Kitabı oku: «Ankara məhbusu», sayfa 3

Anasının öyüd-nəsihətlərindən sonra Vəsfi liseydən aralanmağın daşını atdı və anasının həvəsinə, arzusuna uyğun olaraq gələcəkdə həkim olmaq fikri ilə təhsilinə davam etdirdi.

* * *

Vəsfi heç vaxt görmədiyi həmin qadının bir uşaq gülüşü kimi nəşəli və sevimli qəhqəhələrindən sehrləndiyi zamanlar tibb fakültəsinin tələbəsi idi. İyirmi iki yaşı vardı. O bu şən qəhqəhələrin tilsiminə düşmüşdü. Həmişə otağının pəncərəsindən qarşı evin pəncərəsinə baxardı. Lakin o şirin gülüşlü qadın görünmürdü.

Nəhayət, bir gün qarşı evin kiçik bağçasından tanış qəhqəhələr yüksəldi. Bir də yelləncək səsi gəlirdi…

Vəsfi dərhal yerindən sıçrayıb pəncərəyə tərəf qaçdı. Bağçada iki qız gördü. Bunlardan biri yelləncəkdə idi, o biri isə qapının ağzında durmuşdu. Onlar hey danışır və gülürdülər. Qapının ağzında dayanan sarışın zərif bir qız, o birisi isə incəbel, uzun boylu, qarabuğdayı idi. Gecə kimi qapqara gur saçları vardı. Yelləndikcə, saçları kimi, qırmızı donunun ətəyi də dalğalanır, uçuşur, günəşdən yanmış xariqüladə gözəl ayaqları görünürdü. Yelləncək getdikcə sürətini artırır, enib-qalxır, bəzən də gənc qızı budaqlar arasında bir anlığa gizlədirdi. Qızlar çox nəşəli idilər. Nəhayət, sarışın qız Vəsfini gördü, yoldaşına nə isə pıçıldadı. Bu zaman qarabuğdayı qız başını çevirib istehza ilə Vəsfiyə baxdı, sonra rəfiqəsinə tərəf dönərək gülməyə başladı. Vəsfi bu cürətli, təhrikedici, yuxusunu qaçıran, onu tilsimə salan gülüşü çox yaxşı tanıyırdı.

Gənc qız yelləncəkdə yellənir və ara-sıra Vəsfiyə baxırdı. Bir azdan yelləncəkdən tullanıb düşdü, rəfiqəsinin qolundan tutub getdi, evə girərkən bir də Vəsfiyə baxdı. Qorxusuz, dəcəl, mehriban bir təbəssümlə baxdı.

* * *

Vəsfi onun xəyalında təsəvvür etdiyi kimi olduğunu görəndə həm çaşmış, həm də şad olmuşdu. Əvvəl onu qısaboylu zənn etsə də, belə cazibədar, belə əsmər bənizli olduğunu daima düşünmüşdü. İndi isə təsəvvürə sığmayacaq dərəcədə gözəl bir qız görmüşdü.

Onu ilk dəfə gördüyü günün axşamı anasının otağında çox qalmadı. Öz otağına çəkildi, lampasını, hətta siqaretini də yandırmadan pəncərəyə söykənib gözlərini qarşı evə zillədi. Bu evin yalnız birinci qatından işıq gəlirdi, qalan ikinci, üçüncü mərtəbələri isə qaranlıq idi. Vəsfi düz bir saat pəncərədən ayrılmadı, qonşu evin qaranlıq pəncərələrindən gözünü çəkmədi.

Bu bir saat davam edən səbir mükafatlandı. Qarşı evin qaranlıq pəncərələrindən biri işıqlandı, pəncərənin önündə bir qadın kölgəsi göründü… Bu o idi. İndi saçları çiyninə tökülməmiş, başının üstünə toplanmışdı. Otaqda gəzişirdi.

Pəncərəyə çox yaxınlaşdığı zaman Vəsfi onu çiyinlərinəcən görürdü. Pəncərədən uzaqlaşdımı, gözdən itirdi. O zaman Vəsfi onun otağın divarlarına düşən böyümüş, əcaibləşmiş kölgəsini görürdü. Hərəkətlərindən bəlli idi ki, soyunur.

Əsmər qız, ona göz qoyan qonşusundan xəbərsiz idi. Bir ara pəncərənin qabağına gəldi, iki-üç dəqiqə orada da qaldı, sonra pəncərədən aralandı və işığı söndürdü. Vəsfi: «İndi yatağındadır» – deyə düşündü. «Bəyaz mələfə arasında o əsmər bədəni, kim bilir, necə də gözəldir». Vücudunu şirin, xoş bir istilik bürümüşdü. «Nə bürkülü gecədir»…– deyib pəncərədən ayrıldı…

Həqiqətən, adamı süstləşdirən bürkü vardı. Vəsfinin ürəyi tez-tez döyünürdü, bədəni tər içində idi. Adam bu evdə lap boğular, – deyə mızıldadı.

Doğrudan da bu məhəllənin hər bir evində adam istidən təngnəfəs olurdu. Taxta evlər bütün günü günəşin altında qovrulurdu. Gecə isə sanki gün ərzində canına qonan o cəhənnəm istisini burum-burum ətrafa yayırdı Buralara yaxınlıqdakı dənizdən azacıq da olsa sərinlik gəlmirdi. Küçələr dar idi, axşamlar dənizdən qopub gələrək sahilləri qucaqlayan meh bu kasıb məhəllənin dar küçələrindən keçmirdi.

Vəsfi lampanı yandırdı, bir az oturmaq istəyirdi. Ancaq fikrini bir yerə cəmləyə bilmirdi.

Susamışdı. Su gətirmək üçün aşağı endi. Evlərinin alt qatında dəhliz və mətbəx vardı. Küçə qapısından başqa mətbəxdən də bağçaya qapı açılırdı.

Vəsfi aşağı endiyi zaman anası ilə iki qonşu qadının dəyirmi masa ətrafında oturduğunu gördü. Təmiz hava gəlsin deyə küçə qapısını da, mətbəx qapısını da açıq qoymuşdular.

Anasının qonaqları Nuriyyə xanımla Əsma idi. Vəsfi onlarla salamlaşdı.

Anası:

– Bir şeymi istəyirsən, oğlum – deyə soruşdu.

– Susamışam, ana can.

– Sərnicə su tökmüşəm, soyuyubdur.

– Sağ ol, ana can.

Mətbəxə girdiyi zaman əvvəlcə bağça qapısına yaxınlaşıb qarşıdakı evlərə baxdı. Bura sərin idi. Qapının ağzında beləcə durduğu zaman Nuriyyə xanımın anasına dediklərini eşidirdi

– Şükran xanım, həmişə allahına şükür elə ki, belə oğlun var. Xoşbəxt arvadsan .

– Allahıma hər zaman şükür edirəm, Nuriyyə xanım. Doğrudan da övlad sarıdan bəxtim gətirib.

– Mən yaşa çatanda özgə əlinə baxmayacaqsan, oğlun yanında olacaq ..

– İnşallah, bacım…

Əsma da Şükran xanımın sözünü təkrar etdi:

– İnşallah ..

– Özgə əlinə göz dikmək çətindir, çox çətindir. Bunu ancaq başı çəkən bilər…

Nuriyyə xanım bir müddət susdu, içini çəkdi, sonra yenidən dilləndi.

– Düzdür, bacım, düzdür, yad yenə yad olacaq. Yad elə həmişə yaddır, istədiyin yaxşılığı elə. Adamlar nankordurlar. Farux əfəndi ilə xanımın gününə baxsana.... Mahmurə xanım gərək yaxşılığı yerə vurmayaydı.

Vəsfinin anası cavabında:

– Bəli, bəli! – dedi. – Xəstə ikən ona necə baxdığını hamımız bilirik. Adam öz doğma bacısına bundan yaxşı baxa bilməzdi.

– O, hələ də xəstədir. Ev işlərinə hər gün kömək edirəm…

Əsma xanım:

– Nuriyyə xanımın ürəyi qızıl kimidir!– dedi.– Mən başqaları üçün özümü fəda edə bilmərəm. O isə özünü həlak edir…

Nuriyyə xanım bir də köksünü ötürdü:

– Bilirsiniz ki, heç kəsim yoxdur, tək-tənha, qalmış bir qəribəm… Mahmurə xanımı qırx ildir ki, tanıyıram… Adam, istər-istəməz, biri ilə dostluq edib, onu sevməlidir. Mən Mahmurəyə əlimdən gələn yaxşılığı edər, onu bir bacı kimi sevərdim. O isə buna qiymət qoymadı, ömrümü-günümü zəhərləyir…

Əsma soruşdu:

– Qonşu, yenə nə eləyib axı?

– Eh, dedim ki, nankorun biridir… İndi də başlayıb ki, nə var, nə var, Bəsimə ilə anasının dava-qırğını bizi narahat eləyir. Allahın var günü elə hey başımı dəng eləyir…

Şükran xanım:

– Axı nə deyir?

Nuriyyə xanım ağlar bir səslə sözünə davam etdi:

– Məni məcbur edir ki, guya çox dava-dalaş elədikləri üçün onları evdən çıxarım. Mahmurə xanım məndən bunu istəyir. Mən də deyirəm ki, başqasının dalaşmasından mənə nə. Gəlib mənimlə dalaşmırlar ki, kimin nə işinə?! Öz otaqlarında oturub bir-birinin ətini yeyirlər də… Onların dərdi heç kəsə qalmayıb… Axı elə kirayənişinlərimin babatı onlardır. Bir dəfə də olsun kirayə haqqını gecikdirmirlər. Ay tamam olan kimi gətirib qəpiyinəcən verirlər. Qalanı vecimə deyil…

Əsma xanım:

– Haqlısan, qonşu!– dedi.

– Mənim evim otaq-otaq kirayəyə verilən bir füqəra evidir. Adam başqaları tərəfindən rahatsız olmamasını istəyirsə, bütöv bir mərtəbə ya da müstəqil bir ev kirələməlidir.

Əsma xanım:

– Haqlısan, qonşum, – deyə təkrar etdi.

– Mən Bəsiməgili evdən çıxartmadığım üçün Mahmurə xanım məndən küsüb… Allahın quruca salamı nədir, onu da vermir.

Əsma dedi:

– Doğrusu, təəccüblü işdir, – dedi.– Deyən gərək elə, sən özün də kirayənişinsən də, camaatın malına sahibmi çıxacaqsan?..

– Ay sənin dilinə qurban olum, Əsma xanım… Mən Bəsiməgili sevirəm də! Onlar çox namuslu qadınlardır. Keçən qış Bəsimə də anası da işsiz idilər, buna baxmayaraq evin kirayə pulunu vaxtlı-vaxtında verdilər…

– Səninlə razıyam, onlar namuslu qadınlardır…

– Yazıqlar çox əziyyət çəkdilər. Fabrik təzədən açılana qədər evdə qab-qacaq qalmadı, hamısını satdılar. Altlarında şəltə, dolablarında əşya qalmadı. Ancaq heç kəsə ağız açıb borc eləmədilər. Bəsimənin o gözəl, qalın xəz paltosunu belə beş qəpiyə sovurdular. Hətta mən əl tutmaqçun onlara dedim ki, iş tapanacan kirayə pulunu ödəməyin, sonra verərsiniz. Amma razı olmadılar. Adamın başı üstündə allah var. Mən onlara pislik edə bilmərəm.

Əsma dedi:

– Sən mələksən, Nuriyyə xanım

– Bu yaxşılıq deyil, adamlıqdı. Mən hər kəsə insanlığımı eləyirəm. Mən belə eləyəndə qabağıma nankorluq çıxdımı, ifritəyə dönürəm. Nankorluğu görən gözüm yoxdur, vəssalam!..

– Haqlısan, bacı…

– Amma sən bir işə bax də… Mən Bəsiməynən anasını qanadımın altına almışam, onlara qahmar durmuşam, indi də onlar mızıldanmağa başlayıblar. Bilirlər ki, özlərindən şikayət eləyən var, bununla belə təzə kirayənişinlərdən narazılıq eləyirlər.

Vəsfi buraya qədər danışıqları dinləməmişdi. Söhbətin təzə kirayənişinlərdən düşdüyünü eşitcək qulaq kəsildi.

Əsma soruşdu:

– Sizin bu yeni kirayənişinləriniz kimlərdir? Məhəllədə heç kəs onları tanımır. Yəqin başqa yerdən gəlmədilər.

– Bəli, onlar buraya Ədirnəqapı tərəfdən gəliblər. Kişi aşpazdır, Fındıqlıqda kababçılıq eləyir, balaca bir kababxanası var. Arvad hər gün əri ilə birlikdə gedib ona kömək eləyir, dan yeri ağaranda evdən çıxıb, gecəyarısı qayıdırdılar.

– Belə olanda, onlar Bəsiməynən anasını necə narahat edə bilərlər? Axı, Bəsiməgil ikisi də gecə işləyir…

– Bəsiməni narahat edən ata-ana deyil, qızdır. Qızın hay-küyünə dözə bilmirlər.

– Qız çox balacadır?

– Yox, canım yepyekə qızdır. Gözəl-göyçək, suyuşirin bir şeydir. Amma cavanlıqdır də… çox nəşəli, dəlisov bir qızdır. Dinc durmaq bilmir. Paqqapaqnan qaynayır…

– Bəs işləmir?

Əsma xanımın bu sualına Nuriyyə xanım dodaqlarını büzdü:

– Eh, əzizim, bunlar zəmanə uşaqlarıdır. İndi heç ata-ananı düşünən var ki? Ata-ana qazanır, o da evdə böyrü üstə yatıb kefə baxır. Böyrü üstə yatmağı sözgəlişi dedim e, səhərdən axşamacan qaynayır, heç qaba sığan bala deyil. Cavanlıqdır də. Səhərdən axşamacan yaşıdlarını evə yığıb qrammofonu qurur, mahnı oxuyur, rəqs edirlər. Dərdsiz-qəmsiz qızdır. Eh cavanlıq… Ayağını basdığı yeri bilmir. Qəhqəhəsi də ki boldur.

Vəsfi «qəhqəhəsi» deyə düşündükdə vücudunu sıcaq bir dalğa dolaşdı.

– Bəli, qız elə paqqapaqdadı… Peşəsi deyib-gülməkdir, şaqraq qəhqəhələr çəkməkdir… Ancaq bir məsələdə var, bacım. Mən bu cavan qıza gülməyi necə qadağan eləyim, necə deyim ki, gülmə, qəhqəhələrinə son qoy! Vallah, bacarmaram. Adam evində istər gülər, istər ağlar.... Belə deyil, bacı?..

Vəsfinin anası dilləndi:

– Haqlısan, Nuriyyə xanım, yerdən göyəcən haqlısan!.. Gülmək gəncliyin haqqıdır… Məgər biz özümüz cavanlıqda az gülmüşük, az dəlilik eləmişik, az hay-küy salmışıq?..

Vəsfi anasının dediyi bu sözlərdən çaşdı. Anasının bir zaman bu qonşu qız kimi nəşəli olduğunu, elə qəhqəhələr çəkdiyini xəyalına da gətirə bilmədi. Bu, ona qeyri-inandırıcı görünürdü. O, anasının ömründə bircə kərə qəhqəhə ilə güldüyünü təsəvvür edə bilmirdi. Zənn edirdi ki, onun uşaq məsumluğu çökmüş sifəti həmişə, hər zaman bir qəm, kədər pərdəsi ilə örtülü olub.

Otağına qalxmaq üçün dəhlizdən keçəndə anasına yaxınlaşdı, əlini onun arıq çiyninə qoyub dedi:

– Gecən xeyrə qalsın, ana can.

– Yuxun şirin olsun, balam.

Qonşu qadınlarla da salamatlaşıb, yuxarı çıxdığı zaman Nuriyyə xanımın anasına dediyi sözləri eşitdi:

– Allah, başacan eləsin. Allah oğlunu sənə çox görməsin. Allah bütün analara belə sevən övlad qismət eləsin. Şükran xanım, deyirəm, sən dünyanın ən xoşbəxt qadınısan…

Anacığazı o şirin səsi ilə:

– Bəli, Nuriyyə xanım, mən dünyada ən xoşbəxt anayam.

Vəsfi otağına keçib qapını bağladı.

Bundan sonra Vəsfi üç həftə gecəbəgündüz qonşu qızı düşündü. Onu görmək, onunla tanış olmaq, danışmaq istəyirdi. Həmişə pəncərədən onu gözətləyirdi. Qıza yanaşa bilmək üçün onun adətlərini, küçəyə nə vaxt çıxdığını, nə vaxt döndüyünü öyrənmək istəyirdi.

Vəsfi hiss edirdi ki, qonşu qız da ona qarşı maraq göstərir. Bu, Vəsfini sevindirirdi. Deyəsən, qız pəncərənin önünə gəlib özünü ona göstərməkdən zövq alırdı. Baxışları qarşılaşan kimi gülümsəyirdi.

Bir gün öz-özünə: «– Bu qız mənim çox xoşuma gəlir» – deyə etiraf etdi. Bir neçə gün sonra da «mən heç bir qadını bu qız qədər bəyənməmişəm» – deyə düşündü.

Yuxusu qaçmışdı. İmtahanlar yaxınlaşsa da, elə bil Vəsfinin vecinə deyildi. Hər an, hər dəqiqə: «Onunla tanış olmalıyam, onunla tanış olmalıyam, onu tanımasam, rahat ola bilmərəm»– deyirdi. O düşünürdü ki, əgər qız evdən çıxarsa, mütləq onun arxasınca gedəcək, ona yaxınlaşacaq və tanış olacaq… Rədd edilməyəcəyinə əmin idi.

Bir gün pəncərəsindən ona baxıb gülümsəyən gözəl qonşusu pəncərələrini bağlayandan sonra Vəsfi onun küçəyə çıxacağını anladı və dərhal aşağı düşüb qızgilin yaşadığı evin qabağına gəldi. O saat da qızı gördü. Cəld ona yaxınlaşdı.

Qız qırmızı paltar geyinmiş və daha da yaraşıqlı, cazibəli görünürdü. Onun şəvə kimi qara saçları çiyinlərində dalğalanırdı. Qolunda qızılı rəngli enli bilərzik, barmağında da tək qaşlı üzük vardı.

Bütün bunlara baxmayaraq Vəsfi onu xariqüladə bir qadın hesab edirdi.

Qızı görcək Vəsfi onun gözəlliyi qarşısında o qədər həyəcanlanıb özünü itirdi ki, bir söz deməyə iqtidarı çatmadı.

Qız ağır addımlarla, xuraman yerişlə gedirdi, hərdən də çevrilir, oğrun nəzərlərlə Vəsfiyə baxırdı. Artıq məhəllələrindən uzaqlaşıb böyük küçəyə çatmışdılar. Vəsfi hələ də onu kölgə kimi izləyir, lakin dindirməyə cəsarəti çatmırdı. «Ona nə isə deməliyəm. Yoxsa belə lal-dinməz getdikcə gülünc oluram» – deyə düşündü. Amma deyəsən nə deyəcəyini bilmirdi. «Nə deyim? Sözə nədən başlayım? Bu da məhəllədə yaşayan qızlardan biri deyilmi? Halbuki o, məhəllənin başqa qızlarına heç bənzəmir». Vəsfi bunu bir neçə saniyə sonra anladı. Böyük küçə ilə xeyli irəliləmişdilər. Vəsfi bacarıqsızlığından utanırdı. Bütün iradəsini topladı, iti addımlarla qıza yanaşdı. Lakin yenə də elə bil dili-ağzı qıfıllandı. Bir kəlmə də danışa bilmədi. Naəlac qalıb yoluna davam etdi. Qızı ötüb keçdi. İki-üç addım atmışdı ki, arxadan istehzalı və nəşəli bir səs eşitdi:

– Ay qonşu, belə tələsik hara gedirsiniz?

Vəsfi çaşqın bir halda dayanıb arxaya qanrıldı. Günün bu saatında prospektdə bir kimsə yox idi. Səsi titrəyə-titrəyə soruşdu:

– Məndən soruşursunuz?

– Öz-özümlə danışmırdım ki!.. – Qız tanış qəhqəhə ilə güldü.

Vəsfinin də üzündə xoşbəxt bir təbəssüm cilvələndi. Dedi:

– Məni çağırdığınız üçün çox bəxtiyaram.

– Sizə qalsa idi, cürət edib danışmayacaqdınız…

– Halbuki…

Qız Vəsfinin sözünü kəsdi:

– Halbuki mənimlə danışmaq üçün arxamca gəlirsiniz, eləmi?

– Bəli, düz bilmisiniz…

– Bunu bilməyə nə var ki!.. – Bir müddət susdu, sonra əlavə etdi: – Üç həftə olar ki, görürəm pişik ciyər marıtlayan kimi bizim pəncərəmizdən göz çəkmirsiniz… Bunu yalnız mən hiss etsə idim, dərd yarı idi… Artıq bütün məhəllə bundan duyuq düşüb. Hətta bizim haqqımızda dedi-qodu da çıxarıblar.

– Mən neyləmişəm ki?

– Daha neyləyəcəksiniz. Belə getsə bədnam olacağam. – Qaşlarını çatdı, hiddətlənmişdi. – Mənə bax, qurd da qonşusunu yeməz deyiblər, axı.

– Mən qurd deyiləm, həm də…

– Həm də adam yemək niyyətiniz yoxdur, eləmi? Bəlkə də belədir, amma…

– Mən yalnız sizə tamaşa eləyirəm. Bu qəbahətdir? Gözlərimi pəncərənizdən çəkə bilmirəmsə səbəbi var: o qədər gözəlsiniz ki!..

– Təkcə pəncərədən baxsaydınız dərd yarı idi, bu gün də arxamca düşmüsünüz… Allah bilir, sabah hansı fikrə düşəcəksiniz. Ancaq əmin olun ki, hər quşun əti yeməli deyil!

– Xahiş edirəm…

– Kəsin səsinizi, mənə nağıl söyləməyin, mən sizin niyyətinizi çox gözəl anlayıram!.. Sizinlə danışmağa məni vadar edən də elə bunları sizə çatdırmaqdır. Mən dedi-qodudan çox qorxuram, lap çox… Başa düşürsünüz?!

– Məni elə acılayırsınız ki! Yəni günahım o qədər böyükdür?

– Bəli, günahınız çox böyükdür! Yoxsa gözləyirsiniz ki, sizə təşəkkür edəm?

– Məni bağışlayın… Heç düşünməzdim ki…

– Düşünməzdiniz ki, məhəllədə rüsvay olmaq istəmərəm, eləmi? Bəlkə bunu demək istəyirdiniz?

– Yox, bunu demək istəmədim…

– Onda nə demək istədiyinizi buyurun, baxaq…

– Mən heç ağlıma gətirməzdim ki, pəncərədən heyran-heyran sizə baxanda bunu başqası görə bilər. Çünki mən elə ehtiyatla, lap içəridə durub sizə baxmışam ki, çox vaxt sizin özünüz də bunu hiss eləməmisiniz.

– Gəl açıq danışaq: həmişə pəncərədə dayanıb məni güdməyinizi istəmirəm. Dil-ağıza düşməkdən qorxuram! Təmiz adımın pisliyə çıxmasından qorxuram.

– Deməli, bir də pəncərədən sizə baxmayım, eləmi?

– Bəli, baxmasanız yaxşıdır. Bu, sizin özünüzə də vacibdir: imtahanlara daha yaxşı hazırlaşarsınız…

– Bu lap insafsızlıq oldu ki…

– İnsafsızlıq nə üçün olur ki?

– Axı mən sizə baxmasam imtahanlara hazırlaşa bilmərəm…

– Qəribə danışırsınız… Bəs əvvəllər neyləyirdiz? Biz ki, bu məhəlləyə təzə köçmüşük…

– Əvvəllər sizi tanımırdım.

– Guya ki, indi məni lap yaxından tanıyırsınız?! Guya ki, köhnə dostuq?.. Hesab eləyin ki, məni yenə də tanımırsız…

– Sizinlə razıyam: amma, axı, tanış olmaq istəyirəm…

– Pəncərədən pəncərəyə baxmaqla sən mənə heyran, mən sənə dərman. Belə də tanış olarlar?..

– Əlbəttə, yox. Siz icazə verməsəniz, heç olmaz… Ancaq yenə də, icazə verin heç olmasa hərdənbir pəncərədən sizə baxım. Mənə inanın, sizi görməsəm dincliyim olmayacaq. Həyat mənə mənasız görünəcək… Bədbəxt olacağam.

– Onda məni görmək üçün başqa çarə tapın.

– Başqa çarəmi?..

– Neçə yaşındasınız, quzum?

– İyirmi iki.

– Boş sözdür… Siz səkkiz yaşında təcrübəsiz bir uşaqsınız.

– Niyə ki?

– Niyəsi odur ki, iyirmi iki yaşlı hər gənc bəyəndiyi qızı, qonşuları duyuq salmadan, görmək çarəsini tapar. – Gözünü qırpıb gülümsündü: – Mən sizin yerinizə olsaydım nə edəcəyimi bilərdim.

Vəsfi:

– Onda nə olar, bildiyinizi mənə də öyrədin…

Qız kiçik əliylə Vəsfinin qolundan tutub dedi:

– Onda bəs niyə dayanmısan, ay dəli!.. Məni kinoya dəvət eləsən dilin quruyar?..

Onlar birlikdə kinoya getdilər. Bu, Vəsfi üçün unudulmaz bir səadət idi.

Salon qaranlıqlaşanda Vəsfi qızın əlindən tutmaq istədi. Lakin qız cəld əlini çəkdi və Vəsfinin qulağına pıçıldadı:

– Qonşu, əlini çək, belə şeylər xoşuma gəlmir. Yoxsa, kinoya gəlməyimiz birinci və sonuncu gün olar.

Qızın xəbərdarlığından sonra Vəsfi bir daha o fikrə düşmədi. Daha doğrusu, cəsarəti çatmadı.

Kinodan çıxarkən Vəsfi:

– Hələ mənim adımı bilmirsiniz… Heç olmasa, sizin adınızı öyrənə bilərəmmi?

– Adım Zeynəbdir. Xoşuna gəldimi?..

* * *

Bu hekayət başqa məhəllələrdəki qonşu gənclər arasında tez-tez müşahidə edilən çox bəsit bir şəkildə başlandı. Həmin gündən sonra Vəsfi ilə Zeynəb birlikdə kinolara, kafelərə getdilər. Bəzən də parklarda dolaşdılar. Vəsfi hərdən cəsarətlənir, Zeynəbin zərif əllərini ovucları arasına alaraq oxşamaq istəyirdi, Zeynəb isə hər dəfə ona acıqlanır:

– Qonşu, gəl bu işlərdən əl çək… Yoxsa aramız dəyər! Bir də məni görməzsən, – deyirdi.

Bəzən də xəlvət bir guşədə Vəsfi onun saçlarını sığallamaq, incə belini qucmaq fikrinə düşərdi; Zeynəb Vəsfini hədələyərdi: