Kitabı oku: «In de gaten», sayfa 6
HOOFDSTUK TIEN
Het hele studentenhuis was griezelig stil toen Riley door de gang naar haar kamer liep. Het was natuurlijk laat. Maar zelfs op dit moment van de nacht speelde iemand op de etage meestal muziek, vaak te hard. Niemand leek daar meer zin in te hebben.
Het leven is hier nu anders, dacht Riley.
Ze vroeg zich af of de dingen ooit terug zouden gaan zoals ze waren vóór de moord op Rhea.
Ze opende zachtjes haar deur in de hoop Trudy niet wakker te maken. Maar zodra Riley de donkere kamer binnenstapte, hoorde ze Trudy’s stem roepen.
‘Riley!’
Riley voelde een schok van alarm. Trudy klonk wanhopig. Riley deed het licht aan en zag Trudy rechtop in haar bed zitten.
‘Trudy!’ zei Riley. ‘Wat is er aan de hand?’
‘Wat is er aan de hand?’ echode Trudy. ‘Ik heb nog geen oog dicht kunnen doen vanaf het moment dat ik naar bed ben gegaan. Ik heb me vreselijk veel zorgen om je gemaakt. Heb je enig idee hoe lang je weg bent geweest? Ik wist niet wat ik moest doen. Ik vroeg me af of ik de politie moest bellen.’
Riley ging op het bed naast haar kamergenoot zitten.
‘Het spijt me dat ik je van streek heb gemaakt,’ zei ze. ‘Het gaat goed met me.’
Trudy schudde haar hoofd.
‘Nee, het gaat niet goed met je. Er is iets aan de hand. Je doet vreemd, je blijft laat buiten terwijl er ergens een moordenaar rondloopt. Ik weet het, ik weet het… Zimmerman heeft gezegd dat wat Rhea is overkomen persoonlijk is en dat er niemand anders vermoord wordt. Maar ik kan het niet helpen dat ik bang ben. Waar was je eigenlijk? Wat was je aan het doen?’
Riley hield een zucht tegen.
Als ze haar alles vertelde wat ze had gedaan, dan zou Trudy denken dat ze echt gek wás. Toch verdiende haar kamergenoot op zijn minst enige uitleg.
‘Ik ben bij de Centaur’s Den geweest,’ zei Riley. ‘Ik heb een biertje gedronken. En ik kwam Rory Burdon tegen en heb een beetje met hem zitten praten. Hij heeft het nogal moeilijk.’
Riley zweeg even en voegde eraan toe: ‘Wist je dat Rory verliefd was op Rhea?’
Trudy’s ogen werden groot.
‘Nee!’ zei ze. ‘Die arme gozer. Heb je hem verteld hoe Rhea over hem dacht?’
Riley schudde haar hoofd.
‘Nee, hij voelde zich al naar genoeg. Hij voelt zich vreselijk schuldig. Hij vindt dat hij haar die avond naar huis had moeten brengen.’
Trudy kromp ineen en liet haar hoofd zakken. Riley realiseerde zich plotseling dat ze het verkeerde had gezegd.
Ze wist tenslotte dat Trudy hetzelfde voelde, misschien alleen wat erger. Ze was te dronken geweest om zelfs maar te merken wanneer Rhea vertrokken was.
Riley dacht dat ze maar beter van onderwerp kon veranderen.
‘Ik ben ook naar het politiebureau geweest,’ zei ze.
‘Waarom?’ vroeg Trudy.
Riley aarzelde en zei toen: ‘Ik weet het niet, ik... Ik denk dat ik gewoon wilde weten of ze al verder kwamen met... je weet wel.’
Trudy zat stil. Ze leek graag te willen horen wat Riley vervolgens zou gaan zeggen.
Riley zei: ‘Ze lijken te denken dat het iemand was die Rhea niet eens kende. Iemand die gewoon op doorreis was. Ze denken dat hij nu weg is. Ze denken ook dat hij op andere plaatsen hetzelfde heeft gedaan. Ze zeiden dat de FBI misschien zou kunnen helpen.’
Trudy keek verbaasd.
‘Maar Dr. Zimmerman zei...’
‘Ja, ik weet het,’ zei Riley. ‘Maar de politie ziet het anders. Hoe dan ook, niemand lijkt te denken dat de rest van ons in gevaar is.’
Trudy staarde de ruimte in.
‘Ik wou dat ik dat kon geloven,’ zei ze.
Ik wou dat ik dat ook kon geloven, dacht Riley, zich het gevoel herinnerend dat ze net van de moordenaar had opgevangen die in de buurt was, haar in de gaten houdend.
Plotseling liet Trudy Riley schrikken door haar stevig te omhelzen.
Ze begon te huilen en zei: ‘O, Riley, laat me alsjeblieft niet meer zo schrikken? Ik weet dat er geen reden meer is om bang te zijn, maar ik kan er niets aan doen. Je bent mijn beste vriendin. En het idee om je te verliezen na wat er met Rhea is gebeurd...’
Trudy was te overweldigd om verder te praten. Ze snikte in Riley’s armen.
Riley wist niet wat ze moest doen of zeggen. Kon ze echt beloven dat ze niet meer alleen weg zou gaan?
Waarom niet? dacht ze.
Het leek alleen maar redelijk.
Maar niets van wat Riley kort geleden had meegemaakt, voelde redelijk. Ze voelde zich gedreven door het moment van vreselijke binding die ze met de moordenaar had gevoeld. Zou ze de aantrekkingskracht kunnen weerstaan als ze die verbinding opnieuw zou voelen? Was dit echt de laatste keer dat ze alleen de nacht in ging om hem te vinden, hem te begrijpen?
Ze maakte zich voorzichtig uit Trudy’s armen los.
‘Het spijt me dat ik je bang heb gemaakt,’ zei ze. ‘Ik zal proberen het niet nog een keer te doen. Hoe dan ook, het is laat en je moet wat slapen. Ik ook. Ik ga even een douche nemen.’
Trudy knikte en leek nu wat rustiger.
Riley verzamelde haar pyjama en badjas, deed het licht uit en verliet de kamer.
Terwijl ze naar de badkamer liep, kwam er een golf van uitputting over haar heen. Het was een lange, vreemde, verontrustende dag geweest. Ze moest echt wat rusten voor de lessen van morgen.
Maar op een of andere manier betwijfelde ze dat ze vannacht goed zou slapen.
*
Er klonk een schot.
Kleine Riley was weer in de snoepwinkel en ze rook buskruit.
Een slechte man had haar mammie net neergeschoten.
Ze liet haar handvol snoep vallen en riep...
‘Mammie!’
Maar toen ze naar de verfrommelde figuur op de vloer keek, was het mama helemaal niet.
Het was een andere vrouw, jonger dan mama, en er stroomde bloed uit haar keel. Ze was dood en haar ogen staarden omhoog naar de kleine Riley.
En om de een of andere reden, alsof ze haar van een andere tijd of plaats kende, wist de kleine Riley haar naam.
‘Rhea,’ zei ze.
Ze vocht tegen haar angst en draaide zich om en keek op naar de man met de panty over zijn hoofd.
Er kwam nog steeds rook uit zijn pistool.
‘Wie ben jij?’ blafte ze en ze probeerde niet als het kleine meisje te klinken dat ze was. ‘Laat me je gezicht zien.’
De man staarde haar een ogenblik door de panty aan.
Toen trok hij het langzaam van zijn hoofd en...
Het was helemaal geen man.
Het was een andere vrouw.
En de kleine Riley wist wie de vrouw was.
Het was Riley zelf, helemaal volwassen!
Riley werd uit haar nachtmerrie gewekt door het geluid van de telefoon in de kamer.
Ze opende haar ogen en zag ochtendlicht door het raam naar binnen stromen. Trudy lag in haar bed diep te slapen. Riley overwoog om de telefoon te laten rinkelen totdat het antwoordapparaat in werking trad. Maar het rinkelen en het geluid van de welkomsttekst zouden Trudy zeker zonder goede reden wakker maken.
Riley stapte uit bed en nam de telefoon op.
Een norse mannelijke stem sprak tegen haar.
‘Hé, meisje.’
Riley herkende de stem meteen en ze was niet erg blij om het te horen.
Het was haar vader.
Maar waarom belde hij haar? Hij had niet eens een telefoon.
Hij moest vanuit een telefooncel in de stad bellen.
Maar waarom? vroeg ze zich af.
‘Hallo papa,’ zei ze.
Er viel een stilte.
Even vroeg Riley zich af...
Heeft een van ons nog iets anders te zeggen?
Dingen waren al vele jaren gespannen tussen hen.
Van tijd tot tijd probeerden ze allebei hun hand te reiken en scherven te lijmen, en Riley bezocht hem zelfs elk jaar in zijn blokhut in de Appalachen. Ze hadden zelden echt ruzie, maar als ze dat hadden, dan konden het erg vervelend worden. Wat ze allebei ook probeerden, ze waren nooit op hun gemak bij elkaar.
‘Hoe gaat het met je?’ vroeg Riley.
Ze hoorde een lang, vertrouwd gegrom.
‘Nou, je weet hoe het is. Het is geen hertenseizoen, dus ik ben aan het vissen. Voornamelijk forel. Het vissen was wel oké.’
De vermelding van vissen bracht scènes terug van het vissen met haar vader, en ook het schieten van kleiner wild - eekhoorns, kraaien en marmotten. Riley hield er niet van om op herten te jagen, dus dat deed ze nooit met hem. Het land rondom zijn blokhut was prachtig, ook al voelde ze zich ongemakkelijk in zijn gezelschap. Hij had de blokhut kort na zijn pensionering als marine kapitein gekocht.
Het was daar eenzaam, vooral tijdens de winter. Maar haar vader hield daarvan. Hij was altijd een harde man geweest die over het algemeen niet met mensen op kon schieten, en de echte bitterheid was begonnen nadat Riley’s moeder was vermoord.
Er viel weer een stilte. Riley wist dat het haar beurt was om iets over zichzelf te zeggen.
Maar moest ze hem vertellen over wat er de afgelopen dagen was gebeurd?
Hoe zou hij reageren?
Ze zei: ‘Papa, er is hier een moord gepleegd. Hier in mijn studentenhuis, op mijn etage. Een meisje dat ik heel goed kende. Haar keel was doorgesneden. Niemand weet wie het gedaan heeft.’
Er was nu nog meer stilte. Riley vroeg zich af of hij überhaupt iets zou zeggen.
‘Nou,’ zei hij uiteindelijk langzaam, ‘je weet hoe je op jezelf moet passen.’
Riley voelde een vreemde steek. Het duurde even voordat ze besefte waarom. Ze had in de psychologie precies hierover gestudeerd: een probleem dat ‘dubbele binding’ werd genoemd, wanneer iemand tegenstrijdige boodschappen aan iemand anders gaf.
En in dit geval gaf haar vader haar absoluut tegenstrijdige berichten.
Aan de ene kant liet hij haar weten dat ze zijn zorgen en ongerustheid niet waard was. Aan de andere kant vertelde hij haar dat ze taai was zoals hij, en misschien bewonderde hij haar zelfs een beetje.
Riley kon deze twee berichten eenvoudigweg niet met elkaar rijmen. Haar studies hielpen haar tenminste begrijpen waarom dat zo verontrustend was.
Toen vroeg haar vader: ‘Wat is tegenwoordig je hoofdvak?’
Riley slikte haar irritatie weg. Ze wist wat er zou komen. Ze hadden dit gesprek eerder gehad.
‘Psychologie,’ zei ze.
‘Dat is niet goed,’ zei hij, ‘je moet erover denken om je hoofdvak te veranderen.’
Riley voelde een drang om uit te leggen waarom hij het mis had. Maar een oud, vertrouwd instinct begon te werken.
Als ze hem de waarheid vertelde, dat ze graag psychologie studeerde, en bovendien, dat dit het tweede semester van haar laatste jaar was en het te laat was om te veranderen, dan zou hij zijn geduld verliezen en zou het telefoontje slecht eindigen.
‘Ik zal erover nadenken, papa,’ loog ze, in de hoop dat het probleem opgelost was.
Maar ze voelde dat het gesprek al een vervelende wending nam.
Hij zei: ‘Meisje, het is tijd dat je jezelf iets bedenkt. Je bent niet gemaakt voor een normaal leven. Het heeft geen zin om te proberen erbij te horen, te proberen te leven en te werken zoals andere mensen. Het zit niet in je bloed. Het zit niet in je aard.’
Nu stond Riley op het punt haar geduld te verliezen.
Ze had deze toespraak al heel vaak gehoord en het was weer de dubbele binding.
Zei haar vader tegen haar dat ze op de een of andere manier uitzonderlijk was en voorbestemd om grote dingen in het leven te doen?
Of zei hij haar gewoon dat ze een of andere freak was?
Ze wist het niet. Ze was er vrij zeker van dat hij het ook niet wist.
Hoe dan ook, het was tijd om het gesprek te beëindigen.
‘Het was aardig van je om te bellen, papa,’ zei ze. ‘Ik moet me klaarmaken voor de les.’
Weer viel er een stilte.
Net zoals zij vaak had, voelde Riley dat haar vader moeite had om woorden te vinden om iets te zeggen dat hij wanhopig wilde zeggen, maar gewoon niet kon zeggen.
‘Oké,’ zei hij uiteindelijk. ‘Schrijf me af en toe eens.’
Het gesprek eindigde. Riley zat daar verdrietig en leeg en ook bezorgd.
Die woorden weergalmden door haar hoofd...
‘Je bent niet gemaakt voor een normaal leven.’
Haar vader had haar dat al vaak verteld en ze was er meestal in geslaagd om het te negeren.
Maar nu, na wat er gisteravond gebeurd was, kon ze het niet helpen om zich af te vragen...
Heeft hij gelijk?
Na zo’n turbulente jeugd en tienerjaren had ze soms wanhopig naar het soort normaliteit verlangd dat ze overal ter wereld om haar heen zag, een echtgenoot, kinderen, een stabiele carrière, een comfortabele toekomst.
Maar nu kon ze niet anders dan voelen dat de dingen veranderd waren, letterlijk van de ene dag op de andere dag.
Wat betekende het dat ze het zo gemakkelijk, zo fascinerend vond om zich in een moordenaar in te leven, om de wereld door zijn ogen te zien, hoe kort ook?
Riley probeerde haar zorgen van zich af te schudden.
Het was tijd om zich klaar te maken voor haar dag.
HOOFDSTUK ELF
Terwijl Riley achter haar bureau zat om haar leerboek voor de klas van professor Hayman te lezen, bleef haar geest afdwalen naar een ander boek, het boek dat in haar bureaula lag: Donkere Geesten: De Moordlustige Persoonlijkheid Onthuld, door Dexter Zimmerman.
Ze wist dat ze het echt al aan professor Hayman terug had moeten geven. Hij had het haar twee weken geleden uitgeleend en ze had het drie keer gelezen. Hij had het niet teruggevraagd, hij had er zelfs helemaal niet met haar over gesproken. Misschien was hij vergeten dat hij het haar had geleend.
Toch leek het verkeerd om gewoon vast te houden aan iets wat niet van haar was.
Ik ben toch niet van plan om het nog een keer te lezen, dacht ze.
Maar de betovering van het boek bleef haar terugtrekken in de vreemde en verboden werelden die het in detail beschreef.
Waarom zou ik me tot moordlustige persoonlijkheden aangetrokken voelen?, vroeg ze zich af.
Waarom is het interessant om over vreselijke mensen te leren? Waarom wil ik weten wat hen zo gemaakt heeft?
Ze realiseerde zich dat ze nog meer geïnteresseerd was in hoe ze gepakt werden, en in waarom het zo lang duurde voordat sommigen van hen gepakt werden.
Dat moet tenminste een gezonde interesse zijn, zei ze tegen zichzelf.
Toch wist ze zeker dat geen van haar vriendinnen een deel van haar fascinatie deelde.
Haar kamergenoot, Trudy, was eigenlijk de reden dat het boek in de la van het bureau was weggestopt. Toen het boek op de kleine boekenplank van Riley had gestaan, had Trudy elke keer dat ze het opmerkte zichtbaar gerild.
Het was duidelijk dat alleen al het zien van Zimmerman’s boek Trudy een ongemakkelijk gevoel had gegeven, dus had Riley het verborgen.
Maar waarom bleef ze eraan vasthouden?
Riley’s gedachten werden door het rinkelen van haar telefoon onderbroken en ze vroeg zich af wie het zou kunnen zijn. Ze werd zelden door iemand van het studentenhuis gebeld. Ze hoopte dat het niet weer haar vader was. Het was meer dan genoeg om eens in de paar maanden met hem te praten.
Ze bleef denken aan wat hij de laatste keer had gezegd toen ze met hem had gesproken...
‘Je bent niet gemaakt voor een normaal leven.’
Ze had op dit moment zeker geen behoefte om meer van dat soort dingen te horen, vooral met haar vragen over dat boek die in haar hoofd rond tolden.
Ze besloot de telefoon te laten rinkelen. Het bericht van het antwoordapparaat werd afgespeeld, waarbij Trudy’s stem uitlegde dat zij en Riley niet aan de telefoon konden komen, maar als de beller een bericht achterliet, ze terug zouden bellen.
Bij het geluid van de piep volgde er een korte stilte. Riley vermoedde dat het iemand was die aarzelde om te beslissen of hij een bericht achter wilde laten of niet.
Toen kwam er een mannenstem.
‘Uh... Ik bel voor Riley Sweeney. Riley, je herinnert je mijn naam waarschijnlijk niet eens, maar... ‘
Riley glimlachte.
Natuurlijk wist ze zijn naam nog.
Het was Ryan Paige.
Ze nam de telefoon op en zei: ‘Hé.’
‘Eh, met Ryan. Ryan Paige. We hebben elkaar een paar weken geleden ontmoet.’
Riley probeerde een beetje verrast te reageren.
‘Oh ja. Ik weet het nog. Alles goed?’
‘Nou, ik dacht gewoon na over wat ik dit weekend zou gaan doen en ik vroeg me af of je misschien samen iets zou willen doen. Misschien uiteten en een film. Ik heb gehoord dat The Matrix goed is. Heb je hem al gezien?’
‘Nee,’ zei Riley.
Toen zei ze niets. Ze voelde zich een beetje schuldig toen ze besefte dat ze van zijn ongemak genoot, maar ze wachtte nog steeds totdat hij verder zou gaan.
Uiteindelijk zei hij: ‘Wat denk je ervan?’
‘Klinkt leuk,’ zei ze.
Toen was er nog een pauze. Voordat ze erover na kon denken, flapte Riley eruit...
‘Wat doe je vanavond? Ik bedoel, misschien kunnen we gewoon wat gaan drinken of zo.’
Ze voelde haar gezicht rood worden van schaamte.
Hoe niet cool was dat?
Maar ze kon het niet meer terug nemen. Ze was blij dat Ryan haar gezicht niet kon zien.
‘Dat zou ik leuk vinden,’ zei hij. ‘Wat denk je van Pooh-Bah’s Pub?’
Riley schrok een beetje. Pooh-Bah’s was een chique bar waar zij en haar vriendinnen nooit echt aan hadden gedacht. Maar als dat was wat Ryan wilde...
‘Prima,’ zei ze.
‘Oké,’ zei hij. ‘Wanneer wil je dat ik je ophaal?’
Hij heeft een auto!, dacht Riley.
Ze probeerde weer cool te zijn en zei: ‘Wat dacht je van half negen? Tegen die tijd ben ik klaar met studeren.’
‘Dat klinkt prima. Ik bel je als ik er ben.’
Belt me?, vroeg Riley zich af.
Toen realiseerde ze zich…
Hij heeft ook een mobiele telefoon.
Ten slotte zei Ryan: ‘Ik kijk ernaar uit om je te zien.’
‘Ja, ik… ik kijk er ook naar uit om jou te zien.’
Ze hing op en voelde zich nog steeds diep beschaamd.
‘Wat doe je vanavond?’ had ze gevraagd.
Wat dacht ze dat ze aan het doen was? Sinds wanneer was ze zo gretig?
Maar rationaliseerde ze snel...
Misschien was het slim om te doen.
Vanavond zou tenslotte niets bijzonders zijn. Alleen een kans om erachter te komen of zij en Ryan een klik hadden, zonder alle formaliteiten van een film en een diner. Het zou gemakkelijker zijn om het vroegtijdig af te breken als ze dat wilde. En dan kon Riley beslissen of ze hem leuk genoeg vond om met hem op een echte date te gaan.
Maar toen begon ze zich zorgen te maken...
Wat als ik hem leuk vind, maar hij mij niet?
Ze kreunde hardop.
Ze kon hoe dan ook niet winnen. Het was ofwel vanavond op een semi-date gaan die voor haar slecht zou kunnen eindigen, of de hele rest van de week in spanning zitten over hoe een echte date zou gaan.
Hoe dan ook, ze moest nog wat studeren voordat Ryan haar kwam halen. Ze opende haar boek op de plek waar ze voor het telefoontje was gebleven.
Maar nu kon ze zich moeilijk concentreren, niet uit angst voor haar bijna date. Ze maakte zich zorgen om iemand anders.
Trudy.
Trudy was na het eten naar de bibliotheek gegaan, wat geen probleem zou moeten zijn. Maar de laatste tijd was zelfs dát een groot probleem. Riley’s kamergenoot was niet echt haar oude levenslustige zelf geweest in de twee weken sinds de moord op Rhea.
Ze had zich aan een strikte, beperkende routine gehouden. Ze ging naar haar lessen en naar de lunch en het diner in de studentenvereniging, maar bijna nergens anders heen, ooit. De rest van haar tijd bracht ze in haar kamer door, soms studerend, soms gewoon stilletjes zittend, in de ruimte starend of naar haar eigen handen. Ze speelde zelfs maar zelden de popdiva-muziek die Riley meestal zo erg irriteerde.
Riley wist dat ze zelf de laatste tijd ook niet echt zichzelf was geweest. Maar ze was bezig om weer normaal te worden. Ze was niet helemaal succesvol, maar ze liet tenminste niet toe dat wat Rhea was overkomen haar leven volledig te laten verstoren.
Riley was blij toen Trudy aankondigde dat ze een tijdje naar de bibliotheek zou gaan. Ze had het Trudy zelfs voorzichtig verteld, hoewel ze ervoor zorgde dat ze er niet een te groot punt van maakte. Trudy was tegenwoordig vreselijk gevoelig.
Maar nu kon ze het niet helpen om zich af te vragen hoe Trudy’s kleine uitje verliep.
Voelde ze zich overweldigd en ontmoedigd?
Riley probeerde zichzelf eraan te herinneren dat ze niet verantwoordelijk was voor Trudy’s emotionele welzijn. Ze wist dat Trudy wat tijd met de campusbegeleiders had doorgebracht en het was aan hen om haar te helpen dit te overwinnen. Maar tot nu toe leken ze niet veel goeds te doen; althans voor zover Riley kon zien.
Riley wierp een blik op haar horloge en zag dat de tijd voorbij gleed. Ze moest snel studeren en zich omkleden om met Ryan uit te gaan.
Een soort date, dacht ze terwijl ze de pagina’s van haar leerboek omsloeg. Betekent dit dat de dingen weer normaal aan het worden zijn?
Haar laatste jaar afronden en afstuderen zou al stressvol genoeg zijn.
Er zouden nu toch geen vreselijke dingen meer gebeuren.
Maar wat betreft het weer normaal worden, Riley kon het niet helpen om zich af te vragen...
Bestaat er nog zoiets als ‘normaal’?
