Kitabı oku: «Eens Weg», sayfa 10

Hoofdstuk 20

De stoel was comfortabel en de omgeving smaakvol, maar het zachte licht in het kantoor van Mike Nevins hielp Riley niet om zich beter te voelen. Cindy was nog steeds niet gevonden. Wie weet wat er op dit moment met haar gebeurde. Werd ze gemarteld? Net zoals Riley destijds?

De agenten die de buurt doorzochten hadden haar nog niet gevonden, zelfs niet na vierentwintig uur. Dat verraste Riley niet. Ze wist dat ze in het verkeerde gebied zochten. Het probleem was dat noch zij, noch iemand anders enig idee had waar ze dan wel moesten zoeken. Ze wilde er niet aan denken hoe ver de moordenaar haar gebracht kon hebben. Of aan de vraag of ze nog in leven was.

“We verliezen haar, Mike,” zei Riley. “Met iedere minuut die verstrijkt heeft ze meer pijn. En is ze dichter bij de dood.”

“Waarom ben je er zo zeker van dat ze de verkeerde te pakken hebben?” vroeg forensisch specialist Michael Nevins haar.

Nevins had een zorgvuldige, pietluttige persoonlijkheid, was altijd onberispelijk verzorgd en droeg een duur shirt met een vest. Daarom mocht Riley hem nog meer. Ze vond hem verfrissend. Ze hadden elkaar een jaar of tien geleden voor het eerst ontmoet, toen hij adviseur was bij een belangrijke FBI-zaak waar zij aan werkte. Zijn kantoor was in D.C., dus ze kwamen niet zo vaak bij elkaar. Maar in de loop der jaren kwamen ze erachter dat de combinatie van haar intuïtie en zijn diepgaande achtergrondkennis hun een uniek inzicht in zieke geesten gaf. Ze was deze ochtend meteen naar hem toe gereden.

“Waar zal ik beginnen?” antwoordde Riley met een rilling.

“Neem je tijd,” zei hij.

Ze nam een slokje van de heerlijke hete thee die hij haar gegeven had. “Ik heb hem gezien,” zei ze toen. “Ik heb hem wat vragen gesteld, maar ik mocht geen tijd meer met hem doorbrengen van Walder.”

“En hij komt niet overeen met jouw profiel?”

“Mike, die Darrell Gumm wil iemand zijn,” ging ze verder. “Hij heeft een of andere jeugdige fantasie over psychopaten. Hij wil er zelf een zijn. Hij wil er beroemd mee worden. Maar hij heeft het niet in zich. Hij is eng, maar hij is geen moordenaar. Hij kan nu gewoon zijn fantasie ten volste beleven, dat is het. Het is een droom die uitkomt.”

Mike wreef nadenkend over zijn kin. “En jij denkt niet dat de echte moordenaar roem wil?”

Ze zei: “Hij kan in roem geïnteresseerd zijn en hij kan het zelfs willen, maar dat drijft hem niet. Hij wordt door iets anders gedreven, iets persoonlijkers. De slachtoffers vertegenwoordigen iets voor hem en hij geniet van hun pijn, omdat ze iets of iemand representeren. Ze zijn niet willekeurig uitgekozen.”

“Maar hoe dan?”

Riley schudde haar hoofd. Ze wilde dat ze het beter kon verwoorden. “Het heeft iets met poppen te maken, Mike. Die kerel is erdoor geobsedeerd. En poppen hebben iets te maken met hoe hij zijn slachtoffers uitkiest.” Toen zuchtte ze. Nu klonk dit voor haar niet eens meer overtuigend. En toch wist ze zeker dat ze goed zat.

Mike was even stil. Toen zei hij: “Ik weet dat je een talent hebt om de aard van kwaadaardigheid te herkennen. Ik heb jouw intuïtie altijd vertrouwd. Maar als je gelijk hebt, neemt de verdachte die ze vasthouden iedereen in de maling. En niet alle FBI-agenten zijn dwazen.”

“Maar sommigen wel,” zei Riley. “Ik krijg de vrouw die hij gisteren gepakt heeft niet uit mijn gedachten. Ik blijf maar denken aan wat ze nu moet doorstaan.” Toen flapte ze het doel van haar bezoek eruit. “Mike, wil jij Darrell Gumm ondervragen? Jij hebt hem binnen één tel door.”

Mike keek geschrokken. “Ze hebben mij hiervoor niet gebeld,” zei hij. “Ik heb vanmorgen naar de zaak geïnformeerd en mij werd gezegd dat dr. Ralston hem gisteren ondervraagd heeft. Hij is het er blijkbaar mee eens dat Gumm de moordenaar is. Hij heeft Gumm zelfs een schriftelijke bekentenis laten ondertekenen. Wat betreft het Bureau is de zaak afgesloten. Ze denken dat ze nu alleen nog maar de vrouw hoeven te vinden. Ze weten zeker dat ze Gumm aan het praten kunnen krijgen.”

Riley rolde verontwaardigd met haar ogen. “Maar Ralston is een kwakzalver,” zei ze. “Hij is Walders hielenlikker. Hij zal elke conclusie trekken die Walder maar wil.”

Mike zei niets. Hij glimlachte alleen maar naar Riley. Riley wist bijna zeker dat Mike net zo over Ralston dacht als zij. Maar hij was te professioneel om dat te zeggen.

“Het is mij niet gelukt om dit uit te vogelen,” zei Riley. “Wil je in elk geval het dossier lezen en me vertellen hoe jij erover denkt?”

Mike leek diep in gedachten verzonken. Toen zei hij: “Laten we eens een beetje over jou praten. Hoe lang ben je weer aan het werk?”

Riley moest hierover nadenken. Deze zaak had haar opgeslokt, maar het was nog steeds nieuw. “Ongeveer een week,” zei ze.

Hij hield bezorgd zijn hoofd schuin. “Je gaat te snel. Dat doe je altijd.”

“De man heeft in die periode één vrouw vermoord en een andere ontvoerd. Ik had met deze zaak bezig moeten blijven sinds ik zijn werk zes maanden geleden voor het eerst zag. Ik had er nooit mee moeten stoppen.”

“Je werd onderbroken.”

Ze wist dat hij haar eigen gevangenschap en marteling bedoelde. Ze had urenlang doorgebracht met alles aan Mike beschrijven, en hij had haar erdoorheen geholpen.

“Ik ben nu terug. En er is een andere vrouw in moeilijkheden.”

“Met wie werk je nu?”

“Weer met Bill Jeffreys. Hij is geweldig, maar zijn verbeelding is niet zo actief als die van mij. Hij heeft ook geen idee.”

“Hoe is dat voor jou? Om dagelijks bij Jeffreys te zijn?”

“Goed. Hoezo?”

Mike staarde haar een moment stilletjes aan, leunde toen met een bezorgde uitdrukking naar haar toe. “Ik bedoel, weet je zeker dat je hoofd helder is? Weet je zeker dat je er helemaal bij bent? Ik denk dat wat ik vraag is: achter welke crimineel zit je écht aan?”

Riley knipperde, een beetje verrast door deze blijkbare verandering van onderwerp. “Wat bedoel je met ‘welke crimineel’?” vroeg ze.

“De nieuwe of de oude?”

Er viel een stilte tussen hen.

“Ik denk dat je hier eigenlijk bent om over jezelf te praten,” zei Mike zachtjes. “Ik weet dat je altijd moeilijk hebt kunnen geloven dat Peterson bij die explosie is overleden.”

Riley wist niet wat ze moest zeggen. Dit had ze niet verwacht; ze had niet verwacht dat het over haar zou gaan. “Dat doet er niet toe,” zei Riley.

“Hoe zit het met je medicijnen, Riley?” vroeg Mike.

Weer antwoordde Riley niet. Ze had al dagenlang haar voorgeschreven kalmeringsmiddelen niet ingenomen. Ze wilde haar concentratie niet afstompen. “Ik weet niet zeker of ik het prettig vind wat je hiermee wilt zeggen,” zei ze toen.

Mike nam een grote slok van zijn thee. “Je draagt veel emotionele bagage bij je,” zei hij. “Je bent dit jaar gescheiden en ik weet dat je daar tegenstrijdige gevoelens over hebt. En jaren geleden heb je natuurlijk je moeder verloren, op een afschuwelijke, tragische manier.”

Riley bloosde van ergernis. Ze wilde het hier niet over hebben.

“We hebben het over de omstandigheden van jouw eigen ontvoering gehad,” ging Mike door. “Je bent over je eigen grenzen gegaan. Je hebt een enorm risico genomen. Je daden waren behoorlijk roekeloos.”

“Ik heb Marie bevrijd,” zei ze.

“Ten koste van jezelf.”

Riley nam lang en diep adem. “Je zegt dat ik het misschien over mezelf heb afgeroepen,” zei ze. “Vanwege mijn huwelijk dat uit elkaar viel, vanwege hoe mijn moeder vermoord was. Je zegt dat ik misschien denk dat ik het verdien. Dus ik heb het over mezelf afgeroepen. Ik heb mezelf in deze situatie gebracht.”

Mike glimlachte sympathiek terug. “Ik zeg alleen dat je nu even heel goed naar jezelf moet kijken. Vraag je af wat er nu echt vanbinnen gaande is.”

Riley hapte naar adem, ze vocht tegen haar tranen. Mike had gelijk. Ze had zich al deze dingen al afgevraagd. Daarom raakten zijn woorden haar zo. Maar ze had die half verscholen woorden genegeerd. En het was hoog tijd om uit te zoeken of er iets van waar was. “Ik deed mijn werk, Mike,” zei ze met een gesmoorde stem.

“Dat weet ik,” zei hij. “Het was niet jouw schuld. Weet je dat? Het is het zelfverwijt waar ik me zorgen om maak. Je trekt aan wat je voelt dat je verdient. Je creëert je eigen levensomstandigheden.”

Riley stond op, ze kon niet nog meer aanhoren. “Dokter, ik werd niet ontvoerd omdat ik het aantrok,” zei ze. “Ik werd ontvoerd omdat er psychopaten rondlopen.”

*

Riley liep snel naar de dichtstbijzijnde uitgang, in de richting van de binnenplaats. Het was een schitterende zomerdag. Ze haalde een paar keer langzaam en diep adem en begon al een beetje te kalmeren. Toen ging ze op een bankje zitten en begroef haar hoofd in haar handen.

Op dat moment trilde haar mobiel.

Marie.

Ze voelde meteen dat het telefoontje dringend was. Riley nam de telefoon aan en hoorde niets anders dan krampachtig gehijg. “Marie,” vroeg Riley bezorgd, “wat is er?”

Heel even hoorde Riley alleen maar gesnik. Marie was er zelfs nog erger aan toe dan dat zij was.

“Riley,” hijgde Marie uiteindelijk, “heb je hem gevonden? Ben je naar hem op zoek gegaan? Heeft íémand naar hem gezocht?”

Rileys moed zakte haar in de schoenen. Natuurlijk had Marie het over Peterson. Ze wilde haar geruststellen met het feit dat hij echt dood was, omgekomen in die explosie. Maar hoe kon ze dat zo definitief zeggen als ze zelf nog twijfelde? Ze dacht aan wat forensisch rechercheur Betty Richter een paar dagen geleden tegen haar had gezegd over de kans dat Peterson echt dood was.

Ik zou zeggen negenennegentig procent.

Dat getal had Riley niet gerustgesteld. En dat was het laatste dat Marie nu wilde of moest horen. “Marie,” zei Riley ellendig, “er is niets wat ik kan doen.”

Marie liet een wanhopige jammerklacht horen, waardoor Riley de rillingen over haar rug liepen.

“O god, dan ís hij het!” riep ze. “Het kan niemand anders zijn.”

Rileys zenuwen stonden op scherp. “Waar heb je het over, Marie? Wat is er gebeurd?”

Maries woorden kwamen in een panische stroom naar buiten. “Ik zéí toch dat hij me belde. Ik heb mijn huistelefoon afgesloten, maar op een of andere manier heeft hij het nummer van mijn mobiel gevonden. Hij blijft me de hele tijd bellen. Hij zegt niets, hij belt alleen maar en ademt, maar ik weet dat hij het is. Wie kan het anders zijn? En hij is hier geweest, Riley. Hij is bij mijn huis geweest.”

Riley raakte met de minuut verontrustender. “Wat bedoel je?” vroeg ze.

“Ik hoor ’s nachts geluiden. Hij gooit dingen tegen de deur en mijn slaapkamerraam. Kiezelsteentjes, denk ik.”

Rileys hart sloeg een slag over toen ze aan de kiezelsteentjes bij haar eigen voordeur dacht. Kon Peterson echt nog leven? Verkeerde zowel zij als Marie weer in gevaar?

Ze wist dat ze haar woorden voorzichtig moest kiezen. Marie balanceerde duidelijk op het randje van een extreem gevaarlijke afgrond. “Ik kom er nu meteen aan, Marie,” zei ze. “En ik laat het Bureau dit natrekken.”

Marie liet een ruwe, wanhopige en bittere lach horen. “Natrekken?” herhaalde ze. “Laat maar, Riley. Je hebt het al gezegd. Er is niets wat je kunt doen. Jij gaat niets doen. Niemand gaat iets doen. Niemand kán iets doen.”

Riley stapte in haar auto en zette de telefoon op speaker zodat ze kon praten en rijden. “Blijf aan de telefoon,” zei ze, terwijl ze haar auto startte en naar Georgetown ging. “Ik kom naar je toe.”