Kitabı oku: «Zaginiona», sayfa 5

ROZDZIAŁ 13

Riley zgasiła silnik.

Siedziała przed domem Billa, podziwiając jego ładny dwupoziomowy bungalow. Zawsze zastanawiało ją, jak mu się udaje utrzymać trawnik w tak zdrowo zielonym kolorze i tak perfekcyjnie przycięte krzewy ozdobne. W jego domu może i panował zamęt, ale trawnik był w doskonałym stanie i świetnie pasował do reszty malowniczego osiedla. Ciekawe, jak wyglądają wszystkie ogródki na tyłach domów w tej miejscowości?, pomyślała machinalnie.

Bill wyszedł z domu, a za nim w drzwiach pojawiła się jego żona. Rzuciła Riley szorstkie spojrzenie. Riley odwróciła oczy.

Bill wsiadł i z hukiem zatrzasnął drzwiczki.

– Spadajmy stąd! – warknął.

Riley włączyła silnik i ruszyła.

– Zakładam, że w domu nie najlepiej? – bąknęła.

Potrząsnął głową.

– Strasznie się pokłóciliśmy wczoraj, bo późno wróciłem. Dziś rano znów się zaczęło. – Zamilkł na chwilę i dodał ponuro: – Znowu mówi o rozwodzie. I żąda pełnej opieki nad chłopcami.

Po chwili wahania Riley zadała pytanie, które nie dawało jej spokoju.

– A ja jestem jednym z problemów?

Zapadła cisza.

– Tak – przyznał Bill w końcu. – Nie ucieszyła się zbytnio, że znowu pracujemy razem. Mówi, że masz na mnie zły wpływ.

Riley nie wiedziała, co powiedzieć.

– Mówi, że jestem trudniejszy, kiedy pracuję z tobą – dodał. – Rozkojarzony. I mam obsesję na punkcie pracy.

To akurat prawda, pomyślała Riley. Zarówno ona, jak i Bill mieli na tym punkcie obsesję.

Jechali w milczeniu. Po kilku minutach Bill otworzył laptopa.

– Mam trochę danych na temat tego gościa, z którym będziemy rozmawiać. Ross Blackwell.

Prześliznął się wzrokiem po ekranie.

– Notowany za przestępstwa na tle seksualnym – dodał.

Riley skrzywiła usta z odrazą.

– Jakie zarzuty?

– Posiadanie pornografii dziecięcej. Było ich więcej, ale żadnych nie udowodniono. Jest w bazie danych, ale nie zastosowano wobec niego jakiegokolwiek ograniczenia wolności. To było dziesięć lat temu. To zdjęcie jest dosyć stare.

Przebiegły, pomyślała Riley. Może być go trudno złapać.

– Zwolniony z kilku miejsc pracy, z niejasnych powodów. Ostatnio pracował w sieciówce w centrum handlowym w Beltway. Taka typowa komercja, większość klienteli to rodziny z dziećmi. Kiedy złapano go na ustawianiu lalek w nieprzyzwoitych pozach, zwolniono go i doniesiono na policję.

– Facet, który ma świra na punkcie lalek i był sądzony za dziecięcą pornografię… – mruknęła Riley.

Jak dotąd Ross Blackwell pasował do obrazu, który powstawał w jej głowie.

– A teraz?

– Dostał pracę w sklepie z akcesoriami hobbystycznymi i modelarskimi – odparł Bill. – Kolejna sieciówka w kolejnym centrum handlowym.

Riley była nieco zaskoczona.

– To nie wiedziano o jego kryminalnej przeszłości, kiedy go zatrudniano?

Bill wzruszył ramionami.

– Może szefostwu jest wszystko jedno? Facet wygląda na zdeklarowanego heteryka. Może nie sądzą, że może być jakoś szczególnie szkodliwy w miejscu pełnym modeli aut, samolotów i pociągów?

Riley poczuła dreszcz. Dlaczego taki gość w ogóle dostał inną pracę? Z pewnością mógł być okrutnym zabójcą. Dlaczego pozwalano mu codziennie poruszać się wśród bezbronnych ludzi?

W końcu dotarli przez niekończące się korki do Stanfield.

Przedmieścia Waszyngtonu wydały się Riley typowym przykładem obrzeży metropolii, złożonych głównie z centrów handlowych i biurowców. Uważała takie miejsca za bezduszne, plastikowe i przygnębiające.

Zaparkowała przed ogromnym centrum handlowym i przez chwilę siedziała za kierownicą zagapiona w stare zdjęcie na laptopie Billa. Rysy Blackwella nie wyróżniały sie niczym szczególnym: zwyczajny biały człowiek o ciemnych włosach i bezczelnym wyrazie twarzy. Miał teraz jakieś pięćdziesiąt lat.

Wysiedli z auta i przeszli przez tę całą konsumpcyjną utopię aż do sklepu modelarskiego.

– Nie chcę, żeby uciekł – powiedziała Riley. – Co jeśli nas zobaczy i zwieje?

– Myślę, że damy radę złapać go w środku – odparł Bill. – Unieruchomimy go i wyprowadzimy klientów.

Riley położyła dłoń na pistolecie.

Jeszcze nie, pomyślała.

– Nie wywołuj paniki, jeśli nie jest to konieczne – powiedziała na głos.

Stała przez chwilę, obserwując wchodzących i wychodzących ludzi. Czy któryś z nich to Blackwell? Czy już im się wymyka?

W sklepie modelarskim większość przestrzeni zajmowała rozbudowana i zawierająca mnóstwo detali makieta niewielkiego miasteczka, włącznie z jeżdżącym pociągiem i sygnalizatorami świetlnymi. U sufitu wisiały modele samolotów. W zasięgu wzroku nie było ani jednej lalki.

Kilku mężczyzn wyglądało na personel, ale żaden z nich nie pasował do obrazu w głowie Riley.

– Nie widzę go – powiedziała.

– Czy pracuje tu niejaki Ross Blackwell? – zapytał Bill przy frontowej ladzie.

Facet przy kasie przytaknął i wskazał na stoisko z zestawami modeli redukcyjnych, gdzie układał towar niski i przysadzisty mężczyzna o siwiejących włosach. Był odwrócony tyłem.

Riley ponownie dotknęła broni, ale nie wyjęła jej z kabury. Rozdzielili się z Billem, żeby przeciąć Blackwellowi drogę, w razie gdyby próbował uciec.

Zbliżała się do niego, a jej serce biło coraz szybciej.

– Ross Blackwell? – zapytała.

Mężczyzna odwrócił się. Miał okulary z grubymi szkłami. Jego brzuch zwisał nad paskiem. Najbardziej jednak uderzyła Riley szara i anemiczna bladość jego cery. Pomyślała, że raczej mało prawdopodobne, żeby im uciekł, biegnąc, ale jej podejrzenia, że jest dziwakiem, w pełni się potwierdziły.

– To zależy – odpowiedział Blackwell z szerokim uśmiechem. – O co chodzi?

Riley i Bill pokazali odznaki.

– Kurczę, FBI. – Blackwell był niemal zadowolony. – To coś nowego. Przywykłem do lokalnej policji. Nie przyszliście chyba, żeby mnie aresztować? Naprawdę sądziłem już, że te wszystkie nieporozumienia to przeszłość.

– Chcielibyśmy tylko zadać ci kilka pytań – odezwał się Bill.

Mężczyzna uśmiechnął się głupawo i przechylił głowę z zainteresowaniem.

– Kilka pytań, tak? Cóż, znam Kartę Praw niemal na pamięć. Nie muszę z wami rozmawiać, jeśli nie mam na to ochoty. Ale w sumie czemu nie? Może nawet być fajnie. Jak mi postawcie kawę, to się zgodzę.

Podszedł do frontowej lady. Riley i Bill podążali tuż za nim, aby go powstrzymać, gdyby jednak próbował ucieczki.

– Idę na przerwę, Bernie – zawołał Blackwell do kasjera.

Riley widziała po twarzy Billa, że ten zastanawia się, czy rzeczywiście rozmawiają z właściwym gościem. Rozumiała, skąd ta niepewność. Blackwell nie wydawał się ani trochę zdenerwowany ich wizytą. Co więcej, wyglądał na całkiem zadowolonego.

Tym bardziej – według niej – na niemoralnego i nieprzystosowanego społecznie. Niektórzy z najbardziej okrutnych morderców w historii sprawiali wrażenie nadzwyczaj czarujących i pewnych siebie. Ostatnią rzeczą, jakiej mogła spodziewać się po zabójcy, było to, że będzie wydawać się choć trochę winny.

Część restauracyjna znajdowała się o kilka kroków od sklepu. Blackwell poprowadził Billa i Riley wprost do lady z kawą. Jeżeli czuł jakikolwiek niepokój wywołany towarzystwem dwojga agentów FBI, to nie zdradzał tego kompletnie niczym.

Tuż przed nimi potknęła się i upadła mała dziewczynka, która dreptała za swoją mamą.

– Ups! – zakrzyknął wesoło Blackwell. Pochylił się i pomógł dziecku wstać.

Matka rzuciła odruchowe „dziękuję”, wzięła córkę za rękę i oddaliła się. Riley patrzyła, jak Blackwell obserwuje gołe nogi małej, wystające spod krótkiej spódniczki, i zrobiło się jej niedobrze.

Podejrzenia się pogłębiły.

Chwyciła mocno Blackwella za ramię, ale ten spojrzał zdumiony, z miną niewiniątka. Szarpnęła jego rękę i puściła ją.

– Bierz tę kawę – powiedziała, wskazując skinieniem głowy ladę.

– Poproszę cappuccino – powiedział Blackwell do młodej dziewczyny. – Oni płacą. – Zwrócił się do Billa i Riley. – A wy czego się napijecie?

– Niczego – odparła Riley.

Bill zapłacił za cappuccino i we trójkę poszli do oddalonego stolika.

– Dobra, to czego chcecie się o mnie dowiedzieć? – zapytał Blackwell. Wydawał się rozluźniony i nastawiony przyjaźnie. – Mam nadzieję, że nie będziecie mnie osądzać, jak ci wszyscy policjanci, których znam? W dzisiejszych czasach ludzie mają tak ograniczone horyzonty…

– I są zamknięci na ustawianie lalek w nieprzyzwoitych pozach? – zapytał Bill z przekąsem.

Mężczyzna wyglądał na szczerze urażonego.

– To brzmi obscenicznie – powiedział. – Tymczasem nie było w tym nic zdrożnego. Sami popatrzcie.

Wyjął telefon i zaczął pokazywać zdjęcia swoich dzieł. Były tam między innymi pornograficzne scenki zaaranżowane w domkach dla lalek. Małe ludziki, porozbierane w różnym stopniu. Poustawiane w różnych częściach domku, w wymyślnych kombinacjach i pozach. Umysł Riley zamarł na widok różnorodności aktów seksualnych. Część z nich była z pewnością zakazana w niektórych stanach.

Jak dla mnie wygląda to na perwersję, pomyślała.

– To miał być żart – wyjaśnił Blackwell. – Chciałem zabrać ważny społecznie głos. Żyjemy w takim prostackim i materialistycznym świecie. Ktoś musi w ten sposób zaprotestować. Korzystałem z mojego prawa do wolności słowa w sposób w pełni odpowiedzialny. Nie nadużywałem go. Przecież nie krzyczałem: „Pożar!” w teatrze pełnym ludzi?

Riley zauważyła zgorszenie Billa.

– A co z małymi dziećmi, które natykały się na te twoje obrazki? – zapytał Bill. – Nie sądzisz, że wyrządzałeś im krzywdę?

– Nie, prawdę mówiąc, nie sądzę – powiedział Blackwell z odcieniem zadowolenia. – Widują w mediach gorsze rzeczy na co dzień. Nie ma już w dzisiejszych czasach dziecięcej niewinności. Moje serce przez to krwawi. To jest dokładnie to, co chciałem przekazać światu.

Brzmi całkiem szczerze, pomyślała Riley, choć wiedziała doskonale, że Rossowi Blackwellowi daleko do szczerości. Nie miał za grosz moralności ani empatii. Przekonanie, że ten facet jest winny, rosło w niej z minuty na minutę.

Próbowała wyczytać cokolwiek z jego twarzy. Nie było łatwo. Podobnie jak wszyscy socjopaci posiadał niezwykłe umiejętności maskowania uczuć.

– Powiedz mi, Ross – zagadnęła. – Lubisz spędzać czas na wolnym powietrzu? Wiesz, łowić ryby, spać pod namiotem?

Na twarzy Blackwella pojawił się szeroki uśmiech.

– No jasne! Od dziecka. Byłem kiedyś skautem. Należałem do Orłów. Czasem urządzam sobie kilkutygodniowe samotne wędrówki po dziczy. Myślę, że w poprzednim wcieleniu byłem Danielem Boonem.

– A czy lubisz także polować?

– Oczywiście – odparł entuzjastycznie Blackwell. – Mam w domu mnóstwo zdobyczy. Wiecie, wyprawione głowy łosi i jeleni. Sam je wyprawiam. Mam do tego dobrą rękę.

Riley zmrużyła oczy.

– A jakieś ulubione miejsca? Lasy i tym podobne. Parki stanowe i narodowe?

Mężczyzna potarł brodę w zamyśleniu.

– Odwiedzam często Yellowstone. Choć oczywiście nic nie przebije Great Smoky Mountains. Albo Yosemite. Trudno się zdecydować.

– A może Park Stanowy Mosby’ego? – wtrącił Bill. – Albo park narodowy opodal Daggett?

Blackwell nabrał podejrzeń.

– O co wam chodzi? – zapytał z obawą.

Riley wiedziała, że nadszedł moment prawdy. Sięgnęła do torebki i wyjęła zdjęcia zamordowanych kobiet, kiedy jeszcze żyły.

– Czy znasz którąś z nich?

Oczy Blackwella rozszerzył strach.

– Nie – odparł drżącym głosem. – Nie widziałem ich nigdy w życiu.

– Jesteś pewien? – naciskała Riley. – Może nazwiska odświeżą ci pamięć? Reba Frye. Eileen Rogers. Margaret Geraty.

Mężczyzna wydawał się być na granicy paniki.

– Nie – zaprzeczył. – Nigdy ich nie widziałem. Nie znam ich nazwisk.

Riley przyglądała się przez chwilę jego twarzy. I wreszcie zrozumiała. Dowiedziała się już o Rossie Blackwellu wszystkiego, czego chciała.

– Dziękujemy za twój czas, Ross – powiedziała. – Skontaktujemy się, jeśli zechcemy dowiedzieć sie czegoś jeszcze.

Osłupiały Bill wyszedł za Riley z restauracji.

– O co chodzi? – wypalił. – Jest winny i wie, że go obserwujemy. Nie możemy go spuścić z oka, dopóki go nie przygwoździmy.

Riley westchnęła z lekką irytacją.

– Pomyśl – powiedziała. – Widziałeś, jak bladą ma cerę? Ani jednego piega. Ten gość nie spędził na powietrzu ani jednego całego dnia.