Kitabı oku: «Миғраж», sayfa 2

 
Сонымен Мұхаммедті аспанға елітті.
 
 
Жебірейіл айғайлайды: – Есік аш! – деп,
– Сенімен кім келеді серіктесіп?
– Мұхаммед келді, – дейді, – бізбен бірге.
Сол жерде сəлем беріп, ашылды есік.
 
 
– Мархабат, иа Мыжтафа, хақ Мұхаммед,
Болайық Құдай жазса, біздер де үмбет.
Ашылды əуелгі аспан есіклері,
Тұр екен Адам ата күтіп құрмет.
 
 
Ол жерде мен Адамға сəлем бердім,
Кісі екен ұзын бойлы, жүзін көрдім.
– Қош келдің, бақытың ашылсын, балам! –  дейді,
Бөгелмей онан өтіп жүре бердім.
 
 
Мен міндім Мекайілдің енді үстіне,
Мінген соң, Мекайілнікі жүрмесін бе?!
Екінші көкке жеттік, есік ашып,
Періште онда тұрған бір кішкене.
 
 
Басын көрдім, аяғын көре алмадым,
Мен, Мекайіл қалды сонда, жүре алмадым.
Үшінші Исрафилге мінгенімде,
Қанеки, онда тоқтап тұра алмадым.
 
 
Екінші көкте Жақия, Ғайса тұрған,
Мен сəлем берген шақта мойнын бұрған.
– Қош келдің, жомартым-ай, асқан, –  дейді,
Жүруге енді Исрафил мойын қойған.
 
 
Үшінші жетіп қалдық бізлер көкке,
Тұр екен Жүсіп нəби сонда текке.
Ол жерде Жебірейілге мініп алып,
Бет қойдық тағы да жөнелмекке.
 
 
Төртінші бізлер көкке келіп қалдық,
Тұр екен Ыдырыс сонда, хабарландық.
Бесінші көкте жолықтық біз һаронға,
Алтыншы көкте Мұсаға жаңа бардық.
 
 
Жылады бізді көріп Мұса нəби:
– Көрмей ме көзі сендей туса нəби?!
Соң қылып бəрімізден шығарса да,
Оң қылып, абзал қылған Құдай сені!
 
 
Мұхаммед үмбетің көп, уайымың жоқ,
Мен айттым: – Деме, тақсыр, бұлайша! – деп,
Үстіне Жебірейілдің мінгенімде,
Ашылды айқын болып, жетінші көк.
 
 
Аспанға жетінші көк барып кірдім,
Нəби бар – ол Ибраһим, сəлем бердім.
– Қош келдің, жолың болсын, балам – дейді,
Сиратул мұтаһаға жетіп келдім.
 
 
Жемісі, жапырағы – бəрі де зор,
Төрт өзен саулап аққан, бəрі де нұр.
Екеуі сарқырайды онан ағып,
Екеуі қалай аққан, білінбей тұр.
 
 
Сарқырап екі бұлақ ағады нұр,
Болғанда бірі – Фират, біреуі, – Ніл.
Екеуі ол жұмаққа барып құяр,
Болғанда бірі – Жайхун, біреуі, – Сыр.
 
 
Палак дария болғанда, періште – құл,
Бəрі де қызметінде қусырған қол.
Сол араға барғанда, келді төсек,
Өзі алтын, түсі қызыл, – сипаты бұл.
 
 
Көтерген ол төсекті жəне кейін,
Бас та жоқ, аяқ та жоқ, жалғыз иін.
Болғанда түсі жасыл – сипаты бұл,
Нəсілін Алла білер, мен не дейін?!
 
 
Жебірейіл осы жерде қала берді,
Өзінің жүре алмасын сонда білді.
«Шын жаяу қалдым ба?!» – деп, сасқанында,
Сонда иін тосып, иініне ала берді.
 
 
Иінге қуанғаннан келіп мінді,
Қалғанын Жебірейілдің жаңа білді.
Алты жүз қанаты бар, һəммасы зор,
Форымына асыл сурет кірген енді.
 
 
Жебірейіл: – Бізден бөлек қалма! – дейді,
– Уай, тақсыр, мені ауызға алма! –  дейді.
– Қанатым күйер, мұнан артық ұшсам,
Бар, тақсыр, талабыңнан қалма! – дейді.
 
 
– Мен Мұхаммед, хақ пайғамбар! –  деген екен,
Құдайым сол ниетін білген екен.
Сол хақ Расул пайғамбарым бұл түні
Үстіне бес нəрсенің мінген екен.
 
 
Біреуі – пырақ, біреуі, – Миғраж нұры,
Біреуі – төрт періште – дүние гүлі.
Бірі – төсек, біреуі – жасыл иін.
Қонаққа осылайша барған жері.
 
 
Тамаша көп көргені жолда қалды,
Жүре алмай ол Жебірейіл сонда қалды.
Лауһиден: Ғаршы, Күрсі арман өтіп,
Құдіреттің дəрғаһына жақын барды.
 
 
Əр жерде бас та қалды, аяқ қалды,
Бір жерде кебіс қалды, таяқ қалды.
Пердеден жетпіс қабат арман өтіп,