Kitabı oku: «Vanina Vanini», sayfa 3

O işarə ilə Vaninanı yanına yanına çağırdı Knyajna susmaq bilmirdi:

– Bağışlayın məni, bağışlayın siz allah. Yəqin mənim bu axmaq maraqcılığım təhqiramiz görünür. And içirəm ki sirriniz açılmayacaq. İstəsəniz bir də heç vaxt bura ayaq basmaram.

Sarışın qız:

– Sizi hər görəndə kim özünü xöşbəxt hesab etməz? – dedi – Siz burda bu saraydamı yaşayırsız.

– Əlbəttə! Yəqin ki, tanımırsız məni Mən Vaninayam knyaz Azdurbalonun qızı.

O heyrətlə knyajnanın üzünə baxdı,sifəti allandı:

– İzin verin hər gün məni yoluxmağa gələcəyinizə ümid eləyim. Ancaq istəməzdim ki knyaz bundan xəbər tutsun.

Vaninanın ürəyi həyəcanla çırpınırdı. O adını bilmədiyi bu qızın bu hərəkətində hər sözündə nəzakət və ləyaqət duyurdu. Bu bədbəxt yəqin ki, qüdrətli nüfuzlu şəxslərdən birini təhqir eləyib ya da qısqanclıqdan sevgilisini öldürüb. Knyajna onun bədbəxtliyinin başqa adi səbəbi barədə heç düşünmək belə istəmirdi. Qız deyəndə ki çiynindən və sinəsindən yaralanıb ağrılar ona aman vermir tez-tez qan qusur Vanina heyrətlə səsləndi:

– Hələ də həkim çağırmayıblar?

– Siz ki bilirsiniz....Romadakı bütün cərrahlar müalicə elədikləri yaralılar barədə dərhal polisə məlumar verməlidirlər. Lütfkar knyaz yaralarımı özü açıb bağlayır. Bax bu kətanla.

O ağayana bir təmkinlə danışır, taleyindən gileylənməkdən özünü saxlayırdı. Qız Vaninanın yaman xoşuna gəlmişdi. Knyajnanı təkcə bir şey təəccübləndirirdi. Ciddi söhbət elədikləri bir yerdə birdən yaralının dodağı qaçır gülmək istəyir ancaq özünü ələ alırdı.

Vanina soruşdu:

– Sizin adınız nədir?

– …Adım Klementinadır.

– Yaxşı əziz Klementina mən gedim. Sabah saat beşdə sizə baş çəkəcəyəm.

Vanina ertəsi gün təzə rəfiqəsinin vəziyyətini pisləşmiş görüb əl-ayağa düşdü. Knyajna onu öpə-öpə:

– Mən sizin üçün cərrah çağıracağam – dedi

– Yox yox Mən buna razılıq verə bilmərəm. Qanadı altına sığındığım adamları bəlaya salım. Ölüm bundan yaxşıdır.

Vanina onu dilə tutmağa başladı:

– Dayan görüm Roma qubernatoru monsinyor Savelli Katantsaranın həkim xidmətçilərimizdən birinin oğludur. O bizim ailəyə yaxın adamdır həm də hörmətinə nüfuzuna görə heç kimdən heç kəsdən çəkinmir. Atam nahaq yerə inanmır ona. Mən bu saat adam göndərərəm…

– Lazım deyil istəmirəm – Qız Vaninanı heyrətə salan bir həyəcanla səsini ucaltdı – Ayağınızı burdan kəsməyin işdi əgər allah məni yanına çağırsa sizin qucağınızda xoşbəxt öləsiyəm.

Bir gün də keçdi. Yaralının halı bir az da xarablaşmışdı. Vanina onunla xudahifzləşib getmək istəyəndə dedi:

– Əgər doğurdan da məni sevirsinizsə həkim çağırmağa razılıq verin.

– Onun gəlişi mənim səadətimin sonu olardı.

Vanina inadından əl çəkmirdi.

– Mən mütləq cərrah çağırmalıyam.

O cavab vermədi. Knyajnanın əlini ovcuna alıb öpüşlərə qərq etdi. Aralığa uzun sükut çökdü Yaralının gözləri yaşarmışdı. Nəhayət Vaninanın əlini buraxıb elə bir görkəm aldı ki deyərdin ölümə gedir. Ağır-ağır sözə başladı:

– Etiraf etməliyəm ki mən sizi aldatmışam Sırağagün mən Klementina deyəndə Mən bədbəxt bir karbonariyəm

Vaninanın gözləri açıla qaldı. Stulu geri çəkdi və ayağa qalxdı.

– Ürəyimə damıb ki məni həyata bağlayan yeganə sevincdən də özümü məhrum elədim. – deyə karbonari sözünə davam etdi – Ancaq sizi aldatmağı özümə layiq bilmirəm. Mənim adım Pyetro Missirillidir.On doqquz yaşım var. Atam kasıb bir cərrahdır. Sent-Ancello-İn-Vadoda yaşayır. Özüm karbonariyəm. Bizim ventanı⁶ qəflətən yaxaladılar. Məni qandallayıb Romanyedən Romaya gətirdilər gecə də gündüz də balaca bir çıraqla işıqlandırılan zirzəmiyə atdılar. On üç ay gün üzü görmədim. Xeyirxah bir qadın xilaskarım oldu. Mənə qadın paltarı geyindirdilər. Həbsxanadan çıxıb axırıncı qapıya çatmışdım ki, keşikçilərdən biri karbonarilərin ünvanına iyrənc bir söyüş söydü və cavabı sillə oldu. İnadırıram sizi bunu mənasız qoçaqlıq xatirinə eləmədim, sadəcə olaraq özümü unutmuşdum. Bu ehtiyatsızlıq ucundan süngü yarası aldım. Keşikçi əsgərlər dalımca düşdülər. Qaranlıq küçələrdə qaçırdım, çoxlu qan itirmişdim. Evlərdən birinin qapısını açıq görüb içəri cumdum. Pilləkənlərdə əsgərlərin addım səslərini eşidəndə pəncərədən aşağı bağa tullandım. Yıxıldım. Xiyabanda gəzişən bir qadının iki-üç addımlığında.

– Qrafiniya Vitteleskanın atamın dostunun eləmi ?

– Necə o hər bir şeyi sizə danışıb? – Missirilinin həyəcandan səsi titrəyirdi. – Həmin qadın kim olursa-olsun gərək adı çəkilməsin. O mənim həyatımı xilas edib. Hə, mənim evimi təqib edən əsgərlər onun evinə soxulanda, artıq atanızın karetasında təhlükədən uzaqda idim…İndi halım pisdir, çox pisdir çiynimdəki süngü yarasının ağrısından neçə gündür nəfəsimi çəkə bilmirəm. Əcəl yaxınlaşıb. Bilirəm ki, öləcəyəm əzab-əziyyətlə öləcəyəm bir də sizi görə bilməyəcəm…