Kitabı oku: «Eens Weg», sayfa 13

Hoofdstuk 26

Riley arriveerde bij het uitvaartcentrum in Georgetown vlak voordat de dienst van Marie zou beginnen. Ze haatte begrafenissen. Ze vond het nog erger dan bij een plaats delict aankomen waar een zojuist vermoord lichaam lag. Begrafenissen kwamen altijd op een of andere verschrikkelijke manier harder bij haar binnen. Maar Riley had nog steeds het gevoel dat ze Marie iets verschuldigd was, hoewel ze niet zeker wist wat.

Het uitvaartcentrum had een gevel van prefab stenen panelen en witte zuilen aan de voorzijde van de portiek. Ze ging een gestoffeerde ontvangstruimte met airco binnen die naar een gang leidde met behang in zachte pastelkleuren, bedoeld om noch gedeprimeerd noch vrolijk te zijn. Het had een averechts effect op Riley; haar gevoel van wanhoop werd erger. Ze vroeg zich af waarom uitvaartcentra niet meer de trieste en ongezellige plekken konden zijn die ze behoorden te zijn, zoals mausolea of mortuaria, zonder al deze pretentieuze opsmuk.

Ze kwam langs een paar kamers, sommige met doodskisten en bezoekers, andere leeg, totdat ze aankwam bij de ruimte waar de dienst van Marie gehouden zou worden. Aan het einde van de kamer zag ze de open kist, gemaakt van gepolijst hout met aan de zijkanten langwerpige koperen handvatten. Er waren misschien vijfentwintig mensen. Veel van hen zaten, sommigen liepen fluisterend rond. In de kamer klonk zachte orgelmuziek. Een korte rij bezoekers passeerde de kist en keken er even in.

Ze ging in de rij staan en ineens stond ze naast de kist, neerkijkend op Marie. Hoewel Riley zich er mentaal op had voorbereid, schrok ze ervan. Het gezicht van Marie was onnatuurlijk passief en sereen, niet verdraaid en gekweld, zoals eruit had gezien toen ze aan die lamp hing. Dit gezicht was niet gespannen en angstig, zoals het was toen ze nog persoonlijk met elkaar spraken. Het leek verkeerd. Eigenlijk leek het erger dan verkeerd.

Ze liep snel langs de kist en zag een wat ouder echtpaar vooraan zitten. Ze nam aan dat het de ouders van Marie waren. Ze werden vergezeld door een man en vrouw van ongeveer Rileys leeftijd. Dat zouden dan wel de broer en zus van Marie zijn. Riley dook in haar herinneringen van gesprekken met Marie terug en herinnerde zich dat ze Trevor en Shannon heetten. Ze had geen idee wat de namen van haar ouders waren.

Riley overwoog om te stoppen en de familie haar medeleven te betuigen. Maar hoe kon ze zichzelf voorstellen? Als de vrouw die Marie uit gevangenschap had gered, alleen om later haar levenloze lichaam te vinden? Nee, ze was beslist de laatste persoon die zij nu wilden zien. Het was het beste om hen in vrede te laten rouwen.

Terwijl ze naar de achterkant van de ruimte liep, besefte Riley zich dat ze hier niemand herkende. Dat was raar en verschrikkelijk triest. Na al die talloze uren van videochats en hun persoonlijke gesprekken hadden ze geen enkele vriend gemeen.

Maar ze hadden wel één vreselijke vijand gemeen: de psychopaat die hen beiden vastgehouden had. Was hij hier vandaag? Riley wist dat moordenaars geregeld begrafenissen en graven van hun slachtoffers bezochten. Diep vanbinnen, hoezeer ze het ook aan Marie verschuldigd was, moest ze toegeven dat dit de echte reden was dat ze vandaag hierheen was gekomen. Om Peterson te vinden. Het was ook daarom dat ze een verborgen wapen droeg; haar persoonlijke Glock die ze normaal in een kistje in de kofferbak van haar auto bewaarde.

Terwijl ze naar de achterkant van de ruimte liep, scande ze de gezichten van de mensen die al zaten. Ze had een glimp van het gezicht van Peterson in de gloed van zijn gasbrander gezien en ze had foto’s van hem gezien. Maar ze had hem nooit goed kunnen bekijken. Zou ze hem herkennen?

Haar hart bonkte toen ze wantrouwend alle gezichten bekeek. Ze zocht in iedereen naar een moordenaar. Ze werden al snel een waas van gezichten vol smart die haar verward aanstaarden.

Zonder voor de hand liggende verdachten te zien, ging Riley in de stoel bij het gangpad in de achterste rij zitten, afgezonderd van de rest, waar ze iedereen kon zien die binnenkwam of wegging.

Een jonge dominee ging op een verhoging staan. Riley wist dat Marie niet religieus was, dus de dominee moest een idee van haar familie zijn. De laatste mensen gingen zitten en iedereen werd stil.

Met een halfluide en behoorlijk professioneel klinkende stem begon de dominee met vertrouwde woorden. “Al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want gij zijt bij mij; uw stok en uw staf beschermen mij.” De dominee wachtte even. In de korte stilte echode een enkel zin door Rileys hoofd...

Ik vrees geen kwaad.

Op een of andere manier kwam dit enorm ongepast over. Wat betekende het trouwens om ‘geen kwaad te vrezen’? Hoe kon dat in hemelsnaam een goed idee zijn? Als Marie maanden geleden banger geweest was, waakzamer, misschien was ze dan helemaal niet in handen van Peterson gevallen.

Dit was absoluut een tijd om bevreesd voor kwaad te zijn. Er liep genoeg kwaad rond.

De dominee begon weer te spreken. “Mijn vrienden, we zijn hier bij elkaar om te rouwen om het verlies en om het leven te vieren van Marie Sayles, dochter, zuster, vriendin en collega...” Toen begon de dominee met een standaardtekst over verlies, vriendschap en familie. Hoewel hij het ‘overlijden’ van Marie als ‘voortijdig’ omschreef, zei hij niets over het geweld en de angst die haar tijdens de laatste weken van haar leven hadden achtervolgd.

Riley sloot zich snel van zijn preek af. En ze dacht aan de woorden in het zelfmoordbriefje van Marie.

Dit is de enige manier.

Riley voelde een diep schuldgevoel in zich opwellen, zo hevig dat ze bijna niet kon ademen. Ze wilde naar de voorkant van de ruimte rennen, de dominee opzijduwen en aan deze mensen bekennen dat het allemaal, allemaal haar schuld was. Zij had Marie in de steek gelaten. Zij had iedereen die van Marie hield in de steek gelaten. Zij had zichzelf in de steek gelaten.

Riley vocht tegen de drang om te biechten, maar haar ongemak kreeg een wrede helderheid. Eerst waren er de bakstenen van het uitvaartcentrum, gekke witte zuilen en pastelkleurig behang. Toen was er het gezicht van Marie, zo onnatuurlijk en kleurloos in de kist. En nu was hier de prediker, gebarend en pratend als een of ander stuk speelgoed, een miniatuurrobot en de gemeenschap van kleine hoofden dobberden terwijl hij tegen hen sprak.

Het is net een poppenhuis, bedacht Riley opeens. En Marie was in de kist gelegd; geen echt lichaam, maar een neplichaam, op een nepbegrafenis.

Riley werd overspoeld door afgrijzen. De twee moordenaars – Peterson en degene die Cindy MacKinnon en de anderen vermoord had – smolten samen in haar hoofd. Het maakte niet uit dat de koppeling compleet ongegrond en irrationeel was. Ze kon ze niet ontwarren. Ze werden één voor haar.

Het leek alsof deze goed uitgevoerde uitvaart het laatste onderdeel was van het monster. Alsof het een aankondiging was dat er nog veel meer slachtoffers en veel meer begrafenissen zouden volgen.

Terwijl ze daar zat, zag Riley vanuit haar ooghoeken iemand stilletjes de dienst binnenkomen die op de andere hoek van de laatste rij ging zitten. Ze draaide haar hoofd een klein beetje om te zien wie er midden in de dienst binnenkwam en ze zag een man die informeel gekleed was, een honkbalpet ver over zijn hoofd had getrokken waarmee hij zijn ogen bedekte. Haar hart ging sneller kloppen. Hij zag er groot en sterk genoeg uit om haar te overmeesteren als hij haar te pakken zou krijgen. Zijn gezicht was hard, zijn kaken strak, en ze vond dat hij er schuldig uitzag. Kon hij de moordenaar zijn die ze zocht?

Riley besefte dat ze bijna zat te hyperventileren. Ze ademde langzamer tot haar hoofd weer helderder werd. Ze moest zichzelf onder controle houden om niet overeind te springen en de laatkomer te arresteren. De dienst kwam duidelijk tot een einde en ze kon hem niet onderbreken en de herinnering aan Marie beledigen. Ze moest wachten. Maar stel dat hij het niet was?

Maar toen, tot haar verrassing, stond hij plotseling op en verliet de ruimte. Had hij haar gezien?

Riley sprong op en liep achter hem aan. Ze voelde dat hoofden zich draaien door haar plotselinge vertrek, maar dat maakte nu niets uit.

Ze draafde door de gang van het uitvaartcentrum naar de ingang en toen ze de voordeur opengooide, zag ze dat de man snel over de stoep wegliep. Ze trok haar pistool en ging achter hem aan. “FBI!” riep ze. “Stop!”

De man draaide rond om haar aan te kijken.

“FBI!” herhaalde ze en ze voelde zich weer naakt zonder haar penning. “Hou je handen waar ik ze kan zien.”

De man keek haar volledig overdonderd aan.

“Legitimatie!” blafte ze.

Zijn handen trilden, van angst of van verontwaardiging, Riley wist niet zeker welke van de twee. Hij pakte een portemonnee met rijbewijs en toen ze het bekeek, zag ze dat het hem als een inwoner van Washington identificeerde.

“Hier is mijn legitimatie,” zei hij. “Waar is die van u?”

Rileys vastberadenheid slipte weg. Had ze het gezicht van deze man ook eerder gezien? Ze wist het niet zeker.

“Ik ben een advocaat,” zei de man, nog steeds erg geschrokken. “En ik ken mijn rechten. U kunt maar beter een goede reden hebben om zomaar een pistool op mij te richten. Midden op straat.”

“Ik ben agent Riley Paige,” zei ze. “Ik moet weten waarom u bij die begrafenis aanwezig was.”

De man bekeek haar beter. “Riley Paige?” vroeg hij. “De agent die haar gered heeft?”

Riley knikte. Het gezicht van de man betrok ineens van wanhoop. “Marie was een vriendin,” zei hij. “We waren maanden geleden nog heel hecht. En toen overkwam haar die afschuwelijke gebeurtenis en...” De man slikte een snik weg. “Ik heb het contact met haar verloren. Het was mijn schuld. Ze was een goede vriendin en ik heb het laten verwateren. En nu krijg ik nooit meer een kans om...” De man schudde zijn hoofd. “Ik zou willen dat ik terug kon gaan en alles anders doen. Ik voel me er gewoon zo slecht over. Ik kon niet eens de begrafenis uitzitten. Ik moest weg.”

Deze man voelde zich schuldig, besefte Riley, en gekwetst. Om redenen erg gelijk aan die van haar. “Het spijt me,” zei Riley zachtjes, leeg, en ze liet haar pistool zakken. “Het spijt me echt. Ik zal de klootzak die haar dit heeft aangedaan vinden.”

Terwijl ze zich omdraaide om weg te lopen, hoorde ze hem met een verbouwereerde stem roepen. “Ik dacht dat hij al dood was?”

Riley antwoordde niet. Ze liet de diepbedroefde man op de stoep staan.

En terwijl ze wegliep, wist ze precies waar ze naartoe moest. Naar een plek waarvan niemand op aarde, behalve Marie, kon begrijpen waarom.

*

Riley reed door de straten van de stad. De stijlvolle huizen van Georgetown gingen over in een bouwvallige buurt die ooit een welvarend industrieel gebied was geweest. Veel gebouwen en winkels waren verlaten en de lokale inwoners waren arm. Hoe verder ze reed, hoe erger het werd.

Uiteindelijk parkeerde ze bij een huizenblok dat alleen maar uit een onbewoonbaar verklaarde rij woningen bestond. Ze stapte uit de auto en vond al snel waar ze naar zocht.

Aan de rand van een breed, kaal stuk grond stonden twee lege woningen. Nog niet zo lang geleden hadden hier drie verlaten huizen gestaan. Peterson had het middelste huis gekraakt en als zijn geheime schuilplaats gebruikt. Het was de perfecte plek voor hem, ver bij de bewoning vandaan, zodat niemand het geschreeuw van onder het huis kon horen.

Nu was alles hier met de grond gelijk gemaakt. Al het bewijs was weggeruimd en er begon weer gras te groeien. Riley begon zich te visualiseren hoe het eruit had gezien toen de huizen er nog stonden. Dat was niet gemakkelijk. Toen de huizen er nog stonden was ze er maar één keer geweest. En toen was het nacht.

Toen ze de open plek op liep, kwamen de herinneringen bij haar terug...

Riley volgde hem al de hele dag, en ook de nacht. Bill was voor een ander spoedgeval weggeroepen en Riley had dom genoeg besloten om de man hier in haar eentje naartoe te volgen.

Ze keek hoe hij het vervallen, kleine huis met dichtgetimmerde ramen binnenging. Toen, een paar tellen later, ging hij weer weg. Hij was te voet en ze wist niet waar hij heen ging.

Ze dacht even na of ze om versterking zou vragen. Ze besloot van niet. De man was weggegaan en als het slachtoffer echt in dat huis was, kon ze haar niet nog een minuut langer alleen en in kwelling laten. Ze liep naar de veranda en wurmde zich tussen de planken die maar gedeeltelijk de ingang blokkeerden door.

Ze knipte haar zaklantaarn aan. De lichtbundel weerkaatste tegen minstens een stuk of tien gasbranders aan. Dat was geen verrassing. Zij en Bill wisten dat de verdachte geobsedeerd was door vuur.

Toen hoorde ze gekras van onder de vloer vandaan komen, gevolgd door een zwak gejammer...

Riley onderbrak de stroom aan herinneringen. Ze keek om zich heen. Ze voelde zich zeker – angstaanjagend zeker – dat ze nu op de exacte plek stond die ze zowel vreesde als zocht. Hier waren zij en Marie gekooid geweest in die donkere en smerige kruipruimte.

De rest van het verhaal zat nog steeds vers in haar hoofd. Riley was door Peterson gevangengenomen toen ze Marie had bevrijd. Marie had een paar kilometer in een complete staat van shock weten weg te strompelen. Tegen de tijd dat ze werd gevonden, had ze geen idee waar ze gevangen was gehouden. Riley was alleen in het donker achtergelaten om zelf een weg naar buiten te vinden.

Na wat een eeuwigdurende nachtmerrie had geleken, waarin ze herhaaldelijk door de gasbrander van Peterson was gemarteld, was Riley ontsnapt. Daarna had ze Peterson bijna bewusteloos geslagen. Iedere klap gaf haar een geweldig gevoel van rechtvaardiging. Misschien was het daardoor, die kleine overwinning, dacht ze, dat zij beter dan Marie was hersteld.

Toen, krankzinnig en gek geworden van angst en uitputting, had Riley alle gastanks opengedraaid. Terwijl ze het huis ontvluchtte, had ze een aangestoken lucifer naar binnen gegooid. De explosie had haar de straat op gesmeten. Iedereen was verbaasd dat ze het overleefd had.

Nu, twee maanden na die explosie, stond Riley naar haar grimmige arbeid te kijken: een open plek waar niemand woonde, en waar waarschijnlijk voorlopig niemand kón wonen. Het leek op een perfecte verbeelding van wat er van haar leven geworden was. Op een of andere manier leek het op het einde van de weg; voor haar tenminste.

Ze werd door een misselijkmakend gevoel van duizeligheid overvallen. Ze stond nog steeds op dat grasveldje en ze had het gevoel dat ze viel, viel, viel. Ze tuimelde recht in de gapende afgrond voor haar neus. Zelfs in het daglicht leek de wereld verschrikkelijk donker, zelfs donkerder dan het in die kooi in de kruipruimte was geweest. Er leek geen bodem in de afgrond te zijn en geen eind aan haar val.

Riley dacht weer aan de inschatting van Betty Richter, van de kans dat Peterson gedood was.

Ik zou zeggen negenennegentig procent.

Maar die zeurende één procent maakte op een of andere manier die andere negenennegentig betekenisloos en belachelijk. En trouwens, zelfs als Peterson inderdaad dood was, wat zou dat uitmaken? Riley dacht aan de afschuwelijke woorden door de telefoon van Marie op de dag van haar zelfmoord.

Misschien is hij net als een geest, Riley. Misschien is dat gebeurd toen je hem opblies. Je hebt zijn lichaam gedood, maar niet zijn kwaadaardigheid.

Ja, dat was het. Ze had haar hele leven een verloren gevecht gevochten. Tenslotte achtervolgde kwaadaardigheid de wereld, net zoals het deze plek achtervolgde waar zij en Marie zo afschuwelijk hadden geleden. Het was een les die ze als klein meisje had moeten leren, toen ze de moord op haar moeder niet had kunnen voorkomen. De les kwam als een mokerslag bij haar binnen door de zelfmoord van Marie. Het had geen nut om haar te redden. Het had geen zin om iemand te redden, zelfs niet zichelf. Uiteindelijk zou het kwaad overheersen. Het was zoals Marie haar door de telefoon gezegd had.

Je kunt een geest niet verslaan. Geef het op, Riley.

En Marie, die zoveel dapperder was geweest dan Riley, had eindelijk het heft in eigen handen genomen. Ze had haar keuze in vijf simpele woorden uitgelegd.

Dit is de enige manier.

Maar dat was geen moed, om je eigen leven te nemen. Dat was lafheid.

Door de duisternis van Riley klonk een stem.

“Alles in orde, mevrouw?”

Riley keek op. “Wat?”

Toen, langzaam, realiseerde ze zich dat ze op haar knieën op een leeg perceel zat. De tranen stroomden langs haar gezicht.

“Moet ik iemand voor u bellen?” vroeg de stem. Riley zag dat er een vrouw op de stoep stil was blijven staan, een oudere vrouw in sjofele kleren, maar met een bezorgde blik op haar gezicht.

Riley kreeg haar gesnik onder controle en ging staan. De vrouw schuifelde weg. Riley stond daar maar, als verdoofd. Als ze geen einde kon maken aan haar eigen afgrijzen, wist ze een manier om zichzelf ertegen te verdoven. Het was niet dapper en het was niet eerbaar, maar Riley was voorbij het punt dat het haar iets kon schelen. Ze kwam er niet langer tegen in opstand. Ze stapte in haar auto en reed naar huis.