Kitabı oku: «Ikot », sayfa 4

IKAPITONG KABANATA

Binuksan ni Grace O'Reilly, detektib ng homicide sa lungsod ng New York, ang pintuan sa may Carnegie Hall. Alam niyang magiging masama. Nakita na niya dating mawalan ng kontrol ang pres ngunit hindi katulad nito na sampung tao ang haba ng mga reporter at agresibo pa.

"Detektib!" sigaw nilang lahat sa kaniya nang paulit ulit. Walang tigil ang diklap ng mga kamera.

Sumiksik si Grace, kasama ng iba pa niyang detektib, sa gitna ng mga reporter. Apatnapung taong gulang siya, matigas ang pangangatawan, maikli at itim ang kulay ng buhok, at itim din ang kulay ng mga mata. Matatag siya at sanay sa pagsiksik at pagtulak na ganito. Ngunit ngayon ay hindi ito madali. Alam ng mga reporter na malaking istorya ito kaya't hindi sila basta-basta bibigay. Magiging mas mahirap ang buhay na ito.

Isang bata at internasiyonal na artista ang pinatay sa kasagsagan ng kaniyang kasikatan sa gitna ng Carnegie Hall at sa gitna ng kaniyang unang paglabas sa Amerika.

Anuman ang nangyari ngayong gabi ay hindi pa rin mawawala ang mga reporter. Handa silang i-report ang kaniyang unang palabas sa Amerika sa buong mundo. Kahit siguro nahulog siya o mabalian lamang, mapupunta sa unang pahina ang nagtapat ng mikropono sa kaniyang mukha.

"Detektib Grant! May mga kumakalat na balita na si Sergei ay pinatay ng isang mabangis na hayop. Totoo ba ito?"

Hindi niya sila pinansin habang dumadaan siya.

"Bakit hindi pinagigting ang seguridad sa Carnegie Hall detektib?"

"May mga balita na gawa daw ito ng isang seryal na mamamatay tao. Tinatawag siyang Beethoven's Butcher. May komento ba kayo?"

Nang makarating siya sa likod ng silid ay humarap siya sa mga reporter.

"Beethoven's Butcher? Wala ba silang mas maayos doon?"

Bago pa sila makapagtanong ulit ay lumabas na siya. Umakyat siya sa likod na hagdanan ng Carnegie Hall. Napapaligiran siya ng kaniyang mga detektib na nagbibigay sa kaniya ng impormasyon. Ang totoo ay hindi siya masyadong nakikinig. Pagod siya. Kaka-apatnapo lamang niya noong isang linggo kaya dapat ay hindi siya ganoong kapagod. Ito ang pangatlong pagpatay ngayong buwan, hindi kasama ang mga nagpakamatay. Gusto niya ng mainit na panahon, kulay luntiang paligid at buhangin sa kaniyang mga paa. Gusto niya ng lugar na walang pumatay ng ibang tao at walang nag-iisip na magpakamatay. Gusto niya ng ibang buhay. Tumingin siya sa kaniyang relo. Ika-isa ng umaga. Kahit hindi niya tingnan ang eksena ng krimen ay alam niyang nadumihan na ito. Bakit walang tumawag sa kaniya agad?

Nagpakasal sana siya katulad ng sabi ng nanay niya nung siya ay tatlumpong taong gulang pa lamang. May kasintahan siya noon. Hindi siya perpekto pero pwede na siya. Ngunit masyado siyang kumapit sa kaniyang karera tulad ng kaniyang ama. Iyon ang akala niyang nais ng kaniyang ama ngunit ngayon siya ay patay na at hindi niya nalaman kung ano ang kaniyang tunay na nais para sa kaniya. At pagod na siya at mag-isa.

"Walang sakit!" pasaring ng isang detektib. "Sabi ng Porensik ay nangyari ito sa gitna ng 10:15 at 10:28 ng gabi. Walang senyales ng paglaban."

Hindi gusto ni Grace ang eksena ng krimen na ito. Masyadong maraming taong kasali at masyadong maraming tao ang nauna na sa kaniya. Lahat ng gagawin niya ay makikita ng iba at kahit anong galing niya sa trabaho, ang kredito ay mapupunta din lamang sa iba. Masyadong maraming departamento ang kasali. Ang ibig sabihin lamang nito ay puno ito ng politika.

Lumampas siya sa huling natitirang mga reporter at dumaan lampas ng lugar na may harang kung saan mga matataas lamang na opisyal ang maaaring pumasok. Pagdating niya sa susunod na bulwagan ay tumahimik na ang lahat. Nakakapag-isip na siyang muli.

Bukas ng kaunti ang pintuan sa silid ni Sergei. Nagsuot siya ng glabs at ibinukas ito ng tuluyan.

Sa kaniyang dalawampung taon na pagiging pulis ay nakita na niyang lahat. Nakita na niyang mapatay ang tao sa iba't ibang pamamaraan. Paraan na hindi niya kayang mabuo kahit sa kaniyang pinakamasamang bangungot. Ngunit ngayon lamang siya nakakita ng ganito.

Hindi dahil madaming dugo. Hindi rin dahil sa bayolente nito. May iba pa. Masyado itong tahimik. Lahat ay nasa perpektong lugar maliban syempre sa katawan. Nakaupo siyang nakasalampak patalikod sa upuan. Nakalantad ang leeg. At doon sa ilalim ng ilaw ay dalawang perpektong butas sa mismong ugat.

Walang dugo. Walang senyales na naglaban ang biktima. Hindi sira ang kaniyang damit. Walang ibang kakaiba sa lugar. Para bang may paniking lumipad pababa at sinipsip ang kaniyang dugo, lumipad at walang ibang bagay na hinawakan. Ito ay nakakapangilabot at kaagad na nakakasindak. Kung hindi siya namumutla ay iisipin niyang buhay siya at nagpapahinga. Naisip pa niyang tingnan kung meron siyang pulso ngunit katangahan lamang ito.

Sergei Rakov. Bata pa siya. At sa kaniyang mga narinig ay isa siyang aroganteng tao. May mga nakaaway na kaya siya kaagad.

Ano kayang gumawa sa kaniya nito? Isang hayop? Isang tao? Isang bagong sandata? O ginawa niya ito sa sarili niya?

"Ang anggulo ng atake ang nagtanggal sa pagpapakamatay bilang dahilan ng krimen" sabi ni Detektib Ramos na nakatayo sa tabi niya na laging nababasa ang kaniyang iniisip.

"Gusto ko ng lahat ng impormasyon mo tungkol sa kaniya. Sinong pinagkakautangan niya. Gusto kong malaman kung sinong mga kaaway niya. Gusto ko ding malaman ang mga dati niyang kasintahan - magiging mga asawa niya. Gusto ko malaman lahat. Baka may ginalit siyang tao" sabi ni Grace.

"Opo mam" sabi ng detektib at nagmamadaling lumabas.

Bakit ito ang napili nilang oras para patayin siya? Pagitan ng mga tagpo? May mensahe ba silang gustong iparating?

Dahan-dahan siyang naglakad sa palibot ng silid na balot ng makapal na karpet. Tiningnan niya si Sergei sa lahat ng anggulo. Mayroon siyang mahaba at maalong buhok. Kaakit-akit kahit wala na siyang buhay. Sayang.

Biglang napuno ng ingay ang silid. Nagtinginan lahat ng detektib at nakita nilang bumukas ang telebisyon. Pinapakita nito ang palabas ng gabing iyon. Napuno ng Beethoven's Ninth ang silid.

Isa sa mga detektib ang lumapit sa telebisyon para patayin ito.

"Huwag" sabi ni Grace.

Napatigil ang lalaki.

"Gusto kong marinig."

Nakatayo siya doon at pinagmamasdan si Sergei na ilang oras pang buhay dati.

Nakapangingilabot.

Inikot ulit ni Grace ang silid. Lumuhod siya.

"Nanggaling na kami sa silid na ito detektib" nawawalang pasensyang sabi ng opisyal ng FBI.

May napansin siya sa gilid ng kaniyang mata. Umabot siya sa ilalim ng isa sa mga upuan. Inikot niya ang kaniyang ulo at inikot din ang kaniyang braso at umabot sa pinakadulo. Nakuha din niya ang kaniyang inaabot. Tumayo siyang namumula ang mukha at ipinakita ang isang kapirasong papel.n Lahat ng ibang detektib ay nakatitig pabalik.

"Stab ng tiket" sabi niya habang pinagmamasdan ito gamit ang kaniyang kamay na nakasuot ng glabs.

"Mesanin sa may kanan, pangatlong upuan para sa konsiyerto ngayong gabi."

Tumingin siya at tumitig sa mgamga detektib na nakanganga sa kaniya.

"Tingin mo sa mamamatay tao yan galing?" tanong ng isa sa kanila.

"Isa lang ang alam ko," tumingin siya ng huling beses sa katawan ng mang-aawit na Ruso. "Hindi ito kaniya."

*

Naglakad si Kyle sa mga bulwagan na balot ng pulang karpet. Mag-ilas siyang naglakad sa gitna ng madaming tao. Katulad lang ng dati, naiinis siya. Ayaw niya ng madaming tao. At ayaw niya ng Carnegie Hall. Nagpunta siya sa konsiyerto dito dati noong 1890 at hindi ito naging maayos. Hindi madaling mawala ang kaniyang sama ng loob.

Habang naglalakad siya, ang mataas na kwelyo ng kaniyang itim na tunika na tumataklob sa kaniyang leeg at humuhubog sa kaniyang mukha, pinapadaan siya ng mga tao. Mga opisyal, mga gard at mga reporter, lahat ay humahawi.

Madaling kontrolin ang mga tao, naisip niya. Konting pagliko lamang ng kanilang isip at nagmamadali silang umalis sa daan.

Isa siyang bampira ng Blacktide Coven. Tatlumpong libong taon at mahigit na siyang madaming nasasaksihan. Nandoon siya nang pinatay si Kristo. Nasaksihan niya ang Rebolusyon ng Pranses. Nandoon din siya nang kumalat ang bulutong sa Europa - tumulong pa siya sa pagkalat nito. Wala nang pwedeng mangyari na makakasorpresa sa kanila.

Ngunit nasorpresa siya ng gabing ito. Hindi niya gustong nasosorpresa.

Datirati ay hinahayaan lamang niya ang kaniyang kapita-pitagang sarili na dumaan sa gitna ng maraming tao. Sa kaniyang edad ay bata pa rin ang kaniyang itsura at makisig na nagbibigay daan ang mga tao. Ngunit wala siyang pasensya ngayong gabi lalo pa sa nangyari. Marami siyang tanong na hindi masagot.

Anong klaseng tamplasang bampira ang ganoong katapang para pumatay ng tao? Pipiliing gawin ito sa publikong paraan at walang iniwang posibilidad kundi makati ang katawan. Isa itong paglabag sa patakaran ng kanilang lahi. Galing man sa mabuti o masamang lahi, isa itong bagay na hindi nilalabag. Walang may gustong kumuha ng atensyon sa kanilang lahi. Isa itong pagkasira sa kanilang kredo na tiyak na may parusang - kamatayan, isang mahaba at labis na pahirap tungo sa kamatayan.

Sinong ganoong kalakas ang loob na gawin ito? Na kumuha ng atensyon galing sa mga pulitiko, pulis at

mga reporter. At ang masama pa nito, ginawa sa teritoryo ng kanilang grupo. Ginawa nitong masama ang kanilang grupo, walang laban. Magsasama ang lahat ng mga bampira at gagawin silang responsable sa nangyari. At pag hindi nila nakita ang tamplasang ito, gera ang ibig sabihin nito. Gera sa oras na hindi pwede itong mangyari dahil sa planong kailangan nilang gawin. Nakasalubong niya ang isang babaeng detektib. Nabunggo siya nito ng malakas. Tinitigan siya nito. Nagulat siya dahil wala pang naglakas loob na gumawa nito. Mas malakas siguro siya sa iba. Iyon o nawawalan na siya ng ingat. Dinoble niya ang lakas ng kaniyang isip at tinitigan pang ito lalo. At sa wakas umiling siya, lumingon at naglakad ulit.

Kailangan niya siyang tandaan. Tiningnan niya ang pangalan nito, Detektib Grace Grant. Baka maging problema siya.

Patuloy na naglakad si Kyle lampas ng mga reporter, lampas ng harang at sa wakas lampas ng grupo ng mga opisyal ng FBI. Mayroon ding lalaking may suot na mamahaling damit. Sa kaniyang tingin at tindig, tingin niyang siya ay isang pulitiko.

"Hindi nalulugod ang Embahada ng Russia" pasaring na sabi ng pulitiko sa lider ng FBI. "Naintindihan mo na hindi lang ito importante sa mga pulis ng New York at gobyerno ng Amerika. Si Sergei ay isa sa mga sikat na pambansang mang-aawit. Ang pagkamatay niya ay maaaring bigyang kahulugan na isang opensa laban sa ating bansa..."

Itinaas ni Kyle ang kaniyang palad, at gamit ang lakas ng kaniyang isip ay pinatahimik niya ang pulitiko. Ayaw niyang nakikinig sa kanila. At sapat na ang narinig niya mula sa kaniya. Ayaw din niya sa mga Ruso. Ayaw niya sa maraming bagay. At ngayon ang kaniyang kawalan ng pasensya ay tumaas ng bagong lebel.

Mukhang walang nakapansin na isinara niya ang bibig ng pulitiko. Marahil ay nagpapasalamat sila. Pumunta siya sa gilid at inisip na umalis silang lahat ng silid.

"Bakit hindi muna tayo mag-kape?" sabi ng lider ng FBI. "para makaisip tayo ng mabuti"

Tumango silang lahat at nagmamadaling lumabas ng silid na akala mo'y napaka-natural nito. Pinasara din niya sa kanila ang pinto gamit ang kaniyang isip. Ayaw niya ng boses ng mga tao. Lalo niyang ayaw makarinig nito ngayon.

Huminga ng malalim si Kyle. Sa wakas ay napag-isa din siya. Ngayon ay mabibigay na niya ang kaniyang buong atensyon sa taong ito. Lumapit siya at hinila ang kwelyo ni Sergei. Nakita nito ang marka ng kagat. Nilagay niya ang kaniyang dalawang malamig na daliri sa ibabaw ng kagat. Itinaas niya ang mga ito at pinag-aralan ang distansiya nito sa isa't isa.

Maliit na distansiya. Isa itong babae. At bata. Hindi gaanong malalim ang kagat.

Ibinalik niya ang kaniyang mga daliri sa kagat at ipinikit ang kaniyang mga mata. Sinubukan niyang maramdaman ang klase ng dugo, ang klase ng bampira na kumagat dito. Gulat na ibinukas niya ang kaniyang mga mata. Dali-dali niyang tingaggal ang kaniyang kamay. Hindi niya gusto ang kaniyang naramdaman. Hindi niya ito makilala. Isa talaga itong tamplasang bampira. Hindi ito galing sa kaniyang lipi o sa ibang lipi na alam niya. At lalong mas nakakapag-alala, hindi niya malaman kung anong lahi ng bampira siya galing. Sa kaniyang tatlumpong libong taon ay hindi pa ito nangyari sa kaniya.

Nilasahan niya ang kaniyang mga daliri. Tumatabon sa kaniya ang amoy nito. Datirati ay sapat na ito upang mahanap siya ngunit ngayon ay naguguluhan siya. May humaharang sa kaniyang paningin. Sumimangot siya. Wala na silang magagawa ngayon. Kailangan nilang umasa sa mga pulis para hanapin siya. Hindi masisiyahan ang kanilang lider.

Mas lalo pang nainis si Kyle ngayon. Iniisip niya kung ano ang gagawin kay Sergei. Sa ilang oras ay magigising siya bilang isa na namang walang liping bampira. Pwede niyang patayin ito ngayon. Masisiyahan siya dito. Hindi na nila kailangan ng panibagong bampira.

Ngunit mabibigyan nito si Sergei ng malaking regalo. Hindi niya kailangang magdusa bilang isang imortal at mabuhay ng ilang libong taon sa kawalang pag-asa. Hindi, masyado itong mabuti. Bakit hindi hayaan si Sergei na magdusa sa tabi niya?

Naisip niya ito. Isang mang-aawit ng opera. Oo magugustuhan ito ng kanilang lipi. Pwede silang pasayahin ng lalaking Ruso na ito kahit kailan nila gusto.

Ibabalik niya siya at babaguhin. Magkaroon ng panibagong paborito na kontrolado niya. At ngayon ay maaari silang tulungan ni Sergei na hanapin ang babaeng may kagagawan nito. Nananalaytay na ang kaniyang amoy sa dugo ni Sergei. Tutulungan niya sila papunta sa salarin na kanilang pagdurusahin.