Kitabı oku: «Dostlar gözləyir məni / Şeirləri və Poemaları», sayfa 3

SƏN DƏ

 
Təbabət dərsliyini
gətirdim bir gün yada.
Deyir: yaşamalıdır
canavarlar dünyada.
Ceyranların xəstəsi,
maralların dəstəsi
onlara yem olacaq.
sağları yaşayacaq…
Xəstəsənsə, bu başdan
yem ol sən də Nəriman!
 

MAT QALDIM

 
Şimşək çaxdı, alov yandı,
yağan leysana mat qaldım.
Ağ buluda qızıl xətti
yazıb pozana mat qaldım.
 
 
Çəməndə şehə bulandım,
dağda dağlara boylandım.
Zirvədə gün vurdu, yandım,
döşdə dumana mat qaldım.
 
 
Aralandım, uzaqlaşdım,
təbiətlə qucaqlaşdım.
Ana deyib uşaqlaşdım,
nəydi bu məna? – mat qaldım.
 

Gədəbəy, 1982

GÖZƏ GƏTİRDİM SƏNİ

 
Şeir-söz məclisiydi,
soruşdu bir müəllim:
– Xoşbəxtsənmi?
– Xoşbəxtəm.
Əl çaldılar, sevindim.
 
 
Adını xəbər aldı
qadınlardan bir nəfər.
Sonra qabaq cərgədən
səs eşitdim: bəxtəvər!
 
 
Yozdular bu eşqimi
xeyirliyə, şərliyə.
Yəqin özüm-özümü
saldım bəxtəvərliyə.
 
 
Duz çevirib o axşam
üzərrik yandırmadıq.
Gözə gətirdim səni,
heç sirrinə varmadıq.
 
 
Gərək gizli saxlasın
insan məhəbbətini.
Unutdum el gözəli,
bizim el adətini.
 

SARA… SARA…

 
Ekranda müğənnilər –
italyalı ər-arvad
bir mahnı oxuyurlar:
«Sara… Sara» –
nəqərat!
Mənim məhəbbətimi
kimsə alıb qələmə,
car çəkibdi aləmə.
 
 
Müğənnilər oxuyur:
arvadı ərə: Sara!
əri arvada: Sara!
Mənim dediklərimdi,
özün sal yada, Sara.
Gör necə həyat verir
təkrar təkrara Sara.
 
 
Deyilənlər düz imiş, –
dilin tərcüməçisi
indi bildim göz imiş.
Sarası yanındadı,
oxuyur ər arvada.
Mən evdə Sarasızam,
Sara – xəstəxanada.
Bir ümid var arada,
minnətdaram həyata.
 

Moskva, iyun 1985

«Gəl əzizim…»

 
Gəl əzizim,
xoş səsinlə,
qızdır soyuq divarları
nəfəsinlə.
Gəl evini sahmana sal,
köməkləşək,
gəbəmizi divana sal.
Pərdələrin
pəncərədə gündən yanıb.
Güzgü kimi parketlərin
ayaqlanıb.
Götürülüb çarpayılar
dağıdılıb yatağımız,
stullarla doldurulub
otağımız.
Qab-qacağın
hərəsi bir yana düşüb,
şkaflar eyvana düşüb.
Samovarlar qoşa-qoşa.
Sən teatr aşiqiydin,
bu da başqa bir tamaşa!
Baş qəhrəman
burda sənsən,
bu faciə bəşəridir.
– Yox… Bakıda göstərilən
bu, ikinci əsərindir.
Gör nə qədər
tamaşaçı axıb gəlir,
demə kimsən, –
dramaturqum, şairimsən.
Hansı səhnə, hansı əsər,
tamaşaçı görüb belə,
bir bu qədər!
Bacarsaydım
əl çalardım,
alqışlardım.
Gör nə qədər çiçək gəlib,
artistlərə bağışlardım.
Yəqin təşkil eləyibsən, –
deyəcəklər,
xatirinə dəyəcəklər.
Fikir vermə, mən ki, sağam…
 
 
Sağ olsaydın nəydi dərdim!
Çiçəkləri
tabutuna özüm sərdim.
Son mənzilə
aparırdım gülüm, səni.
Ayırırdı: həyat məni, ölüm səni.
 

1986

SÖYÜDLÜ KƏNDİ

 
Söyüdlü kəndində Həsən müəllim,
oxuduq bir yerdə neçə il qabaq.
Sənin ünvanını mən itirmədim,
burda qərar tutdun, şəhərdən uzaq.
 
 
Ayrıldıq o vaxt ki, qaraydı saçlar,
diplom əlimizdə bir şüar kimi.
Görüşdük o vaxt ki, qalxıb uşaqlar,
atayıq, hərəmiz bir ev sahibi.
 
 
Səadət dəyişməz, mən inanıram,
xalqda etibara, ülfətə əhsən!
Böyüyə, kiçiyə hörmət, ehtiram
köhnəlib çox yerdə hayıf, ay Həsən.
 
 
Sənin ailəndə gördüyüm hörmət
olsaydı bir para ailələrdə, –
bizi ayırmazdı bu «mədəniyyət»,
bunca yad olmazdıq sizə şəhərdə.
 
 
Burda nəğməsi var əsən küləyin,
burda çiçək açıb qarın içində.
Kəpək kartofunu qoy Gədəbəyin
bişsin buxarıda, qorun içində.
Üstü kirəmidli dümağ evlərin,
nə yaxşı yanında bağ-bərəsi var.
O hansı bulaqdı, mənə göstərin,
Qoşqar Əhmədovun xatirəsi var.
 
 
Mən «müəllim» dedim, bu xoş olsa da,
bir az elə bil ki, titrədi dilim,
Gəncə Pedaqoji İnstitutunda
sən ki, Həsən idin, Həsən müəllim?!
 

«Aman Zabit, ordan sürmə maşını…»

 
Aman Zabit, ordan sürmə maşını,
mən yanıram xatirələr odunda.
Gül nəfəslim gəzdi güllər içində,
süfrə açdıq biz söyüdün altında.
 
 
Odun yığdıq, ocaq çatdıq biz orda,
sacayağı daşı düzdük gör harda.
Sən yüyürüb su gətirdin arada,
yəqin hamsı qalır indi yadında.
 
 
Gülümsədi o mehriban-mehriban,
çağıranda gəl ay Zabit, Nəriman.
Bu dünyaya etibar yox, ay aman,
dünyam getdi mənim Sara adında.
 

DUZ-ÇÖRƏK

Rəhilə bacıya

 
Bir qapıda qıfıl itib, sən açarsan,
bir qapıda mən qıfılam, açar yoxdu.
Mənim qələm yoldaşımdan yadigarsan,
qonşuluqda yaşayırıq neçə vaxtdı.
 
 
Kədərinə, sevincinə kimdi şərik,
istədiyin qeyb olubdu, uçub göyə.
Sən fikirli, mən fikirli görüşərik, –
sən Saradan, mən Əlfidən deyə-deyə.
 
 
Yaranışdan dünya özü xeyir-şərdi,
sonu buymuş toyumuzun, yasımızın.
Bişirdiyin yenə həmin xörəklərdi,
dadı-tamı hanı indi ağzımızın?!
 
 
Ərsiz qadın – ər evində bir çıraqdı,
ürəyinin istisidir otaq onun.
Qadınsız ər – evdə yetim bir uşaqdı,
üzü gülür, könlü gülməz heç vaxt onun.
 
 
Qəbristanda sükut edir iki məzar,
iki evdə göz yol çəkir nə müddətdi.
Qonşuluqda bağlanmayıb bu qapılar, –
kəsdiyimiz duz-çörəyə sədaqətdi.
 

18 yanvar, 1988

BACIMIN XATİRƏSİ

 
Nə yaxşı qalıbsan mehriban şəhər,
şah çinar, boyunu əyən olmayıb,
Nə yaxşı, yan keçib «yaradan əllər»,
məscidə, kəhrizə dəyən olmayıb.
 
 
Bir də təkrar elə «məhlə» sözünü,
doğmalıq eşidim ay dost, səsindən.
Gəncə ləhcəsini, «lələ» sözünü
bəlkə heç Gəncəyə dəyişmərəm mən.
 
 
Burda qərib oldum bu dəfə Qərib¹,
qəriblər tapışar, sən ol həmdəmim.
Gəncədə yas düşüb bir evə, Qərib,
o evdə toyumu çalıblar mənim.
 
 
Keçdi ötən günlər bir yuxu kimi,
adım burda düşdü dilə-ağıza.
İlk dəfə məhəbbət şerlərimi
o evdə yazdım mən gəncəli qıza.
 
 
O evdə göynədim bir sükut üstə,
bir ürək yüküydü bu ağrım-acım.
Neçə baş əyildi bir tabut üstə,
qalxdı çiyinlərə mənim daş bacım.
 
 
Atamdan yeganə yadigar qalan,
anasız vaxtımda ana əvəzi.
Məni qoltuğunun altına alan,
bir el ağbirçəyi, bir ev yiyəsi.
 
 
Nə bilim, günahkar bəlkə də mənəm,
baha başa gəldi mənə bu görüş,
Nə vaxt gəl dedisə, dedim ki, gəlləm,
gəlib tabutuna çatdım mən ölmüş.
 
 
Hayana əsirsən, dayan ey külək,
ürək sözlərimi mən ki, danmadım.
Bacılar qardaşsız ölürmüş demək,
ölməmiş bacıma mən inanmadım.
 
 
Uzanır qarşımda qəbristan yolu,
dünyadı, sirrini bilə bilmərəm.
Demə, qəm yazırsan mənə eloğlu,
Həyat qəm verirsə, gülə bilmərəm.
 
 
Sevinci görürsən, qəmi də danma,
Həyatın tutumu bəzən kədərdi.
Qəmsiz şair görsən ona inanma,
inan ki, sevincdən o bixəbərdi.
 
 
Gör harda başladım mən bu söhbəti,
doğuldum yüz qəlbdə bir duyğu kimi.
Gəncəyə məhəbbət ürəyimdədi,
ürəyim Gəncədə olduğu kimi.
 

avqust 1988

İTİRMƏ

 
Mənim sənə sədaqətim təmizdi,
sən də mənə etibarı itirmə.
Mənmi səni, sənmi məni tapıbsan? –
tapdığını saxla barı, itirmə.
 
 
Rəfiqələr sirrimizi yayıbdı,
Gələn olar, görən olar, ayıbdı,
Sən ağlama, göz yaşların hayıfdı,
sinəmə tök, o yaşları, itirmə.
 
 
Əzab çəkmə, ufuldanma bir belə,
yaxın əyləş, sığal çəkim o telə.
Sevirsənsə, sevdiyinə rəhm elə,
oxşadığın ağ saçları itirmə.
 

«Əziz Ağamehdi, həkim qardaşım…»

 
Əziz Ağamehdi, həkim qardaşım,
ümidim artıbdı səni görəli.
Gör harda haqlayıb əlli beş yaşım, –
yolun nə sonudu, nə də əvvəli.
 
 
Mənim xatirimə sən məni aldat,
qulağım həmişə səsdədi, həkim.
Gördün ki, cətindi, düz demə heç vaxt,
xəstəyə baxan da xəstədi, həkim.
 
 
Sənin düzlüyünü özüm görürəm,
sən mənə yalan de, yalan, ay həkim.
Hippokrat andına mən and verirəm,
özün də yalana inan, ay həkim.
 
 
Dediyin yalanı sən doğru çıxart,
inan rengenə yox, hissinə, həkim.
Sağalmaz bildiyin xəstəni sağalt,
sən özünə inan, mən sənə, həkim.
 
 
Mənim nəfəsimə qat nəfəsini,
sinəmə saf hava dolsun ay həkim.
Düzün yox,
yalanın təntənəsini
görüm, ovsun olsun, ovsun, ay həkim.
Bir dəfə mən deyən olsun ay həkim.
 

avqust, 1986, Mərdəkan

ÇÖL HACILEYLƏYƏ VERİLMƏLİYDİ

 
Məni bir oxucu saxlayıb deyir:
bir sez ürəyimi deşir, ay şair.
Niyə məhəbbətdən yazdığın şeir,
kitabın sonuna düşür, ay şair.
 
 
Təkcə mən demirəm bu sözü yalnız,
bir güllə,
çiçəklə bağça-bağ olmur.
Niyə ictimai mövzularınız
elə köhnəlib ki, oxumaq olmur.
 
 
Keçdi görüşünüz dağda, aranda,
nə suya düşdünüz, nə oda, şair.
Məhəmməd Biriya öldü İranda
Yada salmadınız Bakıda, şair.
Hamınız yazanda Təbriz dediniz,
Təbriz bombalandı, heç getmədiniz.
 
 
Çox çəkdi zamanın bu qafiləsi,
zamanı hərləyə-hərləyə, şair.
Ayırdı Türkmənçay müqaviləsi,
necə, ümid varmı birliyə, şair?
 
 
Bizi qoymasınlar naşı yerinə,
görünür əyri də, düz də, ay şair.
Yuxarı –
vəzifə sahiblərinə
siz də əl çaldınız, biz də, ay şair.
 
 
Torpağı əkəndə, biçəndə belə,
Xalqla da məsləhət görülməliydi.
Torpaq – qarışqaya, meşə – bülbülə,
çöl – hacıleyləyə verilməliydi.
 
 
Namus var, həya var… kimsə unudub,
xəcalət çəkirik, nəydi bu rüşvət.
Yerlibaz xadimlər vəzifə tutub
milləti bölməsin,
hayıfdı millət.
 
 
Bu söhbət sənətə etibar idi,
Həb kimi uduram hər acı sözü
Ürəyimdə gəzən ağrılar idi,
bu gün eşitdiyim oxucu sözü.
 

«Düz deyil gedəni tutub saxlamaq…»

 
Düz deyil gedəni tutub saxlamaq,
Get… səni saxlasam, səndən ayıbdı.
Əlində çamadan çatışmır ancaq,
bir də yol biletin alınmayıbdı.
 
 
Qabağına çıxan duz-çörək olsun,
get, indi həmrəy ol özün-özünə.
Varsa, yeni sevdan mübarək olsun,
yoxsa, bu məqamda nə deyim sənə.
 
 
Qəlbə toxunmadı sənin buz əlin,
ağ üzün közərib odda yansa da.
Ürəyin heç kəsdə olmadı yəqin
bədənin əllərdə sığallansa da.
 
 
Bəlkə kimsələrdən mən də biriydim,
gözünmü tutmuşdu gördüyün üçün?
Həyat aşiqiydim, eşq əsiriydim,
öldurdün, azadlıq verdiyin üçün.
 
 
Sən duya bilmədin sevdiyin qədər,
eşit bir sözümü, yadında qalsa, –
qucaqdan-qucağa yıxıldın, yetər,
qalx, əlindən tutub
Qalx! – deyən olsa.
 

ANAN QIZIN OLSUN

 
O bəxt ki, əyildi
düzələn deyil, –
avandı tərsinə qoymuş, ay oğul.
Təzədən qayıdıb o gələn deyil,
bəlkə əbədiyyət buymuş, ay oğul.
 
 
Görüb tanımışam mən bu dünyanı,
mərhəmət axtarma, tapılmaz onda.
Yüz il vaxt verirəm, gözlə ananı, –
gözlə mənlə birgə, məndən sonra da.
 
 
Adi bir kəfənə dəyişib anan, –
onun paltarları onunku deyil.
Kasıba, yetimə payla sabahdan,
qəlbini sıxmasın daha bu nisgil.
 
 
Adətdi, darılma buna sən oğlum,
dağıt evimizin qəm-kədərini.
Qoy o pal-paltarın yerindən, oğlum,
asaq gəlnimizin geyimlərini.
 
 
Burda qız nəvəmə ad qoyaq, evlən,
tutub bu dünyanı qalan deyiləm.
Yaşasın bu evdə Sara təzədən, –
anan – qızın olsun, qızın – qız nəvəm.
 

SİRR SÖZÜ

 
Məni gizli imtahana çəkirsən,
lazımdımı açıq deyim hər sözü?
Qulağına pıçıldasam yaxşıdı,
qəlbinlə duy, gözünlə də gör sözü.
 
 
Demə nədir səsimdəki bu təlaş,
arxada yaş, ortada yaş, öndə yaş.
Üç söz deyim, üç tilsimdi, özün aç:
Çaylı sözü, Poylu sözü, Kür sözü.
 
 
Sərv olaydın, budağını əyəydim,
Külək olub qapınızı döyəydim.
Sözarası mən sənə can deyəydim,
sözgəlişi sən də mənə: yar, – sözü.
 
 
Nə deyibsən, tanrı sənə veribdi,
baxışların, yerişlərin zərifdi.
Sevən adam el içində qəribdi,
necə desin qərib sənə sirr sözü?
 

SUSAN PİANİNO

 
Evimdə pianino
çalınmır nə zamandı.
Divan kimi, taxt kimi
yer tutub, peşimandı.
 
 
Harda, nə vaxt qarğıyıb
yaradan usta əli?!
Divar kimi lal qalıb,
divara söykənəli.
 
 
Nə qulaq asanı var,
nə gedib dindirəni.
Nə bir nəğməsi gəzir
diyar-diyar ölkəni.
 
 
Hanı, silib-tozunu
üstə gül qoyan əllər?
Evdə gündən, soyuqdan
onu qoruyan əllər?!
 
 
Susubdu pianino, –
müəllifsiz, əsərsiz.
yaşayırıq, bir evdə
pianodan xəbərsiz.
 

HACI ƏHMƏD

C. Cabbarlıya min rəhmət!

Müəllif

 
Təzədən tanıdım Hacı Əhmədi,
nə bığı, təsbehi,
nə o papağı.
Hamını sonacan yenə dinlədi,
əli qoltuğunda, başıaşağı.
 
 
Pusquda durmuşdu, o təhlükəydi,
təzə tor hörürdü xallı hörümçək.
Təbəssüm – üzündə sanki ləkəydi,
köhnə pustaldakı təzə yamaq tək.
 
 
Ürəyi şarlatan, nitqi xeyirxah,
dili yüz qazana bir qaşıq salıb.
Onu yaradanda görünür allah
Üzüylə içini qarışıq salıb.
 
 
Sənətin yaşardı, sözün əbədi,
məni bu hikmətdi söylədən, ustad.
Səhnədə görmüşdüm hacı Əhmədi,
iclasda tanıdım onu, mən, ustad.
 

BÜTÜN MİLLƏTLƏRƏ, BEYNƏLXALQ MƏHKƏMƏYƏ

Adıgözəlov Hafiz Ramiz oğlu 1990-cı ilin yanvarında Qazax rayonunun Bağanis Ayrım kəndində anadan olub, 1990-cı il martın 24-də ermənilər bələyinə benzin töküb yandırıblar. Dünyada cəmi iki ay yarım yaşayıb. Gənc anası köməyə gələndə onun da üstünə benzin töküb yandırıblar. Kənddə danışırdılar.

Müəllif

 
İki aylıq bir çağa
həsrət qaldı qucağa,
atdılar bir ocağa,
qıydılar bir qundağa,
silahlı
beş-on dığa!
Təzə androniklər,
drolar və zorilər.
İyrənc imiş nə qədər!
Çağanı yox, milləti
yandırmaq istərdilər.
 
 
Günahı, cinayəti
nəydi bəs?!
Milliyyəti, –
bir Məhəmməd hümməti,
bələkdə bir müsəlman,
Azəri türk balası.
Yarımçıq qaldı gülüm,
çalınmadı laylası.
Yellənmədi yürgəyi,
yandı könül dünyası.
Təbəssümü, gülüşü,
qığıltısı…
hamısı.
Dünya xəbər tutmadı
naləsindən ananın.
Ən uzaq guşəsidir
Qazax – Azərbaycanın.
Taleyinə bax onun,
qismətinə bax onun, –
millət vətən yolunda
həlak olan çağanın.
O, qundaqda döyüşdü,
ocağı – odlu səngər.
Dahilərə bərabər,
şəhidlərə bərabər.
Yaşa mənim millətim,
həyatım, heysiyyətim!
Sən qundaqdan, beşikdən
təhlükəsən ey Vətən!
 

MƏN Kİ, TANRI ŞAİRİYƏM

“Səhv düşəndə yerimiz”

Qabil

 
Niyə məndən inciyibsən, a mehribanım,
məndən başqa inciməyə adammı yoxdu?
Məni mənsiz yaşadanım, məni duyanım,
mən ki, Tanrı şairiyəm, Tanrınmı yoxdu?!
 
 
Bəlkə sənin gündüzünü axşam elədim,
məndən Günəş istədin sən, mən şam elədim.
Gedib sənsiz harda salam-kəlam elədim?
yoxsa küsüb-barışmağnan aranmı yoxdu?
 
 
İndi məni paklıq üstə asıb-kəsən var,
indi yerin altdan çıxıb, üstə gəzən var.
Çətindi bir baş saxlamaq, yüz başkəsən var,
əyrini düz çıxarmağa yalanmı yoxdu?
 
 
Taladılar, dağıtdılar, söküb yığdılar,
aşağılar yuxarıya qohum çıxdılar.
Hərəsi bir mülk tikdirib, yüz ev yıxdılar,
sənə qurban, and içməyə Quranmı yoxdu?
 
 
Payız tökən yarpaq kimi mən ələnmişəm,
xırmanlarda sovurublar, dənələnmişəm.
Zəmanəni tərifləyib şübhələnmişəm,
desəm, məni başa düşən xalqımmı yoxdu?
 
 
Mən nə deyim, tanıyırsan mən deyənləri,
baş saxlayıb başsızlara baş əyənləri.
Keçi kimi, qoyun kimi mələyənləri,
bu sürünü otarmağa çobanmı yoxdu.
 
 
Ürəyimin infarktından gördüm məhşəri,
bilən bildi, deməsəm də mən bu xəbəri.
Eşitdim ki, eşitməyib Zat-Aliləri,
mənim ona deyiləsi ağrımmı yoxdu?
 
 
Mən ki, vətən davasında qeyrət demişəm,
sənin lənət dediyinə lənət demişəm.
Azərbaycan demişəm mən, millət demişəm,
millətimə mən üz tutsam, haqqımmı yoxdu?
 
 
Bir sənətkar ömrü qoydum mən bu xalq üçün,
haqq istədim, danladılar məni “haqq” üçün,
İndi gedib bayquş üçün, yapalaq üçün,
haqqı harda sübut edim, harammı yoxdu?
 
 
Qonşuların biri zəlil, o biri xəstə,
zənginlərin içi boşdu, zahiri xəstə.
Belə qullar dünyasının şairi xəstə,
döyüş günü öndə gedən misrammı yoxdu?
 
 
Niyə məndən inciyibsən a mehribanım,
məndən başqa inciməyə adammı yoxdu?
Məni mənsiz yaşadanım, məni duyanım,
mən ki, Tanrı şairiyəm, Tanrınmı yoxdu?!
 

ARXADA UÇURUM, QABAQDA ZAMAN

 
Keçirəm Bakının küçələrindən,
bu günü qürbətdi, dünəni Vətən.
Varlılar, kasıblar zəmanəsidi,
zalımlar, yazıqlar zəmanəsidi.
Hacılar, tacirlər zəmanəsidi,
təzə mühacirlər zəmanəsidi…
 
 
Sökülür, tikilir Bakı yenidən;
Onu ictimai bir mülkiyyətdən
şəxsi mülkiyyətə keçirir Zaman,
gözümün önündə dəyişir insan.
 
 
Təzə dükanlarda hər nə istəsən,
satan çox, alan yox, bazara əhsən!
Satıcı danışmır, qiymət üstədi,
milləti soymaqda millət ustadı.
Yüzillik satılan mehmanxanada,
tərcümə edilib: “həyat” “hiyat”a.
“Patronun” dilinə yatmır Naxçıvan,
təki rahat yatsın xarici mehman.
 
 
Bəzəkli bir ledi mey-məzədəydi,
yellər oynayırdı mavi telində.
ofisant – elmlər namizədiydi,
pivə paylayırdı padnos əlində.
Filan kafedrada onu bir zaman,
tərif eləyərdi hörmətli dekan.
Parlaq gələcəyi, milli şüuru,
Bir də deyərdi ki, kişi qüruru…
 
 
Gecənin yarısı qəhqəhə, gülüş,
polisin əlində rezin dəyənək.
Çıxır kazinodan bir ütülənmiş,
təzə mülkədardı, köhnə dümbələk.
Dünən tanıyırdım o dələduzu,
bu gün bankir olub, ləqəbi “Arzu”.
“Halallıq” deyəndə tərpənir bığı,
əvvəl rəhmi gəlir, sonra acığı.
Ali məclislərdə ali bir nəfəs,
adını demirlər, “Hacı filankəs!”
Öz əli, öz başı, öz ixtiyarı –
nə məni tanıyır, nə Bəxtiyarı.
 
 
Yubiley keçirir kimsə vurhavur,
Ədalət Allahın yadından çıxır.
Bir şəhid evində yasin oxunur,
burda can bəslənir, orda can çıxır.
Biri “Mersedes”ə hissə axtarır,
o biri çörəyi nisyə axtarır.
 
 
Budur, bir qocanın qoltuqağacı,
satır medalları qəpik-quruşa.
Xarici bir turist – kolleksiyaçı,
alır o medalı, əsayla qoşa.
Baxır aldığına – əla suvenir, –
qoca qəhərlənir, xanım sevinir.
 
 
Üzü təbəssümlüm, gözü suallım,
“doğmalar” içində sən necə təksən.
Qoltuqağacını satan zavallım,
qalxsan, indi nəyə söykənəcəksən?!
Arxada uçurum, qabaqda Zaman,
İnsandan insanlıq istəyir insan.
 

noyabr, 1995