Kitabı oku: «Moord met een hoger doel», sayfa 9

HOOFDSTUK ACHTTIEN

De South Bay-gevangenis was een reusachtig bruin complex dat bestond uit zes vierkante blokken in het South End in Boston. De vesting was gebouwd in een driehoek met weinig ramen en nog minder toegangspoorten. Voor de gemiddelde bezoeker was het door de verschillende kleinere gebouwen, de hoge muren en de eindeloos lange omheiningen moeilijk om de ingang vinden.

In het verleden had Avery South Bay al verschillende keren bezocht, als advocaat en als agent. Hoewel het voor haar eenvoudig was om over Massachusetts Avenue te rijden en bij de verschillende zijstraten te komen van waaruit ze op Brandson Street kon parkeren om makkelijk het hoofdgebouw te bereiken, was het toch altijd een tijdrovende en ingewikkelde onderneming.

Bezoekers moesten minstens vijf dagen van tevoren een schriftelijke aanvraag indienen om het gebouw binnen te komen. Zonder goedkeuring werden ze, omwille van veiligheidsredenen, meteen de deur gewezen, ondanks hun naam, positie of de reden van hun bezoek. Het feit dat Avery een politieagent was betekende helemaal niets voor de bewakers van South Bay. Gevangenissen waren net privé-eilandjes, staten op zich waar de medewerkers enkel verantwoording ten opzichte van hun directeur of de burgemeester moesten afleggen.

Avery daarentegen was geen gewone bezoeker.

Als lokale beroemdheid in South Bay kende bijna elke medewerker haar. De rechtszaak waarbij ze Howard Randall had vrijgepleit van moord was uitgebreid op tv gekomen. Wat ook op tv was gekomen, was zijn bloederige overgave enkele dagen later. Tijdens beide gebeurtenissen was haar gezicht overal te zien geweest, en tot haar verdwijning en uiteindelijke verschijning bij de politie van Boston stond haar naam synoniem met corrupte advocaten en een rechtssysteem dat grondig herzien moest worden.

Bij de metaaldetector riep een bewaker: “Hé, mevrouw Black. Kijk eens wie we hier hebben, Joey! Avery Black is terug.”

“Alles goed, mevrouw Black?”

Avery wuifde hem slap toe. “Hallo, mannen.” Ze legde haar spullen op de tafel en liep door de scanner.

Een andere opzichter maakte een buiging. “Waaraan hebben we deze eer te danken, mevrouw Black?”

“Ik kom Howard Randall bezoeken.”

“Ooo!” kirden een aantal opzichters.

“Wat zou ik daar graag een vlieg op de muur zijn,” zei iemand. “Wees voorzichtig, Black. Randall werd twee maanden geleden overgeplaatst naar blok B. Hij had een andere gevangene behoorlijk toegetakeld. Die ouwe kan er nog wat van!”

Na de metaaldetectors werd ze gefouilleerd en mocht ze plaatsnemen in de bezoekerskamer.

“Naam?” vroeg een onbeleefde, stuurse vrouw in het beveiligde kantoortje.

“Avery Black. Politie van Boston, afdeling Moordzaken.”

“Ik heb je naam niet op mijn lijst, Black. Je zal een andere keer moeten terugkomen.”

Een bewaker die toevallig voorbijkwam trok een gezicht. “Nee, nee,” zei hij, “laat haar maar binnen. Weet je niet wie ze is? Avery Black. Heeft die gekke, ouwe kerel van een Randall vrijgepleit voor moord. Bijzonderste zaak die ik ooit heb gezien.”

“Op jouw verantwoordelijkheid?”

“Ja, ja. Geef haar maar een pasje. Ik stuur iemand naar Randall. We gaan eens kijken of hij zin heeft in een praatje. Het spijt me, mevrouw Black, maar als hij u niet wil zien, kunnen we niets doen.”

“Begrepen,” zei ze.

De beveiligde wachtkamer was behoorlijk groot en de muren waren groen geschilderd. Verderop kon ze het geluid van zoemers en slaande deuren horen. Verschillende tafels en stoelen waren bezet met bezoekers die zaten te wachten tot ze een van de gevangenen te zien kregen. Een Mexicaans koppel was ruzie aan het maken terwijl hun drie kinderen de kamer rondliepen en probeerden met de andere bezoekers te praten.

Wat doe ik hier eigenlijk? vroeg Avery zich af.

“Black! Dit moet je geluksdag wel zijn,” riep de bewaker. “Randall zei dat hij je al verwachtte. Jammer genoeg geen openbare bezoeksruimte voor hem. Hij moet opgesloten blijven. Zodra hij zijn mond opentrekt zit hij in de problemen. Wat meer privacy voor jou ook, toch? En trouwens, je was toch ooit zijn advocaat? Heb je dan geen bepaalde voorrechten?”

De weg naar de kelder was precies zoals Avery het zich herinnerde.

Gevangenen schreeuwden en kletterden tegen de tralies van hun cel. “Haal me hieruit! Ik ben onschuldig!” Bewakers riepen: “Hou je mond of je gaat in de separeer!” Ze hoorde zowel de bewakers als de gevangenen fluisteren. “Hé, schatje. Even een onderonsje?”

De kelder was donkerder dan de rest van de gevangenis, met slechte verlichting en dikke zwarte deuren in muren van grijs beton. De deuren hadden elk een wit nummer. B1... B2... B3. Ze liepen alle deuren voorbij en kwamen bij een volgende poort.

“We hebben hem voor je in de vergaderruimte gezet,” zei hij. “Je zal daar wat rustiger zitten. Als je klaar bent, roep je maar.”

Een zwarte deur zonder nummer stond open.

In een heel smal kamertje zat Howard Randall aan het eind van een lange metalen tafel. Hij had een groot hoofd en zijn grijze haar was aan de zijkanten kortgeschoren. Zijn gerimpelde gezicht werd gesierd door een dikke bril. Met zijn kleine ogen keek hij Avery opgewonden aan. Hij was gekleed in een oranje overall. Zijn rimpelige handen lagen op tafel en werden met handboeien bijeengehouden. Ook zijn voeten waren geboeid en aan een tafelpoot vastgemaakt zodat hij niet opeens kon opspringen.

“Ziezo, Howard,” zei de bewaker. “Zie je wat ik doe voor jou? Ze wilden haar eerst niet naar beneden laten komen. Ze had geen afspraak gemaakt. Maar ík heb haar binnen gekregen. Dat is wel iets waard, toch?”

Howard glimlachte en knikte dankbaar. “Natuurlijk, agent Roberts,” zei hij zacht maar zelfverzekerd. “We zullen het later wel over de betaling hebben.”

De pafferige bewaker glimlachte terug. “Prima deal,” zei hij. “Denk eraan,” zei hij tegen Avery, “roep me maar wanneer je klaar bent. Ik ben niet ver weg. Hak haar niet aan stukken, Howard,” lachte hij.

De deur sloeg dicht.

De laatste keer dat Avery hem had gezien was drie jaar geleden, voor een nikszeggend bezoekje dat haar hopelijk enkele antwoorden zou hebben gegeven. Maar toen had Howard het alleen maar gehad over hoe dankbaar ze hem wel moest zijn voor alles wat hij haar had gegeven.

Hij zag er tammer uit dan bij haar laatste bezoek. Slecht eten en geen beweging, dacht ze. Maar zijn ogen... Zijn ogen straalden als sterren.

“Hoe gaat het met je, Howard?”

“Hoe gaat het met jóú, Avery?”

“Altijd de therapeut, net zoals vroeger,” zei ze. “Waar ging dat over?” vroeg ze met een blik over haar schouder. “Wat wil hij als betaling?”

“Agent Roberts wordt graag aangeraakt,” zei hij. “Hij valt op oudere mannen. Ik wind hem op. Hij zal later wat tijd samen willen doorbrengen.”

“Ik dacht dat je aseksueel was?”

Howard haalde zijn schouders op. “Een mens wordt eenzaam hier,” legde hij uit. “We doen wat we moeten doen om te kunnen overleven, toch, Avery?”

Ze verstarde en keek hem strak aan, in de verdediging gedrukt. “Hoe bedoel je?”

Howard keek haar zorgeloos aan. Hij probeerde zijn handpalmen te openen en ontspannend achterover te leunen, maar de handboeien hielden hem dicht bij de tafel.

“Avery toch,” zei hij, “waarom ben je zo op je hoede? Jij bent naar míj toe gekomen. Ik ben maar een simpele gevangene. Hoe zou ik je nu nog kunnen kwetsen?”

“Ik heb gehoord dat je hier zit omdat je een andere gevangene hebt aangevallen.”

“Dat was iets heel anders.” Hij knikte instemmend. “Mijn daden waren in de gegeven omstandigheden perfect gegrond. Ga zitten, alsjeblieft. Ik krijg tegenwoordig niet zo veel bezoek. Vertrouw me nu maar. Ik bijt niet,” zei hij met een spaarzaam, duister lachje waarbij zijn kleine tanden zichtbaar werden.

De afschuw die Avery altijd al voor hem had gevoeld kwam opeens terug. Ze had de neiging om te kokhalzen. Hij heeft me gemanipuleerd, dacht ze, me belogen, opzettelijk mijn leven verwoest. Waarom ben ik eigenlijk hierheen gekomen? Waarom zou ik hem vertrouwen? Hij zal me niet helpen.

Alsof hij haar gedachten kon lezen, zei hij: “Je bent gekomen in verband met de zaak, nietwaar?”

“Welke zaak?”

“In de krant van vandaag spreken ze over de studentenmoordenaar, als ik het me goed herinner. Twee slachtoffers, allebei studenten aan de universiteit, werden op een bijzondere manier... ergens neergezet, toch? Als paspoppen.”

“Wat weet je nog meer?”

“Ga zitten,” zei hij nog een keer.

Met tegenzin trok Avery een stoel onder de tafel vandaan en ging zitten.

“Dat is beter, hè?” kirde hij.

“De bewaker zei dat je me verwachtte.”

“Ja,” zei hij.

“Hoe wist je dat ik zou komen?”

“Ik wíst het niet, Avery. Ik kan geen gedachten lezen. Maar sommige dingen weet ik wel,” fluisterde hij, terwijl hij naar voren leunde. “Zo weet ik bijvoorbeeld dat je niet zo lang geleden werd gepromoveerd tot rechercheur op de afdeling Moordzaken, en dat je deze zaak leidt, toch? Dat vertellen de kranten. En ik weet dat je één groot talent hebt, Avery, en dat is je doorzettingsvermogen. Je gaat door tot je wint. Maar hier ben je het spoor bijster, hè? De gewone man verdedigen is één ding. Bendeleden opsporen is een andere zaak, deze lui hebben bepaalde levensbehoeften en verlangens en hun motieven zijn makkelijk te begrijpen. Maar mensen zoals ik?” Even zei hij niets. “Wij zijn van een heel andere soort. Onze motieven, onze doelstellingen zijn vaak moeilijker te begrijpen door... minder belangrijke stervelingen.”

“Noem je mij een minder belangrijke sterveling?”

Hij knikte eenmaal kort met zijn hoofd, alsof hij “ja” wilde zeggen, zonder het met zoveel woorden toe te geven.

“Ik weet dat je nu hier bent,” zei hij, “en dat betekent dat je iets nodig hebt. Ik denk dat je wil dat ik je help om deze zaak op te lossen. Een dappere zet, mevrouw Black. Ik dacht altijd dat je op me neerkeek en toch ben je hier, je ben naar mij gekomen voor hulp. We zijn weer partners.”

“We zijn nooit partners geweest.”

“We zijn altíjd partners geweest,” verbeterde hij haar meteen. “Ik kwam hier voor jou, Avery, om jou het licht te laten zien, om jou te veranderen; niet je kleding, maar wie je diep vanbinnen bent. Een enkele persoon, één leven kan een wereld van verschil maken en jij bent het bewijs daarvan: mijn grootste geschenk aan de mensheid. Je bent veranderd. Ik zie het. Je bent je brutale houding kwijt. Dat arrogante gedrag is verdwenen. Zoals je hier nu voor me zit, ben je een eenvoudige dienaar van de wet. Je zoekt niet langer rijkdom of macht en je hebzucht is verdwenen. Ik hou van de nieuwe Avery. Ik ga er volledig mee akkoord.”

De persoon over wie hij het had, de persoon die hij zogezegd liefhad, was alleen nog het lege omhulsel van de vrouw die Avery ooit was geweest. Een beschadigd omhulsel, zo laag gevallen dat ze bijna nooit meer haar haar kamde of bedacht wat ze zou aantrekken. Ze was een geest, een geest die rondreed in haar auto van vroeger en die zich hulde in kleding uit haar vorige leven, maar die volledig dood was. Afgezien dan van haar ijzeren wil, een wil die haar dreef om waar dan ook gerechtigheid te vinden, zodat ze op een dag haar fouten uit het verleden kon rechtzetten en vrij kon zijn.

“Ik haat de persoon die ik ben geworden,” zei ze.

“En als je terug zou kunnen gaan,” vroeg hij haar, “zou je het dan doen?”

Nee, dacht Avery. Ze zou nooit teruggaan. Dat leven was voorbij. Maar dit nieuwe leven... Dat was nog niet compleet. Ze schaamde zich nog steeds, ze vocht nog steeds om uit de schaduw van haar bestaan te treden. Ze dacht aan haar donkere, lege flat, aan haar leven zonder vrienden of familie, aan haar dochter die niets met haar te maken wilde hebben. Opeens voelde Avery zich mentaal wegglippen naar een plaats waar ze in haar hele leven maar één keer was geweest, een donkere plaats.

“Ik kan nooit teruggaan,” zei ze.

“Dus,” zei Howard, “het verleden is voorbij, maar de toekomst is nog altijd niet rooskleurig. Ik kan je helpen, Avery. Ik wíl je helpen.”

Avery keek op, ze was zich plotseling weer bewust van de kamer, van Howard Randall die voor haar zat en ze dacht aan haar zaak die vastliep. “Ik heb je hulp nodig,” gaf ze toe.

“En ik heb iets nodig van jóú, Avery.”

Met intense passie sperde hij zijn kleine bruine ogen wijd open, hij leunde zo ver mogelijk voorover en herhaalde: “Ik heb iets nodig van jóú.”

“Wat heb je nodig?” vroeg ze.

Randall veranderde compleet. Met zijn handen sloeg hij op de tafel, hij stond voorovergebogen en schreeuwde zijn intense, vurige woorden in haar gezicht.

“Váder,” zei hij, “Grover Black. Alcoholist. Verkrachter die sloeg en mishandelde. Móórdenaar.”

De woorden sneden Avery recht in het hart en brachten haar terug naar het verleden, naar dat huis in Ohio, waar ze samen met haar vader en haar moeder had gewoond. “Nee,” zei ze.

“Moeder. Layla Black. Alcoholiste. Drugsverslaafde. Gék!”

Avery was na het hele incident met Randall bij psychologen geweest, heel wat psychologen, maar dit keer was het helemaal anders. Toen was ze op haar hoede en had ze zelf de regie. Met maar enkele woorden en een gedreven passie had Randall het kind in haar teruggebracht. Ze voelde zich weer zes jaar oud.

De tranen kwamen, de instinctieve tranen van een jong meisje die haar moeder wilde redden van een gewapende vader die geen grenzen kende.

“Vader! Alcoholist. Vernederend. Moordenaar!”

Wanhopig en buiten zichzelf sprong Avery overeind en timmerde op de deur. “Laat me eruit!” riep ze.

Randall hield zijn mond. Hij leunde naar achteren en trok een wenkbrauw op. “De moordenaar die je zoekt is een kunstenaar, nietwaar?” zei hij. “Hij stelt de slachtoffers tentoon als geliefden. Hij is introvert, een dromer. Niet iemand die zomaar meisjes van de straat plukt. Hij gaat naar hen op zoek, observeert hen, kent hen ergens van. Denk na, Avery. Denk na...”

De bewaker opende de deur.

Avery haastte zich naar buiten.