Kitabı oku: «Армения как состояние любви», sayfa 4

Любить Армению по-русски

 
Любить Армению по-русски – не спеша,
Как будто вновь рождается душа.
На Арарате, начиная путь,
Она любила так, что не вздохнуть.
 
 
Любить Армению по-русски – наотрыв,
Над суетой привычной воспарив.
Законы суеты добром поправ,
Иметь кавказский дух и русский нрав.
 
 
Любить Армению по-русски – наразлом,
Когда любовь есть, беды нипочём!
Когда, казалось бы, что больше нету сил,
Но любишь так, как раньше не любил.
 
 
Любить Армению по-русски – в тишине,
Пьянея страстью, боль топить в вине.
И отдаваться той любви сполна,
Показывая, как она ценна.
 
 
Любить Армению по-русски – без измен,
Решая миром множество проблем.
И выбирать родителей из стран:
Россию – мать! Отца же –  Айастан!
 
 
Любить Армению по-русски – без причин,
Лететь душой в святой Эчмиадзин.
Неся в себе спасение Креста,
С благословением жить Господа Христа.
 

25 октября 2008 года

Սիրել Հայաստանը ռուսավարի

 
Երբ Հայաստանի սիրով ես սնվում,
Ասեսª դեռ նոր է քո հոգին ծնվում,
Սկիզբ առնելով Արարատից սեգ,
Սերն այդ անկաշառ չի հատնում երբեք:
 
 
Հայաստան սիրիր ռուսավարի,
Ունայնության սին ձևերից հեռու,
Ասել էª լցվիր տենչերով բարի,
Կովկասյան ոգով զինվիր սարերում:
 
 
Հայաստան սիրիր ռուսավարի,
Մոռացիր հոգսըª սիրիր սրտակեզ,
Սիրելովª հոգիդ դու այնպես վառիր,
Որ թվաª կյանքում չես սիրել այդպես:
 
 
Հայաստան երկրում ջերմ սերն է տիրում,
Սերն այդ ջերմացրու հայկական գինով,
Ամբողջ էությամբ տրվիր այդ սիրուն
Եվ սերն այդ շահիր քո սիրո գնով:
 
 
Սիրիր Արմենիան զուլալված սիրով,
Խաղաղ լուծելով հարցերը բոլոր,
Ողջ աշխարհը թող դառնա բուրաստան,
Քո ծնողներն ենª Ռուսիա-Հայաստան:
 
 
Հայաստան սիրիր նվիրումով վառ,
Թևածիր դեպի սուրբ Էջմիածինª
Քո մեջ կրելով խաչը փրկարար
Եվ Քրիստոսի փառքը սրբածին:
 

Моим друзьям-армянам

 
Есть магия в тенистом слове «джан»…
Наполненное жизнью и любовью,
Оно – сама душа, как Божий Храм,
Где силу обретаешь над собою.
 
 
В нем красота, энергия ветров,
Оно сродни харизме Арарата.
Среди его бесчисленных даров
Радушный кров друзей – душе отрада.
 
 
Ведь там я не подвластен хмурым дням,
Ведь там узнал я, что в судьбе случится:
Фамилии любимые на «ян»,
Друзей очаровательные лица.
 
 
И каждой клеточкой впитав простор,
Мне сердце говорит открыто, прямо:
Хочу вдыхать свободный ветер гор
И тосковать с дудуком Гаспаряна.
 

07.02.2008 г.

Իմ հայ բարեկամներին

 
«Ջան» բառի խորքում լիցք կա մոգական,
Ափեափ լիքն է սիրով ու կյանքով,
Այնª Աստվածային տաճար է, որ կա,
Հոգու խորան էª ªհյուսված բերկրանքով:
 
 
Գեղեցկություն կա նրանում և ուժ,
Ծնունդ է առել Արարատի հետ,
Նրա ծփանքում և° սեր կա, և° հուշ,
Հնչում է որպես ընկերոջ լավ երգ:
 
 
Այնտեղ մշուշոտ պահեր չեմ տեսել,
Չեմ խորհել, թե ուր կտանի ճամփան,
«Յան»-ով ավարտվող ազգանուններից
Թևեր եմ առել ես բազում անգամ:
 
 
Ու միշտ հիշելով հայ ընկերներին,
Սիրտս երազի դռներն է բացել.
Ուզում եմ շնչել հովը սարերի
Ու Գասպարյանի նվագով թախծել:
 

«Покажи мне дорогу на юг!»

 
Покажи мне дорогу на юг!
Через терние непостоянства
Колею, словно лыжник в пространстве,
Я незримо к тебе проторю.
 
 
Из российских просторов приду,
Чтоб в глаза твои, цвета тутовки
Вновь взглянуть. Хоть попытки неловки
К моему, брат, прости уж, – стыду.
 
 
Я хочу в них увидеть опять
Предначертанный Господом жребий.
Как в момент совершения требы
Я готов Слову Бога внимать.
 
 
Ведь недаром, скажи, милый брат,
Он нас свёл на арцахских просторах?
Чтоб в маштоцевских буквах-узорах
Я увидел Его светлый взгляд.
 
 
Чтоб прочёл на хачкарах слова,
Письмена на стенах Гандзасара.
До сих пор от нежданного дара
В благодати моя голова.
 
 
Я хочу хоть немного отдать
Той любви, что подарена Богом.
Милый брат, я осилю дорогу,
Чтоб Арцах, в тебе видя, обнять.
 

март 2009

Ճամփան

 
Ինձ ծանոթ Հարավի ճամփան,
Լեռների լանջերով ծանոթ,
Քո գիրկն է բերել, իմ Արցախ,
Դարձել եմ քո որդին, քեզ կարոտ:
 
 
Ռուսական արձակ դաշտերից
Թև առած, քո գիրկը կգամ,
Գինովցած քո հրաշք թթօղուց,
Քո ձեռքին համբույրն իմ կտամ:
 
 
Ես անվերջ քեզ եմ երազում,
Աստծուն է հայտնի իմ սերը,
Պատրաստ եմ ամեն մի ժամի
Պարզել իմ ջահել թևերը:
 
 
Քո որդին եղբայրն է իմ անգին,
Արցախ իմ, դու սրտիս մեջ ես,
Մաշտոցյան գրերով քո հին
Ե°վ փառք ես, և° սեր ես, և° տենչ ես:
 
 
Բառերդ` խաչքարի վրա,
Գանձասար հրաշքիդ պատերին,
Այնպես են խոսում սրտիս հետ,
Որ երբեք թշնամուդ չեմ ների:
 
 
Աստծո պարգևած իմ սերը
Սարերիդ կատարն է ինձ տանում:
Քո շնչով թև առած երգերս
Սրտիս հետ քեզ են պատկանում:
 

Прикосновение к Арцаху

Ашоту Бегларяну

 
– Ответь, хачкар, мне, – я открыт душою,
Твоею правдой сердце я омою,
Как свежестью арцахских родников.
Скажи, хачкар, пусть мой вопрос не нов,
И, может, выглядит совсем нелепо.
Хочу понять страну твою и небо,
Что смотрит с интересом на меня…
 
 
Я чувствую, как будто приобняв
Меня за плечи, кто-то шепчет в ухо:
– Тому, кто хочет слышать, – мало слуха,
Тому, кто хочет видеть, – мало глаз,
Кто хочет говорить, – не нужно фраз.
Пойми, скиталец, каждая тропинка
Неповторима, как слеза, снежинка…
И, если небо ты понять решил,
Спроси о том у собственной души.
 
 
Взгляни, мой друг. Ты видишь эти горы?
Знакомься. Мрав. С собратьями просторы
Родной страны из века в век хранит.
Он видел, как здесь первый неофит
С Егише и Дадо общался с Богом,
Как к Амарасу строилась дорога,
Как возводились Гандзасар, Урек.
 
 
Здесь каждая вершина, человек,
На живописном карабахском плато
Тебе поведает, какую плату
Платил Арцах за мир и честь свою.
Как в прежние столетия молю:
В дни радости и время непогоды
Храни, Господь, Арцах с его народом!
За пролитые пот его и кровь
Наградой будет пусть Твоя Любовь!
 
 
Хачкар умолк. Я под своей рубахой
Биенье сердца ощутил Арцаха
 

16-17 февраля 2006 г.

Զրույց

Գրող ընկերոջս` Աշոտ Բեգլարյանին

 
Խոսիր ինձ հետ, Արցախ, հոգիս բաց է քո դեմ,
Արդար քո զրույցով թող իմ սիրտը օծվի,
Հմայվել եմ ես քո անտառներով եդեմ,
Աղբյուրներիդ շունչը թող անցնի իմ խոսքին:
Խոսիր ինձ հետ, Արցախ, թեկուզ հարցս նոր չէ,
Թեկուզ հարցս հնչի միամիտ ու թեթև,
Առեղծվածը քո հին, պատմությունը անշեղ,
Հուզում են ինձ անվերջ ու պարգևում թևեր:
 
 
Եվ Արցախն ասես ձեռքը դրած ուսիս,
Մի առինքնող ձայնով խոսեց հոգեհմա,
– Թե ուզում ես լսել, իմ երգերը լսիր,
Թե ուզում ես տեսնել, իմ լեռները գնա,
Թե ուզում ես խոսել, բառեր պետք չեն երբեք,
Իմ ամեն մի կածան, իմ ամեն մի ճամփա,
Ամեն ծաղկուն այգի, ամեն բարիք ու բերք
Կզրուցեն, ինչպես առասպելված մատյան:
Իսկ թե որոշել ես տեսնել խորքն իմ հոգու,
Ճամփորդ, լավ է դիմես քո սեփական հոգուն:
 
 
Իմ բարեկամ, նայիր աստղոտ իմ լեռներին,
Նայիր Մռով սարին` նահապետին իմ քաջ,
Նա վկան է անցած բազում իմ դարերի,
Մարտերի մեջ անթիվ նա չի տեսել նահանջ:
Նա տեսել է` ոնց են նոր հավատի ջահեր
Եղիշեն ու Դադին խոսել Աստծո հետ,
Ոնց է Ամարասը ապրել սրբավայել,
Ոնց է Գանձասարը անցել ուղին անթեք:
 
 
Իմ ամեն մի բարձունք սարահարթ է լույսի,
Կբացի քո առջև հրաշքներն իմ չքնաղ,
Նա կպատմի, թե ինչ գնով եմ ես կյանքում
Փրկել պատիվն իմ թանկ և օրերը խաղաղ,
Ոնց եմ ես աղոթել` հավատիս ուժն առած,
Պահին արհավիրքի և ցնծության ժամին,
Չարին անհանդուրժող, բարուն եղբայր դառած,
Արդար եմ ես, ճամփորդ, նենգ է իմ թշնամին:
Զավակներիս թափած թանկ արյունի համար
Տերը ինձ կընծայի իր Սուրբ Սերը անմար:
 
 
Նա ավարտեց խոսքը: Իսկ ես իմ կրծքի տակ
Նրա սիրտն զգացի` շնչառությամբ իր տաք:
 

«Арцах, как Амура стрела – любовь от рождения…»

 
Арцах, как Амура стрела – любовь от рождения –
Шаги твои чувствует, ими гордится отечески,
Он в каждой былинке, в улыбке твоей, в пробужденье,
Ты – вера его и надежда, о, сын человеческий!
Бери же в ладони свои его теплые руки,
Его тишиной насладись, его мудрым молчанием,
Годами любви пропитайся, годами разлуки,
Лучами огней тихих звезд и их нежным мерцанием.
Арцах, как дыханье, как грустная песня дудука,
Ранимое, страстное сердце, доблесть, сила мужчины,
Янтарное солнце и горы – то шлем и кольчуга
Надень их, защитник, и будь же Арцахом хранимый!
 

01 августа 2006 г.