Kitabı oku: «Mənə naz et», sayfa 5

«Görən mehrabi-qaşın istəməz taqi-kəlisani…»

 
Görən mehrabi-qaşın istəməz taqi-kəlisani,
Şikəst eyləyib hüsnün müshəfi-İncili-İsani.
 
 
Bu qədr kim tökürsən binəva aşiqlərin qanın,
Həlal olmuş məgər dinində bu aşiqlərin qani?
 
 
Göreydi hüsnünü gər piri-Kənan bu vəcahətdə,
Fəramuş eylər idi Yusifin, ey Yusifi-sani.
 
 
Qiyam etdikdə qəddin min qiyamətlər olur peyda,
Nə qamətdir bu, cana, mat edib gəbrü müsəlmani.
 
 
Məzaqi-əhli-zövqü fəhm qılmaz hiç qal əhli,
Nə bilsin zahidi-bizövq qədri-eşqi canani.
 
 
Tilanın qədrini zərgər bilər, bilməz ki, ahəngər,
Mərizi-eşq olan daim dilər dərdinə dərmani.
 
 
Şikayət eyləmə, Vahid, cahanda yardan hərgiz,
Gərək üşşaqlər məşuqinin olsun da qurbani.
 

«Bilməm, nə çarə eyləyim, ol bivəfa məni…»

 
Bilməm, nə çarə eyləyim, ol bivəfa məni
Etsin qəbul xaki-dərində gəda məni.
 
 
Hər sübhü şam bəstəri-eşq içrə xəstəyəm,
Eylüb məriz möhnətü dərdü bəla məni.
 
 
Vəsli-nigaridən əlimi üzdü zülm ilə,
Saldı kəməndi-firqətə axır qəza məni.
 
 
Zənciri-zülfi-yarə əsir oldu mürği-dil,
Divanələr damə edib mübtəla məni.
 
 
Vahid, şikayət etmə cəfasından ol məhin,
Etmiş zəmanə gərdişi bəxtiqəra məni.
 

«Firqətindir, sənin, ey məh, gətirən canə məni…»

 
Firqətindir, sənin, ey məh, gətirən canə məni,
Salan avarə cununtək bu biyabanə məni.
 
 
Ağlaram rahi-fəraqində sənin şamü səhər,
Sənin eşqindir edən bilgilən divanə məni.
 
 
Rəhmə gəl, rəhm elə, incitmə məni, aşiqinəm,
Öldürər, axırı bu təneyi-biganə məni.
 
 
Bənd olub mürği-dilim zülfi-siyahində sənin,
Aldı aramimi gör, saldı nə hicranə məni!
 
 
Taqi-əbrulərinin səcdəsin etdikdə əcəb
Dəstirəs eylədi möcüz ilə imanə məni.
 
 
Vahida, etmə şikayət dəxi məhvəşlərdən,
Tuş edən bəxtdir bu dərdi-fəravənə məni.
 

«Saldı hicran oduna ol büti-məhparə məni…»

 
Saldı hicran oduna ol büti-məhparə məni,
Eylədi zülfütək hicridə günü qarə məni.
 
 
Dərdi-tüğyanimə bica yerə zəhmət çəkmə,
Tari şahiddi, təbib, öldürdü bu yarə məni.
 
 
Qıldı könlüm quşunu həlqeyi-zülfündə əsir,
Var xəyali, çəkə Mənsur kimi darə məni.
 
 
Səri-kuyində vətən qılmış idim dildarın,
Üzdü vəslindən əlim, eylədi avarə məni.
 
 
Məntək aləmdə qəmü dərdə giriftar olsun,
Kim ki, həsrət qoyub ol məhvəşi-dildarə məni.
 
 
Sən bu hüsnilə Züleyxayi-cahansan, ey məh,
Nola, eşqin çəkə Yusif kimi bazarə məni.
 
 
Vahida, zülfi-nigarim kimi incəldi tənim,
Bənzədir kim görə ol zülfdə bir tarə məni.
 

«Bir qələm qaşlı nigarın qəmi lal etdi məni…»

 
Bir qələm qaşlı nigarın qəmi lal etdi məni,
Xəm qılıb qəddimi, manəndi-hilal etdi məni.
 
 
Edirəm bəs ki xəyalın bu qara gözlülərin,
Bu xəyal axırı məbhuti-xəyal etdi məni.
 
 
Əşki-gülgunim ilə çöhreyi-zərdim boyanıb,
Qana dönmüş bu gözüm mərdümi al etdi məni.
 
 
Kimə yetdimsə, ləbin sirrini sordum ondan,
Xalq arasında əcəb əhli-sual etdi məni.
 
 
Bəsteyi-zülfü olandan bəri ol mahvəşin,
Çərxi-sərgəştəvi-bisəbri-cəmal etdi məni.
 
 
Azərə, olmadı bir kimsə, sora hali-dilim,
Çün fələk qərğeyi-girdabı-məlal etdi məni.
 
 
Evi abad ola aləmdə yenə Mümtazın,¹⁴
Sordu əhvalımı, fərxəndeyi-hal etdi məni.
 
 
Mənə baxşayişi yetdi o kərəm sahibinin,
Öylə kim sahibi-pür cahü cəlal etdi məni.
 
 
Dilərəm, bir sənin ehsanını aləmdə görüm,
Arizu gör necə bir fikri-məhal etdi məni.
 
 
Vahida! Gərçi həqirəm, vəli çoxdur qədrim,
Nola gər çərx dəxi əhli-sual etdi məni.
 

«Sənsiz, ey gül, demə biganələr ağlatdı məni…»

 
Sənsiz, ey gül, demə biganələr ağlatdı məni,
Bəzi uydurmalar, əfsanələr ağlatdı məni.
 
 
Ağladıb özgə pərişan edə bilməzdi məni,
Zülfünə məhrəm olan şanələr ağlatdı məni.
 
 
Şəm tək göz yaşım axmazdı qəmindən gecələr,
Dövri-ruyindəki pərvanələr ağlatdı məni.
 
 
Könlümün gördüm o zülf içrə əsir olduğunu,
Sanki zəncirdə divanələr ağlatdı məni.
 
 
Min xəyal eylər idim gözlərinin şövqi ilə,
Yad edərkən səni məstanələr ağlatdı məni.
 
 
Sənsiz, ey gül, nə mey içdimsə, gözümdən gəldi,
Döndü qan rənginə, peymanələr ağlatdı məni.
 
 
Vahid, aləmdə təki eşq evi abad olsun,
Hər zaman məscidi-viranələr ağlatdı məni.
 

«Bilməm, nə etmişəm, yenə yar istəmir məni…»

 
Bilməm, nə etmişəm, yenə yar istəmir məni,
Uymuş rəqibə nazlı nigar, istəmir məni.
 
 
Yandırdı daği-həsrəti ilə xəstə könlümü,
Ol sərvboylu, laləüzar istəmir məni.
 
 
Yarımdan özgə nazlı gözəllərdə yox gözüm,
Gül istəsin, cəhənnəmə, xar istəmir məni.
 
 
Bilməm, nə sirdir, o qara gözlü dilbərim
Hər dəm olanda məstü xumar istəmir məni?!
 
 
Əğyarə naz edir, məni dindirməyir o gül,
Guya xəzan yetişdi, bahar istəmir məni.
 
 
Vahid, əgər ki, var bizə də naz edən gözəl,
Mən sevdiyim o çeşmi-xumar istəmir məni.
 

«Sən nəzərdən salmasaydın, ey hilaləbru, məni…»

 
Sən nəzərdən salmasaydın, ey hilaləbru, məni,
Dami-eşqə bunca salmazdı yetən məhru məni.
 
 
Göz yaşım axdıqca, artar suzi-eşqim sinədə,
Yoxdur ümmidim, xilas etsin bu oddan su məni.
 
 
İncəlib zülfün xəyalilə vücudum, öylə kim,
Tari-zülfündən hesab eylər görən bir mu məni.
 
 
Bilmədim, qıldım nəzər ol zülfi-ənbərfaminə,
Sehrlə saldı kəməndə nərgisi-cadu məni.
 
 
Məclisi-meydə nigarım açdı müşkin zülfünü,
Bilmədim mey nəşəsi məst etdi, ya kim, cu məni?
 
 
Mən əsiri-zülfünəm, ancaq cəmalın sevmişəm,
Fikr qılma, istəyir vəslimdən ötrü bu məni.
 
 
Görməyincə gül üzün, Vahid, o şəhla gözlünün,
Sakit etməz nə çəmən seyri, nə bir ahu məni.
 

«Qismət et, yarəb, mənə daim meyü meyxanəni…»

 
Qismət et, yarəb, mənə daim meyü meyxanəni,
Xali etmə məclisimdən saqərü peymanəni.
 
 
Kövsəri-cənnət sifatin vəsf edirsən aşiqə,
Vermərəm mən kövsərə, zahid, meyü meyxanəni.
 
 
Əlaman, məşşatə, aşüftə edərsən aləmi,
Könlümü qılma pərişan, vurma zülfə şanəni!
 
 
Hər səri-muyində bənd olmuş neçə iftadələr,
Qoyma dəysin bir-birinə bu neçə divanəni.
 
 
Nöqteyi-xalın görüb ol səfheyi-ruyində kim,
Zikri-zahidtək edər ol sübheyi-səddanəni.
 
 
Atəşi-ruxsarini gördü könül pərvanəsi,
Gəl dolanım başına, yandırma bu pərvanəni.
 
 
Zahid istər məscidi, mən arizi-dildarimi,
Bülbül istər gülşəni, bayquş sevər viranəni.
 
 
Nəql edər vaiz behiştü duzəxi kim xəlq üçün,
Vahida, alma qulağə yüz belə əfsanəni.
 

«Oldum cünun görcəyin o zülfü qarəni…»

 
Oldum cünun görcəyin o zülfü qarəni,
Saydım səbahədək göy üzündə sitarəni.
 
 
Bir yarə vurdu sinəmə tiği-qaşilə kim,
Müşkül sağalda, gəlsə Ərəstun, bu yarəni.
 
 
Ey dərdi-eşqə çarə ilə hökm edən təbib,
Tədbirin olsa, bu mərəzə eylə çarəni.
 
 
Tökdü o yar səfheyi-ruxsarə zülfünü,
Etdi qürub, görmədim ol mahiparəni.
 
 
Əhsən səriri-hüsnüdə o qarə xalına,
Bir tək dolandırır bu qədər gənc idarəni.
 
 
Bir zərrə kəssə mehrini məndən o mah əgər,
Ahım oduyla çərxə yetirrəm şərarəni.
 
 
Vahid, əgərçi yar kəsə səndən ülfətin,
Sən cəhd qıl ki, dilbərilən vurma arəni.
 

«Etdi fələk zülm ilə məndən cüda səni…»

 
Etdi fələk zülm ilə məndən cüda səni,
Qıldı rəqib bəd sifətə aşina səni.
 
 
Çəkdim cəfayi-cövrünü, ey məh, zəmanədə,
Sandım xəyali-xam ilə əhli-vəfa səni.
 
 
Hər sübhü şam sayili-kuyində aşiqin,
Hatəm kimi çü bilmişəm əhli-səxa səni.
 
 
Üzdün vüsaldən əlimi tərki-lütf edib,
Ey məh, bu növ bilməz idim bivəfa səni.
 
 
Oldum məriz eşq ilə, halimi sormadın,
Qılsın düçar mən kimi dərdə xuda səni.
 
 
Sordum əlacım, ey büti-ziba, təbibdən,
Yazdı bu dərdi-eşqə müalic dəva səni.
 
 
Bu Vahidi-fəqirə, gözəl, eylə iltifat,
Ruhim, həyatda bircə bilibdir şəfa səni.
 

«Sordumsa hər kəsdən, dedilər, bivəfa səni…»

 
Sordumsa hər kəsdən, dedilər, bivəfa səni,
Neylim, həqiqi bilmiş idim aşina səni.
 
 
Yusif də olsan hüsndə, sən məndən incimə,
Hər yerdə söylərəm, gözəlim, mən gəda səni!
 
 
Məcnun zamanı Leyli görəydi camalını,
Eşqindən eylər idi, inan, tez fəna səni.
 
 
Təqsirim olmadan məni saldın bəlalara,
Mən ruhuma sanırdım, əzizim, qida səni.
 
 
Bir kəlmə söz kifayət edər anlayan kəsə,
Naəhlə tanrı eyləməsin mübtəla səni.
 
 
Fikrə, xəyalə, möhnətə sən salmısan məni,
Canan, əhatə eyləməsin bir bəla səni.
 
 
Tanrım özü cəza verəcək zülm edənlərə,
Könlüm əgər ki, bir qəmə görməz rəva səni.
 
 
Yoxdur günah səndə, səni öyrədəndədir,
Biganə göstərir hamıya kəcnüma səni.
 
 
Hal əhli olsa, Vahid, əgər sevdiyin gözəl,
Heç yerdə bivəfa deməz ol məhliqa səni.
 

«Əcəb gözəl yetirib gərdişi-zəmanə səni…»

 
Əcəb gözəl yetirib gərdişi-zəmanə səni,
Zəmanəmizdə sanır xəlqimiz yeganə səni.
 
 
Məhəbbətinlə könüllər dolub, unutmayacaq,
Nə bir rəfiqi-həqiqi, nə əhli-xanə səni.
 
 
Vətəndə namü-nişan ilə ölmək izzətdir,
Diyari-qürbətə kim saldı binişanə səni?
 
 
Cavanlaşardım, əlim çatsa, mehrsiz fələyə,
Səbəb nədir ki, salıb dərdi-biamanə səni?
 
 
Qərəzlə ev yıxanın xanimani odlansın!
Ki, qoydular gözü həsrətlə xanimanə səni.
 
 
Sən olmasan da, xəyalın bizimlə həmdəmdir,
Əgər ki, möhnəti-qürbət yetirdi canə səni.
 
 
Bəlayi-hicrə gərək səbr qılsın aşiqlər,
Bu işdə bəlkə çəkib bəxtin imtahanə səni.
 
 
Bahari-ömrünü, Vahid, fələk xəzan elədi!
Yetirdi bülbüli-şeyda bu cür fəğanə səni.
 

«Vəfalısan, gözəlim, çəkdim imtahanə səni…»

 
Vəfalısan, gözəlim, çəkdim imtahanə səni,
Vəfadə tək yetirib gərdişi-zəmanə səni.
 
 
Bu etibar ola bilməz bir özgə dilbərdə,
Mən indi bilmişəm öz könlümə yeganə səni.
 
 
Rəqiblər gözünə kirpiyin batır oxtək,
Vəfadə göstərirəm hər zaman nişanə səni.
 
 
Qəribə cazibə vardır gözəlliyində sənin,
Bərabər eyləmək olmaz bir özgə canə səni.
 
 
Sənə bəşər desələr – zülm ediblər haqqında,
Təbiət aşiq olub, göndərib cahanə səni.
 
 
Sədaqətində dayandın, rəqibə sirr demədin,
Elin şəmadəti gərçi gətirdi canə səni.
 
 
Deyən demişdi mənə: sevgilin vəfasızdır,
Salar o gül yenə, bir gün gələr ki, qanə səni.
 
 
Sənin sədaqətini Vahidə özüm demişəm,
O da sevir, gözəlim, indi qaibanə səni.
 

«Yaradıb tanrı, əzizim, nə gözəl yar səni…»

 
Yaradıb tanrı, əzizim, nə gözəl yar səni!
Gözlə, bu hüsn ilə aldatmasın əğyar səni!
 
 
Dişlərin inci, ləbin ləl, üzün gül kimi tər,
Xəlq edib, məncə, təbiət düri-şəhvar səni.
 
 
Eşq bimarı sağalmaz, bunu dərd əhli bilər,
Sağalar görsə bu tərkib ilə bimar səni.
 
 
Yandırıb Kəbəvü bütxanəni, zünnarı atar,
Görsə Sənan kimi min aşiqi-dindar səni.
 
 
Sən ki, hal əhli idin, aşiqi incitməzdin,
İndi can almağa kim eylədi vadar səni?
 
 
Aşiqin könlünə rəhm et, bu qədər incitmə,
Görməmişdim, gözəlim, bunca sitəmkar səni.
 
 
Məst idin sən bu qara gözlülərin eşqilə,
İndi, Vahid, sevinir, kim görür huşyar səni.
 

«Qəm çəkmə, ey könül, yenə canan sevir səni…»

 
Qəm çəkmə, ey könül, yenə canan sevir səni,
Dərdindən öldüyün güli-xəndan sevir səni.
 
 
Zalım fələk qoyarmı səni vəslə yetməyə,
Çox da o canalan, o gözəl can sevir səni.
 
 
Hər bir sözü müvəqqətidir nazəninlərin,
Aldanma, gərçi ol məhi-taban sevir səni!
 
 
Batdı rəqib ömr uzunu qarə günlərə,
Ol sərv boylu, zülfi-pərişan sevir səni.
 
 
Ceyran dalınca düşsə bir ovçu, əcəb deyil,
Yüzlərcə ovçu, yüz quzu ceyran sevir səni.
 
 
Xəlq eyləyəndə səhv deyil, tanrı gər desəm,
Olmuş camalına özü heyran, sevir səni.
 
 
Vahid, cəhənnəm, istəməsin qoy rəqiblər,
Sən fəxr qıl ki, Azərbaycan sevir səni.
 

«Yarım tökəndə gül üzə zülfi-siyahini…»

 
Yarım tökəndə gül üzə zülfi-siyahini,
Sandım ki, gizlədib fələk əbr içrə mahini.
 
 
Gər görsə bağban o məhin zülfü ruyini,
Ta ömrü var, xəzanə verər gül giyahini.
 
 
Gəlsin, cəmali-dilbərimə eyləsin nəzər,
Kim görməyibsə sənəti-feyzi-ilahini.
 
 
Səyyadlar dalınca düşüb, həsrətin çəkər,
Görsə nigarımın əgər ahu nigahini.
 
 
Bihudə sanma, naleyi-üşşaqdan saqın,
Ey məh, yetirmə göylərə üşşaqin ahini.
 
 
Hər gün düşüb ayaqlarına gün bu şövqlə,
Bəlkə olur ki, bir gün öpə xaki-rahini.
 
 
Vahid qapında olsa müqəssir, ümidi var,
Bir lütf ilə özün keçəcəksən günahini.
 

«Çəkmək istər mən kimi hər kimsə canan fikrini…»

 
Çəkmək istər mən kimi hər kimsə canan fikrini,
Öz canından əl götürsün, etməsin can fikrini!
 
 
Ağlaram sübhü məsa bir dilbərin eşqində mən,
Bülbül ağlar necə çəkdikdə gülüstan fikrini.
 
 
Yusifin hicrində Yəqub eylədi min fikr əgər,
Çəkməyibdir bunca ol mən kimi hicran fikrini.
 
 
Olsam ol şux ilə gər bir guşeyi-meyxanədə,
Bir də namərdəm, çəkərsəm baği-rizvan fikrini!
 
 
Ey günüzlüm, gər tuta zülmət sərasər aləmi,
Eyləməz ruyin görənlər mahi-taban fikrini.
 
 
Vursan, ey məh, sinəmə tiri-xədəngin, razıyam,
Sinədə peykanın olsa, çəkmərəm can fikrini!
 
 
Bigünah qanlar tökərsən rəhmsiz cəlladtək,
Bil, tutar axır səni, ey çəkməyən qan fikrini!
 
 
Oldu, Vahid, xatirimdə cəm ikən aşüftəlik,
Müttəsil çəkməkdən ol zülfi-pərişan fikrini.
 

«Gəldi qəmdən gözəlim qurtara divanəsini…»

 
Gəldi qəmdən gözəlim qurtara divanəsini,
Gördü öz şəminə yandırdığı pərvanəsini.
 
 
Mənim əfsaneyi-eşqim bürüyüb məmləkəti,
Leyli-Məcnunun unutmaq gərək əfsanəsini.
 
 
Ey yıxan könlüm evin, indi gəl abad eylə,
Daimi eyləmə viranə bu qəm xanəsini.
 
 
Bülbül istər gülü, zövq əhli sevər cananı,
Hər bir aşiq sevir öz sevgili cananəsini.
 
 
Eşq peymanəsidir aşiqi sərməst qılan,
Alma dəhrin ələ qəm-qüssəli peymanəsini.
 
 
Əhli-fəqrik, bizə bu künci-qənaət xoşdur,
Neylirik şahların altun dolu kaşanəsini.
 
 
Xalqa göz yaşı ilə ədami-riyadır, qurmuş,
Vaizin sanma əbəs sübheyi-səddanəsini.
 
 
Məncə, Vahid, yenə meyxanələr abad olsun,
Tərk qıl zahidə öz məscidi-viranəsini.
 

«Ləbindən aşiqə olsaydı istifadə yeri…»

 
Ləbindən aşiqə olsaydı istifadə yeri,
Qədəhdə qanə dönüb qalmaz idi badə yeri.
 
 
Diyari-eşqə, könül, laübali qoyma qədəm,
Bu barigahə gedərkən bir etiqadə yeri.
 
 
İradəsizlərə yer yoxdur eşq mülkündə!
Xoşa o aşiqə var onda bir iradə yeri.
 
 
Şərab məclisinə qoymayın gələndə rəqib,
Deyil bu guşeyi-cənnət həramzadə yeri.
 
 
Sənin gözəlliyinin acizəm ifadəsinə,
Mələkdən özgə sənə tapmadım ifadə yeri.
 
 
Təkəbbür əhlini eşq içrə istəməz canan,
Təriqi-eşqə, könül, daima fitadə yeri.
 
 
Diyari-eşqdə, Vahid, hamı bərabərdir,
Bilinməz orda gəda ilə şahzadə yeri.
 

«Sanma cahanda əhli-vəfa məhliqaləri…»

 
Sanma cahanda əhli-vəfa məhliqaləri,
Bietibar olurmuş hamı, yox vəfaləri!
 
 
Aldanmayın zəmanədə hərgiz gözəllərə,
Daim edərlər aşiqə cövrü cəfaləri.
 
 
Yoxdur cahanda bir nəfər əhli-vəfa, könül,
Bəs ki tutubdu aləmi boş iddialəri.
 
 
Eşqə əbəsdi qılma həvəs, ey əsiri-eşq,
Çünki çəkibdi eşqdə başım bəlaləri.
 
 
Kəsmə, amandır, lütfünü aşiqdən, ey sənəm,
Şahlar həmişə rəsmdir, saxlar gədaləri.
 
 
Hər mahiru gözəldə məgər beylə zülm olur?
Tərk et cəfanı, tut rəvişi-binəvaləri.
 
 
Vahid, cəfayi-eşqdən ikrah qılmadın,
Etdin qəbul ruzi-əzəldən bəlaləri.
 

«Ey dil, unutma zülm eləyən məhliqaləri…»

 
Ey dil, unutma zülm eləyən məhliqaləri,
Onlardır eşq əsiri edən binəvaləri.
 
 
Zənciri-zülfə etmə həvəs, ey əsiri-eşq!
Çox görmüşük bu damə düşən mübtəlaləri.
 
 
Hüsn əhlinin bu adətidir, bivəfa olur,
Çox da məzəmmət eyləməyin dilrübaləri.
 
 
Hər şuxa vermə könlünü, bağlanma zülfünə,
Çünki çəkib bu yolda başım çox bəlaləri.
 
 
Divanə etməyincə götürməz yaxandan əl,
Çox çəkdim imtahanə bu zülfü qəraləri.
 
 
Aldanma rəhmsiz, bu vəfasız gözəllərə,
Daim edərlər aşiqə cövrü cəfaləri.
 
 
Vahid, cahanda təneyi-biganə yaxşıdır,
Püriddia görüncə bu dost-aşinaləri.
 

«Bir arzudə yoxam vəsli-yardən qeyri…»

 
Bir arzudə yoxam vəsli-yardən qeyri,
Nə zövq bülbül üçün laləzardən qeyri.
 
 
Vətəndə möhnətə bir çarə tapmadı Məcnun,
Diyari-qürbətə yalnız fərardən qeyri.
 
 
Nə cami-Cəm qalıb indi, nə şövkəti-Cəmşid,
Fəsanələrlə quru iftixardən qeyri.
 
 
Behişti-əqdəsə dönsə çəmən, nə bəhcəti var,
Bizə nə zövq olur gülüzardən qeyri.
 
 
Təbii ziynətə layiq deyildir hər gülrux,
Bu izzətə yetən olmaz nigardən qeyri.
 
 
Nə bir rəşadəti var Bisütunda Fərhadın,
Bir əksi-Şirin ilə cuyi-bardən qeyri.
 
 
Həmidin¹⁵ eşqini Zöhtabdan¹⁶ soranda dedi:
O binəvadə nə var etibardən qeyri.
 
 
Bəradərim Məcidə¹⁷ sən bu şeri yaz, Vahid,
Səmimi dost yoxumdur Qafardan¹⁸ qeyri.
 

«Gözəlim, varmı bir aşiq sənə məndən qeyri…»

 
Gözəlim, varmı bir aşiq sənə məndən qeyri?
Ölərəm, baxsam əgər bir gülə səndən qeyri!
 
 
Könlümü qan eləyən varmı bu aləmdə məgər,
Bir sənintək üzü gül, qönçədəhəndən qeyri?
 
 
Özgə bir dilbər ilə könlüm açılmaz sənsiz,
Nə gərək bülbüli-şey dayə çəməndən qeyri?
 
 
Özgələr ləzzəti-vəslinlə səfalər çəkdi,
Mənə hicrin nə verib dərdi-mühəndən qeyri!
 
 
Dərdi-hicranını da könlümə tapşırdı fələk,
Əlimi daməni-vəslindən üzəndən qeyri.
 
 
Ləblərin nəşəsini piri-muğandan xəbər al,
Badə zövqün nə bilir rindi-kühəndən qeyri?
 
 
Vahid, aləmdə bir insanlığa xidmət qalacaq,
Varmı bir şey aparan qəbrə kəfəndən qeyri?!
 

«Sevgilim, bülbülə olsaydı gülün imdadı…»

 
Sevgilim, bülbülə olsaydı gülün imdadı,
Bülbülün aləmi ağlatmaz idi fəryadı.
 
 
Eşq sevdasına layiqli deyil hər aşiq,
Dərdü qəm çəkməyə gər olmasa istedadı.
 
 
Qopsa yüzlərcə bəla, qəlbinə təsir etməz,
Hər kimin eşqilə möhkəm qurulub bünyadı.
 
 
Gör necə hüsndə məğrur idi Şirin özünə,
Dağ-daşı çapmağa məcbur elədi Fərhadı.
 
 
Hanı rəhmətlik o Məcnun, gedib dünyadan?
Bizik indi o bəlalər çəkənin övladı.
 
 
Hüsni-Leylanı da Məcnun özü öyrətdi bizə,
Əhli-eşqin odur aləmdə böyük ustadı.
 
 
Məni, Vahid bu qədər sevgilim incitməz idi,
Yerə girsin, görüm, ey kaş, rəqibin adı.
 

«Gəldim vüsali-yarə yetəm fürsət olmadı…»

 
Gəldim vüsali-yarə yetəm fürsət olmadı,
Bir dəm doyunca söhbət edəm, qismət olmadı.
 
 
Cövrün çəkib həmişə bu zülfü qarələrin,
Divanə könlümə yenə bir ibrət olmadı.
 
 
Cənnətdi məclisim, elə ki, gəldi dün rəqib,
Məclis cəhənnəm oldu, mənə cənnət olmadı.
 
 
Az olsa badənin çox olur ruhə ləzzəti,
Həddindən artıq içdin, o bir ləzzət olmadı.
 
 
Sərvim, deyəndə sanma, qiyamətdi qamətin,
Məhşər ki qopmadı, sənə bir töhmət olmadı.
 
 
Fərhadı fəzli-sənəti sevdirdi Şirinə,
Şirini eşqə bənd eləyən surət olmadı.
 
 
Eşqində ölmək həsrəti öldürdü Vahidi,
Çox yaxşı oldu – istəyinə həsrət olmadı.
 

«Bu sərvi-qamətim qaşın xəyalıilə dütalandı…»

 
Bu sərvi-qamətim qaşın xəyalıilə dütalandı,
Gözüm ayineyi-safi-cəmalından cilalandı.
 
 
Fəğanü ahü naləmdən xəbərdar olmadın, ey məh,
Göy üzrə dudi-ahimdən kəvakiblər qaralandı.
 
 
Dəyəndə sinəmə üst-üstə, ey gül, navəki-qəmzən,
Dəlinmiş ney kimi könlüm yeri-yerdən nəvalandı.
 
 
Deyirlər Qeys üçün, cana, cünuni-eşq olub, amma
Mənim ondan betər görcək səni, başım havalandı.
 
 
Üzündən dün götürdükdə düşəqqə zülfi-mişkinin,
Üzün nurilə, ey mahim, cahan yeksər ziyalandı.
 
 
Çəməndə sərv qəddin göstərib yüz min qiyamətlər,
Qədin sərvin çəmən görcək xəcalətdən həyalandı.
 
 
Salıbdır Vahidi-zari bəlayi-hüznə hicranın,
Həmişə qeyrilər vəslinlə, ey gülrux, səfalandı.
 

«Demədim dərdimi canana, yadımdan çıxdı…»

 
Demədim dərdimi canana, yadımdan çıxdı,
Gördüm öz yarımı, biganə yadımdan çıxdı.
 
 
Bülbülə gül nə cəfa eylədiyin bildirdim,
Yandı canım, niyə pərvanə yadımdan çıxdı?
 
 
Deyəcəkdim o qara zülfə nə dərdim var idi,
Oldu könlüm dəli-divanə, yadımdan çıxdı.
 
 
Vəslinə mail olan günləri bir-bir saydım,
Yandığım atəşi-hicranə, yadımdan çıxdı.
 
 
Zülf əlindən nə bəla çəkdiyimi bildirdim,
Nə qədər fikr elədim, şanə yadımdan çıxdı.
 
 
Mey içərkən məni bir lütflə dindirdi o gül,
Məst olanlar kimi peymanə yadımdan çıxdı.
 
 
Bəlkə, Vahid, deyim ol şuxə, inansın sözümə,
And içim sevgiyə, vicdanə yadımdan çıxdı.
 

«Yarəb, itirmişəm, neçə gündür nigarımı…»

 
Yarəb, itirmişəm, neçə gündür nigarımı,
Tezliklə sən yetir mənim ol nazlı yarımı.
 
 
Yoxdur gülüm, nə üzlə gedim seyri-gülşənə,
Bəxtim bu il xəzan eləyib novbaharımı.
 
 
Ol laləüzlüdən mənə hər kim xəbər verə,
Billah, sevindirər bu dili-dağdarımı.
 
 
Namərd rəqibin hiyləsinə uydu dilbərim,
Yandırdı nari-həsrət ilə qəlbi-zarımı.
 
 
Başım bəlalıdır, ölürəm, kimsə bilməyir,
Bir qarəgözlü əldən alıb ixtiyarımı.
 
 
Mən bir vəfalı aşiqəm, ölsəm də eşqdə,
Örtər çiçəklə, güllə gözəllər məzarımı.
 
 
Yarım mənə ölüncə vəfasızlıq eyləməz,
Çox çəkmiş imtahana mənim etibarımı.
 
 
Bir də qədəh alıb əlimə badə içmərəm,
Ta görməyincə gözlərim ol gülüzarımı.
 
 
Vahid, bu şeri yaz Həsənə, ömrdən gedir,
Bir vaxt olur ki, xəlq oxuyar yadigarımı.
 

«Bir də görəsən, naili-canan olarammı…»

 
Bir də görəsən, naili-canan olarammı?
Eşqində onun bülbüli-xoşxan olarammı?
 
 
Minayi-səri-kuyini min dəfə dolansam,
Bir yol, görəsən, layiqi-qurban olarammı?
 
 
Yüz cövr edəsən, bir demərəm, cövrünü az et,
Min böylə cəfa olsa, peşiman olarammı?
 
 
Sinəm bu qədər yarələnib qəmzən oxundan,
Axır, görəsən, qabili-dərman olarammı?
 
 
Dindir məni bir naz ilə, ey qönçeyi-ümmid,
Bir gün açılıb gül kimi xəndan olarammı?
 
 
Çoxlar yetişib kamə, olub xadimi-kuyin,
Mən də o hərəmxanəyə mehman olarammı?
 
 
Vahid, o qəra zülfə ki, həsrət çəkirəm mən,
Ol zülfə əlim yetsə, pərişan olarammı?
 

«Ey gül, sənə dünyada bərabər yenə varmı…»

 
Ey gül, sənə dünyada bərabər yenə varmı?
Səndən də gözəl sevgili dilbər yenə varmı?
 
 
Gülzari-cahanda, görəsən, səndən əlavə
Ən incə, lətafətli güli-tər yenə varmı?
 
 
Qan tökməyə çox mahir idi gözlərin əvvəl,
Ol fitnəli gözlərdə o şakər yenə varmı?
 
 
Bülbülləri mən tək gətirən şurə çəməndə,
Bir bülbüli-şeyda mənə bənzər yenə varmı?
 
 
Yüz aşiqi bir rəmzlə Məcnun eləyənlər,
Ol Leyli məlahətli gözəllər yenə varmı?
 
 
Öz aşiqinə zülm edə, biganəyə min naz,
Bir sən kimi birəhm, sitəmgər yenə varmı?
 
 
Sultanlara, xaqanlara baş əyməyən əsla,
Dərviş kəramətli qələndər yenə varmı?
 
 
Vahid! Hanı Yusif, hanı Səyyar ilə Saqib,
Kimdən soraq; ustadımız Azər yenə varmı?
 

«Göstərmə məndən özgəyə, ey gül, cəmalını…»

 
Göstərmə məndən özgəyə, ey gül, cəmalını,
Tanrım mənə nəsib eyləyə ta vüsalını.
 
 
Daim xəyali-vəslin ilə şad olur könül,
Bildir mənə ürəkdə olan öz xəyalını.
 
 
Tale həmişə könlünü şad eyləsin sənin,
Göstərməsin mən aşiqə dərdü məlalını.
 
 
Neylər ayı, günü, gözəlim, ya sitarəni,
Lalə üzündə kim görə ol qarə xalını.
 
 
Yüz min gözəl yetirsə əgər kainat özü,
Dünya üzündə, bil ki, yetirməz misalını.
 
 
Nazlı gözəlsən, olmalıdır səndə mərifət,
Davran ədəblə, istəsin ellər kamalını.
 
 
Vahid, şikayət eyləmə ol nazlı yaridən,
Bəlkə eşitdi, bildi sənin xəstə halını.