Kitabı oku: «Миғраж», sayfa 6

 
– Тіл алып, жұмсағанға баршы! –  дейді.
– Тісіме қыстырылып күріш қалды,
Иа, Ғалы, тісіңменен алшы! – дейді.
 
 
Сонда Ғалы тісімен күрішті алған.
Күрішті алып, аузына қағып салған.
Сол күріштің қуатынан себеп болып,
Хасен мен Хұсайын пайда болған.
 
 
Пайғамбар адам білмес орында жүр,
Əрқашан Əбубəкір оңында жүр.
Түндегі жолбарысқа берген жүзік.
Қараса, ер Ғалының қолында жүр.
 
 
– Балам, сен мұны қайдан алдың? – депті,
– Бүгін түнде қай жерге бардың? – депті.
– Емес қой өзіңдікі мынау жүзік,
Қолыңа кімнен алып, салдың?! – депті.
 
 
– Ата мен намаз оқыдым сізге ұйып,
Солыңнан шайтан тұрды дыбыс беріп.
– Бабама үндеме! –  деп, қуатланып,
Жібердім желге ұшырып, бір-ақ түйіп.
 
 
– Данаға, жас болсам да, тең едім ғой,
Сіз дарқан болғанда, мен кен едім ғой!
Ішінен шымылдықтың қол ұзатқан,
Иа, баба, сол көрінген мен едім ғой!
 
 
Қуанды мұны естіп сахабалар,
Бəрі де бұл Миғражға инандылар
– Шахариар мен асхаптың бəрінен де
Екінші Ғалы! – деген хақ пайғамбар.
 
 
Неше артты бұрынғыдан Расул түрі,
Көркейді күннен-күнге ислам нұры.
Шаһариар, сахабалар, – бəрі нанып,
Кəпірлер шек қылса да, қалмай бірі.
 
 
Əуелі жолығыпты Əбужаһил,
Көп жанға залал етіп, қылған батыл.
Ақыры пайғамбарым сөзі шын боп,
Қылышпен бұзылғанды, қылды қатыл.
 
 
Иад қылдым əуел Хақты сөз басында,
Берілмей себеп медет біз ғасыға.
Рухын ол зат пəк тербеткен соң,
Кетейін айтып мұны бір қасида.
 
 
Миғражын Хақ пайғамбар хатқа салдым
Қолыма «Бисмилла!» – деп, қалам алдым.
Рухын пайғамбардың тербеткен соң,
Аз сөйлеп білгенімше, тамамладым.
 
 
Тамата тамам болған бұл хикаят,
Каламым жігітлерге көп хиапат.
Рухы бірадардың шадыман болсын,
Оқыңыз бір дұғаны, көп жамағат.