Kitabı oku: «Mənə naz et», sayfa 3

«Günəşlə bəhs edirəm mən bu gül cəmalım ilə…»

 
Günəşlə bəhs edirəm mən bu gül cəmalım ilə,
Necə bərabər olur ay iki hilalım ilə?
 
 
Mən istəsəm, salaram əhli-eşqi zəncirə
Kəmənd zülflərində, xəyali-xalım ilə.
 
 
Bir ay səfayi-vüsalimdən istifadə edən,
Yüz il də ömr eləsə, fəxr edər vüsalım ilə.
 
 
Nəzakət əhli bilər, var nə şivələr məndə,
Əsirdir mənə aləm bu xoş xisalım ilə.
 
 
Məni təbiət əzəl gündən nazənin yaradıb
Ki, layiqəm bu qədər şənə öz kəmalım ilə.
 
 
Məni sevən gərək eşqimdə min bəla çəksin,
Keçirdə xoş gününü möhnətü məlalım ilə.
 
 
O bağiban mənə layiqdir, əhli-dərd olsun
Ki, bəsləsin məni tər qönçətək bu halım ilə.
 
 
Mənim də dərdimi, Vahid, deyərsən ol şuxə,
Nədənsə, mən bacara bilmədim o zalım ilə.
 

«Ürəkdən eyləmişəm mən bu əhdi tarım ilə…»

 
Ürəkdən eyləmişəm mən bu əhdi tarım ilə,
Günüm keçəydi həmişə o nazlı yarım ilə.
 
 
Vəfalı bülbülüyəm bir gülüzlü cananın,
İnanmışam ona öz doğru etibarım ilə.
 
 
Şərəflə ömr keçirmək böyük səadətdir,
Fədasıyam bu yolun mən öz ixtiyarım ilə.
 
 
Həmişə xoş keçəcəkdir həyatımız, günümüz,
Bir olsa hər sözümüz nazənin nigarım ilə.
 
 
Vətən oğulları nəslilə iftixar eylər,
Olur ki, fəxr edərəm mən də yadigarım ilə.
 
 
Behişti görməmişəm, arizu da eyləmirəm,
Vətəndə keçsə günüm yari-gülüzarım ilə.
 
 
Məhəbbət əhlinə, Vahid, çalış, yaxın gəlmə
Ki, qorxuram, yana qəlbin bu ahü zarım ilə.
 

«Keçsəydi xoş günüm əgər ol gülüzar ilə…»

 
Keçsəydi xoş günüm əgər ol gülüzar ilə,
Əğyarə minnət etməz idim ahü zar ilə.
 
 
Mən ol səfa ki, arizi-cananda görmüşəm,
Hərgiz dəyişmərəm onu yüz min bahar ilə.
 
 
Bilməz vüsal qədrini hər aşiqəm deyən,
Ta yanmayınca dərdü qəmü intizar ilə.
 
 
Məşuqə aşiqilə tanınmışdır aləmə,
Qiymətlənir qaş ilə üzük, zər əyar ilə.
 
 
Cananə öz dilimlə dedim, aşiqəm sənə,
Zövqüm səninlədir, nə işim var kənar ilə.
 
 
Divanəyəmmi mən, yenə zəncirə bağlanam?
Salmış kəməndə eşq məni zülfi-yar ilə.
 
 
Kuyi-nigarə layiqi yoxdur hər aşiqin,
Mən tapmışam bu Kəbəyə yol etibar ilə.
 
 
Eşq əhlini təbiət özü imtahan edib,
Məcnunu dərdi-hicr ilə, Mənsuru dar ilə.
 
 
Aləm bizim diyarımızın həsrətin çəkir,
Biz mehribanlıq eyləyirik hər diyar ilə.
 
 
Ahu baxışlı Azərbaycan gözəlləri
Bir bax, çəməndə seyr eləyirlər qatar ilə.
 
 
Vahid, bu şeri Təbrizə göndərmək istərəm,
Qismət olaydı, bir görüşək Şəhriyar⁷ ilə.
 

«Görsəm, ey gül, ölərəm bir də səni xar ilə…»

 
Görsəm, ey gül, ölərəm bir də səni xar ilə,
Əvvəl öldür məni, get sonra gəz əğyar ilə.
 
 
Əhd qıldın ki, vəfasızlığı tərk eyləyəsən,
Varsan, əhsən sənə öz etdiyin iqrar ilə.
 
 
Sünbüli-zülfünə çoxdan vurulub badi-səba,
Gecə-gündüz keçirir ömrünü gülzar ilə.
 
 
Tapmamışdır hələ bülbül sənə bənzər bir gül,
Bağdən-bağə gəzir dideyi-xunbar ilə.
 
 
Qamətin sərvi, gözün nərgizi gözdən saldı,
Dəhənin qönçəni lal eylədi güftar ilə.
 
 
Dil gözün fikrinə çox düşdü, xəyal eyləmədi:
Rahət olmaz qoşulan məsti-xətakar ilə.
 
 
Dövlətim, simü zərim olmasa, Vahid, xoşdur,
Gənci-təbim doludur gövhəri-əşar ilə.
 

«Sevimlisən, gözəlim, gəzmə bivəfalar ilə…»

 
Sevimlisən, gözəlim, gəzmə bivəfalar ilə,
Məhəbbət ilə dolan yarü-aşinalər ilə.
 
 
Gözəlliyinlə qürur eyləmə, müvəqqətidir,
Zəmanəmiz doludur nazlı məhliqalər ilə.
 
 
Vətəndə xəlq baxır zülmükara nifrətlə,
Fəqirə, acizə, məzlumə mərhəbalər ilə.
 
 
Gözəllərin sitəmindən sızıldayır ürəyim,
Toxunma, pərdə dolub ney kimi nəvalər ilə.
 
 
Bu nalələr səni də yandırıb-yaxar bir gün,
Yox isə mərhəmətin gəzmə binəvalər ilə.
 
 
O şux baxışlarının fitnədir, xətadır işi,
Min ehtiyat gərək gözləri qəralər ilə.
 
 
Mənə təxəllüsü Yusif⁸ verib dedi, Vahid,
Gərək də fərqlənəsən sən bu xudnümalər ilə.
 

«Xoş ol aşiqə kim, ömr edər məhəbbət ilə…»

 
Xoş ol aşiqə kim, ömr edər məhəbbət ilə,
Həyatını keçirər zövqü eşqü ləzzət ilə.
 
 
Nigarım olsa mənimlə, keçər həyatım xoş,
Mənim nə zövqüm olardı behiştü cənnət ilə?!
 
 
Maarif əsri deyir el bizim zəmanəmizə,
Maarif ilə varam, yox işim cəhalət ilə!
 
 
Birisi yerlərin altın, biri səmada gəzir,
Müsəxxər eyləyir aləmləri cəsarət ilə.
 
 
Həmişə xəlqinə qarşı sədaqət ilə dolan,
İnan ki, çox yaşamaz zövq olan xəyanət ilə.
 
 
Açıq göz ilə çalış, kainata eylə nəzər,
Həyatını başa vur sülh ilə, ədalət ilə.
 
 
Cəfayə, zülmə bütün nifrət eyləyir aləm,
Xilas elə bəşəri zülmdən cəsarət ilə.
 
 
Lətif üçün bu sözü yadigar edib Vahid!
Həmişəlik qala gültək sözüm lətafət ilə.
 

«Könül, vəfalı olan yarə etibar eylə…»

 
Könül, vəfalı olan yarə etibar eylə,
Vəfalı olmayanı cəhd qıl, kənar eylə.
 
 
İnanmadıqlarına gizli sirrin olsa, demə,
İnandığın adama, qorxma, aşikar eylə.
 
 
Məhəbbət ilə, sədaqətlə xalq içində yaşa,
Ümumə yaxşılıq et, şərdən fərar eylə.
 
 
O kəslərin ki, sənə eşqi var, məhəbbəti var,
Yolunda sən onların canını nisar eylə.
 
 
Gözəl günündə səni istəyənlərin çox olar,
Çək imtahana, yaman gündə bərqərar eylə.
 
 
Zəmanə əyrilər ilə həmişə düşməndir,
Çalış ki, xalqın ilə doğruluq şüar eylə.
 
 
Əlində, Vahid, əgər yoxsa başqa bir əsərin,
Bu şeri yaz, vətənə, xalqa, yadigar eylə.
 

«Məni hər kim ki, sevir, gəl ona divanə demə…»

 
Məni hər kim ki, sevir, gəl ona divanə demə!
Aşina bildiyin öz dostuna biganə demə!
 
 
Aşiqin qəlbini get piri-qələndərdən sor,
Sən xərabati olan mənzilə viranə demə!
 
 
Yanmayıb mən kimi pərvanə də eşq atəşinə,
Özünü hər oda çırpan quşa pərvanə demə!
 
 
Məni sərməst eləyən gözlərinin həsrətidir,
Nəşeyi-camilə, ey gül, mənə məstanə demə!
 
 
Xeyirxah ol, gözəlim, aşiqi-biçarələrə,
Bisəbəb onların haqqında bir əfsanə demə!
 
 
Ağzının sirrini sərrafə, gülərkən söylə,
Qədrisiz hər daşa gövhər demə, dürdanə demə!
 
 
Başqa cananlara hər dərdini, Vahid, de, nə qəm,
Ancaq öz istədiyin sevgili cananə demə!
 

«Pabəstə olmasaydım o geysuyi-pürxəmə…»

 
Pabəstə olmasaydım o geysuyi-pürxəmə,
Divanəlikdə şöhrətim irməzdi aləmə.
 
 
Hər dəm düşəndə ruyinə ol zülfi-pürxəmin,
Bənzər xəzinə üstə duran mari-ərğəmə.
 
 
Ləlin dirildir, öldürür üşşaqı, ey sənəm,
Yox ehtiyacımız dəxi İsəbni-Məryəmə.
 
 
Bir danə üçün etməz idi tərk cənnəti,
Xalın xəyalı bais olub, derlər, Adəmə.
 
 
Zahid bilərmi sirrini qönçə dəhanının?
Vaqif olarmı nabələd əsrari-mübhəmə?
 
 
Zövqi-həyatımız rəhi meyxanələrdədir,
Verdik behişti biz sənə, zahid, cəhənnəmə!
 
 
Vahid, zəmanə içrə tapılmaz bir əhlidil,
Sanma vəfalı, bağlama bel yarü həmdanə.
 

«Ah, kim hər gün yetər min qəm dili-naşadimə…»

 
Ah, kim hər gün yetər min qəm dili-naşadimə,
Bir gün ol bimehr məh yetməz mənim fəryadimə.
 
 
Gülşəni-eşqində könlüm qan olur qönçəsifət,
Hər zaman kim, ey güli-rəna, düşərsən yadimə.
 
 
Bəsdir, ey gərdun, mənə hicran qəmi, təni-rəqib,
Sən nə hacət daş atırsan xaneyi-bərbadimə?!
 
 
Yel dəyib hər sübhdəm eylər xəmidə qamətin,
Hər zaman eylər həsəd sərv ol qədi-şümşadimə.
 
 
Qətlim üçün dəmbədəm gərdun cəfa tiğin çəkib,
Həqq özü bir rəhm versin rəhmsiz cəlladimə.
 
 
Kafirəm, versəm əgər meyxanə küncün məscidə,
Eybi yoxdur, qoy desinlər küfri-aləm adimə.
 
 
Vahida, bu şeri yaz, göndər hüzuri-Müznibə⁹,
Nola gər, ustaddır o, çəksə qələm iradimə.
 

«Səbr eylə, könül, möhnəti-hicranə, tələsmə…»

 
Səbr eylə, könül, möhnəti-hicranə, tələsmə,
Dərd əhli yetər səbrlə dərmanə, tələsmə.
 
 
Kam almayacaq ayrılığa bais olanlar,
Aşiq yetəcək sevgili cananə, tələsmə.
 
 
Yusif də Züleyxanı məhəbbətlə sevirdi,
Saldırdı Züleyxa onu zindanə, tələsmə.
 
 
Dünyayə vəfa eyləmə, çox ağlama, könlüm,
Dünya nə vəfa qıldı Süleymanə, tələsmə.
 
 
Pərvanə əgər yansa da şəmin sitəmindən,
Şəmin də yaxar ömrünü pərvanə, tələsmə.
 
 
Zahid çalışır yıxmağa meyxanə binasın,
Məscid qalacaq əksinə viranə, tələsmə.
 
 
Gül zövqünü çəkmək əbədi xarə də qalmaz,
Bülbül gələr, əlbəttə, gülüstanə, tələsmə.
 
 
Gündən-günə artır bu gözəl huriliqalər,
Dünya dönəcək cənnətü rizvanə, tələsmə.
 
 
Vahid, içəcəksən, demə ki, tövbələr olsun,
Cəlb eyləyər axır səni meyxanə, tələsmə.
 

«Qara zülfün o məhrüxsarə, ey gül, sayəban etmə…»

 
Qara zülfün o məhrüxsarə, ey gül, sayəban etmə!
Hilalı zülməti-şəbdə bulud içrə nihan etmə!
 
 
Ləbindən dişlədim – qan eylədim, sanki xəta qıldım,
Amandır, zalım olma, tökmə qanım, qanə qan etmə!
 
 
Güli-ruyindəki xali-siyəhdən ehtiyat eylə,
Behiştin bağına hindunu, gözlə, bağiban etmə!
 
 
Qəmindən təngə gəldim, sərv boylum, böylə naz olmaz,
Tərəhhüm eylə, kuyində gözüm yaşın rəvan etmə!
 
 
Könül, vəhm eylə canından, düşərsən seydvəş damə,
Gedib hər nakəsin zülfün özünə aşiyan etmə.
 
 
Apardı könlümü zülfün, a zalım, barı insaf et,
Heç olmazsa, alıbsan könlümü, gəl qəsdi-can etmə!
 
 
Rəqibin başqadır kuyində gəzməkdən təmənnası,
İnanma, sevgilim, hər xainə, məhrəm güman etmə!
 
 
Özün, Vahid, müqəssirsən, sənə canan nə cövr etsə,
Könül vermə gözəllər zülfünə, ahü fəğan etmə!
 

«Salıbdır, dilbəra, zülfün üzündə sayə hər yanə…»

 
Salıbdır, dilbəra, zülfün üzündə sayə hər yanə,
Görünmür taği-əbrulər, düşübdür bəs ki pünhanə.
 
 
Ki, sən mahi-münəvvərsən, sənə yoxdur zaval, ey şux,
Görə ruyin əgər tərsa, gəlir din ilə imanə.
 
 
Məni Məcnun edib eşqin, salıb səhrayə sərgərdan,
Olub abad olan könlüm sənin eşqində viranə.
 
 
Mənə rəhm eylə, ey məhru, mənim nazlı nigarımsan,
Məni, Allah rizasına, bu qədər salma hicranə.
 
 
Fəraqi-həsrətin çəkməkdə, billah, zarü giryanam,
Sənin bil, rahi-eşqindir, məni salmış biyabanə.
 
 
Tənuri-eşqdə üşşaqlar könlün kəbab etmə,
Tərəhhüm qılmasan, ahım salar dünyanı tufanə.
 
 
Təmənna bəsdir, ey Vahid, bu qədri etmə dilbərdən,
Gələr insafə məhrulər, səni salmazlar əfqanə.
 

«Mənə hərdən baxır ol sevgilim biganə-biganə…»

 
Mənə hərdən baxır ol sevgilim biganə-biganə,
Qızıl qanlar içirdir könlümə peymanə-peymanə.
 
 
Əli daşlı uşaqlar düşmüş arxamca, deyirlər ki,
Budur zənciri-zülfə bağlanan divanə-divanə!..
 
 
Gülüzlü yar ilə həmsağər olmaqdan budur qəsdim:
Ürək sirrin ona şərh eyləyim məstanə-məstanə.
 
 
Görüb rüsvayi-aləm olduğum tən eyləyən çoxdur,
Düzəldibdir hərə həqqimdə bir əfsanə-əfsanə.
 
 
Dil açmış şölədən guya, axıtmış şəm göz yaşı,
Yanarsan, ehtiyat ilə dolan, pərvanə-pərvanə!
 
 
Nə qalmış mülki Daranın, nə təxtü taci Cəmşidin,
Hanı Şəddad, Firondan qalan kaşanə-kaşanə?
 
 
Vəfadan dönmərəm, Vahid, əgər yüz min bəla çəksəm,
Varam canan yolunda mən yenə mərdanə-mərdanə.
 

«Aşiqəm hüsnünə, ey gül, deyiləm biganə…»

 
Aşiqəm hüsnünə, ey gül, deyiləm biganə,
Yanıram atəşi-eşqə, necə bir pərvanə.
 
 
Demədim bir kəsə zülfündə əsir olduğumu,
İstərəm, sirrimə yol tapmaya hər divanə.
 
 
Nə cəfa çəksə vəfa əhli, bəladan qaçmaz,
Rəhmət ol kəslərə, hər dərdə dözüb mərdanə.
 
 
Zairi-kuyin olan cənnətə rəğbət qılmaz,
Aşiqi-vəslin olan meyl eləməz rizvanə.
 
 
Qəlbimin şişəsi zövqi-meyi-eşqinlə dolub,
Unudarmı səni, şövqündə olan məstanə?
 
 
Ləblərin badə müzürr olduğun öyrətdi mənə,
Uduzub əqlimi mey, zail edir peymanə.
 
 
Vahid, aydındır, uzatmaq nə gərək məsələni,
Xalq xoşlanmaz, əgər olsa uzun əfsanə.
 

«Zülm qılma, gözəlim, rəhm elə, gəldim canə…»

 
Zülm qılma, gözəlim, rəhm elə, gəldim canə,
Ürəyim dərdi-fəraqinlə dönübdür qanə.
 
 
Gül əgər olmasa, bülbül niyə fəryadə gəlir,
Eşqi var, odlara çırpır özünü pərvanə.
 
 
Xəstə könlüm o qara zülfünün avarəsidir,
Görsə zənciri necə sakit olur divanə?
 
 
Nə mənə badə gərəkdir, nə gülüstan seyri,
Olmuşam gözlərinin şövqü ilə məstanə.
 
 
Məhrəmi-vəslin olan gün belə nəzr eyləmişəm:
Can verəm sən kimi bir naz eləyən cananə.
 
 
Leyliyə eşqdə Məcnun olub aşiq, sənə mən,
İndi dillərdə bizimçün deyilir əfsanə.
 
 
Şad olardım, o gülün vəslinə yetsəm, Vahid,
Əgər etməzsə əcəl könlüm evin qəmxanə.
 

«O gül ki, naz qılardı məni-pərişanə…»

 
O gül ki, naz qılardı məni-pərişanə,
Mən indi naz edirəm ol gülüzlü cananə.
 
 
Bu eşq aləmini eşqə düşməyən bilməz,
Bilərmi, yanmasa şəmin şərəfni pərvanə?
 
 
Məni əsir eləmişdi o şux leylivəşim,
Dönüb o indi olub eşqim ilə divanə.
 
 
Vəfasız olmağını bundan ol gülün bilirəm,
Əziz olub ona məndən, nədənsə, biganə.
 
 
Nə eylə talibəm, ol dilbərin vüsalinə mən
Ki, səbr edim, dözüm, əlbəttə, dərdi-hicranə.
 
 
Nə Yusifəm, nə də ki, sevdiyim Züleyxadır,
Əsir edib məni salsın sitəmlə zindanə.
 
 
Cahanda bəsdi mənə, Vahidəm, bir öz yarım,
Behişt içində gözüm yoxdu hurü qılmanə.
 

«Məni hicran qəminə saldı o məhparə yenə…»

 
Məni hicran qəminə saldı o məhparə yenə,
Zülfü tək eylədi aydın günümü qarə yenə.
 
 
Xoş o günlər, sənə vəslində deyərdim dərdim,
İndi hicrin deyirəm hər dərü divarə yenə.
 
 
Bir vurub sinəmə müjgan oxunu getmiş idi,
Fikri var, bir də edə, könlümü sədparə yenə.
 
 
Nəqdi can əldə tutar kim ki, xiridarı ola,
Yusifi gər çəkələr səhneyi-bazarə yenə.
 
 
Kəndumi-xalini könlüm quşuna göstərdi,
Edəcəkdir məni-biçarəni avarə yenə.
 
 
Dün eşitdim səni, əğyar ilə həmsöhbətsən,
Vədeyi-vəsl veribsən, gülüm, əğyarə yenə.
 
 
Xəstə bülbül kimi, Vahid, işim əfğan oldu,
O gül həmdəm olubdur, dedilər xarə yenə.
 

«Çox etmə qaş-göz ilə, sevgilim, işarə mənə…»

 
Çox etmə qaş-göz ilə, sevgilim, işarə mənə,
Ürəkdə hər nə sözün var, de aşikarə mənə.
 
 
Xoşam qılınc qaşını göstərincə əğyarə,
Cəfa ilə vurasan yarə üstə yarə mənə.
 
 
Üzündə xalını gördükcə şad olur könlüm,
Nə ay verər bu səfanı, nə də sitarə mənə.
 
 
Kitabi-eşqini bir-bir vərəqlədim, baxdım,
Vüsalə yetməyə xoş gəldi istixarə mənə.
 
 
Təbiət eşq bəlasın mənə vəzifə verib,
Odur ki, cövr edir hər nazlı mahparə mənə.
 
 
Gözəl ki, aşiqin incitmədi, burax getsin,
Sevinnəm, etsə cəfa sevgilim dübarə mənə.
 
 
Diyari-eşqdə öz dərdü möhnətin unudar,
Bu halidə edən olsa əgər nəzarə mənə.
 
 
İşi girişmə, gəhi nazdır, gəhi qəmzə,
Nə qaldı, etməmiş olsun o zülfü qarə mənə?!
 
 
Dedim təbibə: – Məni, qoyma, yıxdı nəşeyi-mey,
Ləbi-nigarımı yazdı birinci çarə mənə.
 
 
Şərabı vəqf edərəm, Vahid, öz səvabın üçün,
Şərabxanələri versələr icarə mənə.
 

«Axır ağlatdın məni, biganələr gülsün mənə…»

 
Axır ağlatdın məni, biganələr gülsün mənə,
Şəm tək yaxdın məni, pərvanələr gülsün mənə.
 
 
Mən də yalvarram gözüm yaşilə piri-meykədə
Eylə məst etsin məni, məstanələr gülsün mənə.
 
 
Pərtövi-xurşidi-ruyin cami-mey içrə görüb,
Ağlaram, qoy dövrədə peymanələr gülsün mənə.
 
 
Qorxuram, sirri-dəhanın mey içib faş eyləyəm,
Məst olam kim, arifi-meyxanələr gülsün mənə.
 
 
Bağla ol zənciri-zülfinlə məni-sərgəştəni,
Qoyma kim, səhranişin divanələr gülsün mənə.
 
 
Leylivəş zülfündən ayrı istərəm, Məcnun olam,
Qoy eşitsin bu sözü, fərzanələr gülsün mənə.
 
 
Yıxa bilməzdi, fələk olsaydı, yıxdı hicri-yar,
Vahidəm, qoy sakini-viranələr gülsün mənə!
 

«Sənsiz yerim behişt ola, qəmxanədir mənə…»

 
Sənsiz yerim behişt ola, qəmxanədir mənə,
Kim aşina deyil sənə, biganədir mənə.
 
 
Hər kəs ki, payibəndi-səri-zülfün olmasa,
Yüz aqiləm desə, yenə divanədir mənə.
 
 
Şövqi-rüxünlə şəm kimi yandım hər gecə,
Həmdəm sirişki-çeşmlə pərvanədir mənə.
 
 
Abi-həyatı bir belə zahid ki, vəsf edir,
Ləli-ləbin yanında bir əfsanədir mənə.
 
 
Eşq aləmində bunca bəlalər ki, çəkmişəm,
Məqsəd təvafi arizi-canadir mənə.
 
 
Zülfünlə olsa, eyləməz aşüftə könlümü,
Düşmən o zülf içində gəzən şanədir mənə.
 
 
Vahid! Cahanda baqi qalan eşq mülküdür,
Ondan qalan nə varsa da, viranədir mənə.
 

«Nədən yaraşmadım, ey yari-mahiparə, sənə…»

 
Nədən yaraşmadım, ey yari-mahiparə, sənə
Ki, bəlkə, xəlvəti əğyar edib işarə sənə?
 
 
O gül cəmalını, bilməm, nə üzlə vəsf eləyim,
Günəş deyim, gözəlim, ya deyim sitarə sənə?!
 
 
Sənin gözəlliyinin mən də çoxdan aşiqiyəm,
Nə xəlvəti demək olmur, nə aşikarə sənə.
 
 
Kəməndi-eşqdən, əlbəttə ki, xilas olmaz,
Bu zülf ilə vurula hansı bəxtiqarə sənə.
 
 
Cavanlıq aləmidir, indi dil verən çox olar,
İnanma, eyləyə müşkül günündə çarə sənə.
 
 
Rəqibdən özünü gözlə, şənin əksiltmə.
Kənardən eləyər qeyrilər nəzarə sənə.
 
 
O gün dedim sənə, Vahiddən əl götür, əfsus,
Həmin sözü deyirəm indi mən dübarə sənə.
 

«Canan, nə etmişəm, belə biganəyəm sənə…»

 
Canan, nə etmişəm, belə biganəyəm sənə?
Məcnun olan da mən evi viranəyəm sənə!
 
 
Yüzlərlə nazlı yar ola, könlüm səninlədir,
Olsan nə yerdə, mən yenə həmxanəyəm sənə.
 
 
Canan da böylə cövr edər öz mübtəlasına?
Sən zülmkarsan, demə, cananəyəm sənə.
 
 
Şövqi-ləbinlə eyləyəli badə tərkini,
Sərməst gözlərin kimi məstanəyəm sənə.
 
 
Ancaq kəməndi-eşqə giriftar olan bilir,
Zülfün qəmində mən necə divanəyəm sənə!
 
 
Göstərmə gül cəmalını, yandırma könlümü,
Qoy bilməsinlər, eşqdə pərvanəyəm sənə.
 
 
Eşq aləmində mən də sədaqətli Vahidəm,
Hər bir işimdə doğru və mərdanəyəm sənə.
 

«Aldı mey camini ol yari-güləndam əlinə…»

 
Aldı mey camini ol yari-güləndam əlinə,
Can fəda saqiyə! Verdi o gülün cam əlinə.
 
 
Badə zövqün nə bilir, kim ki, xiridarı deyil,
Qoymayın, ləli-giranmayə düşə xam əlinə!
 
 
Dəri-meyxanə səfasın niyə zahid bilsin?
Vermə cənnət açarın cahili-bədnam əlinə!
 
 
Badə tarixini Cəmşidi-Cəm etmiş icad
Ki, düşübdür bu qədər kafərü islam əlinə.
 
 
Rahəti-ruhini şad etmək üçün Xəyyamın,
Cam tut ki, necə almış onu Xəyyam əlinə!
 
 
Mən də bir cam ilə aram tutardım, saqi!
Gər yetişsəydi əlim yari-dilaram əlinə.
 
 
Vahid üçün bu şərəf ləzzəti-dünyayə dəyər,
Yar ilə alsa əgər badeyi-gülfam əlinə.
 

«Əgər mən olsam, o geysuyi-müşkitər yerinə…»

 
Əgər mən olsam, o geysuyi-müşkitər yerinə,
Öpüb, qucub, sarılardım o şuxun hər yerinə.
 
 
Şəkər nədir ki, onun həsrətin çəkəm sənsiz,
Mənə kifayət edər ləblərin şəkər yerinə.
 
 
Qızıl, gümüşsüz hanı məndə öylə tale ki,
Qucaqlayaydım o nazik belin kəmər yerinə?!
 
 
Könüldə qəmzən oxu – ölmədim, deyirlər bəs,
Sağalmaz, hər kimin ox dəysə gər sevər yerinə.
 
 
Xəyali-zülfü rüxünlə keçər gecəm-günüzüm,
Birisi şamə bərabər, biri səhər yerinə.
 
 
Fələk, həqir eləyən kəslərin muradinə yet!
Bu mərhəmət, gün olur ki, gəlib düşər yerinə.
 
 
O şuxi-məhvəşi tavusa bənzədir könlüm,
Üzündə türreyi-müşkini balü pər yerinə.
 
 
Cahanda hər kəsin öz qibləgahı, Məkkəsi var,
Mənim də qibləm üzün, xalların Həcər yerinə.
 
 
Bu sərvboyluların, Vahid, hər qəmin çəkdim,
Həmişə göz yaşı verdi mənə səmər yerinə.
 

«İcazə ver, baxım, ey gül, o qarə gözlərinə…»

 
İcazə ver, baxım, ey gül, o qarə gözlərinə,
Vurulmuşam, nə edim, aşikarə gözlərinə.
 
 
Qəm etmərəm, məni yüz dəfə gündə öldürəsən,
Baxanda bir də dirilləm, dübarə, gözlərinə.
 
 
Camalın açma, gülüm, qorxuram görüb üzünü,
Gün olsun hüsnünə aşiq, sitarə gözlərinə.
 
 
Olaydı qismət, öpəydim o nazik əllərini,
Ürəkdən eyləmişəm istixarə gözlərinə.
 
 
Kəməndi-ah ilə səyyadlar dalınca düşər,
Bu naz ilə əgər etsən işarə gözlərinə.
 
 
Gözüm götürməyir əğyarlar baxanda sənə,
Bir ayrı gözlə edirlər nəzarə gözlərinə.
 
 
Şikəstə Vahidə olmaz təbiblərdən əlac,
Qalıbdır indi sənin bircə çarə gözlərinə.
 

«Mail oldu könlüm ol mahin ruxi-zibasinə…»

 
Mail oldu könlüm ol mahin ruxi-zibasinə,
Payibənd oldu siyəh geysuyi-müşkasasinə.
 
 
Kilki-qüdrət dişlərin tərhin yazıb Quranidə,
Bilmək istərsən əgər, bax ibtidayi-Yasinə.
 
 
Bənd olub bir Leylivəş yarın kəməndi-zülfünə,
Ruzü şəb Məcnunsifət düşdüm bəla səhrasinə.
 
 
Yar ilə həmbəzm olub, gər mey içəm meyxanədə,
Zahidin verməm o bəzmi-cənnəti-üqbasinə.
 
 
Ey ləbi qönçə, çıxar varü yox əldən, hər o kəs,
Gər düşə məntək səri-geysulərin sevdasinə.
 
 
Qəm əlindən sərvim azad etmədi bir dəm məni,
Zülm edib baxdı rəqibin hiyləvü fitvasinə.
 
 
Yarı əğyar ilə görməkdənsə, Vahid, yaxşıdır,
Qərq ola bu zövrəqi-cismim bəla dəryasinə.
 

«Məcnuna deyən yoxdur: “Ey aşiqi-biçarə…»

 
Məcnuna deyən yoxdur: “Ey aşiqi-biçarə,
Leyliylə nə karın var, qoysun səni avarə”?
 
 
Eşq aləmi üşşaqə bir vadiyi-möhnətdir,
Fərhadı salıb dağə, Mənsuri çəkib darə.
 
 
Payani-qəmi-eşqi təfsirə nə hacət var,
Gör bir necə pərvanə şövq ilə yanır narə?
 
 
Dünya o qədər Leyli, Məcnun yetiribdir ki,
Saysan nə qədər göydə var sabiti-səyyarə.
 
 
Hər lalərüx eşqində öz bağrını qan etmə,
Hər dərdi çəkər bülbül, gül qismət olar xarə.
 
 
Bimehr gözəllərdən aləmdə vəfa umma,
Meylin salacaq bunlar axır yenə əğyarə.
 
 
Vahid! Biz ölüb getdik mehr ilə, məhəbbətlə,
Dünya dönəcək bir gün bir səhneyi-gülzarə.
 

«Hər kim mənə tən eyləsə meyxanələr içrə…»

 
Hər kim mənə tən eyləsə meyxanələr içrə,
Qan olsun onun badəsi peymanələr içrə.
 
 
Öz xəlqinə hər kim mey içib versə əziyyət,
Olsun yeri bayquş kimi viranələr içrə.
 
 
Mümkünsə, fəsad əhli ilə həmqədəh olma,
Nöqsan yetirər şəninə biganələr içrə.
 
 
Pərvanə əgər şəmə yanır atəşi-qəmlə,
Mən də yanıram hər gecə pərvanələr içrə.
 
 
Bir zülfü siyəh dilbərə çoxdandır, əsirəm,
Məşhuram o gündən bəri divanələr içrə.
 
 
Vahid, biləcək qədrini, sərraf əgər olsa,
Şaxlar bu gözəl şerini dürdanələr içrə.
 

«Ey namə, tez yetir özünü yar olan yerə…»

 
Ey namə, tez yetir özünü yar olan yerə,
Bülbüldən ərzi-hal elə, gülzar olan yerə.
 
 
Öz nazənin təbibinə de gizli dərdini,
Qoyma nigarı, yol tapa əğyar olan yerə.
 
 
Biganədən çətindir ayırmaq gözəlləri,
Mümkün deyil ki, getməyə gül xar olan yerə.
 
 
Çoxdandır, arizu edirəm bir görəm sizi,
Könlüm uçur həmişə vəfadar olan yerə.
 
 
Bir vaxt sən əsiri idin nazlı bir gülün,
Heç bir yolun düşürmü o dildar olan yerə?
 
 
Barı vəfasız olma ona, sən vəfalı ol.
Hərdən sifariş eylə o sərdar olan yerə.
 
 
Canan vəfasız olsa da, əl çəkmək olmayır,
Quş meyl edər həmişə giriftar olan yerə.
 
 
Sən yaz Kamal¹⁰ müəllimə, biz eşq məstiyik,
Bizdən qaçırsa, getsin o huşyar olan yerə.
 
 
Bir ahu gözlü Vahidi heyran edib yenə,
Gəlmiş təbib naz ilə bimar olan yerə.
 

«O qara zülf ki, hərdəm dolaşır şanələrə…»

 
O qara zülf ki, hərdəm dolaşır şanələrə,
Göstərir eşq kəməndin dili-divanələrə.
 
 
Mehri-rüxsarını məndən kəsib ol mah tamam,
Düşdü fürsət yenə bundan belə biganələrə.
 
 
Yoxsa, ey gül, bu qədər badeyi-nab içməz idim,
Şövqi-ləlin məni cəlb eylədi meyxanələrə.
 
 
Qana dönsün görüm ol badeyi-gülgün sənsiz,
Bir də gər rəğbət edəm sağərü peymanələrə.
 
 
Həsrəti çeşmi-xumarın, ləbi-ləlin həvəsi
Göstərir guşeyi-meyxanəni məstanələrə.
 
 
Şövqi-rüxsarın ilə odlara yanmış könlüm,
Öyrədib şəmidə yanmaqlığı pərvanələrə.
 
 
Cövrün az et mənə, qorxum budu, bir ah çəkim,
Bir yanar od düşə başdan-başa kaşanələrə.
 
 
Vahidəm, şairi-azadpərəstəm, nə qəmim,
Qılmasam rəğbət əgər məscidə, bütxanələrə.