Kitabı oku: «Şimdi ve Sonsuza Dek », sayfa 3

Dördüncü Bölüm

Emily ertesi sabah uyandığında kafası karışmıştı. Tahtalarla kapatılmış pencereden o kadar az ışık geliyordu ki nerede olduğunu anlamak biraz zamanını aldı. Gözleri yavaşça loş ışığa alıştı, oda belirginleşti ve nerede olduğunu hatırladı: Sunset Limanı. Babasının evi.

İşsiz, evsiz ve tamamen yalnız olduğunu hatırlamadan önce biraz zaman geçti.

Yorgun vücudunu yataktan dışarı sürükledi. Sabah havası soğuktu. Tozlu tuvalet aynasındaki görüntüsünü görünce panikledi; dün gece döktüğü yaşlar yüzünden suratı şişmiş, cildi solmuş ve çekilmişti. Bir anda aklına bir önceki gün pek fazla bir şey yiyemediği gelmişti. Ağzından giren tek şey dün gece Daniel’ın ateşte demlediği çay olmuştu.

Aklında dün gece yaşananlar tekrar canlandığı sırada kirli aynanın önünde tereddüt içerisinde kendine bakıyordu; ateşin ısısı, Daniel ile birlikte şöminenin önünde oturuşları ve Daniel’in onun ev bakımı yetersizlikleriyle dalga geçişi. Kapıyı ona ilk kez açtığı anda saçlarındaki kar taneleri ve geldiği gibi hızlıca kar fırtınasının içine, karanlığın içine kayboluşu.

Guruldayan karnı onu düşüncelerinden aldığı gibi şimdiki zamana getirdi. Hızlı bir şekilde giyindi. Üstündeki buruşuk gömlek bu soğuk hava için fazla inceydi, bu yüzden yatağın üzerindeki tozlu battaniyeyi omuzlarına aldı. Yatak odasından çıktığı gibi çıplak ayaklarıyla merdivenlerden aşağıya indi.

Alt kat tümüyle sessizdi. Ön kapıdaki buz tutmuş pencereden dışarı baktı. Fırtına durmuş olmasına rağmen dışarıda bir metrelik kar yığını oluşmuş olması onu şaşırttı. Sanki bütün dünya yumuşak, sonsuz bir beyazlıkla örtüşmüştü.  Hayatında hiç bu kadar kar görmemişti.

Emily’nin gözüne karın üzerinde hoplayan bir kuşun yarattığı izler takıldı, bunun dışında kar hiç bozulmadan duruyordu. Huzurlu ama aynı zamanda ıssız görünüyor, Emily’ye yalnızlığını hatırlatıyordu.

Dışarı çıkmanın imkansız olduğunu anlayan Emily evin içini keşfetmeye karar verdi, elle tutulabilir bir şey var mı buna bakacaktı. Dün gece evin içi çok karanlıktı, etrafa bakma fırsatı bulamamıştı ama şimdi, gün ışığı bu işi kolaylaştırıyordu. İlk olarak mutfağa gitti, guruldayan karnı oraya iç güdüsel olarak yönlendirmişti.

Durum, dün gece fark edebildiğinden daha ciddiydi. Babasının arka bahçe satışlarından birinden aldığı, 1950’lerden kalma, krem rengi, orijinal Prestcold buz dolabı çalışmıyordu. Annesi için bir başka sıkıntı kaynağı olup olmadığını hatırlamaya çalıştı, babasının bu eski evi doldurduğu çöplerden biri daha mıydı? Emily bir çocukken babasının koleksiyonunu sıkıcı buluyordu ama şimdi bu anılar onun için birer hazine olmuştu ve olabildiğince sıkı şekilde onlara tutunmaya çalışıyordu.

Dolabın içinde berbat bir kokudan başka bir şey bulamadı. Dolapların içinde ne olduğuna bakmadan önce buzdolabının kapısını kapadı ve kilitledi. Eski bir konserve mısır buldu, etiketi anlaşılamayacak kadar ağarmıştı, ve bir de bir şişe malt sirke.  Bunlardan bir çeşit yemek yapabileceğini düşündü ama henüz bu kadar çaresiz olmadığına karar verdi. Öyle olsaydı bile konserve açıcı o kadar paslanmıştı ki açılmıyordu, istese bile konservenin içindeki mısıra ulaşmanın bir yolu yoktu.

Daha sonra kilere girdi, çamaşır ve kurutma makineleri burada bulunuyordu. Bu oda karanlıktı, küçük pencere evin diğer pencerelerinde olduğu gibi kerestelerle kapatılmıştı. Emily makinaların tuşlarına bastı ama çalışmadıklarına şaşırmadı. İçinde bulunduğu duruma giderek daha fazla sinirlenen Emily harekete geçmeye karar verdi. Büfenin üstüne tırmandı ve pencereye takılı olan kontrplak panoyu sökmeye çalıştı. Sandığından daha zordu ama Emily kararlıydı. Kollarındaki bütün güçle çekti ve çekti. Sonunda, pano çatırdamaya başlamıştı. Emily son bir kez abandı ve pano bir bütün halde yerinden çıktı. O kadar kuvvetli çekmişti ki büfenin üzerinden arkaya doğru düştü, bu sırada ağır kontrplak panoyu elinden kaçırdı ve pano cama doğru savruldu. Emily yere düştüğü gibi orada kaldı, bir anlığına nefesi kesilmişti. Tam düştüğü sırada camın kırıldığını duydu.

Buz gibi hava kilere doluyordu. Emily inledi ve zedelenmiş vücudunu kırıklar için kontrol etmeden önce kendini topladı ve oturmak üzere doğruldu. İçeriye sadece zayıf bir ışık geçmesine izin veren pencereye doğru baktığı sırada ağrıyan sırtını ovmaya çalıştı. Bir sorunu çözmeye çalışırken o şeyi kendisi için daha da kötü hale soktuğunu fark etmek onu yıldırmıştı.

Derin bir nefes aldı ve ayağa kalktı. Büfenin üzerine düşen pano parçasını oradan kaldırdı. Cam parçaları yere düşmüş ve parçalanmıştı. Emily panoyu inceledi, üzerindeki çiviler tamamen bükülmüştü. Bir çekiç bulmayı başarsa bile ki bundan kuvvetle şüphe ediyordu, çiviler fazlasıyla bükülmüştü. Panoyu sökmeye çalışırken pencere çerçevesini çatlattığını gördü. Bu şeyin bütünüyle değişmesi gerekiyordu.

Emily içeride duramayacak kadar üşümüştü. Kırılan pencerenin ardında, aynı sonsuz kar beyazlığıyla karşılaşmıştı. Battaniyesini yerden kaldırdı ve tekrar omuzlarına aldı, ardından kilerden çıkarak oturma odasına doğru yöneldi. En azından burada ateş yakabilir ve biraz ısınabilirdi.

Oturma odasında yanık tahtanın rahatlatıcı kokusu hala hissediliyordu. Emily şöminenin yanına çömeldi ve çıra ve odunları piramit olacak  şekilde dizmeye başladı. Bu sefer klapeyi açmayı hatırlamıştı, yaktığı ateş büyürken o da rahatlıyordu.

Dizlerinin üstüne oturdu ve üşümüş ellerini ısıtmaya başladı. O sırada dün Daniel’ın çay demlediği çömleğin şöminenin yanında durduğunu fark etti. Hiç bir şeyi toparlamamıştı, çay demledikleri çömlek ve fincanlar dün gece bıraktıkları yerde duruyordu. Aklında dün gece paylaştıkları çay ve eski ev hakkındaki sohbetleri geliverdi. Karnı guruldadı, ona açlığını hatırlatıyordu. En azından birazcık bastırsın diye tıpkı dün Daniel’ın ona gösterdiği gibi çay demlemeye çalıştı.

Tam çay demlediği çömleği ateşin üzerine koymuştu ki telefonunun evin içinde bir yerde çaldığını duydu. Tanıdık bir ses olmasına rağmen koridorlarda yankılanan bu ses onu bir anda dikkatini çekti.  Telefonun çekmediğini fark ettiği zaman onu bir köşeye bırakmıştı, telefonun çalması bir sürpriz gibiydi.

Emily ayağa kalktı, çayı bırakmış telefonun sesini takip ediyordu. Onu koridordaki büfenin dolabın üzerinde buldu. Tanımadığı bir numara arıyordu, biraz da şaşkın bir şekilde telefonu açtı.

“Oh, hmm, merhaba,” dedi hattın öbür ucundaki yaşlı adam sesi. “West Sokağı 15 numaradaki hanımefendi siz misiniz?” Hat kötüydü ve adamın yumuşak ve tereddütlü sesi neredeyse hiç anlaşılmıyordu.

Kaşlarını çattı, telefon Emily’yi şaşırtmıştı “Evet. Siz kimsiniz?”

“Benim adım Eric. Ben, ııı, bütün bu çevredeki evlere gaz getiren benim. O eski evde kaldığınızı duydum, düşündüm ki size gaz getirebilirim. Yani, tabi isterseniz demek istedim.

Emily buna inanmakta güçlük çekiyordu. Haberler bu küçük toplulukta kesinlikle hızla yayılıyordu. Ama bir dakika; Eric onun telefon numarasını nereden almıştı? Ardından, Daniel’ın dün telefonuna baktığını hatırladı, Emily ona her yerde çekmediğini söylemişti. Numarayı görmüş ve Eric’e vermek üzere aklında tutmuş olmalıydı

“Evet, bu harika olur,” diye yanıtladı. “Ne zaman gelebilirsiniz?”

Tedirginlik ve hatta neredeyse utanmış bir sesle “Peki,” diye cevapladı adam. “Ben aslında şu an oraya doğru geliyorum.”

“Öyle mi?” Emily kekeledi, şansına inanamıyordu. Hızlı bir şekilde telefonundaki saati kontrol etti. Saat sekiz bile olmamıştı. Eric ya işlere erkenden başlıyordu ya da Emily için özel bir tur düzenliyordu. Dün gece onu bırakan adam onun adına gaz firmasıyla iletişime geçmiş olabileceğini düşündü. Ya o adamdı ya da… Daniel?

Emily bu düşünceleri aklından çıkardı ve dikkatini telefon konuşmasına çevirdi. “Buraya gelebilecek misin?” diye sordu. “Baya kar var.”

“Merak etme,” dedi Eric. “Kamyon karla başa çıkabilir. Sadece boruya ulaşan kanalın açık olduğundan emin ol.”

Emily evde nerede kürek gördüğünü hatırlamaya çalıştı. “Tamam, elimden geleni yaparım.” Teşekkür ederim.”

Hat kapandığı an Emily işe koyuldu. Tekrar mutfağa doğru koştu, dolapları teker teker kontrol etti. İhtiyacı olan şeye yaklaşan tek bir şey bile bulamadı, o da önce kilerdeki dolapları daha sonra da alet odasındakileri denedi. Sonunda arka kapıya yaslanmış halde bir kürek buldu. Emily hayatı boyunca bir kürek bulduğuna bu kadar heyecanlanacağını düşünmemişti, sanki hayatı buna bağlıymış gibi küreği yakaladı. O kadar heyecanlanmıştı ki ayakkabılarını giymeyi unuttu. Eli arka kapı kulpunun tam üzerindeydi ki orada bıraktığı çantasından koşu ayakkabılarının kendini gösterdiğini gördü. Hızlıca ayakkabıları ayağına geçirdi ve kapıyı açtı, elinde o çok değerli küreği tutuyordu.

Kar fırtınasının büyüklüğü ve kuvveti anında gözlerinin önünde serilmişti. Camdan dışarıyı izlemek bir şeydi ama bir metrelik karın buzdan bir duvar gibi önünde durması başka bir şeydi.

Emily hiç zaman kaybetmedi. Elindeki küreği kardan duvara daldırdı ve evden dışarıya bir patika açmaya başladı. Zor olacak gibiydi; birkaç dakika içerisinde sırtından akan terleri, kollarının ağrıdığını hissedebiliyordu. İşi bitirdiğinde elinde nasırlar oluşacağına ve su toplayacağına emindi.

Bir metre ilerledikten sonra tempo oturmuştu. Bu kar küreme işi için harcanan gücün rahatlatıcı bir yanı vardı. Hatta, işin verdiği fiziksel rahatsızlık bile eforun karşılığını aldığını gördükçe azalıyordu. New York’tayken en sevdiği egzersiz şekli koşu bandında koşmaktı ama bu, hayatı boyunca yaptığı en yoğun fiziksel çalışma olmuştu.

Emily evin arkasındaki arazide üç metrelik bir yol açabilmeyi becermişti.

Ama boru çıkışının en az on metre ileride olduğunu görünce çaresizliğe büründü, oysa ki o çoktan tükenmişti.

Umutsuzluğa düşmemeye çalışıyordu, nefeslenmek için biraz ara vermeye karar verdi. Bu sırada bahçenin uzak tarafında, kışın yapraklarını dökmeyen ağaçların dibinde bakıcının evini gördü. Bacadan bir miktar duman çıkıyor, pencerelerden de içerideki sıcak ışık görülebiliyordu. Emily, Daniel’ı içeride, sıcak çayıyla müthiş bir sıcaklık ve keyif içinde hayal etmekten kendini alamadı. Daniel ona yardım edebilirdi, buna şüphesi yoktu ama o kendini kanıtlamak istiyordu. Dün akşam onunla acımasızca dalga geçiyordu, ayrıca yüksek ihtimalle Eric’i arayan da oydu.  Daniel onu zor durumdaki dul bir kadın olarak algılamış olmalıydı ve Emily onu haklı çıkarmak ve bu tatmini yaşatmak istemiyordu.

Ama midesi hala şikayetçiydi ve yorulmuştu. Devam etmek için fazla yorulmuştu. Emily, yarattığı nehrin üzerinde duruyordu, yapılmayı bekleyen iş onu bir anda bunaltmıştı; yardım istemek içinse fazlasıyla gururlu, yapılması gereken şey içinse fazla zayıftı. Hayal kırıklığı göz yaşlarına dönüşene kadar içinde büyüdü. Göz yaşı dökmek onu daha da kızdırıyordu, işe yaramaz olduğu için kızıyordu. Hayal kırıklığına uğramış haliyle kendini azarlıyordu, huysuz ve inatçı bir çocuk gibi karlar erir erimez eve dönmeye karar verdi.

Küreği bir kenara attı ve eve doğru sert adımlar atmaya başladı, ayakkabıları kara batıyordu. Ayakkabılarını kapının yanına fırlattığı gibi ateşin yanına, ısınmaya gitti.

Kendini tozlu kanepenin üstüne bıraktı ve telefonunu eline aldı, Amy’yi aramak ve ona şu çok beklenen haberleri vermek için  hazırlanıyordu; ilk ve tek kendine yeterlilik girişiminde başarısız olmuştu. Ama telefonun pili bitmişti. Çığlığı bastı ve işe yaramaz telefonu kanepenin üstüne attı, ardından kendini de bıraktı, tamamen yenik düşmüştü.

Emily ağlarken dışarıdan kazıma sesleri duydu. Doğruldu, gözlerini sildi ve pencereye koşup dışarıya baktı. Daniel oradaydı, Emily’nin bıraktığı küreği eline almış, beceremeyip yarım bıraktığı işe devam ediyordu. Karı nasıl bu kadar hızlı şekilde kürediğine inanamıyordu, bu işe ne kadar da uygundu, sanki bu araziye bakmak için doğmuştu.  Hayranlığı kısa sürdü. Daniel’a minnet duymak veya gaz borusuna kadar yol açtığını gördüğüne sevinmek yerine ona kızmıştı; kendi kendisine duyması gereken acizlik duygusunu ona yöneltiyordu.

Emily, ne yaptığını düşünmeksizin su içindeki ayakkabılarını kaptığı gibi ayağına geçirdi. Düşünceler aklında uçuşuyordu; onu dinlemeyen, onu ‘kurtarmaya’ çalışan bütün eski erkek arkadaşlarının anıları gelip gidiyordu. Sadece Ben değil; ondan önce aşırı korumacı tavırlarıyla onu boğan Adrian ve ondan önce de Emily’ye kırılgan bir süs gibi davranan Mark. Her biri geçmişini öğrendikten sonra ona korunmaya ihtiyacı olan bir şey gibi davranmıştı, babasının kayboluşu buzdağının sadece görünen kısmıydı. Onun bu hale gelmesinin en büyük sebebi geçmişindeki bu adamlardı ve artık bunu daha fazla katlanmayacaktı.

Hızla dışarıya çıktı.

"Hey!" diye bağırdı. "Ne yapıyorsun?"

Daniel sadece kısa bir süre durakladı. Ona omzunun üzerinden bile bakmadı, sadece küremeye devam etti, ardından "Yol açıyorum."

"Bunu görebiliyorum," dedi Emily. "Benim demek istediğim neden yaptığın, üstelik yardımına ihtiyacım olmadığını söylediğimde bile?"

"Çünkü öbür türlü donarsın," diye yanıtladı Daniel, basit bir şekilde, hala ona bakmıyordu. "Biraz önce suyu da açtım, o da donardı."

"Yani?" Emily tersledi. "Donsam sana ne?" Bu benim hayatım. İstersem donarım."

Daniel Emily ile iletişim kurmak için acele etmiyordu, onun başlatmaya çalıştığı bu tartışmaya katkıda bulunmaya da niyeti yoktu. Sanki Emily orada değilmiş gibi sistemli ve sakin bir şekilde küremeye devam etti.

Daniel yanıtladı. "Arkama yaslanıp ölmene izin vermeye hazır değilim,"

Emily kollarını bağladı. "Bu sence de biraz dramatik değil mi? Biraz üşümekle ölmek arasında büyük bir fark var."

Sonunda Daniel küreği karın üstüne sertçe dayadı ve doğruldu. Göz göze geldiler ama Daniel’ın ifadesi okunamıyordu. "Bu kar o kadar yüksek ki egzoz borusunu kapatıyor. Kazanı çalıştırabilsen bile bütün duman evin içine dolar. Yaklaşık yirmi dakika içerisinde karbon zehirlenmesinden ölürsün." O kadar net bir şekilde söyledi ki Emily şaşırdı. "Ölmek istiyorsan, bunu boş zamanında yapabilirsin. Ama benim gözetimimde olamaz." Ardından küreği yere attı ve kendi kaldığı eve doğru gitmeye başladı.

Emily orada duruyor onun gidişini izliyordu, kızgınlığı eriyip gitmiş yerini utanç duygusuna bırakmıştı. Daniel ile böyle konuştuğu için berbat hissediyordu. O sadece yardım etmeye çalışıyordu, Emily ise şımarık bir çocuk gibi reddediyordu.

Ona koşup özür dilemek istedi ama tam bu sırada kamyon sokağın başında belirdi. Emily kalbinin hızla attığını hissetti, sadece yakıt kamyonunun geldiği için bu kadar sevindiğine şaşırmıştı. Maine’deki bu evde olmak New York’taki evinde olmaktan tamamen farklıydı.

Emily, Eric’in kamyondan inişini izledi, bu kadar yaşlı biri için fazla çevikti. Petrol lekeli tulumuyla bir çizgi film karakterini andırıyordu. Nazik bir yüzü vardı ama hava şartlarından nasibini almıştı.

"Merhaba," dedi, tıpkı telefondaki emin olamayan tonuyla.

"Ben Emily," dedi Emily, sıkması için elini uzatmıştı. "Ben burada olmanıza gerçekten sevindim."

Eric sadece başını salladı ve doğruca işe koyuldu. Pek konuşkan biri olmadığı anlaşılıyordu ve Emily orada durmuş rahatsız bir şekilde Eric’in çalışmasını izliyordu. Eric’in gözleri sanki orada olmasından duyduğu şaşkınlığı anlatırcasına arada bir Emily’ye bakıyor, Emily de bunu her fark ettiğinde zayıf bir gülümseme ile karşılık veriyordu.

Her şeyi ayarladıktan sonra "Bana kazanı gösterebilir misin?" dedi.

Emily bodrum katını düşündü, oradaki büyük makinalardan nasıl nefret ettiğini ve yıllarca oraya ağ örmüş örümcekleri düşündü.

"Evet, bu yönden," diye yanıtladı ince bir sesle.

Eric el fenerini çıkardı ve birlikte o korkutucu bodrum katına indiler. Tıpkı Daniel gibi Eric’in de elleri mekanik konularda yetenekli görünüyordu. Birkaç saniye içerisinde kazan çalışmaya başladı. Emily kendini tutamadı ve yaşlı adamın boynuna sarıldı.

"Çalışıyor! Buna inanamıyorum!"

Eric ona dokunulduğu için kasılmıştı. "Şey, bunun gibi eski bir evle uğraşmaman gerekir," diye yanıtladı Eric.

Emily kollarını gevşetti. Bir başka kişinin ona durmasını, vazgeçmesini ve yeterince iyi olmadığını söylemesini pek umursamıyordu. Artık evin ısıtma ve su sistemleri çalışıyordu, bu da New York’a bir başarısız olarak dönmesi gerekmediği anlamına geliyordu.

"Buyurun," dedi Emily, elinde çantası vardı. "Size borcum nedir?"

Eric sadece başını salladı. "Hepsi karşılandı," diye cevap verdi.

"Kim tarafından?" diye merak etti Emily.

"İşte, sadece biri," Eric kaçak bir cevap vermişti. Kendini olağan dışı bir durumda bulduğu için rahatsız olduğu belli oluyordu. Ona buraya gelmesi ve yakıt doldurması için kim para ödediyse aynı zamanda bir şey söylememesini de söylemişti ve bu durum onu geriyordu.

Emily "Peki" dedi. "Öyle diyorsan öyledir."

Manen bunu kimin yaptığını bulmak ve geri ödemek üzerine karar aldı.

Eric sadece bir defalığına keskin bir şekilde başını salladı ve bodrumdan çıkmak üzere yöneldi. Emily hemen peşinden gitti, bodrumda yalnız başına kalmak istemiyordu. Merdivenlerden yukarı çıktığı sırada adımlarını mutluluk ve heyecan içinde attığını, yenilenmiş bir enerji olduğunu fark etti.

Eric’e kapıya kadar eşlik etti.

Elinden geldiği kadar anlamlı şekilde "Teşekkür ederim, gerçekten," dedi.

Eric hiçbir şey söylemedi, sadece görüşürüz dercesine bir bakış attı ve ardından dışarıya, eşyalarını toplayamaya yöneldi.

Emily kapıyı kapattı. Mutluydu, hızla üst kata çıktı ve yatak odasındaki radyatöre dokundu. Sıcaklık borulardan doğru yayılmaya başlamıştı. O kadar mutluydu ki evin içinde yankılanan genleşme seslerine aldırış etmedi.

*

Gün ilerledikçe ev ısınıyor ve Emily mest oluyordu. New York’tan ayrıldığından beri ne kadar rahatsız olduğunu şimdiye kadar anlayamamıştı ve Daniel’a yaptıklarının kısmen bundan dolayı olduğunu umuyordu.

Emily’nin artık o tozlu battaniyeye ihtiyacı yoktu; kilerdeki cam parçalarını temizlemeye başlamadan önce buradaki kırık pencerenin önüne perde gibi astı. Islak kıyafetlerini kaloriferlerin üzerine astı, oturma odasındaki kilimi silkti ve kitapları güzelce dizmeden önce rafların tozunu aldı. Oda şimdiden göze daha sıcak geliyordu, hafızasındaki haline daha çok benziyordu. O eski, defalarca okunmuş Alice: Aynanın İçinden kitabını aldı ve şömine taşına oturup okumaya başladı. Ama konsantre olamıyordu. Aklı sürekli Daniel’a gidiyordu. Ona böyle davrandığı için utanç duyuyordu. O umursamıyormuş gibi görünse de küreği yere fırlatıp hızla eve gidişi Emily’nin sözlerinin onu kızdırdığını kanıtlıyordu.

Suçluluk duygusu adeta içini kemiriyordu ve daha fazla dayanamadı. Kitabı bıraktı, artık sıcacık olmuş spor ayakkabılarını giydi ve evden çıkarak Daniel’ın kaldığı müştemilata yöneldi.

Kapıyı çaldı ve içeriden gelen sesleri dinlemek üzere bekledi. Kapı açıldı. Daniel karşısında duruyordu, arkasında ev sıcacık bir ateşin ışığıyla aydınlanmıştı. İçeriden gelen harika koku Emily’ye hala aç olduğunu hatırlatıyordu. Ağzının suyu akmaya başladı.

"N'aber?" Her zamanki ölçülü ses tonuyla sormuştu.

Emily içeriye göz atmaktan kendini alamadı, buradan içeride yanan ateş, verniklenmiş ahşap döşemeler, sıkı sıkı doldurulmuş raflar ve piyanoya dayanan bir gitar. Daniel’ın evinde neler olduğunu bilememişti ama işte burada, önünde duruyordu. Onun olduğu sandığı kişi ve evi arasındaki aykırılık Emily’yi şaşırtmıştı.

"Ben…" kekeliyordu. "Ben sadece…" sesi uzaklara gitmişti.

"Çorba istemek için mi buradasın?" Daniel önerircesine sormuştu.

Emily’nin dikkati yerine geldi. "Hayır. Bunu nereden çıkardın?"

Daniel Emily’ye sitem dolu ama eğlenircesine bir bakış attı. "Çünkü acıkmış görünüyorsun."

"Şey, hayır," kaba bir cevap vermişti Emily. Bir kez daha her ne kadar haklı olursa olsun Daniel’ın onun zayıf ve kendine bakmaktan aciz olduğu ön yargısı onu kızdırmıştı. Ona aptal bir çocukmuş gibi davranılmasından, böyle hissetmekten nefret ediyordu. "Ben aslında buraya elektriği sormaya geldim," dedi. Bu sadece kısmen yalandı: bir noktada elektriğe ihtiyacı vardı.

Emin olmamakla birlikte Daniel’ın gözlerinde hayal kırıklığı gördüğünü düşündü.

"Bunu senin için yarın tamir edebilirim," dedi ondan kurtulmak isteyen bir tonla. Sanki kapıdan

Emily bir anda garip hissetmeye ve onu kızdıracak bir şey söylediği için endişelenmeye başlamıştı. "Baksana, neden çay içmeye gelmiyorsun?" dedi tereddüt içinde.  "Kar kürediğin ve yakıt için yardım ettiğin için bir teşekkür olarak. Ve daha öncesi için özür olarak." Umutla gülümsedi.

Ama Daniel fikrini değiştirmiş gibi görünmüyordu. Kollarını bağladı ve kaşlarından birini kaldırdı. "Senin evinde takılmak istememi mi bekliyorsun? Ne yani, evin daha büyük olduğu için herkes orada mı olmak ister yani?"

Emily’nin yüzü buruştu, kafası karışmıştı. Daniel’ın bu cevabı vermesine yol açacak ne söylemişti bilemiyordu ama onunla can sıkıcı bir konuşma yapmaya hazır değildi. "Unut gitsin," diye mırıldandı.

Arkasını döndüğü gibi uzaklaştı, kendi davranışlarına olduğu kadar Daniel’a da gıcık olmuştu.

Ama birkaç dakika içerisinde şöminenin yanına yığılmıştı, açlıktan karnı gurulduyordu. Ön kapıdan bir tırmalama sesi geldiğini duydu. Bu sesi hemen tanıdı, dün duyduğuyla aynıydı, Daniel’ın ona bir hediye bıraktığı anlamına geldiğini biliyordu.

Kapıya koştu, kalbi atıyordu ve hızla kapıyı açtı. Daniel çoktan kaybolmuştu. Emily aşağıya doğru baktı ve kapının eşiğinde duran termosu gördü. Kaptığı gibi kapağını açtı ve kokladı. Bu aroma Daniel’in evinden gelen kokunun aynısıydı. Onun için biraz çorba bırakmıştı.

Midesinin taleplerini daha fazla geri çeviremeyen Emily çorbayı içmeye başladı. Tadı harikaydı, daha önce yediği hiçbir şeye benzemiyordu. Daniel inanılmaz bir aşçı olmalıydı, onun çok sayıdaki becerileri arasına biri daha eklenmişti. Bir müzisyen, kitap kurdu, aşçı, el işleri ustası,  zevklice döşenmiş evinden bahsetmese bile Daniel’ın yetenekleri gittikçe artıyordu.

*

Emily o gece büyük yatak odasındaki yatağa yattı, önceki gece olduğundan daha rahattı. Örtüleri temizlemiş ve her santiminin tozunu almış, terk edilmişlik kokusundan kurtulmuştu. Bazı kalorifer petekleri tam olarak çalışmasa da evin yaşanabilir halde olması iyi hissettiriyordu. Ama bir şey elde ettiğini bilmek, yedi senedir ilk kez kendi ayakları üzerinde durduğunu bilmek onu gerçekten gururlandırmıştı. Ben onu şimdi görmeliydi! Şimdiden, onunla birlikteyken olduğu kadından çok farklı hissediyordu.

Emily uzun zamandır ilk kez ertesi günü iple çekiyor ve neler getireceğini merak ediyordu: özellikle de elektrik.  Çalışan bir buz dolabı ve fırını olsaydı nihayet yemek pişirebilirdi. Hatta belki, Daniel’ın ona yaptığı iyiliklerin karşılığı olarak ona yemek yapabilirdi. Onun hayatına gökten inermiş gibi girdiği ve karmaşa yarattığı için buradan ayrılmadan önce arasını düzeltmek istiyordu.

Emily eve dönme ihtimalini düşündükçe dönmek istemiyordu. Son iki gün içerisinde karşılaştığı zorluklara rağmen burada senelerdir duymadığı bir amaç duygusu hissediyordu.

Ayrıca, New York’a geri dönmesine değecek ne vardı ki? Tabii ki Amy oradaydı, ama onun da kendi hayatı vardı ve her zaman müsait olmuyordu. O sırada belki de bu tatili uzatmanın iyi bir fikir olduğunu düşündü Emily. Bu evde geçirilen bir hafta sonu işleri düzene koymak için hiç yeterli değildi; ayrıca, yakında  eşyalarını toplayıp gidecekse elektriğin gelmesine uğraşmak boşuna olacaktı. Bir hafta burada kalmak için daha uygun bir süre olacaktı. Bu sayede Maine’deki evi tecrübe etmek için yeterince zamanı olacak, kendini tazeleyecek ve gerçekten ne istediğini bulmak için biraz daha zaman tanımış olacaktı.

Ailesinin eski odasında olmak rahatlatıcı ve hoştu ve bir anda Emily’nin aklında küçük bir kızken buraya gelip ikisinin arasına yattığı ve babasından hikayeler dinlediği anısı geldi. Bu bir alışkanlık haline gelmişti; küçük aklına göre daha çok kız kardeşi Charlotte ile ilgilenen ailesine yakın olmak için bir yoldu bu. Artık yetişkin gözlerle görebiliyordu; aslında Charlotte ile ilgilenmekten çok bitmeye mahkum olan evliliklerinden kaçınmak için böyleydi.

Emily hatırlamak istemezcesine başını salladı, aklından çıkarmak için yıllarını harcadığı bu hatıraları tekrar yaşamak istemiyordu. Ama ne kadar denerse denesin bu anıların aklını doldurmasına mani olamadı. Oda, ev, orada burada bulunan ve babasını hatırlatan küçük ıvır zıvırlar; bütün bunlar aklında toparlanıyor ve unutmak için çok çabaladığı o kötü anıları geri getiriyordu.

Bu büyük yatakta dinlediği hikayeler günün birinde aniden kesilmişti; Emily’nin hayatının sonsuza dek değiştiği gün, ailesinin evliliğinin yediği son ve önüne geçilemez darbe yediği gün.

Kız kardeşini kaybettikleri gün.