Kitabı oku: «Ölüm qədər sadə», sayfa 2

Qəmgin sima yenə güzgüdən ona baxdı. Qreys üzünü turşutdu. Lələk kimi yüngül qısa kəsilmiş saçlar, hələ o vaxtlar patrul olan zaman sınmış, əyilmiş burnu, onu köhnə boksçuya bənzədirdi.

İlk görüşdə Sendi ona demişdi ki, gözləri Pol Nyumenin gözləri kimidir. Onda xoşuna gələn çox şey kimi müqayisə də onun çox xoşuna gəlmişdi. Əsas o idi ki, Sendi sözsüz onu bütünlüklə, başdan ayağa qədər sevirdi.

Roy Qreys bilirdi ki, xarici görünüşü yetərincə cazibəli deyil. Boyu 5 fut, 10 dyüm polis üçün minimal ölçüdən cəmi iki dyüm çox idi. Ancaq baxmayaraq ki, o içkini sevirdi, siqaret çəkməmək üçün uğursuz mübarizə aparırdı, idman zalındakı həvəsli məşqləri nəticəsində əzələlərini şişirtmişdi, özünü daim formada saxlayırdı. Roy həftədə iyirmi mil qaçırdı və indiyə qədər hərdən reqbi oynayırdı, adətən yan hücumçu olurdu.

9:20…

Görüm bunların hamısını yoxa çıxsınlar!!!

Qreys bu gün gec yatmaq istəmirdi. Ona yuxusuz qalmaq olmazdı. O buna imkan verməzdi. Sabah məhkəməyə getməlidir və orada ən yaxşı görkəmdə olmaq lazımdır. Onu gözləyən çarpaz sorğu-sual yadına düşən kimi Royun qanı qaraldı. Gözlənilmədən hər yer işıqlandı, yolun üstündən vertolyot keçdi. Bir saniyədən sonra projektorun işığı irəliyə düşdü və Qreys gördü ki, vertolyot aşağı enir.

Cib telefonunu çıxardaraq nömrə yığdı. O an da cavab verdilər.

– Salam, danışan superintendent Qreysdir. Mən A-26 cənub Kroubor şosesində tıxacda qalmışam. Deyəsən, qarşıda yol nəqliyyat hadisəsi baş verib. Bilmirsiz orada nə olub? Onu baş qərargahla calaşdırdılar.

– Salam superintendent – Kişi səsi eşidildi. Orada məsələ ciddidir. Xəbərlərə əsasən, tələfat var. Yol hələ bir müddət bağlı olacaq. Yaxşısı budur, siz geri dönün və başqa çıxış axtarın. – Roy Qreys təşəkkür etdi və əlaqəni kəsdi. Sonra köynəyinin döş cibindən peyceri çıxartdı, Klodinin nömrəsini tapdı və məktub göndərdi. Cavab o dəqiqə gəldi. Narahat olmamasını, nə vaxt bacarsa onda gəlməsini yazırdı. Bu cavaba görə, qız Royun daha çox xoşuna gəldi. O, bir müddət sabahkı günü unutdu.

4

Belə səyahətlər çox olmurdu, ancaq hər dəfə olanda Devi sevinirdi. O, atasının yanında sərnişin oturacağında ehtiyat kəmərini bağlayaraq əyləşmişdi, polis mühafizə dəstəsi isə qarşıdan gələn xətt ilə şütüyürdü. Mayak yanıb-sönür, sirena vıyıldayırdı və bir qayda olaraq adi avtomobilləri ötüb keçirdilər. Hə, bu amerikan təpələrindən sürüşməkdən daha sürətli idi, hətta atasının apardığı Oltontouers parkındakı yelləncəklərdən də möhkəm gedirdilər, hansı ki, bu yelləncəklər ən sürətlilər hesab olunurdu.

Devi özünü saxlaya bilməyib “A-ya –yehu!”– deyə qışqırdı. O amerikan polislərin seriallarının güclü həvəskarı idi. Tez-tez Amerika, hərdən Nyu-york, hərdən Missuri, hərdən Florida, ən çox Los-Anceles ləhcəsində danışırdı.

Fil Uiler sükanı fırladan yekəqarın, qəhvəyi iş şalvarı və köhnəlmiş çəkmə, dairəvi qara papaq qoymuş kişi oğluna gülümsədi. Bir neçə il əvvəl, Devi ilə bağlı çətinliklərə dözməyən arvadı qaçmışdı. Axırıncı on yeddi ildə oğlanı atası tərbiyə etmişdi.

Ağır aqreqatın⁷ yanından ötərkən patrul avtomobili sürəti azaltdı. Onların yük maşının hər iki yanını, damı kəhrəba rəngli stroboskoplarla⁸ “Uilerin emalatxanası. Texniki yardım. “Avtotəmir işləri” yazıları bəzəyirdi. Qarşıda şüşələrdən fənərlərin şüası və projektorlardan düşən işıqda “Ford Tranzit”in sement aparan qurğunun qarşı banperinə yapışması, sonra isə kola bankası kimi əzilmiş mikroavtobusun özü göründü. Mikroavtobus yanı üstə uçmuş hasarın üstündə qalmışdı.

Göy rəngli zəif işığın şüaları altında yaş beton və yağışdan parıldayan yaşıl ot aydın görünürdü. Yanğınsöndürən və patrul avtomobilləri, təcili yardım maşını, hələ də hadisə yerində dayanmışdılar, ətrafda əsasən işıqəksetdirən jilet geyinmiş yanğınsöndürənlər və polislər gəzirdilər. Patrullardan biri yoldan şüşə qırıqlarını süpürürdü.

– İşıq yanıb-söndü – Hadisə yerində fotoqraf-polis işləyirdi. Yol müfəttişliyinin iki nəfər nümayəndəsi ölçü lenti ilə ölçmələr aparırdılar.

Hər tərəfdə metal parçaları və sınmış şüşələr var idi. Fil Uiler qayka açarı, idman ayaqqabıları, xalça və gödəkçəni görmüşdü.

– Cəfəngiyyata oxşayır ata, – Devi Missuri ləhcəsi ilə dedi:

– İşlər qəlizdi

Fil Uiler işlədiyi illər ərzində sərtləşmişdi və onu artıq heç nə dəhşətə gətirmirdi. O müxtəlif hadisələrlə üzləşmişdi – yolda isə hər şey baş verə bilər.

Parlaq xatirələrdən biri “Ferrari”də sıxılmış, kostyumlu, köynəkli, qalstuklu və başsız olan iş adamı idi.

Yenicə iyirmi altı yaşı tamam olmuş Devinin başında, günlüyü arxaya qatlanmış “Nyu york yankiz” firmasının beyzbol papağı, əynində isə, yuxarısı xovlu parçadan gödəkcə, damalı köynək, cins şalvar və kobud çəkmələr var idi. Devi televizordakı amerikalılar kimi geyinməyi sevirdi. Əqli inkişafa görə oğlanın altı yaşı var idi və bunu artıq dəyişmək mümkün deyildi. Əvəzində isə, gücü sanki insan gücü, qüvvəti deyildi və hərdən bu çətin çağırışlarda kömək edirdi. Devi yalın əlləri ilə qalın metal parçalarını əyməyi bacarırdı, bir dəfə isə motosikletin üstünə çıxmış avtomobilin qarşı bamperini təkbaşına qaldırmışdı.

– Hə, həqiqətən, işlər qəlizdi, – Devi razılaşdı. – Necə bilirsən ata ölənlər var?

– Ümid edirəm ki, yoxdur, oğul.

– Ancaq ola bilər hə?

Yol polisinin furajka və sarı fluossensiyalı jilet geyinmiş işçisi sürücünün qapısına yaxınlaşdı. Şüşəni endirən Fill zabiti tanıdı.

– Axşamın xeyir Brayn, deyəsən, həmin soyuqdur yenə?

– Yük avtomobilinin dalınca kran gəlir. Sən mikroavtobusla məşğul ola bilərsən.

– Problem yoxdur. Nə hadisə baş verib?

– Toqquşma. Ford tranzit və yük avtomobili. Forddan qalan hər şeyi yığışdırmaq lazımdır.

– Edərik.

Fil polislə söhbət edənə qədər, Devi fənəri götürdü, kabindən çıxdı və ətrafı işıqlandırdı. Yolda mazut və köpük ləkələri qaralırdı. Sonra o, maraqla təcili yardım maşınına baxdı. Pərdəli pəncərələrin arxasında işıq yanırdı. Maraqlıdır, görəsən, indi orada nə baş verir?

Tranzitin bütün qırıntılarını yığıb, öz yük maşınlarının platformasına yükləyənə qədər iki saat keçdi. Atası və Brayan adlı polis kənara çəkildilər. Fil hər havada yanan alışqanını çıxardı və siqaretini yandırdı. Alışqan hətta tufanda da sönmürdü. Devi sürətlə dönərək, onlara yaxınlaşdı və “Zippo” markalı alışqanda eşmə papirosunu yandırdı. “Təcili yardım” və demək olar ki, bütün digər avtomobillər getmişdilər, iri kran isə, sürücü tərəfdən o qabağı qabarmış və əzilmiş sementdaşıyan qurğunu qaldırırdı.

Yağış zəifləmişdi və buludlardakı dəliklərdən solğun ay baxırdı. Devidin atası Brayan ilə balıq ovundan danışırdılar – indi hansı yem ilə çəki balığını daha yaxşı tutmaq olar? Devi darıxdı: ayaqyoluna istəyirdi, tələsmədən yavaş-yavaş eşmə papirosunu çəkərək və göydə yarasaların olub-olmadığına baxaraq, asta-asta irəli addımladı. Devi yarasaları, adi siçanları, çöl siçanlarını və ümumiyyətlə heyvanları çox sevirdi. O, məktəbə gedərkən, heyvanlar insanlardan fərqli olaraq onu ələ salmırdılar.. İş bitən zaman, porsuq yuvasına gedib balaca heyvanların ay işığı altında necə oynadığına baxırdı. Yolunu fənərlə işıqlandıraraq Devi kolluğa girdi, cins şalvarın düyməsini açdı və gicitkənliyi islatdı. İşini bitirməyə macal tapmamış, qəflətən aşağıdan səs eşitdi. Oğlan az qala qışqıracaqdı.

– Ey, allo!

– Metal, cansız səs.

Devi tullandı.

Səs yenə gəldi:

– Alo!

– Oy, – Devi fənərlə kolluğu işıqlandırdı, lakin yenə də heç kimi görmədi. Cavabında qışqırdı: – Alo!

– Alo! – Səs cavab verdi.

– Ey, Alo, Coş, Lyuk! Pit! Robbo!

Devi solu, sağı, qarşısını işıqlandırdı. Xışıltı eşitdi, bir anlıq fənərin şüası görünüb itən dovşan quyruğuna düşdü      – Alo? Kimdir?

Səssizlik… Titrəyiş… Xışıltı… Sonra bir neçə fut sağda yenidən:

– Alo, alo, alo.

Kolun altından nə isə ağardı. Devi dizləri üstündə oturdu və antenalı ratsiyanı gördü. Diqqətlə baxdıqdan sonra o, həyəcanla anladı, onun qarşısında uoki-toki yəni, əl ratsiyasıdır.

Devi fənərin şüasını ona doğru yönəltdi və bir müddət sadəcə baxdı. Nə isə qorxulu idi. Nəhayət, onu əlinə aldı. Soyuq və yaş ratsiya gözlənilməz ağır oldu. Böyük yaşıl düymənin altında “çağırış” yazısını gördü.

Düyməni basaraq, Devi dedi: – Alo.

– Kimdir?– Ratsiya o saat cavab verdi.

– Devi – Uzaqdan digər səs cavab verdi.

– Ata, gəlirəm! – O, qışqıraraq, cavab verdi.

Oğlan yola çıxaraq yenidən yaşıl düyməni basdı və dedi.

– Mən Deviyəm. Sən kimsən?

Yenidən atası:

– Deevi!

Həyəcana düşən Devi ratsiyanı əlindən saldı və o boğuq səsli tıqqıltı ilə yerə düşdü. Korpus tərpəndi və batareyalar yola töküldü.

– Gəlirəm, gəlirəm! – O, tələsik qışqırdı, dizləri üstə endi uoki-tokini götürdü və gödəkcəsinin cibinə basdı. Sonra batareyaları götürdü və digər cibinə qoydu. – Gəlirəm ata! Ayaqyoluna getmişdim! – Əli ilə şişmiş cibini göstərərək, Devi yük maşınının yanına getdi.

5

Maykl mikrofonu açdı.

– Devi!

Səssizlik

O, yenidən düyməni basdı.

– Devi! Alo! Devi!

Səssizlik və ağ ipək… Yuxarıdan aşağıya qədər ölü səssizlik. O, daxildən qalxırdı və hər tərəfdən sıxırdı. Maykl əllərini tərpətmək istədi, lakin onları yana aça bilmədi-tabutun divarları mane olurdu. O, ayaqları ilə təpiklədi, amma eyni dərəcədə möhkəm olan qəbir divarlarına dəydi. Uoki-tokini sinəsinin üstünə qoyaraq yüngülcə başını qaldırdı və ağ ipəyə bürünmüş qəbrinin qapağına vurdu: bu alnın betona dəyməsi ilə eyni hal idi. Maykl mümkün qədər yuxarı qalxaraq, bayırdan tərpənən qırmızı rezin borunu tutdu, gözünün birini qıyaraq baxdı, lakin heç nə görmədi. Borunu əli ilə tutaraq onu dodaqlarına yaxınlaşdırdı və fit çalmağa cəhd etdi. Lakin fit səsi yazıq və güclə eşidilər oldu. Maykl arxaya söykəndi. Başının ənsə hissəsi bərk dəydi. Yenidən dəhşətli dərəcədə ayaqyoluna istədi. O “çağırış” düyməsini basdı.

– Devi, Devi, mən ayaqyoluna getməliyəm! Devi!

Cavab səssizlik

Yaxtalarda üzdüyü illər ərzində Maykl ratsiyalardan istifadə qaydasını pis öyrənməmişdi. Belə qərara gəldi ki, digər kanala qoşulmaq lazımdır və uyğun gələn düyməyə toxundu. O tərpənmədi. Maykl onun üzərinə daha güclü basdı… təəssüf, nəticə dəyişmədi. O anda o, vəziyyəti anladı, kanalı dəyişən düymə yapışqanla doldurulmuşdu. Deməli, başqa kanala məsələn, on altıncı Beynəlxalq xilasetmə kanalına keçmək mümkün olmayacaq.

– Ey, yaramazlar, alçaqlar, heyvanlar! Cavab verin! Artıq sona gəlmişəm! – Hərəkət etməyin ümidsizliyindən yaranan ümidsiz cəhdlə Maykl ratsiyanı qulağına yaxınlaşdırdı və qulaq asdı. Heç nə. O ratsiyanı sinəsinin üstünə qoydu, yavaş-yavaş çox böyük çətinliklə sağ əlini bədəni boyunca uzadaraq, dəri gödəkcənin cibindəki, Eşlinin hədiyyəsi olan sukeçirməyən korpuslu cib telefonuna toxundu. Xüsusi olaraq, dəniz gəzintiləri üçün idi. Cib telefonlarından fərqləndiyinə görə Maykl onu sevirdi. Düyməni basdı və displey işıqlandı. Ümid parıldadı və o an da söndü, siqnal yoxdur.

– Zibil!

Telefon qeyd kitabçasında öz şəriki Markın nömrəsini axtardı.

– Mark Mob.

Baxmayaraq ki, siqnal yox idi, Maykl çağırış düyməsini basdı. Eybi yox. Getdikcə artan həyəcan hissinə fikir verməməyə çalışaraq o, sıra ilə Robu, Pitin, Lyuk və Coşun nömrələrini yığmağa çalışdı. Sonra yenidən uoki-tokini götürdü.

– Kişilər! Siz məni eşidirsiz? Sizin ananızı! Bilirəm ki, məni eşidirsiz.

Sakitlik.

Onun “Erikson” cib telefonunda saat 23:14 idi.

Axırıncı dəfə nə vaxt saata baxıb? İki dolu saat keçib.

Maykl gözlərini yumaraq fikrə getdi, nə baş verdiyini anlamağa çalışırdı. Fənərin parlaq, demək olar ki, güclə ayırd edilə biləcək işığında ətraf tutqun görünürdü. Maykl jurnalı yuxarıya doğru qaldırdı, parlaq döşlər gözlərini örtənə qədər oyan-buyana fırlatdı. Onlar o qədər yaxın idi ki, Mayklın gözləri qarşısında yayılırdılar.

– Necə alçaqdılar! – O, yenidən ratsiyanı götürüb çağırış düyməsini basdı.

– Bəsdir, bəsdir daha, şənləndiyiniz yetər! Buraxın məni buraxın. Xoşluqla deyirəm!

Sakitlik.

– Maraqlıdır, görəsən, bu Devi kimdir?

Boğazı qurudu. Bir qurtum su olsaydı! Başı hərlənirdi. O, evə, yatağa, Eşlinin yanına getmək istəyirdi. Onlar indi onun arxasınca gələcəklər, bir neçə dəqiqədən sonra. Sadəcə gözləmək lazımdır. Sabah isə onların cavabını verəcək.

Əvvəl hiss etdiyi ürəkbulanma qayıtdı. Maykl üzünü turşutdu. Gözləri önündə hər şey hərlənirdi və üzürdü. O, yenə də yuxuya getdi.

6

Uçuş necə pis keçmişdisə, eləcə də başa çatdı. Şassinin⁹ təkərləri uçuş-enmə zolağının betonu ilə elə güclü toxundu ki, təyyarə titrədi. Mark Uorren çətinliklə nəfəs aldı. O, yorulmuşdu, oturacaq basılıb əyilmişdi, təhlükəsizlik kəməri qarnına batmışdı, mədəsi duzlu xörəkdən yanırdı. Yeməkdən imtina etmədiyinə görə peşman olmuşdu. Axırıncı dəfə avtomobil jurnalında “Ferrari-365”in şəklinə bir nəzər saldı.–Mən səni istəyirəm, – deyə fikirləşdi. – Ah, səni necə istəyirəm, dəhşət istəyirəm.!

Kiçik pəncərədən aramsız yağışdan yuyulmuş uçuş enmə zolağının işıqları yanıb-sönürdü. Təyyarə sürəti azaltdı. Salonda təyyarəçinin dumanlı hava ilə əlaqədar olaraq gecikməyə görə üzr istəyən səsi eşidildi.

– Lənətə gəlmiş duman! İyrənc ingilis havası! – Mark qırmızı “ferrari”, Marbeldə villa, isti günəş və rəfiqə arzulayırdı. Elə-belə rəfiqə yox, füsunkar bir rəfiqə arzulayırdı. Əgər Lidsə gəlmə səbəbi olan müqaviləni bağlamağı alınsa, onda villa və “ferrari” yə bir addım yaxınlaşacaq. Rəfiqə isə artıq ikinci məsələdir.

Mark çətinliklə kəməri açdı, diplomatını oturacağın altından çıxardı, jurnalı onun içərisinə qoydu, qalxdı və yük yerindən plaşını götürdü. Sərnişinlər salonun girişində toplaşmışdılar, lakin onun üçün fərqi yox idi. O qədər yorğun idi ki, hətta yana əyimiş qalstukunu da düzəltmədi. Səliqəsiz geyinən şərikindən fərqli olaraq, Mark öz xarici görünüşünə çox diqqət edirdi. O, həmişə özünün açıq rəngli saçlarını qısa kəsdirir və iyirmi səkkiz yaşdan daha böyük göstərən ciddi kostyumlar geyinirdi. Onun geyimi nöqsansız təmizliyi ilə seçilirdi. Sanki indicə dükandan alınıb. Mark özünü tipik gənc uğurlu iş adamı kimi göstərmək istəyirdi, əslində isə istənilən insan qrupunda ticarət agenti kimi seçilirdi.

Onun saatı 23:48 dəqiqəni göstərirdi. Mark mobil telefonu yandırıb, nömrəni yığmağa macal tapmamış telefon cırıldadı və displey söndü. O, əlini cibinə saldı və fikirləşdi ki, zənglər üçün artıq çox gecdir. İndi o yalnız evə getmək və yatmaq istəyir. Bir saatdan sonra gümüşü “BMW X5” -ni arxaya verərək yeraltı qaraja saldı. Liftlə beçinci mərtəbəyə qalxaraq mənzilinə daxil oldu.

Dəbdəbəli “Van Alen”də mənzil almaq üçün nəmərləri bərk sıxmaq lazım gəldi, ancaq əvəzində cəmiyyət pilləsində öz növbəti addımını atdı.

Braytonun sahil kənarında ar-deko üslubunda müasir, əzəmətli bina. Sakinlərin arasında bir çox məşhurlar var idi. Əla ev idi. Əgər sən “Van Allen”də yaşayırsansa, deməli, nə isə ifadə edirsən. Əgər belədirsə, deməli, sən varlısan. Varlanmaq bütün həyatı boyu Markın yeganə arzusu olub.

O, geniş qonaq otağına daxil olanda, telefonun avtocavablayıcısında çağırış işığı yanıb-sönürdü.

Mark keysi döşəməyə tullayıb, tez özünə “Balveni” viskisi süzüb pəncərəyə yaxınlaşdı. Saatın gec olmasına və yağışa baxmayaraq aşağıdakı park adamla dolu idi. Uzaqda sahil işıqları və tünd-mürəkkəb rəngli dəniz görünürdü. Gözlənilmədən əl telefonu cırıldadı. Mark ekrana baxdı. Bax hələ! On dörd yeni məlumat. Telefonu enerji mənbəyindən ayırmadan avtocavablayıcıya zəng vurdu. İlk məlumat axşam saat yeddidə Pitdən gəlib hansı cəhənnəmdə olduğunu soruşurdu. İkincisi 7:45 də Robbodan– bu qoyun da lütfkarlıqla “Yağlı quzu” adlı digər pivəxanaya getdiklərini bildirirdi. Doqquzun yarısında hədsiz sərxoş olan Lyuk və Coş zəng vurublar. Ona məlumat veriblər ki, “Quzu”dan Akfildroudda yerləşən “Əjdaha”pivəxanasına gedirlər.

Növbəti iki məlumat Lidsdə olacaq müqavilə ilə bağlı əmlak agentliyindən və onların hüquqşünasından idi.

Altıncı məlumatı saat 23:05-də son dərəcə qanı qaralmış Eşli göndərib. Onun səsi o qədər üzgün idi ki, Mark təəccüb etdi. Eşli hər zaman sakit və soyuqqanlı idi.

– Mark, xahiş edirəm mənə zəng vur, xahiş edirəm nə vaxt alınsa zəng vur. –Mark onun açıq amerikan ləhcəli ahəngdar səsini eşitdi.

O, cəsarətsiz halda növbəti məlumata keçdi. Yenə Eşli idi. Səsində həyəcan var idi. Ardınca biri. Daha biri. Sonra yenə biri. O, hər on dəqiqədən bir zəng vurub. Onuncu məlumat Mayklın anasından idi. Onun səsi də kefsiz idi: Mark hardasan? Xahiş edirəm, mümkün olan kimi zəng vur. Mark pauzanı basdı. Görəsən, orda nə baş verib? Növbəti zəng yenə də Eşlidəndir. Az qala isterika vəziyyətində idi: Mark dəhşətli qəza baş verib. Pit, Robbo və Lyuk həlak olublar. Coş reanimasiya şöbəsindədir. Mayklın harada olduğunu heç kəs bilmir. Ya Rəbbim, Mark, xahiş edirəm mənə zəng vur! Mark qulaqlarına inanmayaraq məlumatı bir daha dinlədi və ağır halda divanın qoltuq yerinə çökdü.

– Mərhəmətli Allahım. O, yenidən avtocavablayıcının qeyd hissəsini yandırdı. Eşli ilə Mayklın anası təxminən eyni şeylər deyirdilər. Zəng vur. Xahiş edirəm, zəng vur.

Mark viskini içdi, daha üç barmaqlıq süzüb pəncərəyə yaxınlaşdı. Öz əksinin arasından bir müddət baxışları ilə maşınları ötürərək, bulvara baxdı sonra isə diqqətini dənizə tərəf yönəltdi. Uzaqda üfüqün lap yaxınlığında iki xırdaca parlaq nöqtə yanıb-sönürdü. Ola bilsin ki, Lamanşdan neft daşıyan qurğu və ya quru mal daşıyan maşın gəlir. Onun fikirləri qarışırdı. Əgər təyyarə vaxtında gəlib çatsaydı mən də qəzaya uğrayardım.

Ancaq bu artıq xüsusi məna kəsb etmirdi. Mark viskidən bir qurtum içib, divana əyləşdi. Demək olar ki, o anda telefon yenidən zəng çaldı. Mark aparata yaxınlaşdı və gözlərini ekrandakı nömrəyə zillədi. Eşli! Tərəddüdlə, qəbuletmə düyməsini basdı və telefonu avtocavablayıcıya keçirtdi. Sonra telefonu atıb, arxasını divana söykəyərək və ayaqlarını uzadaraq, oturdu. Buz parçaları cingildədi. Mark başa düşdü ki, əlləri əsir. O, başdan ayağa əsirdi. O Banq və Olufsen adlı musiqi mərkəzinə yaxınlaşdı və Motsartın əsərlərindən ibarət yığma kompakt diski qoydu. Motsartın təsiri altında o, həmişə yaxşı fikirləşə bilirdi. Fikirləşməyə isə çox şey var idi.

Mark yenidən diqqətini stəkandakı buz parçalarında cəmləşdirdi. Sanki oyun sümükləri idi. O, dəstəyi götürüb nömrə yığana qədər bir saatdan artıq vaxt keçdi.

7

Spazmalar sürətlənirdi. Maykl ayaqlarını möhkəm sıxaraq və gözlərini bağlayıb, nəfəsini saxlayaraq son gücü ilə dözürdü. O alçaqlar qayıdıb görəndə ki, o altını isladıb, necə qaqqıldayacaqlar.

Dar, qapalı məkanda klaustofobiya tutması özünü bütünlüklə göstərirdi. Maykla elə gəlirdi ki, onun ətrafındakı ağ ipək sıxılır və onun üzünü əzir.

O, fənərlə saatı işıqlandırdı. 2:47.

Görüm onları batsınlar. Nə oldu onlara? 2:47-dir. Hara yoxa çıxdılar? Deyəsən, hansısa gecə klubunda başlarını təmiz itiriblər. Maykl ağ ipəyə baxdı. Başının içində uğultu var idi, dodaqları qızarmış, ayaqları sanki yapışmışdı. Tam dolmuş sidik kisəsi dözülməz ağrı verirdi. O bilmirdi ki, hələ nə qədər dözə biləcək. Əlacsızlıqdan Maykl barmaqlarının sümüyü ilə qəbirin qapağını döyəclədi və bağırdı.

– Ey, siz, alçaqlar!

O yenidən əl telefonuna baxdı. Tam sakitlik. Hər ehtimala qarşı o qeyd kitabçasında Lyukun nömrəsini tapdı və düyməni basdı. Telefon zırıldadı və ekranda “əlaqə yoxdur” yazıları göründü. Maykl ratsiyanı axtardı, onu yenidən yandırdı və dostlarının adını qışqırıb çağırmağa başladı. Bir də səsini qarışıq xatırladığı o bir nəfəri.

– Devi, alo Devi!

Cavab yalnız yüngül silkələnmə oldu.

Maykl hədsiz dərəcədə su içmək istəyirdi, dodaqları qurumuşdu. Yəni ona heç su da saxlamayıblar? O başını qaldırdı qəbirin qapağı ilə toqquşdu, birdən qaranlıqda şüşənin boğazı parıldadı. Məşhur Qraus viskisi. O, ümidsiz şüşənin başındakı hörməni açıb çıxartdı və bir qurtum içdi. İlk əvvəl maye ona məlhəm kimi göründü, sonra isə alov kimi dilini və qida borusunu yandırdı. Lakin demək olar ki, o an da bir az yüngülləşdi. O, yenidən şüşəyə girişdi. Daha çox yüngülləşdi.

Qapağı bağlamazdan əvvəl Maykl üçüncü və daha samballı bir qurtum aldı və gözlərini yumdu. Başı artıq o qədər də fırlanmırdı. Sidik kisəsi də elə bil sakitləşmişdi.

– İyrənclər, – deyə o, deyindi.

8

Eşli xəyalətə bənzəyirdi. Onun uzun şabalıdı saçları ilə haşiyələnmiş üzü arxa tərəfində, otaqlarda borular, məftil, hava dəyişən və monitorlar xaosunda uzanan xəstələrdən seçilmirdi. O, Susseks sahə xəstəxanasının intensiv terapiya şöbəsinin növbətçi tibb bacısının gözlətmə yerinə söykənərək gözləyirdi. Mark heç vaxt onu belə köməksiz görməmişdi. Lakin bu cür, o, daha da gözəl görünürdü. Üzücü, yuxusuz keçən gecəyə baxmayaraq, Mark ciddi iş kostyumu və “Gucci”dən olan tərtəmiz qara dəri ayaqqabılarını geyinməyi unutmamışdı. O, Eşliyə yaxınlaşaraq onu özünə tərəf çəkdi və qucaqladı. Eyni zamanda ətrafı da nəzərdən keçirdi. Sendviçlər olan satış avtomatı, içməli su aparatı, plastmas şüşədən şəffaf gümbəzin altında avtomat telefon.

Mark həmişə xəstəxanalarda özünü pis hiss edirdi. O ağır ürəktutması keçirdikdən sonra sağalmaqda olan atasını görməyə gələrkən anladı ki, hələ yaxın vaxtlarda belə güclü olan insan yazıq, köməksiz, kövrək, qorxudan əsən birinə çevrilib. İndi o, Eşlini təsəlli vermək üçün qucaqlamırdı, yox, onun özünə sakitləşmək lazım idi. Onun başının yanındakı yaşıl monitorda kursor parıldayırdı. Qız ona elə yapışmışdı ki, elə bil tufanlı dənizdə onun yeganə xilası idi.

– Mark, ya Rəbbim, necə xoşbəxtlikdir ki, sən burdasan!

Tibb bacılarından biri telefonla danışırdı. Hansısa xəstənin qohumuna təskinlik verirdi, digər biri isə onların yanındakı yerdə əyləşib bilgisayarın düymələrini döyəcləyirdi.

– Necə dəhşətlidir! – Mark dilləndi. – İnanmaq olmur..

Eşli udqunaraq başını tərpətdi.

– Əgər sənin danışıqların olmasaydı sən də…

– Bilirəm.. Özüm bu barədə fikirləşirəm. Coş necədir?

Eşlinin təzə yuyulmuş saçlarından xoş ətir gəlirdi, özündən isə azca hiss olunan sarımsaq qoxusu gəlirdi. Dünən gecə ona rəfiqələri ilə hansısa italyan restoranında qız qonaqlığı təşkil edilmişdi.

– Pis. Zoyi onunladır. – Mark onlardan bir neçə çarpayı o tərəfə, palatanın sonunda, fışıldayan havadəyişənlər və parıldayan monitorların əhatəsində, stulda oturmuş Coşun həyat yoldaşını gördü. Onun əynində ağ futbol maykası, idman formasının gödəkcəsi və torbaya oxşar şalvar var idi. Başı aşağı, çiyinləri düşmüş, saçının dalğalanan buruqları isə üzünü örtmüşdü.

– Maykl, indiyə qədər gəlib çıxmayıb. Mark, o hardadır? Axı sən yəqin ki, bilirsən?

Tibb bacısı yenicə dəstəyi yerinə qoymuşdu ki, telefon yenidən səsləndi və o növbəti danışığa başladı.

– Xəbərim yoxdur, – Mark qaşqabağını tökdü. – Heç bir fikrim yoxdur.

Eşli gözlərini qırpmadan sərt baxışla ona baxdı.

– Siz ki, əvvəldən hazırlaşırdınız. Lyusi dedi ki, siz Maykldan toyqabağı etdiyi bütün axmaq zarafatların əvəzini çıxmağa hazırlaşırdınız. – Qız bir addım geri çəkildi, saçlarını alnından çəkdi və Mark gördü ki, onun gözünün sürməsi axıb. O, paltarının qolu ilə gözünü quruladı.

–Yəqin uşaqlar son anda fikirlərindən dönüblər, – deyərək qollarını yellədi. – Əlbəttə uşaqlar müxtəlif fikirlər yürüdürdülər, məsələn: onu hissiyyatsız dərəcəyə çatana qədər içirdib təyyarəyə mindirmək istəyirdilər, lakin mən onları fikirlərindən döndərə bildim. Ən azından mənə elə gəlir ki, döndərə bildim.

Eşlinin dodaqlarında təbəssüm yarandı.

Mark çiyinlərini çəkdi.

– Mən başa düşürdüm ki, sən narahat olacaqsan. Daha axmaq bir şey çıxardacağımızdan narahat idim.

– Elə də oldu. Mən dəhşət narahat idim.– Qız tibb bacısına nəzər salıb burnunu çəkərək: – Hanı o?

– O dəqiq avtomobildə olmayıb? Dəqiq. Mən artıq polisə zəng vurmuşam. Onlar deyirlər ki, onlar…

– Axı nə deyirlər onlar?

– Deyirlər ki, heç nə edə bilməzlər, – o var qüvvəsi ilə göz yaşlarını saxlamağa çalışaraq acıqla dedi: – Onlar dedilər ki, qəza yerində hər tərəfi araşdırıblar, lakin heç kimi tapmayıblar. Yəqin o, hardasa sərxoşluqdan yatıb qalıb.

Mark susdu. Ümid edirdi ki, Eşli sakitləşəcək, lakin o ağlamağa davam edirdi.

– Bəlkə də elədir.

Eşli ümidsizliklə başını yellədi.

– O mənə söz vermişdi ki, çox içməyəcək!

Mark onun gözlərinə baxdı və qız başı ilə təsdiqlədi.

– Mən bilirəm ki, siz oğlan qonaqlığında çox içirsiniz. Özünüzdən gedənə qədər. – Mark gözlərini aşağı saldı və xalça örtüyünün üzərindəki boz dördbucaqlara baxmağa başladı.

– Gəl, Zoyinin yanına yaxınlaşaq, – deyə təklif etdi və otağa tərəf yönəldi. Eşli bir az məsafə saxlayaraq onun ardınca addımladı. Zoyi həmişə qamətli olub, lakin bu gün Marka elə gəldi ki, o bir az da arıqlayıb. O əlini Eşlinin çiyninə qoydu. İlahi o necə də arıqdır.

– Zoyi mən çox təəssüf edirəm!

O, güclə sezilən hərəkətlə çiynini çəkdi.

– O necədir? – Mark soruşdu. Ümid edirdi ki, səsindəki həyəcan həqiqətə yetərincə uyğundur.

Zoyi döndü və aşağıdan yuxarıya doğru ona baxdı. Yanaqlarından gözyaşları süzülürdü, bənzərsiz siması saf görünürdü.

– Onlar var güclərini ortaya qoyublar, lakin artıq heç nə eləyə bilmirlər. – Zoyi pıçıldadı. – Onu əməliyyat etdilər, indi sadəcə gözləmək qalır.

Mark çarpayının yanında donub qaldı. Elə təsəvvür yaratmaq istəyirdi ki, diqqətlə seyr edir. Dostunun gözləri bağlıdır, üzü isə ləkələr və sıyrıq halındadır, ətraf cihazlarla doludur. Ağzında nəfəs almaq üçün boru, burundan qidalanmaq üçün boru… Mələfənin altından silsilə məftillər bilgisayarın monitoruna ləkələrlə dolu ürək, beyin və başqa orqanlar haqqında məlumat ötürürdü. Uzun sözün qısası dostu amansız laboratoriya eksperimentinin qurbanını xatırladırdı.

Lakin Maykl demək olar ki, Coşa baxmırdı. Displeylərə baxırdı, onun əyri xətlərinin nə məna daşıdığını açmağa çalışırdı. Və yaxınlarda ölüm ayağında olan atasının çarpayısı yanında durduğunu xatırladı. Bir monitor ürəyin vəziyyətini göstərir, digəri təzyiq, üçüncüsü isə qanda oksigenin miqdarını göstərirdi. Mark gərgin halda fikirləşdi. Coş həmişə hər şeyi qamarlayırdı. Yaraşıqlı görkəmi, zəngin valideynləri, sığorta şirkətində sığorta ziyanlarının ölçülərinin qiymətləndirilməsi üzrə mütəxəssis işləyirdi. Həmişə hər şeyi əvvəlcədən fikirləşirdi və hesablayırdı, əvvəlcədən beşillik və onillik planlar məqsədə tez çatma üsulları haqqında danışırdı. Onların dəstəsindən birinci evlənən də o oldu. Çünki tez uşaq sahibi olmaq istəyirdi, onlar böyüyəndə hələ də cavan qalsın və həyatdan ləzzət ala bilsin. Özünə çox gözəl varlı ailənin şöhrətli qızı ilə ailə qurdu. O da öz növbəsində nəsil artırmaq qabiliyyətli oldu və Coşa fikirlərini gerçəkləşdirməyə kömək etdi. Bir-birinin ardınca iki heyranedici sağlam uşaq dünyaya gətirdi.

Mark oğrun baxışlarla otağa, həkimlər və tibb bacılarına nəzər saldı, kimin harda dayandığını gördü. Sonra Coşun soyadı asılmış birkanın yanında, əlinin üstündə tərpənən oksigen borusuna diqqət yetirdi. Sərinkeşə diqqət elədi, sonra isə elektrokardioqramına baxdı. Əgər ürək döyüntülərinin sürəti aşağı düşsə və ya qanda oksigenin miqdarı azalsa cihaz o an siqnal verəcək…

Buna baxmayaraq əgər Coş sağ qalsa onun üçün yəni Mark üçün o qədər də asan olmayacaq. O bütün gecəni demək olar ki, yatmayıb bunları fikirləşib. Nəticə xoşagələn olmasa da özündən çıxırdı. Xeyirli çıxarış onu qane etmirdi.

9

Məhkəmə binasının bir neçə zalı var idi, lakin bu gürcü üslublu hündür tağlı tavan digərlərindən daha çox nəzərə çarpırdı. Palıd panellərlə haşiyələnmiş divarlar, qaraldılmış palıddan müttəhimlər üçün oturacaqlar, alçaq divarların arxasında ifadə vermək üçün yerlər. İndi parik geyinmiş hakim sədrlik edirdi. Hakim çoxdan o dünyalıq idi. O parlaq qırmızı rənglə üzlənmiş “Diluet mon droit” yazılı kresloda mürgüləyirdi. İclas zalı köhnə teatr dekorasiyasını xatırladırdı, çoxdan yığışdırılmamış sinif otağının ətri yayılırdı.

Qreys şahidlər üçün olan yerdə durmuşdu. Həmişəki kimi məhkəməyə hazırlaşarkən o səliqəli geyinmişdi: göy kostyum, ağ köynək, açıq rəngli qalstuk və əsaslı diqqətlə təmizlənmiş qara çəkmələr. Roy pis görünmürdü, lakin özünü iyrənc hiss edirdi: qismən dünənki görüşlə bağlı idi. Həmin görüş növbəti faciəyə çevrilmişdi. Qismən də həyəcandan. Əlində Bibliyanı tutaraq və ətrafa göz gəzdirərək o artıq mininci dəfə idi ki, böyük Allaha doğrunu və yalnız doğrunu deyəcəyinə and içirdi. Andlılar adəti üzrə vağzalda itmiş bir dəstə turist kimi görünürdülər. Əlvan rəngli sviter, qalstuksuz və əzilmiş köynəklər geyinmiş ala-bəzək dəstə, onların üstündə isə iki sıra heç nə ifadə etməyən solğun simalar. Andlıların qarşısındakı masalarda su qrafinləri, stəkanlar və necə gəldi səpələnmiş yazılı vərəqlər vardı. Hakimin qarşısında texnika üst-üstə yığılıb – videopleyr, slayd-proyektor və nəhəng maqnitofon. Elektrik avadanlıqları ilə dolu olan masanın qarşısında isə zabitəli stenoqrafist qadın əyləşmişdi. Stulun üzərindəki elektrik sərinkeşi də gah sağa, gah da sola fırlanırdı. Demək olar ki, yarım gün ərzində ağırlaşmış havanı sərinlətmirdi. Gələnləri heç nə qətldə ittihamı qədər maraqlandırmır. Bu proses isə yerli hadisə idi.

Roy Qreys bütün olanları özünün böyük qələbəsi hesab edirdi. Müttəhimlər kürsüsündə Sureş Xosseyn oturmuşdu-çopur sifətli, gombul arxaya daranmış saçları, əynində qəhvəyi rəngli nazik xətləri olan kostyum və al-qırmızı rəngli qalstuk. O, bütün zalı elə müşahidə edirdi ki, sanki bütün zalın sahibi idi və bütün bunlar onun şəxsi zövqü üçün düzəldilmişdi. Əclaf, alçaq, yaramaz. Xarabalıqlardakı zavallı zirzibil sahibi. Axır on ildə onu ələ keçirmək mümkün deyildi, lakin Roy Qreys onu sübut ilə tutmağa müəssər oldu. Daha ağır cinayət üçün cinayət sazişi. Belə də ki, öldürülən Reymond Koen, Xosseynin rəqibi, heç də ondan az alçaq deyildi. Əgər proses lazım olduğu qaydada gedərsə onda Xosseyn taleyin ona verdiyi yaşdan da çox oturacaq, Brayton və Houven sıravi vətəndaşları isə nəhayət ki, onun az qala hər saat həyatlarını cəhənnəmə döndərən əlaltılarının əlindən rahat nəfəs alacaqdılar.

Qreys xəyalən dünənki axşama qayıtdı. Klodin.

– Klodin Lamont, görüm səni…! Hə o günahkardır, 45 dəqiqə gecikdi, lakin onun, veb-saytda qoyulmuş şəkli də ən azından 10 il əvvəl çəkilmişdi. Bundan əlavə xəbərdarlıq etməmişdi ki, içki içmir, ət yemir və polislərə nifrət edir, həyatda isə onu küçədən götürdüyü 9 pişikdən başqa heç nə maraqlandırmır. Qreys isə itləri sevir. Yox onun pişiklərə qarşı heç bir əks fikri yoxdur lakin istənilən itdən fərqli olaraq hələ elə bir pişiyə rast gəlməmişdi ki, onunla o dəqiqə dostluq münasibətləri yaransın. İki saat yarımı o, yarıqaranlıq vegetarian Gilford restoranında keçirərək pişiklərin azadlıq sevər xasiyyətləri ingilis polisinin törətdikləri iyrəncliklər haqqında ətraflı məlumat və qadınlara yalnız seksual hədəf kimi baxan kişilər haqqında mühazirə dinlədi. Klodin Lomontdan canını qurtaranda Roy rahatlıqla dərindən nəfəs aldı.