Groote fortuin, dat de heer Bribon Wibbe had nagelaten, schonk duizenden ongelukkigen een beter lot en behoedde honderden voor ’n vreeselijken dood.

Henk en de andere vrienden raakten in de verdere jaren op den achtergrond, maar wat Henk dikwijls zei was heel juist:

„’k Heb nooit zoo’n paar vrienden gezien en nooit zal ik den tijd vergeten, toen we nog ridders waren van den halven toren. Maar ik zal ’t blijven zoolang ik leef, dàt verzeker ik je!”