Kitabı oku: «Batı Trakya'da Türk Edebiyatı'na Gönül Verenler», sayfa 3

MEHMET ARİF
Kemal Şevket Batıbey] (1906 -1976)

Hayatı ve edebi kişiliği:

Mehmet Arif (Arifoğlu), 1906 yılında Bulgaristan’ın (Belizvor) Akpınar köyünde doğdu. Dört çocuklu ailenin tek erkek çocuğu olan Mehmet Arif, ilköğreniminden sonra Gümülcine Sancak İdadisi’ni bitirdi. Dimetoka’nın Çavuşlar köyünde, Şapçı’da, Kurcalı köyünde, İskeçe’nin Boyacılar köyünde öğretmenlik yaptı. 17 yıl, Gümülcine Cemaat Okulları Müdürlüğü görevinde bulundu. Kurucu üyelerinden olduğu Gümülcine Türk Gençler Birliği Başkanlığı görevinden başka 1952 -1955 yıllarında Rodop-Evros Türk Öğretmenler Birliği başkanlığı da yaptı. Azınlık basınında (Akın ve Azınlık Postası gazeteleri) ağırlıklı olarak daha çok güncel ve didaktik makaleler yazdı. Onun yazılarında doğal olarak, ağır, kurallı cümleler kurmaya itina gösteren bir hava vardır. Sanat kaygısı taşımayan bir anlatım hâkimdir bu yazılarda. Deneme ve makalelerinde kendine has düşünceler üretiyor, bu düşüncelerini başka düşünürlerden aktardığı kısa alıntılarla besliyordu. Yazılarını okurken kendisinin oldukça derin bir kültür birikimine sahip olduğunu görmek mümkün. Bir Bethoven, bir Şirazi, bir Aristo onun hiç de yabancısı değildir. Batı Trakya’da yaşanmış tarihi ve siyasi olayları-ilk kez- “1912 Balkan Savaşında Kavaklıdere Katliamı ve ÜZEYİR AĞA” -tefrika roman-, “…Ve Bulgarlar Geldi”, “Batı Trakya Türk Devleti/1919 -1920” adlı kitaplarında “Kemal Şevket Batıbey” takma adıyla Mehmet Arif dile getirmiştir.

Yayımlanmış çalışmaları

Kitap:

1. “Batı Trakya Türk Devleti 1919 -1920” Kemal Şevket Batıbey takma adıyla, Boğaziçi yayınları-İstanbul)

2. “… Ve Bulgarlar Geldi” Kemal Şevket Batıbey takma adıyla, Boğaziçi Yayınları-İstanbul)

3. “Üzeyir Ağa”-roman- Dede Korkut Yayınları, 1971, İstanbul

“Akın” gazetesi:

(Karakter-Seciye-köşe yazısı- Akın, sayı:165, Ekim 1960)

(İnat-köşe yazısı- Akın, sayı:166, Ekim 1960)

(İtham-köşe yazısı- Akın, sayı:168, Kasım 1960)

(Vefa-Köşe yazısı- Akın, sayı:169, Kasım 1960)

(Sağ Olsun-köşe yazısı- Akın, sayı:170, Kasım 1960)

(Böyle Düşünüyoruz-köşe yazısı-Akın, sayı:375, Aralık 1965)

(Elbet Bir Gün Azap Duyarlar-köşe yazısı- Akın, sayı:377, Ocak 1966)

(Fert Yok Cemiyet Vardır-köşe yazısı- Akın, sayı:378, Ocak 1966)

(İnsan Hakları-köşe yazısı- Akın, sayı:381, Şubat 1966)

(Yeni Harfler-Eski Harfler-köşe yazısı- Akın, sayı:384, Mart 1966)

(Biz Türk’üz Türk Kalacağız-köşe yazısı- Akın, sayı:385, Mart 1966)

(Türk Gençleri Siz Okuyun-köşe yazısı- Akın, sayı:394, Mayıs 1966)

(Terbiye Meselesi-köşe yazısı- Akın, sayı:395, Mayıs 1966)

(İsraf-köşe yazısı- Akın, sayı:396, Haziran 1966)

(Kız Cihazları-köşe yazısı- Akın, sayı:397, Haziran 1966)

(Tek Kitap-köşe yazısı- Akın, sayı:398, 1966)

(Dedikodu-köşe yazısı- Akın, sayı:400, 1966)

(Siyasette Ahlak-köşe yazısı- Akın, sayı:406, Ekim 1966)

(Az Gelişmişlik-köşe yazısı- Akın, sayı:407, Ekim 1966)

(Tarihte Hatalar-köşe yazısı- Akın, sayı:408, Ekim 1966)

(“Mali Hülya, Ektim de Bitmedi”-köşe yazısı- Akın, sayı:409, Ekim 1966)

(Ahlak, Sevgi, Saygı Meselesi-köşe yazısı- Akın, sayı:411, Kasım 1966)

(Niçin Geri Kaldık-köşe yazısı- Akın, sayı:412, Aralık 1966)

(Türklerin İslâmiyete Hizmetleri-köşe yazısı- Akın, sayı:413, Aralık 1966)

(Ümitsizlik-köşe yazısı- Akın, sayı:415, Aralık 1966)

(Azınlığımızın İstikbalinde Gençlerimize Güveniyoruz-köşe yazısı- Akın, sayı:428, Nisan 1967)

(Aile Saadeti-köşe yazısı- Akın, sayı:429, Mayıs 1967)

(Vicdan Huzuru-köşe yazısı- Akın, sayı:431, Mayıs 1967)

(Evlat Sevgisi-köşe yazısı- Akın, sayı:432, Mayıs 1967)

(Medeni Olmak, Haysiyet ve Şeref Sahibi Olmak Demektir-köşe yazısı- Akın, sayı:433, Haziran 1967)

(Öğretmen ve Köylü Münasebetleri-köşe yazısı- Akın, sayı:434, Haziran 1967)

(Dünya Çocuk Günü Münasebetiyle-köşe yazısı- Akın, sayı:441, Haziran 1967)

(Rehberler-köşe yazısı- Akın, sayı:442, Ekim 1967)

(Üstün Zekâlar, Kabiliyetler ve İstidatlar-köşe yazısı- Akın, sayI443, Ekim 1967)

(İnanç Meselesi-köşe yazısı- Akın, sayı:444, Ekim 1967)

(Bize Göre-köşe yazısı- Akın, sayı:445, Kasım 1967)

(Dünyada Yaşama Programı Bulunmayan Bir Toplum Varsa O da Biziz-köşe yazısı- Akın, sayı:446, Kasım 1967)

(Müslüman Kadınları, Sosyal Sorunlar-köşe yazısı- Akın, sayı:447, Kasım 1967)

(Bize Göre Muhafazakârlık-köşe yazısı- Akın, sayı:448, Ocak 1968)

(Bir Hatıra-köşe yazısı- Akın, sayı:449, Ocak 1968)

(Bu da Bir Gerçek-köşe yazısı- Akın, sayı:450, Şubat 1968)

(Meşhur Fetvalar-köşe yazısı- Akın, sayı:451, Şubat 1968)

(Fazilet Fıkaraları-köşe yazısı- Akın, sayı:452, Mart 1968)

(Süs Mendilleri Sergisinin Açılışı Münasebetiyle-köşe yazısı-Akın, sayı:455, Nisan 1968)

(Bölünmiyeceğiz-köşe yazısı- Akın, sayı:611, Ocak 1975)

(Sevmek-deneme- Akın, sayı:613, Şubat 1975)

(Yardımlaşma-köşe yazısı- Akın, sayı:614, Şubat 1975)

(1975 Dünya Kadınları Yılı-köşe yazısı- Akın, sayı:615, Mart 1975)

(Demokrasi-köşe yazısı- Akın, sayı:616, Mart 1975)

(Gençlerimize Güvenelim-köşe yazısı- Akın, sayı:617, Mart 1975)

(Huzur-köşe yazısı- Akın, sayı:618, Mart 1975) (Korku-köşe yazısı- Akın, sayı:622, Nisan 1975)

(Eleştiri-köşe yazısı- Akın, sayı:623, Mayıs 1975)

(Aşırılılık-köşe yazısı- Akın, sayı:627, Haziran 1975)

(Gençler-köşe yazısı- Akın, sayı:628, Haziran 1975)

(Üzeyir Ağa-tefrika roman, “Kemal Şevket Batıbey” takma adıyla- Akın, sayı: 791, 792, 794, 795, 796, 797, 798, 799, 800, 802, 805, 807, 808, 809, 810, 811, 812, 813, 814, 815, 816, 817, 818, 820, 821, 823, 824, 825, 831, 832, 833, 834, 835, 836, 837, 838, 839, 840, 841, 842, 843, 844, 845, 846, 848, 849, 851, 852, 854, 855, 856, 857, 861, 862, 863, 864, 866, 868, 869, 872, 873, 874)

“Azınlık Postası” gazetesi:

(Mehmet Arif’in Azınlık Postası gazetesinde toplam 23 yazısı yayımlanmıştır. Bu sayıya, Mehmet Arif’in, aynı gazetenin 22.10.1973 tarihinde başlayıp 26.6.1975 tarihine kadar süren “Avrupa Gezisinden İzlenimler” adlı 30 bölümlük gezi izlenimleri yazısı dahil değildir.)

(İnsan Kalbi-deneme- Azınlık Postası, sayı:5, Ekim 1967)

(İhtiras ve Aşırı İstekler-deneme- Azınlık Postası, sayı:6, Ekim 1967)

(Değer Ölçüsü-deneme- Azınlık Postası, sayı:7, Ekim 1967)

(Birleşmiş Milletler Teşkilâtı’nın Kuruluş Gününü Kutlarken Neler Hatırladık-köşe yazısı- Azınlık Postası, sayı:8, Kasım 1967)

(İyi İnsan mıyız-deneme- Azınlık Postası, sayı:10, Kasım 1967)

(Ne Zaman-deneme- Azınlık Postası, sayı:11, Kasım 1967)

(Kızılhaç-köşe yazısı- Azınlık Postası, sayı:12, Aralık 1967)

(“Mükemmel İnsan, Başkalarına En çok Faydası Dokunan İnsandır”-köşe yazısı- Azınlık Postası, sayı:14, Ocak 1968)

(Minnettarlık Meselesi-deneme- Azınlık Postası, sayı:15, Şubat 1968)

(Şüphe-köşe yazısı- Azınlık Postası, sayı:16, Şubat 1968)

(Zenginlerimiz Okusun-köşe yazısı- Azınlık Postası, sayı:17, Şubat 1968)

(Büyük Görünmek Hastalığı “Megalomani”-deneme- Azınlık Postası, sayı:18, Mart 1968)

(Azınlığımızın Unutamıyacağı Müstesna Değerler-köşe yazısı-Azınlık Postası, sayı:19, Mart 1968)

(Unutulmaması Lâzım Gelen Değerler:1 “Kırmahalleli Müderris Mehmet Efendi”-biyografi- Azınlık Postası, sayı:20, Nisan 1968)

(İnsanları Yaşatan “Ümit”tir-deneme- Azınlık Postası, sayı:34, Eylül 1968)

(Köy Gençleri Okusunlar-köşe yazısı- Azınlık Postası, sayı:35, Ekim 1968)

(Müktesep Haklar-köşe yazısı- Azınlık Postası, sayı:41, Aralık 1968)

(Fikir Ayrılıkları-deneme-Emekli Öğretmen Akpınarlı Arif Hoca

Vefat Etti-haber/biyografi- Azınlık Postası, sayı:42, Ocak 1969)

(Ağlama Duvarı-köşe yazısı- Azınlık Postası, sayı:44, Şubat 1969)

(Kanun Hâkimiyeti-köşe yazısı- Azınlık Postası, sayı:45, Mart 1969)

(NATO 20 Yaşında-köşe yazısı- Azınlık Postası, sayı:48, Nisan 1969)

(Merhum Öğretmen Kadir Efendi-anma/biyografi- Azınlık Postası, sayı:49, Nisan 1969)

(Şehrimiz Türk Gençler Birliği Yöneticilerine-köşe yazısı-Azınlık Postası, sayı:50, Mayıs 1969)

Köşe yazılarından iki örnek:

AZ GELİŞMİŞLİK

Acı da olsa itiraf etmek lazım… Biz az gelişmiş bir azınlık hüviyetimizi daha çok seneler muhafaza edeceğiz galiba… Vakıa Azınlığımızı cehaletten kurtarmak için çalışmalarımız var. Bu hususu temin edecek elemanlarımız hazır. Fakat ne edelim ki çalışma imkanı bulunamıyor. Daha doğrusu, at var meydan yok.

Bu halin böyle devam etmesi, bizi şimdi bulunduğumuz seviyeden daha aşağıya düşürecektir. Yaşadığımız şu Avrupa kıtası içinde, bizden daha geri kalmış bir topluluk yok zaten. Şaşılacak şey bu, değil mi? Medeni insanların arasında, her cihetten geri kalmış, az gelişmiş bir topluluk… Elbet böyle oluşuşumuzun çok esaslı nedenleri olacaktır. Bunları birer birer saymağa hacet yoktur. Herkesin bildiği şeyler bunlar…

Toplu halde geri kalmamızın sebepleri aşikar ve ortada. Bunlar saklanmaz şeyler. Biz geri kalmış bir topluluk olarak hiç kimsenin ilgisini de çekemiyoruz; halimize bakıp üzülmekten başka elimizden bir şey gelmiyor.

Şimdi bu halimize bakıp mazideki durumumuzu bir hükme bağlamak isteyecekler bulunacaktır elbet. Onlara tarih okumalarını, bizim nasıl bir millete mensup olduğumuzu, bu suretle öğrenmelerini tavsiye edeceğiz. Şimdi yüz yılların ötesinde kalmış bu medeni ve insani meziyetlerimiz unutuldu artık. Hepsi nisyan oldular, hatırlanmıyorlar. Fakat tarih sahifeleri buna şahittir. Böyle, insanların şeref ve haysiyetlerine, milli anane ve benliklerine sahip olarak yaşamalarını sağlamış bir milletin soyundan olan bizlere karşı, daha müsamahalı davranmak bir kadirşinaslık olurdu. Bunlar yapılmadı. Yanlış kanatlarla geri bırakılmamıza sebep olundu.

Milletlerin tarihe geçmiş vasıflarını, şaşaalı ve çok kuvvetli devirlerini ve o zaman içindeki davranışlarını, idarecilerimizin çok iyi bilmeleri lazımdır. Ancak hakkımızda edinecekleri bu temel bilgiler; değerimizin anlaşılmasına yardımcı olacaktır. Ve kalkınmamız için alacakları kararların mahiyetine müspet tesirini icra edecektir.

Yukarıya yazdıklarım, iyi niyetli, insan hak ve hürriyetlerine saygı gösteren kişiler içindir. Bizim geri kalışımıza, bizimle beraber üzülen insanlar içindir. Yoksa, Azınlığımızı sevmiyen, onu, mahiyeti bizce çok iyi bilinen kararlarla gelişmesini önlemeye çalışan insanlara söyliyecek tek sözümüz yoktur. Hakkımızda alacakları kararlar; bugün için bunlara bir mesuliyet yüklemese bile, tarihin acı bir şekilde ithamından kendilerini kurtaramıyacaklardır.

Ne yapalım, ne edelim bu az gelişmişlik durumumuzdan kimlere şikâyet edelim? Her alakalı kulağın politika icabı, duvar gibi sağır olduğu bu zamanda derdimizi kimlere anlatalım? Geri kalmışlığımızdan insan olarak, üzülecek, acı duyacak makam sahibi, fikir sahibi, medeniyet savunucusu insanları nerede bulalım? Neden susuyorlar bunlar?

Hemen ifade edelim ki, şikâyetlerimizin hakka dayandığını kabul edecek ve bize yardım elini uzatacak vatandaşlarımız vardır. Biz onları arıyoruz işte. Geri kalmışlığın hüzün veren utancından kurtulabilmek için şimdi de biz onların yardımını istiyoruz.

Bu bir lutuf dileği değildir. Beş buçuk asır devem eden bir zaman içinde, bizim de, şimdi alakalanmalarını istediğimiz vatandaşlarımızın gelişmelerine yardımcı olduğumuz, tarihten bilinmektedir. Şimdi biz işte bu borcun edasını istiyoruz. Ve istiyeceğiz.

Akın, Ekim 1966

DEĞER ÖLÇÜSÜ

İnsanların değeri, terazi ile tartılamaz, metre ile ölçülemez. Onlar için mihenk taşı hizmetlerdir.

Hiçbir zaman toplumun ana davaları olan işlere karışmamış kişilerin, ahlâki meziyetleri, şahsiyetleri ve içtimâi noksanlıklara olan vukufları, tecrübe edilmeden anlaşılamaz. Kanaatimizce, toplumun bir insana vereceği kıymet ve ehemmiyeti, aldığı vazifeyi, ekseriyetin ihtiyacına ve isteğine göre yürütüp umumun vicdanında lâyık olduğu yüce mevkii almak için, dürüst çalışmak mecburiyetindedir. Ancak böyle davrananlar, bir değer olduklarını ispat etmiş olurlar. Aksini yapanlar ise, kıymetsiz kişiler olduklarını, lânetle anılmağa müstahak olduklarını, ilân etmiş olurlar.

Böyle pespaye durumuna düşen, bahtsız insanları, fert olarak acıyanlar çıksa bile, cemiyet onları hiçbir zaman affetmez. Ömürlerinin sonuna kadar, birer insan posası olarak, vicdanlarının bile mesul ettiği itibarsız, haysiyetsiz, güvenilmez ve nefret edilen kimseler gibi yaşamağa mecbur kalırlar.

Vakıa, toplumun başına geçmek fırsatını bulanların, hata işleriz, korkusu içinde yaşamaları, bu yüzden hiçbir iş yapmak istememeleri de, daha büyük bir hata olur. Yalnız hiçbir zaman hatırdan çıkarılmaması gereken bir cihet varsa, toplumun genel yaşayışına tesir icra edecek bir karar verirken onun temayüllerini hesaba katmak düşüncesi, bütün davranışlarda hâkim fikir olmalıdır.

Biz aslında, şahsi olmak şartı ile, ufak tefek kusurları kendine yakıştıranları hedef tutup umumi efkâr karşısında, bu hallerini şikâyet konusu yapan akılsızsız mızmızlardan değiliz. İnsan olarak hepimizin, bilerek veya bilmeyerek yaptığımız şahsi kusurları olacaktır. Lâkin bu hallerimizden, mensup olduğumuz toplum, hiçbir zarar görmemelidir.

Eğer hareketlerimizden toplumun; haline ve geleceğine, kötü tesir icra edecek bir durum hasıl olacağı anlaşılırsa, bu kusur değil; cinayet olur.

Zaten böyle kusurları işleyenler, halkın vereceği temyiz edilemeyen kesin bir hüküm ile değer bakımından sıfıra düşmüş olurlar.

Azınlığımızın başına geçmiş bulunanlar, akıllı kişiler iseler, kısaca değindiğimiz bu ilkeler içinde, ana davalarımızı yürütmek mecburiyetindedirler. Şayet kavrayışsız ve her insanda bulunması lâzım gelen hasletlerden yoksun iseler, bizim samimiyetimizin ifadesi olan bu uyarmalarımıza tabii sırt çevireceklerdir. Belki de vazifelere müdahale eden bir şahıs telâkki ederek hırçınlaşacaklardır. İşte o zaman, zaten biraz da akılsız olduklarını, bir kere daha ispat etmiş olacaklardır.

Hazır fırsat elvermişken, konumuzla ilgili bir Çin atasözünü buraya kaydedeyim:

“Ahmak adam, bütün ömrünü akıllı bir adamın yanında geçirse; bir kaşığın, çorbadan nasibi ne ise, onun da akıldan nasibi o kadar olur.”

Unutmamak gerekir ki: Çoğu kere, topluma yapılan hizmetlerin hata ve sevabını, halka anlatmak mecburiyeti hasıl olur. Böyle duruma nasıl olsa düşüleceğini hesaba katanlar, hareketlerini ve kararlarını ayarlayıp toplumun ihtiyaçlarına ve temayüllerine uygun bir sınır içinde yürütmeyi, en makul davranış tarzı kabul ederler. Ve bu suretle halk nazarında değerlerini yükseltmiş olurlar.

ASIM HALİLOĞLU
(1923 -1980)

Hayatı:

Asım Haliloğlu 1923’te İskeçe’nin Kireççiler (Hrisa) köyünde doğdu. Kireççilerli Halil Ağa’nın oğludur. İlkokulu köyünde bitirdikten sonra parasız yatılı sınavını kazanarak önce Edirne, daha sonra da Sivas ve İstanbul’a giderek orta öğrenimini tamamlamıştır. Haydarpaşa Lisesi’ni bitirdikten sonra, sağlık nedeniyle öğrenimine bir süre ara veren Asım Haliloğlu daha sonra İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesine girdi. 1953 yılında buradan mezun olunca Batı Trakya’ya döndü. Gümülcine’nin (Salmoni) Salmanlı köyüyle, İskeçe’nin (Vafeyka) Boyacılar köyünde birer yıl öğretmenlik yapmış, bir yıl da (Ksanthi) İskeçe Merkez Türk İlkokulu’nda müdür olarak görevde bulunmuştur. 1958 ve 1960 yıllarında İskeçe Türk Birliği başkanlığı görevinde bulundu. 19 Şubat 1957 yılında, mesul müdürlüğünü Hasan Hatipoğlu’nun üstlendiği “Akın”¹⁶ gazetesini çıkardı ve 23 yıl süreyle bu gazetenin sahipliğini üstlendi ve başyazarlığını yaptı. Bu gazetede yazdığı makaleleriyle azınlık halkının çektiği sıkıntıları dile getirdi. Bu arada yazdığı bazı şiirleri; özellikle çocuklara yönelik şiir ve manzume çalışmalarını bu gazetenin sayfalarında yayımladı. “Türkler İçin Yunanca” adlı gramer kitabı 1965 yılında Gümülcine’de basıldı.

Edebi kişiliği:

Asım Haliloğlu Batı Trakya’da daha çok gazeteciliği ve ödün vermez Atatürkçülüğü ile tanınır. Akın Gazetesinde yazdığı başmakalelerinde daha çok toplumsal konu ve sorunları işlemiş, azınlık insanına yönetim tarafından uygulanan insanlık dışı uygulamaları büyük bir cesaretle dile getirmiştir. Onun makalelerinde ve az sayıda yazdığı şiir ve çocuk manzumelerinde Türkçe’ye verdiği önem hemen göze çarpar. Türk dilini yanlışsız kullanmış, ağdalı bir dil kullanmaktan özellikle kaçınmıştır. Gazetedeki” Çocuk Sayfası”nda daha çok bazı alıntılara yer verilmiş, bu sayfada yerli yazarların ürünleri de yayımlanmıştır. Asım Haliloğlu’nun çocuklara yönelik yazdığı bazı şiir ve –bilinen bazı fabllardan uyarlama- manzum hikâyeler de (Yalan Dünya, Bir Yıl Daha Gitti, Yaslı Bulut ve Ben, Göç, Nasrettin Hoca’nın Borcu, Kar, Akın Gazetesi, Gümülcine, 21 Aralık 1967/ Leylekle Tilki, Akın Gazetesi, Gümülcine, 25.5.1970 / Kurt ile Oğlak, Akın Gazetesi, Gümülcine, 6.12.1969 / Eşekle Tilki, -hikâyeAkın Gazetesi, bu sayfada yer almışlardır. Şiir ve manzumelerinde akıcı bir dil kullanmış, vezin ve kafiyelerdeki başarısı manzumelerine ayrı bir tat ve güzellik katmıştır. Bu alanda Batı Trakya Türkleri Çocuk edebiyatına öncülük eden isimlerin başında yer alır.

Çalışmaları:

Kitap:

1- “Türkler İçin Yunanca- yardımcı Ders Kitabı-”1965 Gümülcine

Akın gazetesi:

(Söyle Hemşerim-mizah/manzume, “Akıncı” takma adıyla-Akın, sayı:219, Şubat 1962)

(Eşekle Tilki-manzum hikâye- Akın, sayı:472, Aralık 1968)

(Kar-şiir- Akın, sayı:473, Ocak 1969)

(Köyünün Verdiği Ders-manzum hikâye- Akın, sayı:474, Şubat 1969)

(Kedi ile Fareler-manzum hikâye- Akın, sayı:475, Mart 1969)

(Akılsız Kurbağa-manzum hikâye- Akın, sayı:476, Nisan 1969)

(Hasta Arslan-manzum hikâye- Akın, sayı:477, Mayıs 1969)

(Kurt ile Kuzu-manzum hikâye- Akın, sayı:480, Ekim 1969)

(Aslanla Tilkinin Dostluğu-manzum hikâye- Akın, sayı:481, Kasım 1969) (Kurt ile Oğlak-manzum hikâye- Akın, sayı:482, Aralık 1969)

(Tilki ile Üzümler-manzum hikâye- Akın, sayı:683, Ocak 1970)

(Altın Yumurtlayan Tavuk-manzum hikâye- Akın, sayı:484, Şubat 1970)

(Nasrettin Hocanın Borcu-manzum fıkra- Akın, sayı:486, Nisan 1970)

(Leylekle Tilki-manzum hikâye- Akın, sayı:487, Mayıs 1970)

(Nasreddin Hocanın Sakızı-manzum fıkra- Akın, sayı:490, Temmuz 1970)

(“Onun İzinde Olmak Gerçek İnsanlıktır”-köşe yazısı-Düşmanı

Dost Sanan Kaplumbağa-manzum hikâye- Akın, sayı:501, Kasım 1970)

(Aslan Postu Giyen Eşek-manzum hikâye- Akın, sayı:502, 503, Aralık 1970)

(Güzel Geleneklerimiz Arasında Hıdrellezi Kutlama-derlemeAkın, sayı:712, 713, Yıl:1978)

Başyazılarından bir örnek:

ONUN İZİNDE OLMAK GERÇEK İNSANLIKTIR

Türk ulusunun büyük kurtarıcısı, gerçek önderi, eşiz asker ve devlet adamı Atatürk ölümünün 32’nci yıldönümünde bir kere daha saygıyla anıldı.

O, yalnız kendi ulusu için bir kurtarıcı ulussever devlet adamı değil, fakat bütün insanlık alemi için barış, yükselme, iyiye, doğruya, güzele yönelme ışığı idi ve ebediyen öyle kalacaktır. Tarihin hiçbir döneminde, hiçbir devlet adamı O’nun kadar “insanlık idealinin aşık ve seçkin siması” olamadı veya bu idealini onun kadar açık bir tutumla ispat edemedi.

Türkiye Cumhuriyeti’ni kurunca hırs, kin, art düşünce O’nun politikasında asla yer almadı. “Yurtta barış, Cihanda barış” dedi ve bu ilke ile güttüğü dış politikada ulusunun daha dünkü düşmanlarıyle gerçek bir işbirliğine girişti, kanlı yaraları sardı.

“Bugün bütün dünya ulusları aşağı yukarı akraba olmuşlardır. Ve olma yolundadırlar. Bu bakımdan insan, üyesi olduğu ulusun varlığını ve mutluluğunu düşündüğü kadar bütün yeryüzü uluslarının huzur ve sükununu düşünmeli ve kendi ulusunun mutluğuna ne kadar değer veriyorsa bütün yeryüzü uluslarının mutluluğuna yardımcı olmağa da elinden geldiği kadar çalışmalıdır. Yeryüzünde ve uluslar arasında iyi geçim olmazsa bir ulus kendisi için ne yaparsa yapsın huzurdan yoksundur… Dünyanın filan yerinde bir rahatsızlık varsa ‘Baba ne” dememeliyiz. Böyle bir rahatsızlık varsa tıpkı kendi aramızda olmuş gibi onunla ilgilenmeliyiz…”

İşte bugünün Birleşmiş Milletler Teşkilatı ilkelerinin müjdecisi sözleri.

“Ne mutlu Türk’üm diyene” sözleriyle Türk milletinin üstün niteliklerini özetleyen büyük Ata, milliyetçi Türk’e nasıl bir insanlık yaraştırdığını da yukarıdaki sözleriyle açık olarak belirtmektedir. İstediği milliyetçilik de dünya insanlığına karşı sonsuz sevgi ve saygı duyguları beslemek ve çok güvendiği milletine böyle tarihi bir görev yüklemek.

Ne kadar söylense azdır. Ne kadar yaklaşılsa erişilmez. Çünkü O bir insanlık idealidir. İzinde olmak gerçek milliyetçilik ve gerçek insanlıktır.

Şiirlerinden birkaç örnek:

GÖÇ

 
“Elveda” diyerek gider soydaşım,
Anayurt yolcusu, ona ne denir?
Gözü yaşlı kalır köyde soydaşım,
Kader böyleymiş elden ne gelir?
 
 
Oğlumuz orada, gelin burada
Kendimiz burada, yürek orada
Ezilir dururuz iki arada
Kader böyleymiş elden ne gelir?
 
 
Bilseniz kimlere kalmıştır zaman
Namuslu kişiye verilmez aman
Şikâyet güç olur halimiz yaman
Kader böyleymiş elden ne gelir?
 
 
Soyumuz asildir Oğuzlar soyu
Başımız eğilmez atalar huyu
Yad ellerde acımız nesiller boyu
Kader böyleymiş elden ne gelir?
 
 
Anneler yollarda evlat kucakta
Hıçkırık sesleri köşe bucakta
Baykuş yuva yapmış sönen ocakta
Kader böyleymiş elden ne gelir!
 
 
Açılır kapanır göçmenler yolu
Bağlanır dostların hep eli kolu
“Ötme bülbül içim dert dolu”
Kader böyleymiş elden ne gelir?
 
 
Bir yanda tarihin zafer nağmesi
Bir yanda Türklüğün özgürlük sesi
Gönlüme eş olur daha nicesi
Kader böyleymiş elden ne gelir?
 
 
Sabreyle ağlama hasret sözüne
Uzaklar yakındır Türk’ün gözüne
Gün olur kavuşur herkes özüne
Kader böyleymiş elden ne gelir?
 

YALAN DÜNYA

 
Hoş bir sohbet düşmez gider
Dost yanında dilimizden
Ayrılırken alır keder
Neler geçmez içimizden.
 
 
Zaman olur dünya boştur,
Bir bakarsın her şey hoştur
Ömür boyu ümit koştur
Neler geçmez içimizden.
 
 
Sazlar çalıp nağme etse
Billur kadeh gelip gitse
Meclis coşup gamlar bitse
Neler geçmez içimizden.
 
 
Günler kaçar, aylar kaçar
Gönül kuşu yüksek uçar
Baharda bir çiçek açar
Neler geçmez içimizden.
 
 
Rengârenk hayalimiz
Pek yamandır şu halimiz
Bir düşünsek neyiz kimiz
Neler geçmez içimizden.
 

Çocuk şiirleri ve manzum hikâyelerinden örnekler:

KAR

 
Penceremden seyrederim,
Ak pak olmuş çamlı dağlar.
Bu güzellik nedir, derim,
Ak pak olmuş çamlı dağlar!
 
 
             Dışarıda hava soğuk,
             Kuş sesleri boğuk boğuk,
             Tüter baca oluk oluk,
             Ak pak olmuş çamlı dağlar.
 
 
Yamaçlara kurtlar inmiş,
Çan sesleri yine dinmiş,
Kelebekler neden sinmiş?
Ak pak olmuş çamlı dağlar.
 
 
             Bobim durmaz kuyruk sallar,
             Tekirciğim hep miyavlar,
             Üşümüş bu zavallılar,
             Ak pak olmuş çamlı dağlar.
 
 
Ah ne güzel bembeyaz kar,
Lapa lapa durmaz yağar,
Bu günde bir başkalık var,
Ak pak olmuş çamlı dağlar.
 

LEYLEKLE TİLKİ

 
Tilki ile bir leylek
Dost oldular bir zaman
Sarmaş dolaş ikisi
Görmelisiniz aman!
 
 
Tilki bir gün leyleği
Ziyafete çağırdı.
Söylediği o sözler
Ne kadar da kibardı:
 
 
“Canım, ciğerim benim
Yarın bize gidelim
Pişirdiğim yemeği
Beraberce yiyelim!”
 
 
Leylek te kabul etti.
Uçtu tilkiye gitti.
 
 
Çorba konmuş bir tabak
Laka laka laka lak…
 
 
Uzun sivri gagalı
Misafirde hale bak!
Aç kalmıştı leylekcik
Yiyemeden bir şeycik
 
 
Tilki gibi bir kalleş
Bulunur mu a kardeş?
Bitirince yemeği
Hep kendisi yiyerek
Özür diler leylekten
Üstelik te gülerek:
 
 
“Beğenmedin galiba
Güzel değil mi çorba
Pek üzüldüm doğrusu
Haha haha haha ha!”
 
 
Leylek onu çağırdı
Ziyafete bu defa
Dar ağızlı sürahi
Doldurulmuştu çorba.
Buram buram tütüyor,
Burcu burcu kokuyor!
 
 
Ev sahibi nazikçe
Buyur etti tilkiyi
Kendisi de yaklaştı
Gösterip sürahiyi.
 
 
Öyle dar bir ağızdan
Tilkinin burnu girmez
O güzelim çorbadan
Bir yudumcuk içemez.
Leylek gagayı sokar
Laka lak laka lak…
İçer bitene kadar
Şimdi onda keyfe bak!
Sonra tilkiye döner
Ona şunları söyler:
“Af dilemem kardeşlik
Kalleşliğe kalleşlik!”
 

NASREDDİN HOCA’NIN BORCU

 
Veresiye mal alır
Bakkaldan Hocamız da
Epeyce borçlu kalır
Yine lâf aramızda
 
 
         Mahalle bakkalı bu
         Hatırlatmaz olur mu
         Hocamız “şimdi yok” der,
         Savar her zaman onu
 
 
Bir gün Hoca kahvede
Dalmış derin sohbete
Tıklım tıklım içerisi
Herkes ona gülmede.
 
 
         Böyle hoş bir havada
         Gelir komşu bakkal da
         “Tamam sırası” deyip
         Bir lâf eder o anda:
         “-Hoca şu bizim borcu
         Ne zaman vereceksin?”
 
 
Sanki tavan yıkılır
Hoca’nın kafasına
Hoca kalkar yapışır
Adamın yakasına:
 
 
         “Bakkal bakkal baksana
         Nedir bu borcum sana?”
         ”-Kırksekiz akçe Hoca”
         “-Öyleyse iyi dinle:
 
 
Yarın al yirmibeşi
Öbürgün yirmisini,
Söyle bakayım şimdi
Hesabın gerisini?”
 
 
         “-Üç akçe kalır daha!”
         Bu cevabı alınca
         Şöyle bağırır Hoca:
         “-Üç akçelik borç için
         Konuştuğun yere bak
         Behey akılsız adam
         Sende yok mu utanmak!…”