Kitabı oku: «Армения как состояние любви», sayfa 6

Աստղերի ծնունդ գենը հայկական

 
Աստղերի ծնունդ գենը հայկական
Չի թողնում հանգիստ ապրեմ աշխարհում,
Ու երազները իմ պոետական
Հայոց դարերի խորքն է ինձ տանում:
 
 
Ծպտյալ հասնում եմ Նոյի օրերին
Եվ զգում մարդկանց սրտերի զարկը,
Ծանոթանում եմ ես սերունդներին,
Ու խենթացնում է ինձ նրանց կյանքը:
 
 
Նրանց «հայաբույր» սուրճն է ինձ գերում,
Սուրճից բարձրացող քուլա-գոլորշին,
Եվ իմ ճաշակը սլավոնական
Ասես փոխվում է հեռավոր հուշի:
 
 
Սեգ Արարատի թագը ձյունափառ
Տեսնում եմ երկրիս ձյունե սարերից,
Մասիսն ու Սիսը լոկ կոթող չեն վառ,
Այլ վկաներն են դաժան դարերի:
 
 
Եղբայրանում եմ Մեծն Չարենցին,
Դեր-Զորում ծնկում ցաված աղոթքի,
Հոգուս ջերմությամբ փայփայում եմ ես
Առեղծվածային հայի մեծ հոգին:
 

«Не ставь в жизни точку, не видя Армении…»

 
Не ставь в жизни точку, не видя Армении,
Уйди в самоволку от строгого времени,
И пусть оно ждет, подкинешь ли весть ей,
Садись в самолет, лети в поднебесье.
 
 
Пусть пару часов проведешь в ожидании,
Зато тебя ждет там большое свидание,
Огромная радость, не знаешь её ты,
Но именно к ней тебя мчит самолетом.
 
 
Вглядись в облаков пух. Найдет твоё зрение
Отраду и отдых, и силу движения.
Ты сверху увидишь улыбку «Звартноца»,
«Звартноц», как реактор, как вспышка на солнце.
 
 
Когда приземлишься, то на подсознании
В себе ощутишь ты большое желание
Вдыхать полной грудью такой ароматный
Армении воздух – родной, благодатный.
 
 
Почувствуешь в лицах и рукопожатиях
Особого рода большую симпатию.
Как много энергии в ней и азарта,
А ты, как корабль, ожидающий старта.
 
 
И в космосе глаз ты сквозь тысячелетия
Увидишь бесценное жизни наследие
Народа-творца, народа-искателя.
В глазах тех тоска и воля Создателя.
 
 
Велик тот народ и достигнет бессмертия,
Что веру, любовь проносил сквозь столетия.
В том честь для тебя, и твоя в том заслуга:
Армения ждет тебя – сына и друга.
 

февраль 2011

Հայաստանը թե չես տեսել, անավարտ է կյանքդ, գիտցիր

 
Հայաստանը թե չես տեսել, անավարտ է կյանքդ, գիտցիր,
Խստապահանջ ժամանակի օրենքները խախտիր հաստատ,
Թող սպասի ժամանակը, անգամ եթե մատն էլ ցցի,
Ինքնաթիռի գիրկը մտիր ու թևածիր դեպ Հայաստան:
 
 
Ինքնաթիռում թող երկու ժամ թևեր առած սիրտդ հուզվի,
Իմացիր, որ Մասսի դիմաց սպասում են քեզ գրկաբաց,
Ուրախության զգացումը քեզ երազի մեջ կսուզի,
Սակայն շուտով քո կարոտը լույսի փոխված քեզ կժպտա:
 
 
Ինքնաթիռի պատուհանից փարվիր ամպի քուլաներին,
Սովորական քուլաներ չեն, շունչն են նրանք սեգ սարերի
Շքեղազարդ ՚Զվարթնոցը՚ ձեռքով կանի ներքևից քեզ,
՚Զվարթնոցը՚, որ արևի գունդն է առել հաղթ թևերին:
 
 
Դու վայրէջքի քաղցր պահին կզգաս շունչը Արարատի,
Ու լիաթոք դու կշնչես Հայաստանի օդը մաքուր,
Այդ օդի մեջ կզգաս նաև ջերմությունը բարեկամի,
Դու կլսես ողջույնները ու երգերը միշտ քաղցրալուր:
 
 
Հայացքների լույսը կզգաս, բարությունը ձեռքսեղմումի,
Ու կտեսնես յուրահատուկ, կարոտակեզ համակրանք,
Կզգաս ուժը հայոց հողի, որ դարերի տարիքն ունի,
Եվ ընդհանուր եռանդի մեջ դու քեզ կզգաս տիեզերանավ:
 
 
Տիեզերքից դու կտեսնես հազարամյա մի ճանապարհ,
Դու կտեսնես դարերի մեջ փառքով օծված ժառանգություն,
Որ կերտել է մի ժողովուրդ` և° աստղագետ, և° շինարար,
Չարերի դեմ ծնկի չեկող, հոգու խորքում` համբերություն:
 
 
Ժողովուրդն այդ հին է ու մեծ, դուռն է բացել անմահության,
Բյուր դարերի խաչմերուկում պարզել է միշտ սեր ու հավատ,
Գնա պատվով` մաքրամաքուր ու պատգամով` ծառայության,
Հայաստանը քեզ կընդունի, որպես որդուն իր հարազատ:
 

Карс

 
Я отдаю себе отчет, то не обман!
Я не ослеп, и не схожу с ума,
Я вижу в Карсе старый Ереван.
Похожие, как близнецы, дома.
 
 
Их единицы сохранились здесь,
Другое время и другой народ.
Гоняет ветер вековую спесь
Потомков тех, кто прекратил мой род.
 
 
Иду я к церкви, только там мечеть
Иду домой, но дом уже не мой!
Здесь, в старой крепости, застыла смерть –
Надсмотрщик над украденной страной.
 
 
Ищу, как раньше Пушкин, я постой,
Но не Артемий¹ открывает дверь.
Армянский Карс покрылся мерзлотой,
Земля родная – в череде потерь.
 
 
Я прикасаюсь к храму без креста,
Отдать хочу энергию любви.
В земле, что кровью предков полита,
Господь, прошу, ты милость нам яви.
 

Ղարս

 
Շրջում եմ Ղարսում, ինչպես իմ տանը,
Եվ փառք Աստծո, ոչ կույր եմ, ոչ խենթ,
Ղարսում տեսնում եմ հին Երևանը,
Երկվորյակներ են` կերտել է մի ձեռք:
 
 
Քաղաքը նույնն է` հին ու գրավիչ,
Ուրիշ է դարը, մարդիկ են ուրիշ,
Ժառանգորդներն են այն գորշ գայլերի,
Ովքեր վերջ տվին երկրի տերերին:
 
 
Հին եկեղեցին դարձրել են մզկիթ,
Կեռ յաթաղանն է գմբեթի վրա,
Հնամյա բերդն է` կանգուն ու վերձիգ,
Սակայն նենգ գողն է պահակը նրա:
 
 
Պուշկինի նման որոնում եմ ես,
Բայց Արտեմը չի՞ դուռն իմ դեմ բացում,
Հայկական Ղարսին մշուշն է իջել, Գետն իր տերերի կորուստն է լացում:
 
 
Ու ես խաչազուրկ տաճարի առջև
Ծնկի եմ գալիս և աղոթում լուռ,
Արյամբ ողողված այս հողին, ով Տեր,
Հայկ նահապետի զորությունը տուր:
 
 
Իր ՚Ճանապարհորդություն դեպի Էրզրում՚ նոթերի մեջ Ա.Ս. Պուշկինը ջերմությամբ է խոսել հայկական այն ընտանիքի մասին, որը հյուրընկալել է իրեն, և հիշում է միայն մեկ անուն` ընտանիքի կրտսեր Արտեմի անունը:}
 

Абрикосовый поцелуй

 
Как сладок абрикоса сок,
что на губах любимой!
Блаженства ароматный ток
в душе неизлечимой.
 
 
Пои, любимая, пои
меня лечебным соком.
Мне губы нежные твои
как «аллилуйя» Богу.
 

4 июля 2011

Ծիրանե համբույր

 
Ծիրանի հյութը անուշ ու քաղցր է,
Սիրած էակի համբույրի նման,
Ծով երջանկության բուրող հոսանք է,
Սրտեր բուժող է ու հոգեհմա:
 
 
Սեր իմ, խնդրում եմ հյուրասիրիր ինձ,
Ծիրանի բուժիչ հյութով հայկական,
Ես ամեն անգամ հյութն այդ խմելիս
Օրհնում եմ Աստծո ուժը մոգական:
 

«Дождь тюлем занавесил Дилижан…»

Шушан Петросян

 
Дождь тюлем занавесил Дилижан,
Сокрыв от мира милый рай Размика,
А вместе с ним домашнюю Шушан.
 
 
Там, в том пейзаже, в тёплом море бликов
Её любви прекрасный островок
Был непосредственен, изыскан, нежен.
 
 
Увидел я, сев в легкий катерок,
Что океан души её безбрежен.
 
 
И в этом катерке (увы и ах!)
Мне не судьба доплыть до нужной цели,
Что утону в задумчивых глазах.
 
 
Из них мне в душу ангелы глядели.
 

20.03.2009

Անձրևն ինչպես վարագույր

Շուշան ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ

 
Անձրևն ինչպես վարագույր` նուրբ թերթերից շուշանի,
Ռազմիկի Դիլիջան դրախտ երկիրն էր ծածկել,
Դրախտավայրի հետ նաև աստղաժպիտ Շուշանին:
 
 
Այնտեղ` չքնաղ բնության ջերմացնող գրկի մեջ,
Սիրո մի ծով տեսա ես, որ չեմ տեսել իմ կյանքում,
Ծովն այդ ծփում էր ասես շշունջներով սիրատենչ:
 
 
Այնտեղ տեսա, թե ոնց է սիրո նավակն օրորվում,
Նավակի մեջ մի աղջիկ երգով սիրտս էր տրորում:
 
 
Այդ հեքիաթված նավակին ախր ինչպե՞ս հասնեի,
Ինձ այդ բախտը չէր տրված, չգիտեի ինչ անել,
Աչքերի ծովն ինձ տանող ճամփան ումի՞ց հարցնեի:
 
 
Այդ աչքերից իմ հոգուն նայում էին հրեշտակներ…
Երազների գիրկն ընկած խեղճ պոետս ի¯նչ աներ:
 

Нур

Арману Давтяну (Нуру)

 
Рубиновое содержимое его души
соком своим не раскрашивало,
а делало ярче краски божьего мира.
И даже толстая прочная оболочка бытия
не могла умалить всю прелесть
изнутри лучезарных зерен,
они манили, притягивали магнитной силой.
Хотелось любоваться ими, не отрывая глаз,
гипнотизируя самого себя,
повторяя: еще…еще, смотри, не отрываясь,
проникай в эту сущность всем существом,
каждой клеточкой впитывая живительный сок,
маленькая капелька которого
целительнее миллионов километров пути.
С каждым мгновением сосуществования рядом
я понимал все больше и больше,
что сладким может быть
не только запретный плод.
 

20.08.2008

Նուր

ԱՐՄԱՆ ԴԱՎԹՅԱՆԻՆ (ՆՈՒՐԻՆ)

 
Նրա հոգին` սուտակե,
Մնաց ազնիվ ու մաքուր,
Հուզաշխարհը միշտ մնաց
Աստծո պարգև, Աստծո տուրք:
Ամենանեղ պահերին,
Մանրուքներում կենցաղի,
Մաքառման թեժ օրերին,
Մրրիկներում կատաղի,
Ինչ որ չար էր, ինչ որ մութ,
Ճանապարհից իր վանեց,
Վառ տենչերի աշխարհում
Առողջ հունդերն իր ցանեց:
Մագնիսական մեծ ուժով
Նա գրավեց բոլորին,
Կյանքը որքան ընթացավ,
Հասունացավ օր-օրի:
Նա կենարար ջրի պես
Ընկերներին իր բուժեց,
Չարերի դեմն առնելով,
Բարությունը միշտ հուշեց:
Ընկերական մեր սերը
Հա¯ քաղցրացավ ամեն օր,
Եվ իմ հոգու մատյանում
Գրվեց խոսքը իմ այս նոր.
Ընկերների սրտերում
Պետք է լինել Արման-Նուր…
Չարգելված լավ պտուղն էլ
Քաղցր է լինում ամենուր: