Kitabı oku: «Mənə naz et», sayfa 4

«Əcəb oldu, gözəlim, uymadın əğyarlərə…»

 
Əcəb oldu, gözəlim, uymadın əğyarlərə,
Layiq olmaz, gül əgər həmdəm ola xarlərə.
 
 
Zülf zəncirinə bir kimsə giriftar olmaz,
Əgər etməzsə həvəs türreyi-tərrarlərə.
 
 
Bu məlahət, bu lətafətlə yaraşmaz, gözəlim,
Baxasan bir gül ikən bəzi dilazarlərə.
 
 
Əndəlibin nə qədər bağrını qan etsə də gül,
Yenə təsir edəcək naləsi gülzarlərə.
 
 
Ol səbəbdən bütün eşq əhli sevir Sənani,
Qarət etdirdi o öz dinini zinnarlərə.
 
 
Yarə can verməyən aşiq necə məqsudə yetər?
Niyə bəs eşqdə pərvanə yanır narlərə?!
 
 
Naz-qəmzəylə qara gözlülər öldürdü məni,
Kim bu təhsili veribdir bu xətakarlərə?
 
 
Dürrdür qiyməti ən yaxşı kəlamın, Vahid,
Sən də bu şerini sərf eylə xiridarlərə.
 

«Ləbin rümuzi üçün çox baxıldı təfsirə…»

 
Ləbin rümuzi üçün çox baxıldı təfsirə,
Gələndə şərhinə, dil aciz oldu təqrirə.
 
 
Behişti-kuyinə yol tapsa idi vaiz əgər,
İnan ki, aşiqini başlamazdı təkfirə.
 
 
Nə Leylisən, gözəlim, qıldın aləmi Məcnun,
Saçın xəyalı çəkib kainatı zəncirə.
 
 
Tökəndə mahin üzə zülfi-pürxəmin guya,
Günəş tutuldu, cahan oldu sərbəsər tirə.
 
 
Bəlayi-eşqə düşən aşiqə əlac olmaz,
Əcəl ki, gəldi nə bir ehtiyac tədbirə!
 
 
Qaşın xəyalı çəkib aşiqini mehrabə,
Qoyanda səcdəyə baş, rast gəldi şəmşirə.
 
 
Nə Vahidə, nə də ki, Şərqiyə¹¹ vəfa qıldın,
Bir hörmət eyləmədin nə cavanə, nə pirə.
 

«Bənd edib zülfünü dildar məni dilgirə…»

 
Bənd edib zülfünü dildar məni dilgirə,
Bildi divanəsiyəm, saldı yenə zəncirə.
 
 
Əbrtək zülf tutub mahi-cəmalın dövrün,
Ay tutulcaq, bəli, adətdir, olur şəb tirə.
 
 
Ahu gözlüm yenə bir dam qurub zülfündən,
Sanki səyyah qurub dami-bəla nəxcirə¹².
 
 
Xaldırmı o iki qaşın arasında düşüb,
Ya ki, hindubeçədirmi əl atıb şəmşirə?
 
 
Əhd qılmışdı nigarım ki, tökə qanımızı,
Biz ki həsrət çəkirik, salmış özü təxirə.
 
 
Civətək buteyi-hicrində yanıb məhv oldum,
Etmədi heç də əsər ol nəzəri-iksirə.
 
 
İstərəm, yarə yazam hicrdə hali-dilimi,
Vahida, nitq gələrmi bu çətin təhrirə?
 

«Dilbərim yar olub əğyarə eşitdiyimə görə…»

 
Dilbərim yar olub əğyarə eşitdiyimə görə,
Gül gedib həmdəm olub xarə eşitdiyimə görə.
 
 
Bu qara gözlülərin eşqinə hər kim düşsə,
Zülf əlilə çəkilər darə eşitdiyimə görə.
 
 
Dözmədi cövrünə Məcnun bu pəriçöhrələrin,
Qaçdı səhralərə biçarə eşitdiyimə görə.
 
 
Həvəsi-silsileyi-eşqə düşən aşiqlər,
Bağlanır türrey-tərrarə eşitdiyimə görə.
 
 
Yıxma, ey gül, nəzərindən düşən aşiqlərini,
Tez düşər torpağa fəvvarə eşitdiyimə görə.
 
 
Gözlərin xəstəsiyəm, gəl bir öpüm ləlindən,
Mey verər səhhəti bimarə eşitdiyimə görə.
 
 
Yar əgər olmasa, Vahid meyi-nab içməyəcək,
And içib badeyi-gülnarə eşitdiyimə görə.
 

«Yaşamaz aşiq olan dövlət ilə cahə görə…»

 
Yaşamaz aşiq olan dövlət ilə cahə görə,
Can fəda eyləmə, mehri yox olan mahə görə.
 
 
Sevsə Leylasını Məcnunə məzəmmət yoxdur,
Başqadır niyyəti qəlbində bu dilxahə görə.
 
 
Sevgilim, acizi-bikəslərin ahindən qorx,
Yıxılar zülm evi məzlum eləyən ahə görə.
 
 
İstə sən aləmi, qoy istəsin aləm də səni,
Qəlbi yanmaz bəşərin cahili-gümrahə görə.
 
 
Nazəninim, gözəlim, xəlqinə bədxah olma,
Yoxdur heç kimsədə rəğbət yeri bədxahə görə.
 
 
Qaşların xəlqi qılıncdan keçirir xalın üçün,
Can verir minləri bir zalim olan şahə görə.
 
 
Eşqdən Vahidi tənqid ilə islah etdin,
Əqli gəlsin başına, bəlkə, bu islahə görə.
 

«Qaçdı səhralərə Məcnun, demə Leylayə görə…»

 
Qaçdı səhralərə Məcnun, demə Leylayə görə!
Eşqə düşmüş o da bir başqa müəmmayə görə.
 
 
Hərə bir dərd ilə aludədir, eylər nalə,
Mən sənin hüsnünə bülbül güli-rənayə görə.
 
 
Bu təmənnadə idim vəslinə, ey gül, yetərəm,
Sındı məndən ürəyin tez bu təmənnayə görə.
 
 
Yusifin eşqi Züleyxanı şərəfdən saldı,
O da zindana düçar oldu Züleyxayə görə.
 
 
Başqa məhparələr eşqində gözümdən düşdü,
Qətrə gözdən düşər, əlbəttə ki, dəryayə görə.
 
 
Gül üçün bülbüli-şeyda keçir öz canından,
Gül nəyindən keçəcək bülbüli-şeydayə görə?
 
 
Ömrümüz indi ki, Vahid, belə sürətlə keçir,
Mümkün olduqca bu gün gör işi fərdayə görə.
 

«Hər kim məhəbbət əhlini salmış əziyyətə…»

 
Hər kim məhəbbət əhlini salmış əziyyətə,
Yox özgə qarğışım ona, düşsün məhəbbətə!
 
 
Məndən nə bir kənarə qaçır, nə yaxın gəlir,
Kim öyrədib bu qəmzeyi-nazi ol afətə?
 
 
And içdim, ağladım, dedim: ey gül, əsirinəm!
Nə andıma inandı, nə gəldi mürüvvətə.
 
 
Aşiq gərəkdir, istədiyi yarə yalvara,
Cananı salsa da onu yüzlərcə zillətə.
 
 
Yarımla xoş keçəydi həyatım, bu əhdəyəm,
Tanrım da razıdır, gözəlim, beylə niyyətə.
 
 
Məcnun vəfasız olduğunu gördü Leylinin,
Tərk etdi öz diyarını, üz tutdu qürbətə.
 
 
Sağlıqda çox dedim sənə, incitmə Vahidi,
Biçarə həsrətinlə sənin getdi rəhmətə.
 

«Töküb çin-çin siyəh zülfün nigarım məhcəmal üstə…»

 
Töküb çin-çin siyəh zülfün nigarım məhcəmal üstə
Sanırsan sayə salmış əbri-zülmətdir hilal üstə.
 
 
Göz üstə oynadır əbrulərin misri qılınclartək,
Misali-ləşkəri-hindu durub cəngü cidal üstə.
 
 
Nigahi-tünd ilə eylər cahanı məhv sərtasər,
Tutar afaqi, gərdişdən qalar əmri-məhal üstə.
 
 
Məlamət daşların çox atma, sınmış şişədir könlüm,
Nə hacət daş atırsan hicrdən sınmış səfal üstə.
 
 
Fələkdə ya bulud altında ulduzlar xəyal etdim,
Və ya yarım töküb geysulərin ol qarə xal üstə.
 
 
Gəhi könlüm çəkər canan qəmin, gəh özgədən minnət,
Nə möhnətdir, yağır bu binəvanın dalbadal üstə?
 
 
Xəyali-vəsli-dilbərlə yetirrəm ömrümü başə,
Cahanda razıyam, Vahid, ölüm böylə xəyal üstə.
 

«Salıbdır əbrtək zülfün o məh ruxsarinə sayə…»

 
Salıbdır əbrtək zülfün o məh ruxsarinə sayə,
Səbəb oldur ki, qaranlıq çökübdür səthi-dünyayə.
 
 
Gözəl, mən eyləmə hüsnün tamaşasından eşq əhlin,
Təzə ay başı, adətdir, baxarlar kim, yeni ayə.
 
 
Dəhanın sirrini, ey qönçələb, hər kimsədən sordum,
Dedi, hər nabələd olmaz bələd elmi-müəmmayə.
 
 
Göreydi gər səni Yusif bu hüsnü bu vəcahətdə,
Saleydi, kafərəm, meylin əgər bir də Züleyxayə.
 
 
Gözün cadu ilə qılmış könüllər bənd zülfündə,
Salıb divanəvar eşq əhlini, ey şux, səhrayə.
 

«Sevgilim, əksin düşüb peymanədən-peymanəyə…»

 
Sevgilim, əksin düşüb peymanədən-peymanəyə,
Artırıbdır zövqümü meyxanədən-meyxanəyə.
 
 
Leylinin divanəsi Məcnun olubdur, mən sənin,
Fərq qoya aqil gərək divanədən-divanəyə.
 
 
Şəm ilə pərvanə yandı, mən cəmali-yar ilə,
Bir təfavüt qoymalı pərvanədən-pərvanəyə.
 
 
Söylənir dillərdə çox aşiqlərin əfsanəsi,
Düşməmişlər mən kimi əfsanədən-əfsanəyə.
 
 
Yusifi göstərmək istərdi Züleyxa aləmə,
Çox gözəllər topladı kaşanədən-kaşanəyə.
 
 
Kəbədən bütxanəni hərgiz ayırmaz haqpərəst,
Eşqdir yol göstərən cananədən-cananəyə.
 
 
Tapmadı, Vahid, hələ heç kəs bu xəttin sahibin:
“Qaldı bu dünya evi divanədən-divanəyə”.
 

«Gülün fədası olan bülbülün nəvasına bax…»

 
Gülün fədası olan bülbülün nəvasına bax,
Üzari-yarı sevən aşiqin səfasına bax!
 
 
Ləbi-nigarım ilə gül çəməndə bəhs eləyir,
Nə şərm edib qızarır, bir onun həyasına bax!
 
 
Alaydı canımı, xoşdur, gülüzlü cananım,
Rəqib qoy deməsin, aşiqin vəfasına bax!
 
 
Əsiri-firqətiyəm bir nigari-gülbədənin,
Xəyali-vəsli ilə könlümün bəlasına bax!
 
 
Amandır, umma vəfa nazənin gözəllərdən,
Nə bir vəfalısın axtar, nə biədasına bax!
 
 
İşıq verən o gözəldir bizim həyatımıza,
Məhəbbət aləminin nuruna, ziyasına bax!
 
 
Fərəhli olsa da gər, zülfi-yarə bağlanma,
Uzun bir ömr gərək, ömrünün bəqasına bax!
 
 
Alışdım odlara pərvanələr tək aləmdə,
Dedim özüm-özümə, eşqin intəhasına bax!
 
 
Qədəhdə badə, nigarın yanında, gül əldə;
İtirmə fürsəti, öz ruhunun qəzasına bax!
 
 
Ziyalı bir gülə Vahid adı ilə şer yazıb,
İnanmasan, oxu hər sətrin ibtidasına bax!
 

«Daim cəmali-dilbərə məftun gözilə bax…»

 
Daim cəmali-dilbərə məftun gözilə bax,
Eşq aləmində Leyliyə Məcnun gözilə bax!
 
 
Laqeyd baxma zülfünə bu dilrübalərin,
Olma əsir bunlara, şəbxun gözilə bax!
 
 
Rənci-xumaridən məni qurtardı gözlərin,
Bəzən təbibi-eşqə Fəlatun gözilə bax!
 
 
İbrətlə dinlə cəngü rübabın sədasını,
Şərən bu küfrdür, demə, qanun gözilə bax!
 
 
Dəhrin cəfasına, qəminə qılma etina,
Baxma kədərlə aləmə, məmnun gözilə bax!
 
 
Öz əsrinin mühitinə hər kim yanaşmasa,
Tez məhv olub gedər, ona mədfun gözilə bax!
 
 
Vahid həmişə eşq, məhəbbət əsiridir,
Məcnuni-əsrdir, ona vurğun gözilə bax!
 

«O vəfasız mənə bundan sonra yar olma, dedi…»

 
O vəfasız mənə bundan sonra yar olma, dedi,
Sevmə hər bir gözəli, aşiqi-zar olma, dedi.
 
 
Bir gözəl eşqinə ver könlünü, sabitqədəm ol,
Coşma dərya kimi, xəzri, gilavar olma, dedi.
 
 
Bu qara zülfdə yüzlərlə əsirim vardır,
Ehtiyat eylə, bu zəncirə düçar olma, dedi.
 
 
Çəkmə, göz yaşı töküb gözlərimin həsrətini,
Gecə-gündüz bu xəyal ilə xumar olma, dedi.
 
 
Səni mən sevmirəm, ardımca düşüb yalvarma,
El içində düşün öz qədrini, xar olma, dedi.
 
 
Vermərəm izn, səri-kuyimə cənnət deyəsən,
Boş təmənna ilə bisəbrü qərar olma, dedi.
 
 
Əksi-rüxsarimə aləm olub heyran, şair,
Sən bu ayinəyə çox baxma, qubar olma, dedi.
 
 
Vahidəm, mən dedim, ey gül, qocalıq dövrü gəlir,
Eşq zövqündən uzaqlaşma, kənar olma, dedi.
 

«O bivəfa mənim istəkli yarım onda idi…»

 
O bivəfa mənim istəkli yarım onda idi,
Əsiri bir mən idim, ixtiyarım onda idi.
 
 
Rəqiblər yox idi, mən əsiri-eşqi idim,
Bu rütbə ilə mənim etibarım onda idi.
 
 
Gülərdi gül kimi, mən ağladıqca bülbültək,
Xəzan qəmin nə bilirdim, baharım onda idi.
 
 
Baxan zamanda məni öldürüb dirildərdi,
Mənim o eşq ilahisi tanrım onda idi.
 
 
Məni qoyub, gedib indi rəqiblərlə gəzir,
Yaxındı onda mənə, cümlə varım onda idi.
 
 
Hanı o dəm ki, nigarım mənimlə həmdəm idi?
Dəmim o dəmlər idi, ruzigarım onda idi!
 
 
Mənim də Vahid, olub eşqə düşdüyüm günlər,
O bivəfa mənim istəkli yarım onda idi.
 

«Canandı, bir də mən, gecə on bir tamam idi…»

 
Canandı, bir də mən, gecə on bir tamam idi,
Gizli deyib danışmağa əsli məqam idi.
 
 
Süzgün baxışla könlüm evin qarət eylədi,
Mahirdi fənni-sehrdə, zənn etmə xam idi.
 
 
Şövqi-ləbi nigar ilə bihuş, məst idim,
Bir də şəraba meyl eləsəydim, həram idi.
 
 
Eşq ilə sübhü şamımı sərxoş keçirmişəm,
Sübhüm də onda sübh idi, şamım o şam idi!
 
 
Hicran günündə naləmi bir kimsə bilmədi,
Yarın bu töhfəsi mənə bir ehtiram idi.
 
 
Hər bir suala yar cavabında müntəzir,
Heyran olurdum eylə ki, şirin kəlam idi.
 
 
Əvvəl mənimlə yar idi, sonra rəqib ilə,
Vahid, düşünmədim, bu nə həqqü səlam idi?!
 

«Bu bəzmi-işrətə, saqi, piyalə gec gəldi…»

 
Bu bəzmi-işrətə, saqi, piyalə gec gəldi,
Gözün fədası, bizi sal xəyalə, gec gəldi.
 
 
Tutubdu qəm ürəyim, ver piyalə peydərpey
Ki, nəfi-zövq verə bu məlalə, gec gəldi.
 
 
Yetir məni xüm ayağinə, tut əlim, saqi!
Xilasi-həsrət olum laməhalə, gec gəldi.
 
 
Bu ahü naləmi sanma əbəs ki, qorxum odur,
Yetər sənə mən edən ahü nalə, gec gəldi.
 
 
Qaşın xəyalına düşdükcə, ey kamanəbru!
Qəddim misal dönübdür hilalə, gec gəldi.
 
 
Günüm qaraldı mənim, badə tez gətir, saqi!
Ki, az qalıb yetə ömrüm zəvalə, gec gəldi.
 
 
Mürüvvət aləmidir, Vahidəm fərağında,
Yetir ümid əlimi bir vüsalə, gec gəldi.
 

«Qəm çəkmə, könül, məclisə canan yenə gəldi…»

 
Qəm çəkmə, könül, məclisə canan yenə gəldi!
Bu qalibi-biruhə verən can yenə gəldi!
 
 
Bir neçə gün olmuşdu günüm tirə qəmindən,
Şad etdi məni, ol mahi-taban yenə gəldi!
 
 
Ahəstə yığıb başına öz ləşkəri-zülfün,
Könlüm evini etməyə viran yenə gəldi!
 
 
Sal boynuma, canana dedim, həlqeyi-zülfün,
Güldü, dedi, divaneyi-dövran yenə gəldi?
 
 
Fərhadə deyin, eyləməsin dağdə fəryad,
Bu məclisə ol xosrovi-xuban yenə gəldi!
 
 
Qan ağlama, bülbül, dəxi gülzar həvəsində,
Əyyami-xəzan keçdi, gülüstan yenə gəldi!
 
 
Vahid, bilir aləm məni, ol zülfə əsirəm,
Sən çox demə, Məcnuni-biyaban yenə gəldi!
 

«Öz yarimə, bilməm, niyə biganəyəm indi…»

 
Öz yarimə, bilməm, niyə biganəyəm indi,
Onsuz, elə bil ki, dəli-divanəyəm indi.
 
 
Zülfündə əsir olduğum ol nazlı nigarın
Şəmi-ruxünün dövrünə pərvanəyəm indi.
 
 
Qan olsun o mey, bir də onu mən ələ alsam,
Səd şükr ola, tərki-rəhi-meyxanəyəm indi.
 
 
Gördükcə bu gülüzlülərin çeşmi-siyahın
Meysiz də həmin zövqlə məstanəyəm indi.
 
 
Nə hüsnünə, nə vəslinə möhtacam o şuxin,
Möhtac bir ol zülfi-pərişanəyəm indi.
 
 
Məcnunu mənəm indiki əsrin, hanı Məcnun?
Dillərdə mən ondan daha əfsanəyəm indi.
 
 
Divanə idim eşqdə xalqın nəzərində,
Şükr eylə, könül, aqilü fərzanəyəm indi.
 
 
Vahid, mənə kafər demə, mən eşqpərəstəm,
Nə talibi-məscid, nə də bütxanəyəm indi.
 

«Günümü qıldı siyəh, ol məhi-taban getdi…»

 
Günümü qıldı siyəh, ol məhi-taban getdi,
Bilməm, ol mah görüb məndə nə nöqsan getdi?
 
 
Sayəvəş düşdü dalınca fərəhindən ürəyim,
Hər yana naz ilə ol sərvi-xuraman getdi.
 
 
Tutivəş ayineyi-hüsnünə ol şəkkərləb
Qıldı axır məni sərgəştəvü heyran, getdi.
 
 
Ləşkəri-zülfünü cəm etmiş idi başında,
Qıldı aşüftə məni, ol şəhi-xuban getdi.
 
 
Xaneyi-qəmdə məni dideyi-giryan ilə
Qoydu Yəqubtək ol Yusifi-Kənan getdi.
 
 
Ağlaram, vəchi budur sübhü məsa bülbültək,
Saldı qəm içrə məni, ol güli-xəndan getdi.
 
 
Vahid, ol mahivəşin həsrətini çəkməkdən
Taqətü tabü təvan, səbri-dilü can getdi.
 

«Bu nə meydir ki, içirkən məni bihuş etdi…»

 
Bu nə meydir ki, içirkən məni bihuş etdi?
Xatirimdən qəmi-ənduhi fəramuş etdi!
 
 
Tapmadım çarə yanan könlümə meydən qeyri,
Məni eşqin nə qədər dərdü qəmə tuş etdi.
 
 
Gər əlim yetsə, ayağından öpərdim, saqi,
Xümi-meytək mey içərkən bədənim cuş etdi.
 
 
Cənnət əhli o adamdır ki, dönüb vaizdən
Piri-meyxanə nəsihətlərini guş etdi.
 
 
Mey əgər ləli-ləbi-dilbərə aludə deyil,
Bəs ayağinə sürahi niyə kürnuş¹³ etdi?
 
 
Eşq bir şölə çəkib, yandı vücudum yeksər,
Gör ki, bir ah bu şəmi necə xamuş etdi!
 
 
Tökdü, Vahid, yenə yarım üzünə tellərini,
Cəm ikən xatiri-məhzunimi məğşuş etdi.
 

«Olmuşam, ey tazə gül, hüsnü cəmalın aşiqi…»

 
Olmuşam, ey tazə gül, hüsnü cəmalın aşiqi,
Bülbülasa ol ləbi-qönçə misalın aşiqi.
 
 
Məscidü mehrabə baş əyməz, yəqinimdir, əgər
Olsa zahid taqi-əbruyi-hilalın aşiqi.
 
 
Neylər ol kəs sünbülü gülzarü səbzü danəni,
Ola gər ruxsarü zülfü xəttü xalın aşiqi.
 
 
Gün düşüb hər gün ayağın altına eylər sücud,
Sayeyi-qəddinlə olmuş payimalın aşiqi.
 
 
Mahi-nov yetməz təmamə görməyincə gün üzün,
Kəsbi-nur istər, olub rüxsari-alın aşiqi.
 
 
Nola, gər hicrində olsa könlümüz dərdə düçar,
Ahü zar eylər, olub bəzmi-vüsalın aşiqi.
 
 
Vahidə eyb etməyin dərvişə olsa aşina,
Əhli-hal olsun gərəkdir əhli-halın aşiqi.
 

«Sanma, ey dil, hünəri növi-bəşərdən xali…»

 
Sanma, ey dil, hünəri növi-bəşərdən xali,
Ehtiyat et, deyil heç kimsə hünərdən xali.
 
 
Doğmamış madəri-əyyam hünərsiz bir zat,
Gəlməmiş dəhrə nə bir mərd təpərdən xali.
 
 
İftira eyləmə haqqında hünər sahibinin
Ki, deyil əhli-hünər məddi-nəzərdən xali.
 
 
Sahibi-əqlü hünərdir hərə öz qədrincə,
Bir nihalıq demə biz, hiç səmərdən xali.
 
 
Salik ol, gümrahə yol göstər, əgər arifsən,
Olsa hər kəs, tut əlin rahi-kədərdən xali.
 
 
Nəqd sərmayəsin, əlbəttə, verir yəğmayə,
Pasiban gər ola gəncineyi-zərdən xali.
 
 
Vadiyi-cəhlə qədəm qoyma, taparsan afət,
Filməsəl bəhr olamaz xovfü xətərdən xali.
 
 
Bu hünərdən deyil, aləmi atəş bürüyüb?
Bir gün olmaz, ola kim dərh şərərdən xali.
 
 
Bir dəm insaf ilə bax, açma hüsudanə gözün,
Elə mirati-dilin jəngi-kədərdən xali.
 
 
Vahida, tuli-kəlam eyləmə çox, saxla dilin,
Sözü az et, olasan, bəlkə, zərərdən xali.
 

«Bəladəyəm, gözəlim, dərdi-eşqinə düşəli…»

 
Bəladəyəm, gözəlim, dərdi-eşqinə düşəli,
Əlacı səndədir, ey nazəninlərin gözəli!
 
 
Görəndə gül üzünü əndəlib olan könlün,
İnan, gözəlləşir hər ümidi, hər əməli.
 
 
Mənim məhəbbət ilə, eşq ilə yox idi işim,
Məni sən etdin əsirin o gül üzün görəli.
 
 
Həyatım, işrətim ancaq sənin xəyalındır,
Həyalı aşiqinəm, sirrimi kimə deməli?
 
 
Mənə yolunda sənin tənə eyləyən çoxdur,
Əgər vəfa ola, batmaz bizə rəqibin əli.
 
 
Dayan bir az da, gülüm, səbr qıl, görək nə olar,
Əlac səbrdədir, səhl sanma bu məsəli!
 
 
Unutma Vahidi, diqqətlə bax, bu şeri oxu,
Bizim bu sevgiyə bir yadigardır qəzəli.
 

«Olsa hər kim, sevgilim, hüsnü cəmalın qaili…»

 
Olsa hər kim, sevgilim, hüsnü cəmalın qaili,
Olmaz aləmdə, inan gülzari-cənnət maili.
 
 
İndi ki, rəna gözəllər can alırmış naz ilə.
Bilmirəm, tanrım neçin xəlq eyləmiş Əzrayili?!
 
 
Tutdu ol zülfi-pərişan dövri-ruyin yarımın,
San bulud olmuş fələkdə tazə ayın hayili.
 
 
Cənnəti-əlanı sevməz, hurü qılman istəməz,
Bu pərilər eşqinin hər kəs ki, olsa naili.
 
 
Məndən ikrah eyləmə, vəslin təmənna eyləsəm,
Padişahım, rəhm qıl, qovma qapından saili.
 
 
Məsti-mey gördükdə zahid tən edir aşiqlərə,
Faili-muxtar olan hər karın olmuş faili?
 
 
Kuyi-cananda yenə nəzr etdi Vahid canını,
San Mina dağına çəkmişdi Xəlil İsmayili.
 

«Salmış olsa gər nəzərdən, zülm ilə gül bülbüli…»

 
Salmış olsa gər nəzərdən, zülm ilə gül bülbüli,
Yad qılmaz gülşən içrə bir zaman bülbül güli.
 
 
Gəl qiyamə, xalqa bərpayi-qiyamət zahir et,
Sərvdə yox sən kimi hərgiz qiyamət hasili.
 
 
Zahidi-bizövq etmiş nuş qəflət badəsin,
Vacib oldu eyləmək huşyar öylə qafili.
 
 
Əhli-qalə çərxi-dun daim inayətlər edir,
Eyləyir yüz min cəfa, gər görsə bir əhli-dili.
 
 
Ey könül, sevdayi-eşqə düşmə, canından saqın,
Eşq bir bəhri-girandır kim, görünməz sahili.
 
 
Vahida, Məcnunmisal aşiq görüb hər kim səni,
Boynuva zəncirvəş keçmiş o şuxun kakili.
 

«Dağıtma gül üzə zülfün ay üzrə halə kimi…»

 
Dağıtma gül üzə zülfün ay üzrə halə kimi,
Şərabdan bir əsər var ləbində lalə kimi.
 
 
Qızarmış arizinə tər əcəb gözəl yaraşır,
Nə yaxşı görsənir, ey gül, gül üzrə jalə kimi!
 
 
Ləbin xəyali ilə kaş məclisi-meydə
Gəzəydim əldən-ələ bir qızıl piyalə kimi.
 
 
Görəndə qamətini göz yaşım olur cari,
Çəməndə payinə sərvin axan şəlalə kimi.
 
 
Piyaləm əldə dolu söz açıldı-ləlindən,
Məni bu nəşə götürdü meyi-düsalə kimi.
 
 
Həvayi-eşq ilə guya ki, bir şikəstə neyəm,
Sızıldayır bədənim hər nəfəsdə nalə kimi.
 
 
Hədisi-zülfünü, Vahid, haçan ki, şərh elədim,
Uzandı məsələ məclisdə bir risalə kimi.
 

«Atəşi-hicrin edibdir məni divanə kimi…»

 
Atəşi-hicrin edibdir məni divanə kimi,
Olmuşam şəmi-cəmalın ilə pərvanə kimi.
 
 
Mürği-dil bənd olub, ey dilbəri-üşşaqi-həzin,
Görcəgin xalini ruxsarın əra danə kimi.
 
 
Tökülüb gül üzünə türreyi-tərrarələrin,
Rişteyi-dil ona bənd olmadadır şanə kimi.
 
 
Aşiqi-zarına rəhm eyləməsən, tanrı bilir,
Baş götürrəm, gedərəm səmti-biyabanə kimi.
 
 
Dilbəra, vardı rəqib ilə sənin mərhəmətin,
Sərgilən halımı bir dəfə də biganə kimi.
 
 
Dolanıb Kəbeyi-kuyində nigarın daim,
Sinəmi eyləyərəm ah ilə viranə kimi.
 
 
Eşqdən dəm vuran aşiq keçər öz canından,
Necə Vahid verib öz canını mərdanə kimi.
 

«Zahirin düz görünsə də, amma…»

 
Zahirin düz görünsə də, amma
İçərin əyridir minarə kimi.
 
 
Günəş ol, kainatı yandırma,
Bombalardan çıxan şərarə kimi.
 
 
Cəhd qıl xəlq içində yekrəng ol,
Ləkə olma ağ üzdə qarə kimi.
 
 
Ney kimi nalə etməyin xoşdur,
Atılıb-düşmə boş nəğarə kimi.
 
 
Bulud olma üzündə dünyanın,
Nur saç ay kimi, sitarə kimi.
 
 
Heç kəsin ruhun incidib, yorma,
Bir para ləngidən idarə kimi.
 
 
Vahid, öz xəlqimin mənafeinə
İndidən ta varam məzarə kimi!
 

«Yandım o şəmiruyünə pərvanələr kimi…»

 
Yandım o şəmiruyünə pərvanələr kimi,
Oldum əsir zülfünə, divanələr kimi.
 
 
Könlümdə saxlaram ləbi-ləlin xəyalını,
Meyxanələrdə mey dolu peymanələr kimi.
 
 
Qaşınla həmpiyalədi, guya ki, gözlərin,
Çəkmişlər tiğ qətlimə məstanələr kimi.
 
 
Vurdun bu şişə könlümə səngi-məlaməti,
Etdin şikəst yerdə sınıq şanələr kimi.
 
 
Olma rəqibə yar, rəva görmə, aşiqin
Baxsın kənardan sənə biganələr kimi.
 
 
Yıxdın bu könlümün evini bir nigah ilə,
Etdin xarab xaneyi-viranələr kimi.
 
 
Vahid, deyirlər təzədən meypərəst olub,
Xəlqə nişan verim özüm, aya, nələr kimi?
 

«Görmədim bir zülm edən ol dilbəri-bədxu kimi…»

 
Görmədim bir zülm edən ol dilbəri-bədxu kimi,
Kim tökər üşşaqilər qanini hər gün su kimi.
 
 
Ağlaram bülbül kimi bir gülruxin hicrində mən,
Axar ol sərvin ayağinə sirişkim cu kimi.
 
 
Dam qurmuş zülflə yarım mənə səyyadtək,
İstər ol damə əsir etsin məni ahu kimi.
 
 
Ol hilaləbrülərin fikrilə, ey dil, ruzü şəb
İncəlib zəf aldı cismim firqətində muk kimi.
 
 
Neylərəm, ayinəyə mən baxım əksim görməyə,
Yarımın rüxsarı olmuşdur mənə güzgü kimi.
 
 
Dudi-ahim göylərə çıxmış şəriri-ah ilə,
Kövkəbi-bəxtim qaralmış ol siyəh gəysu kimi.
 
 
Çəkmərəm əl, Vahida, mən damənindən yarimin,
Çün qulami-kəmtərəm ol şahimə hindu kimi.
 

«Bir qaragöz əldən aldı din ilə imanimi…»

 
Bir qaragöz əldən aldı din ilə imanimi,
Bağlayıb zülfü ayağım, qaşı tökdü qanimi.
 
 
Yeddi əflaki fəğanım çuğladı hicrində, ah!
Bivəfa yarım eşitməzmi məgər əfqanimi?
 
 
Damənin tutdum, vüsalın istəyib ümmid ilə,
Kəsdi ümidim, dedi, aşiq, burax damənimi.
 
 
Əcz ilə, cana, dedim, sənsən təbibi-eşqi kim,
Bu mərizi-eşqə tapdım, şükürlər, dərmanimi.
 
 
Lütf qıl busə, nigara, Vahid olmuş müstəhəq,
De zəkat ilə qəni etdim mən öz dərbanimi.
 

«Keçən şəb, Nuriya, könlüm pərişan oldu, bildinmi…»

 
Keçən şəb, Nuriya, könlüm pərişan oldu, bildinmi?
Mənə vəsli-nigarım döndü hicran oldu, bildinmi?
 
 
Şərabi-nab ki, canan ilə bir yerdə içmişdim,
Gözümdən gəldi, bağrım döndü al qan oldu, bildinmi?
 
 
Siz öz məşuqənizlə şadü xürrəm, eyşü işrətdə,
Mənim qəm içrə könlüm mülki-viran oldu, bildinmi?
 
 
Mənə söz verdi, öldürsün, qurtarsın dərdi-firqətdən,
Sözündən ol cəfapişə peşiman oldu, bildinmi?
 
 
Demişdim, kuyinə ol bivəfanın getməyim bir də,
Həqiqət böylə bir əhd ilə peyman oldu, bildinmi?
 
 
Vəfasız, rəhmsiz bütlər əsiri olduq axirdə,
Cahan eşq əhlinə getdikcə zindan oldu, bildinmi?
 
 
Bu insafsız gözəllərdən əziyyətlər çəkən Vahid,
Sənə qurban olum, xak ilə yeksan oldu, bildinmi?
 

«Verdi şəmşiri-qaşın qətlim üçün fərmani…»

 
Verdi şəmşiri-qaşın qətlim üçün fərmani,
Sanki məhbusinə sultandır, edər divani.
 
 
Hökm edib zülfünə, canan edə pabəstə məni,
Kim ki, Məcnun ola, zəncirə çəkərlər ani.
 
 
Taqi-əbrulərinə eyləyirəm səcdə müdam,
Kuyini səcdəgəhim eyləmişəm pünhani.
 
 
Əydi bu çərx mənim qamətimi qaf kimi,
Yeri var, ahim edə qərq qəmə dünyani.
 
 
Vahida, oldun, əcəb, türreyi-dilbərdə əsir,
Çünki haqq böylə yazıb aşiq üçün tuğrani.